More
    KreuLetërsiBibliotekë"Letër Erës", lirika nga Skënder Rusi

    “Letër Erës”, lirika nga Skënder Rusi

    LETËR ERËS
    -triptik-

    E dashur Era!

    Këtë letër nuk po ta dërgoj me postë,
    Po me pëllumbat e lagjes
    që ti i le jetimë!
    Ata janë më tepër se Kristofor Kolombë,
    Në mos ardhshin te gjallë,
    të vdekur do të arrijnë!

    Me gu-gu-të e tyre ata do të të kapin,
    Sado që të jesh e veshur me mister!
    Se të njohin nga mënyra si e lëviz ti ajrin,
    Si e krijon flladin në momentin kur ec!

    Se të njohin nga shenjat
    që të kanë lënë,
    Kur të uleshin mbi supe e seç shkruanin!
    Unë gjuhës së pëllumbave nuk i njoh
    asnjë gërmë,
    Po them që me siguri
    dashuri ato mbanin!

    2-

    E dashur Era!

    Tulipanët në oborr kanë nisur të thahen!
    Ata lulëzonin veç nga duart e tua!
    Kanarina që bleve (a e mban mend!?)
    Vdiq pas tre ditësh që ti ishe larguar!

    Brenda kafazit bosh, tani banon trishtimi!
    (Ai nuk besoj se do të ketë vdekje!)
    Uji që pinte kanarina ka ngrirë,
    Si një lot i madh atje mbi qelqe!

    Ike aq larg, moj Era, në fund të botës,
    Adresën ku rri, nuk e dimë ende,
    Po cili pëllumb nga ata të Korçës,
    Strehëzën tënde të re nuk do ta gjente!

    3-

    E dashur Era!

    Ku t’i gjejmë tani tingujt e sandaleve të tua,
    Që kishin, në vend të rripave, meridianë!?
    Kur ecnin ato, bota e ndalonte rrotullimin,
    (Rrotullohej rreth teje moj vajzë!)

    Ti i bëje edhe pleqtë që t’ju ftohej kafja,
    Se të ndiqnin ty me sy vjedhëtarë !
    Ç’na torturoje moj Era, kur vinte mbrëmja,
    Na ktheje të gjithëve në mëkatarë!

    Edhe atje ku ke shkuar, po kështu do të ndodhë,
    Do të ketë të tjerë
    që do t’ju ftohen kafet!
    Se ti je ajo Era që ke lindur në Korçë,
    Që i ke të bukura edhe mëkatet!


    SYTË E SAJ

    Ti më dhe sytë e tu të mëdhenj
    me ta gjithë botën kam pushtuar,
    nuk më duhen syzet, do t’i hedh
    qelqe që më thyhen nëpër duar!

    Nuk të dua më shumë se kaq të bukur,
    sytë e tu dhe bota janë në harmoni,
    brenda meje, ti atje rri e strukur
    Pret të bësh me mua dashuri!

    Të tillë sy s’mund të ketë të tjerë,
    Shoh njerëz të verbwr o njeri,
    Por nuk dua bota të përmbyset
    e bukura me sytë që më dhe ti!


    PIKËRISHT TANI

    Eglës, pjesës sime më të mirë

    Pikërisht tani
    Ti më do më shumë
    Pikërisht tani!
    Kur hapat ecin zvarrë
    Dhe s’i ndaloj dot unë
    Pikërisht tani!

    Pikërisht tani
    Kur më duhesh më shumë
    Pikërisht tani!
    Kur bie të fle
    Por nuk kam më gjumë
    Pikërisht tani!

    Pikërisht tani
    Kur dorën ta kam zgjatur
    Pikërisht tani!
    Pas dorës tënde
    Që ta mbaja kapur
    Siç ma mbaje dhe ti!

    Pikërisht tani
    Kur pranë këtij mali
    më pëlqen të rri,
    Pikërisht tani!
    Kur dora po më dridhet
    Dhe dorë tjetër s’kam,
    S’ma jep dot as ti!

    Pikërisht tani
    Kur pranë këtij zjarri
    Ngrohesh edhe ti,
    Pikërisht tani!


    MACJA E EGËR

    Dua të të dua prapë,
    po s’mundem!
    Ti je kthyer e gjitha në një tjetër!
    Nëpër hone humnerash
    do pranoj të puthem,
    Por jo më me ty, macja ime e egër!

    Dhe në se rrëzohem
    vetë do të ngrihem,
    S’i lutem askujt,
    ty-aq më tepër!
    Varka ime ecën,
    drejt deteve më shpie,
    Por jo më me ty,
    macja ime e egër!

    Unë edhe mund të mbytem,
    atje, në ata dete,
    Mund të ndodhë sot,
    mund të ndodhë nesër!
    Do të jem pastaj
    një dallgë më vete,
    Por jo më me ty,
    macja ime e egër!

    Do të t’i marr ditët
    që jetuam bashkë,
    Do t’i fsheh, që kurrë,
    mos t’i gjejë një tjetër!
    Por në dashuri
    nëse bie prapë,
    Veç me ty do bie,
    macja ime e egër!


    QYTETI I DASHURISË

    E dua këtë qytet verbërisht
    Rrethuar i gjithi me kodra!
    njëra prej tyre është imja, natyrisht,
    Aty ka lindur bota!

    Unë jam i vogli ndër të mëdhenjtë,
    Për rrugë të gjatë jam nisur,
    Unë jam i madhi ndër të vegjlit,
    nga kodra asnjëher i braktisur!

    Këtu dashurohen dhe mosha e tretë,
    Veç t’i shohësh kur përqafohen ata!
    Dimrin e tyre e shkrijnë djemtë,
    Dhe vajzat që askush s’i ka!

    Dua të vdes në pëllëmbën e tij,
    Dhe, dita që vjen quhet: Nesër
    Te ky park i mbushur me dashuri
    me ketra dhe me vjeshtë!


    KUR TEPËRON DASHURIA

    Ku e gjen gjithë këtë dashuri,
    E shpërndan tek të gjithë e prapë të mbetet!?
    Dhe mbetja brenda teje rri,
    Siç rrinë në pemë rrënjët e jo gjethet!

    Çdo gjë e bukur është kthyer në” ti”,
    Që vetëm jep e asnjëherë nuk merr!
    Ndaj është e çuditshme kjo dashuri,
    Që vetëm rrjedh e asnjëherë nuk shterr!

    Po kur do më lësh të hyj atje brenda,
    Apo s’duhet ta dijë asnjë,
    se është sekret!
    Mundohem të gjej atë shteg
    për tek zemra,
    Ku të qesh, të qaj, të shtrihem, të vdes!


    VJESHTA ERA DHE UNË

    Erdhi një erë, erdhi,
    Vallzoi me gjethet e kuqeremta.
    Njerëzit kishin frikë të shkelnin
    Mbi qilimin e miqve që solli vjeshta

    Erdhi një vjeshtë, erdhi,
    Kur dorën më kishin zgjatur të gjitha pemët
    Portokalli më thoshte merr një portokall,
    Shega më lutej, merr një shegë!

    Erdhi një vjeshtë. Erdhi.
    Një kokër molle më ra në kokë,
    Po unë s’jam Pirua i Epirit
    (Ai vdiq nga një tullë jo nga një mollë).


    PËR TY E DASHUR

    Hyra brenda një dite
    Dhe kur ika ia vodha mëngjesin,
    ia vodha gjysmën e diellit
    Për ty e dashur!

    Trëndafilët e kuq këputa nëpër oborre,
    Ata sapo kishin çelur
    Ia vodha aromën që e kishin aq të veçntë,
    Për ty e dashur!

    Dëborës që erdhi mbrëmë
    dhe e vunë të flerë me mua
    ia vodha argjendin,
    (askujt për këtë s’I kam treguar!)
    Për ty e dashur!

    Shiut që bie me gjëmime,
    dhe i përzier me breshër
    Ia vodha ylberin ta kem
    dhe për sot edhe për nesër
    Për ty e dashur!

    Përqafimet jua rrembeva
    dhe I ktheva në puthje
    nëse diku kam gabuar
    unë nuk e quaj humbje.
    Vetem për ty e dashur!


    DY BOTËT

    I numërova një nga një, të gjithë,
    Dhe më dolën të vdekur më shumë,
    Ata vërtet të dënuar janë,
    Po shtëpizat i kanë me mermer dhe gurë!

    Më shumë se gjysma e kësaj bote rri shtrirë
    E gjitha kjo ngjan me filma surealë,
    Megjithatë unë e di se ç’bëhet
    Me ata, të vdekurit e gjalle!

    Kjo botë erdhi dhe do të ikë,
    Pa i pyetur fare krijuesit e saj,
    Është një rrugë ku ec pa frikë,
    Më lini të qaj!


    PERËNDIA E HESHTJES

    kushtuar Petrika Rizës

    Vonë miku im, tepër vonë
    u nis drejt teje ky “Mjeshtër i madh”,
    ti ke qenë gjithmonë Perëndia e heshtjes
    dhe bashkë me të ke shkuar larg!

    Dhe ke një dashuri të çuditshme për skenën
    ajo të rriti të bëri të madh
    ti hape dyer që ishin plot me njerëz
    dhe gjete aty shpirtin korçar.

    Vonë, tepër vonë të erdhi ky Mjeshteri madh
    gersa arritën më në fund ta kuptonin,
    Petrika Riza do të thotë Art
    Këtë e thonë sytë që shikonin

    Petrika Riza hyn ndër ata
    që edhe kur te ike do te mbetet,
    këtë e thotë pa frikë arti i maddh,
    që na i jep ne dhe s’e mban për vete!

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË