More
    KreuLetërsiBibliotekë"Dimër në prishtinë", poezi nga Etleva Durmishi

    “Dimër në prishtinë”, poezi nga Etleva Durmishi

    Kafe mëngjesi

    Mëngjesi zbrazet në filxhan
    dhe dozë e fortë e kafesë
    humbet kuptimin e hershmërisë para orës së saj!
    Dielli i hershëm bie butë mbi te,
    dhe poaq butë ndeshen nxehtësitë
    duke bërë të dukshëm
    pamjen e patrajtë të avullit të saj
    që s’duron veten brenda në gotë!
    Avulli…
    Duket poaq i ngatërruar, i ngadaltë dhe i lehtë
    sikur mendime njerëzish në këtë orë
    që gjejnë depërtim
    në shtresën e mbetur të kafesë
    kur ikim,
    lëmë prapa këtë cast
    për të kapur ditën më gjithë forcën e gëlltitur.


    Natyra

    Natyra u krijua nga fuqi e ngjyrës
    dhe çdo element përbërës i saj bashkëvepron
    për t’u pasqyruar në spektër hyjnor
    e për të jetësuar pasurinë kromatike
    … veç për qejfin e saj.
    Është ky ritëm, dhe kjo
    madhështi estetike
    që kushtëzon ekzistencën e natyres
    e që rezervojnë spektaklin e tyre
    veç në hapësirat e paana
    e në puçjet me horizontet
    ku nuancat bëjnë lojën e tyre më të çmendur
    dhe ku, jo rastësisht, njeriu gjen më së paku
    frekuentim
    …Dhe ne e dijmë se
    çiltërsia natyrore është dehje nuancash të brishta
    Por e gjithë ç’mungon
    është
    ndjeshmëria më e theksuar e njeriut ndaj ngjyrës
    që do ta bënte atë më njerëzor,
    dhe t’ia lejonte botës vitet që ajo ia ka premtuar
    vetes!


    Pikturë në varg

    Dielli duket se perëndon
    Por në fakt, shpërthen në nuanca hyjnore
    dhe fton errësirën të vijë me ngjyrat e saj
    Me gjithë gërshetimet e fshehura
    që natyra
    nuk ia ka lejuar ditës gjithë shkëlqim.


    Dimër në Prishtinë

    Dimri vjen për të nderuar kohën e vet
    apo ndoshta koha mirëpret saktësinë dimërore?
    Por bora,
    këtu,
    vjen për të dëshmuar madhërishëm
    mosbindjen e saj,
    Ajo vjen të shfaqë guximin për të shpërfillur kohën
    e saj në këtë stinë…
    E, sikur të mos mjaftohej,
    vjen edhe si një madhështi
    që pëlqen të thyeje rregullin,
    të mashtroje me bukurinë e rënies së parë
    e më pas,
    të na godasë në llohë e ashpërsi të bardhë
    duke refuzuar të qëndrojë mbi çatitë
    e mbi gjithçka tjetër që i premton mbështetje,
    e që nuk kupton mosbesinë e saj.
    Ajo refuzon të shpenzojë mbi ne
    magjinë e saj,
    si protestë ndaj rrëmujës urbane
    dhe ngulfatjes me të cilën ky qytet,
    i përgjigjet!


    Arti abstrakt

    Arti abstrakt është ngutia e të ngurtësuarit
    të ndjenjës,
    e kushtëzuar nga kjo e fundit
    që t’i ruajë fshehtësinë rrëmbyese.
    Është ndjenjë
    që do të përfaqësohet nga format
    sepse forma përcakton ndjenjën
    Është ndjenjë
    që do të godasë me shumëngjyrshmëri
    sepse ndjenja është nuancë.


    Poezia

    Poezia është
    një operacion i suksesshëm
    matematikor
    Është domosdoja e shumëzimit të perceptimeve
    dhe e pjesëtimit të tyre me ndjenjë
    Rezultati,
    natyrisht,
    është pikëtakimi ynë më sfidues
    me veten tonë.


    Balade Hijesh

    Mugëtira pllakos mbrëmjen
    ngre skeptrin mbi kalldrëm
    trupa hijesh ecejake
    pasqyrojnë të çrregullt këtë skenë.

    Hapa të qetë plot gjurmë prapa
    që zvarrisen porsi zhivë
    ndërrojnë anë, kapin pemë
    ikin, shihen, vejnë e vinë.
    Kjo dritë e lehtë hëne,
    seç bie mbi hijet harbuese
    po sa të shpejta e misterioze
    pushtim kërshërie verbëruese.


    MUZIKE

    Muzikë,
    pafundësi tingujsh që huazojnë
    harmoninë e munguar,
    të neglizhuar,
    …apo të menduar për diç tjetër!
    Tinguj e melodi,
    që kanë ligjet e saj
    dhe harmonisë i japin zë,
    ndërkohë që ajo vet mbetet e panjohur
    por të shumtët
    me ngulm e rikrijojnë në mendje
    në një kohë të pavendosur…
    *
    Një përthyerje e pavullnetshme gjethi
    ardhur në ballë të forcës së tërësisë
    që me presion nuance e forme
    do tw ta shtrëngojnë vëmendjen
    që të shohësh rrjetëzimin,
    ndërlidhjet e frymes,
    e të jesh dëshmitar i formulës jetësore
    që s’i duhet zgjidhje
    por vetëm një pamje e plotë e saj.
    Aty,
    pjesëzat e gjethes
    hemisfera të mbërthyera
    në besë të jeshiles,
    mbahen nga fijëza delikate
    madje aq delikate,
    sa të nevojitet forcë shtesë për t’i këputur.
    Të mbash përthyerjen mes gishtërinjsh
    të pavendosur por të befasuar
    nga një strukturë mendore në miniaturë
    e zvogëluar, e rikonsturktuar
    për t’i përthithur madhështinë
    që frymon nga kuptimi i saj.
    Dhe ashtu,
    pa arritur të dallojë momentin
    e ndjesinë,
    gjethi bie, për t’u copëzuar
    në nder të tërësisë natyrore
    që e kthen serish tek vetja.
    Vjeshta,

    Emërtim i padenjë stine?
    Vjeshtë,
    Kjo orë kur natyra
    Dehet në pleqërinë e vitit
    Në përpelitje të vetvetes
    Por… të jetë stinë?
    Është aq paqëndrueshme
    në shtrirje, aq e paqartë…
    Më saktë,
    Është një betejë përplasjesh
    mes verës që kaloi
    dhe dimrit që përfton…
    Një periudhë kalimtare
    që godet në vazhdimësi,
    Një betejë
    që përkthehet në pritje
    Pritje,
    në një pikë ku
    stina në zbrapsje nuk dorëzohet
    dhe piqet besimi
    se një ardhje e papritur e acarit
    është shumë afër, por s’po duket…

    Photo by Ralph Darabos on Unsplash

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË