Përktheu nga orgjinali Eda Agaj Zhiti
Italia dhe poezia kanë një përbashkësi të vijueshme si bregu me detin, do të thoshim… Zgjodhëm këtë radhë një poete italiane, Antonella Caggiano, (ka lindur në Polla/Sa në 13 korrik 1971), u diplomua për Letërsi në vitin 1997 dhe jeton në Pescara, ku jep mësim që nga viti 2016.
Pasioni i saj për të shkruar nisi që kur ishte 11 vjeçe.
Bashkëpunoi me gazetat “Il Roma” dhe “Il Giornale di Napoli”, duke u bërë gazetar e pavarur.
Ka botuar librat “Zgjatjet”, 1990, “Kronikë e një Zeni të shpallur”, 2010, “E ëmbël e kripur”, 2022.
Është pritur mirë nga lexuesi, kritika dhe është vlerësuar me çmime letrare nga “Qendra e Shpërndarjes së Artit të Poezisë” në Capranica në vitin 1990; me Çmimin Kombëtar për Poezinë “Valle di Vitalba» në 1991; me Çmimin Letrar të Komunitetit Europian, “Bashkëkohësit” në 1994; në Konkursin Ndërkombëtar të Bashkimit Evropian në qytetin e Komos në 1994; në konkursin kombëtar të poezisë dhe letërsisë artistike “Antartika” në 1994; me Çmimin e Poezisë “Stella Norbiato në 2000. Është anëtare e Akademisë Ndërkombëtare “Mihai Eminescu” në Rumani. Po kështu është fituese e Çmimit “Rhegium Julii” në 2022. Është e përfshirë në antologji të ndryshme, ndër të tjera në «900 e më tej» dhe është administratore e dy faqeve në fb: “Poezia që kuron” dhe “Miscellanea Mundi”.
Poezia e Antonella Carmen Caggiano është e ndjeshme dhe delikate, jetë e saj dhe botë e gruas.
Një pjesë e poezive botohen për herë të parë tek ne.
KU SHKOJNË TË FLENË VIOLAT?
-Dikur mendoja se e dija. –
Nga dritarja përballë ëndrrave
shikoja e habitur kumbimet e festës
me lirin plot aroma vere dhe
sfidën e bletëve përreth.
Prisja të jetoja.
Dhe vëzhgoja me adhurim jetën e të tjerëve.
Dëgjoja dënesën e ajrit
në një pasazh timin.
Dikush e pa premtimin aq qartë
në shpërthim si një luledielli të buzëqeshjes
dikush epshin e përqafimit
në një shikim të porsa kryqëzuar.
Megjithatë unë nuk isha aty.
Jo Anadiomenë e Ofeli
ndoshta Desdemona ndonjëherë Euridike e ëmbël
por gjithmonë Emily, Alda, Antonia
shoqëruese të besueshme
nga ngjashmëria.
Sa herë kthehesha në këndin e lojës mes palëve,ku të gjithë ishin më të mirë se unë.
Aq ëndërrimtare mbeta
mes poezive dhe dashurive fëminore derisa të çelnin krizalet.
Kur babai e kuptoi që dita kishte përfunduar
dhe që duhej të bëhesha grua.
E gjitha filloi nga atje:
“Më ndaluan të të shihja
-përsëriste nëna ime –
dhe pastaj e thirrën kthimin tim.
Vetëm dora ime në fytyrën tënde i qetësonte
të qarat pa mbarim”.
Gjithçka fillon dhe ka një fund
vetëm për dashurinë.
KUJDES SI MË SHIKON
Kujdes si më shikon
Mundet dhe të thyhem.
Folë me zë të ulët,
çfarë shpirti,
ka lëkurë prej uji dhe
rrëshqet
pa memorie.
Mos më prek ashtu
me ngut
me mendimet e ftohta ende
në gishtrinj.
Le të kullojë i laguri i ditës së shkuar,
bëji një bluzë dhe
borën e fëmijëve
bëje tokë me mua
bëj gojë për puthjet
bëji vetes një shtrat ku të fsheh kohën,
nëse nuk je aty.
RRI
Rri.
Në tokën tënde kaq larg
unë në ngrohtësinë
e përkushtimeve të mia të shpejta
në kthimin tim
në shtëpi
me lodhjet
në ditët e ngjeshura
dhe me vajtimet
e kohës
pa hënën time.
MOS LEJO ASNJËRIN
Mos lejo asnjërin
ta bëjë zemrën tënde
vend të pabanuar.
Rrethoje kopshtin tënd
krasit gardhin
ujiti lulet një nga një, hiq ç’është tharë, falendero shpatoret që marrin frymë aty,
përkëdhel çdo gjethe të rritur më në fund
ha trëndafilat më të bukur që të mbarsin brenda
flladin e majit
zhyt hundën në orkidet e harlisura,
pavarësisht mungesës tënde.
Qofsh parfumi që do të deshe
përreth.
Mbaje kokën
nga dielli
bëj si lulet e diellit
që i ulin
vetëm për të mbjellë tokën
me jetë të re.
ÇFARË PO PRET
Zoti im që të më lësh të hyj
në tempullin tënd të adhuruar?
Kur sërish
njerëz mizorë do të qeverisin
dhe do të shkëmbehet pafajësia
me medalje?
Mendova se po më prisje
në pragun e një ëndrre të re
që do të përshëndeste pranverën.
E shikon?
bajamet kanë lule.
S’e ndjen aromën e hershme
të limonave?
Megjithatë ti qëndro.
Një dorë e vogël atje
hedhur anash.
Një buzëqeshje e ndrydhur.
Pema sakate
e luftës tënde
ka vizatuar një peizazh hënor
ku e gjitha
ka një të hapur nga qielli në tokë.
NUK MUNDESH
Nuk mundesh
të mos thithësh
fort
erën e detit.
Nuk mundesh
të mos dëgjosh
të gjithën
ç’gëlltit
të shtysh mendimet
që mbart
me një dallgë kokëforte
lirshëm,
më në fund.
DHE DUA
Dhe dua
shpërthimin brenda
të këtij lundrimi vetmitar,
gjëmimin që shkëlqen
fillin e dritës
që qep ngulmueshëm
shpresat.
Dhe dua
këtë besojmë
në zjarrin e hershëm
të rindezur
tek feniksi
me të cilin fluturon
shpirti.
NË MBRËMJET E TETORIT
Në mbrëmjet e tetorit
dritarja e dhomës së gjumit
gjysmë e mbyllur.
Nga çarjet e lëngta
forma të përqafuara
me erë erërash
vërshojnë
me pulsime të lodhura veturash.
Fluturoni zëra bashkë
me copëzat e letrave me ngjyra
të shpresës.
Dhe në fund
hapat e paedukatë
të një mendimi.
KIEV
“U rraskapita nga të bërtiturat,
fyti im është tharë;
sytë e mi lodhen
duke pritur Zotin tim.” (Psalmi 69, vv7-10)
QËNDRO!
Jashtë zogjtë cicërijnë
Më vjen turp
të përjetoj kënaqësinë
e qiellit të pastër
buzëqeshjet e fëmijëve të mi
përkulur mbi fletoren e detyrave
në dhomën erë-paqeje.
Një tufë flokësh të kuq
mes rrënojave,
vdekja ka gjithmonë ngjyrën e saj.
PENDË
Do të doja të isha një pendë
në një qiell të qetë veror
dhe të vizatoja pirueta nën diell
dhe të ulesha për të pushuar në tokë.
Asgjë tjetër.
