More
    KreuLetërsiBibliotekë"Përse mendohet një luledielli", poezi nga Teuta Dhima

    “Përse mendohet një luledielli”, poezi nga Teuta Dhima

    PËRROI

    Shtratin ua ndante një përrua
    Trupat nën instikt bashkuar,
    lagur janë prej stërkalash.
    Rrëqethur, bashkuar, ndarë
    si dy peshq të mbetur mbi zall.

    Kur ajo deneste zemërthyer
    përroi, vinte vrullshëm, rrëmbyer.
    Kur qeshnin të dy nga puthjet bashkuar
    përroi thahej nga ujët harruar.

    E kur fjala në buzë iu bëhej vetëtimë
    përroi, fryhej gjëmonte, derdhej
    lumit të rrëmbyer, i kërkonte ndihmë.

    Përroi i tyre ishte i pastinë
    një përrua që veç ata derdhjen ia dinë.


    TË KAM FALUR HËNË

    E zbrazur, ndihem e zbrazur
    si një shishe tapëhequr lënë në breg.

    Edhe mendimin e fundit ma mori zbatica
    t’ua rrëfejë sirenave,
    kur mbi shkëmb të ulen për të kënduar magjishëm.

    E në mesditë, uji do ta mbushë prapë
    shishen e zbrazur të mendjes sime
    me ujë të ngrohtë e të turbullt
    që bregun përmbyt.

    Të kam falur hënë për sa herë
    ke tërhequr dhe lëshuar ujin
    ke tharë e mbytur bregun.

    Të kam falur, se aq herë
    kam pushuar së jetuari

    dhe përsëri, kam rilindur unë.


    AMANTES AMENTES

    Të dashuruarit janë të marrë.
    A s’i ke parë kur qeshin pa shkak,
    ndërsa njëri-tjetrin vështrojnë thellë në sy?
    Pastaj përhumben,
    harrojnë për të tjerët aty.

    Të dashuruarit janë të marrë.
    Flasin për shpirtëra që askush s’i ka parë.
    Kur yjet bien, shtrojnë gosti.
    Kalamenden ndër ëndrra,
    heshtin me pasion,
    grinden me dashuri.

    Të dashuruarit janë të marrë.
    Të marrë, të verbër si vetë dashuria.

    NJË JETË ME TIK- TAK

    Kohë, nëse nuk do të ishe ti,
    do të kisha ende ngërç në fyt
    lotët për humbjet e mia.
    Ishin minutat, orët, vitet e kaluara,
    që zbehën kujtimet e trishta
    e i dhanë ngjyra botës gri.

    Nëse nuk do të ishe ti,
    do të përhumbesha në gëzime
    duke i numëruar me gishta.
    E shkuara, e tashmja, e ardhmja
    flenë në prehrin tënd të tria
    si bija që kurrë nuk takohen.

    Tik- tak, tik- tak
    Ritmi i pakthyeshëm i vazhdimësisë
    shoqëruesi besnik i jetëve tona.


    E KA THËNË EDHE SCHOPENHAUER -i…

    Për njëri- tjetrin kanë lindur ata
    ndaj takohen lehtësisht.
    Përqafohen veç me shikime
    me një buzëqeshje, lënë takime.

    Dielli sikur iu lëshon rreze më shumë
    kur të njëjtës udhë shkojnë.
    Secili ka copë- qiellin e tij
    po prapë, në të njëjtin takojnë.

    Edhe shiu nuk ua prish dot takimin
    as bora dhe toka e ngrirë,
    era që fryn si e tërbuar
    nuk e zbeh dot të tyren dëshirë.

    Edhe sikur njëri prej të dyve larg të ikë
    patjetër do të kthehet një ditë
    e këmbët pa menduar do ta çojnë
    atje ku takimet për fat, nuk mungojnë.

    Do të buzëqeshin befas të dy
    dhe njëri- tjetrit do t’i drejtohen me gisht:

    Ata që për njëri tjetrin kanë lindur,
    takohen më lehtësisht.


    FAJIN, NUK MA KA FUSTANI

    Sa herë e kam hedhur tutje fustanin
    sikur fajin për gjithçka të ma kishte ai.
    I kam mbledhur bashkë copëzat e mia
    për një tjetër ëndërr, për një fillim të ri.

    Trishtimin kam fshehur pas një buzëqeshjeje të mpakur,
    që vjen si një rreze e mekur mbi tokë.
    Kam qeshur, kam qarë, kam qeshur përsëri
    për të qenë pjesë e të madhes botë.

    Jam rrotulluar bashkë me të në një bosht
    në ditët që kanë kaluar pa u ndalur.
    Fustanin e hedhur e kam veshur përsëri,
    fajin, ma ka bota…
    AJO, nuk ka vend për ëndrrën time,
    fajin fustan, nuk ma ke ti.


    PËRSE MENDOHET NJË LULEDIELLI?

    Nëse do të zgjidhja të isha lule
    do të doja të isha një luledielli.
    Të ndritshmit t’i gëzohesha
    në çdo rreze lëshuar nga qielli.

    Flokët- petale të verdha
    do ia dorëzoja dritës së tij,
    veç kokën, nuk do e mbaja ulur
    por do e shihja drejt e në sy.

    Askush nuk të ka pyetur lulediell
    pse kokën ulur e mban ti,
    a thua të jesh grindur me diellin
    dhe si çapkëne i mban mëri?

    Lule e diellit tim dua të jem
    nën ngrohtësinë e tij të hedh shtat,
    me trupin lastar të gjelbër t’i rri pranë
    ta përqafoj pa i mbajtur mëri aspak.

    Përse një lulediell mendohet,
    asnjëherë nuk do ta kuptojë njeri.
    Frytet do t’ia pjekë dielli
    e plotë dhe e begatë do t’i gëzohet atij.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË