KY QIELL
Ky qiell i vrenjtur përmbi Kopenhagë
atdhe i papritur hieroglifesh ikanake
do t’më përmendë mua
do të të rikujtojë ty
se të flasësh për moskuptime gjuhësh, kombesh, racash
s’është asgjë më tepër se bjerrje kuptimi
e atit tënd flegmatik që inatoset pse yt bir
qahet për asgjë pas një gote birrë
dhe s’është kurrë i pathyeshëm si një viking!
Është njëlloj i kuptueshëm ky qiell hieroglifesh
sa retorika e fëmijëve tuaj për humanizmin
drejtuar njerëzve që s’e jetuan kurrë paqen
aspak pse nuk deshën
aspak pse nuk ditën…
I vetmi alfabet që s’na e mësoi kush
(Dhe i shpërfill pa dashje tërë retorikat)
janë sytë e tu të thellë që mbetën në mua
ndoshta pa e ditur se ishin nisur për udhë…
Dhe koha kalon, kalojnë stinët
kalon çdo çast si një tingull pianoje
që ndihet pas bredhave të një parku dimëror.
Ne festojmë ndarjet, dashuritë, pendesat, harrimet
pastaj një grimëkohë i këndojmë mospranisë
me fjalët më të ëmbla që kurrë nuk i zgjodhëm…
Unë të dua ty më shumë se dashurinë
të dua me marrinë e trungjeve që ëndërruan diellin
ndërsa ai u shkelte syrin dhe nisej për tjetërkund…
Të dua përtej kuptimeve që lodhin racën njerëzore
Si ndodhi? Pse erdhi? Ku shkoi? A do të kthehet?
Ti dhe në mos ndodhsh, je i kudondodhur
asnjëherë në mos ardhsh, s’ke kurrë për të shkuar
prej meje, prej qiejve dhe asaj stine
që veç unë ia njoh shenjat!
Ti i sapokrijuari hieroglif
nën një qiell të bukur
larg tokës ku ecën si kalimtar…
ARIE E NJË TË SHASHTISURE
pas dy gotash xhin
(Skotit iu deshën dhjetë vjet që ta kuptonte se Zelda ishte e çmendur.
Marrë nga “Një festë që e ke gjithnjë me vete”, Ernest Heminguej)
Hej Skot,
i treti xhin që po rrëkëllen sonte!
Trinia s’është bekim në përgjumjen e trurit.
Unë dhe ti iu lutëm Jezuit për çdo here
dhe ndoqëm udhë të gabuara prej fillimit.
Lëmshi i Ariadnës fati im dhe yti…
Hija e Zeldës sërish të endet bebëzave
ashtu si pa kokëçarje
si pa asnjë pendesë…
Pendestarë janë shpirti im dhe yti, Skot,
për të pamundurën që s’e kuptuam kurrë
dhe sytë tanë të verbër për të parë errësirën,
ku ecin majtas-djathtas ca qenie të çoroditura,
me sy, rrashtë e ashtë, sikundër krejt njerëzia.
Të betohem, për shpirt të të shtatë kryeengjëjve, mik,
(Zoti më faltë kur nuk kam fuqi
të nxij a të zbardh asnjë fije floku)
për shpirtin e tyre të betohem, Skot,
Zelda ishte bijë e motër imja.
Po s’e ishte nënë unë nuk e dija, i dashur,
nuk e dija!
Bijës suaj të parëlindur,
farës tënde të frymëzimit dhe përhumbjes së saj
qiellin s’ia mësuam dot as si nostalgji…
Mahnitur fushave, ku këngën bilbilave s’ua ndal askush,
vogëlushja e mjerë i trembej dritës,
njëjtë si zogu i lindur në kafaz, lirisë.
Këtë doja të të thosha sonte, Skot, këtë doja,
ndërsa kam mbaruar xhinin tim të dytë,
e ti më sheh me sy të ndezur nga kërshëria.
Do doja të bëja një herë dashuri me ty, Skot,
për hir të pasionit tonë të sëmurë.
Pastaj të dy do të flaknim njëherë e mirë prej shpirtit,
këngën e Zeldës dhe shijen e asgjësë…
ARIE TË PURPURTA
PËR NJË LULE-ZJARRI
…
Jam krejt lule-zjarri
kur disku i diellit
digjet pas ishullit
në perëndim…
…
Çdo muzg ështe vejan
pa një lule zjarri.
…
Mjegulla mbi luginë
s’e fsheh dot lule-zjarrin…
…
Të prita sa herë muzgjeve
më pa një lule-zjarri.
…
Tri lule-zjarri
janë tri premtime
në pyllin e vetmisë.
..
Më fal një lule-zjarri
t’u jap lamtumirën
netëve boreale.
..
As korbi më kryeneç
s’e sheh dot në sy lule-zjarrin.
…
Vetëm Feniksi
u preh mbi lule-zjarrin
deri në amëshim…
PRELUD
Pas asaj dere të mbyllur ti mund të jesh
dëshmitari i parë i ardhjes së pranverës,
ose i mbrami i vrapimit të vjeshtës.
Qëndron aty më i heshtur se pemët.
E di se nuk duhet të trokasësh dhe s’e bën.
Vështron shtëpinë e fshehur pas drurëve.
Ndjen si disa tinguj të shtriqen në kraharor
dhe befas nuk do të ikësh, por as të rrish.
Tingujt vazhdojnë të shtriqen edhe më.
Kërcet kraharori yt si hapat mbi gjethet e zverdhura.
Ti i sheh drurët e zhveshur me dashuri
e të duket marrëzi që vetmojnë
pas një porte të blertë…
Dy hapa prapa dhe merr udhën e kthimit,
pa marrë mundimin as të trokasësh në atë derë.
Trembesh mos i zgjon meloditë brenda vetes
në një strehë që nuk e dite kurrë,
në do të jetë e jotja apo e tjetërkujt.
E kraharori yt zgjerohet sa klithma e pulëbardhës,
ndërkohë që ti ecën e ecën mes një pylli,
në fund të të cilit fshihet deti yt,
bir drite!
AKULL REBEKA, AKULL
Rebeka, akull motër, akull!
Mespërmes harrimit ata luajnë me flaut.
Janë një, dy, tre, njëqind…
Tinguj frymorë që nuk kanë të sosur.
Po ngrohtë nuk bën, bora nuk bindet.
Duart tona s’janë as prej zjarri, as prej mjalti,
t’i thonë ndal fymës së tingullt
që bie degëve të zhveshura
e bëhet zog akulli.
Akull, motra ime, akull!
Akull simfonitë që lindin mollëzave.
Të rrejshme sa për pak tingujt e mushkërive.
Ç’ka ndodhur, e mira ime, ç’ka ndodhur,
të braktisemi kaq gjatë nga dielli i mosmirënjohjes?
Çfarë teproi dhe qe ende pak,
për ta mbajtur prushin ndezur der në ag,
edhe kur të ftuarit e fundit ikën një nga një?
Apo pas gostisë secili mori fshehtas pak zjarr,
duke ia mbathur rishmëz prej andej nga erdhi?
Mbetën pastaj të akulluar si ne dhe ata.
As flaka e mbetur, as ajo e vjedhur
s’na e ngrohu kurrë shpirtin!
Akull, bija ime, akull!
VEZË
Rebeka e do përherë mëngjesin ashtu.
Çohet pagdhirë, duke vështruar mjellmat tek flenë,
me kokën fshehur tërësisht mes krahësh.
Ato duken si vezë të stërmëdha bregut të liqenit.
Ajo i vështron tek qëron vezën e saj të parë,
ndërsa e dyta llokoçitet në zjarr.
Zhvesh përtueshëm lëvozhgat me një ritual të përpiktë,
hedh sytë drejt liqenit dhe përmallet.
Mjellmat fillojnë zgjohen një nga një.
I njëjti vakt përherë i pandryshueshëm…
Herë-herë ajo shijon vezë e sheh mjellma
në gjumin e saj të natës.
Brof si e ndërkryer prej ëndrrës,
del në ballkon ku rigon një shi i hollë si lëngim,
zilepset me ujin e liqenit në heshtjen e natës
dhe ia kris të qarit…
PEMË ARRE
Të kujtohet Rebeka?
Ish stina e korrjeve dhe arrat në pemë,
bërë sa grushti i foshnjës sate motake.
Tjerë familjarë rreth trungut të gjerë
(aq të gjerë sa për një shtëpizë shpirtërash të humbur),
vështronin degët, frutet e saj të bollshme,
ngjiteshin si ketra majë saj të shkundnin degët,
gjersa kokërr arre nuk mbetej në to.
Pastaj frytet mblidheshin në kanistra,
vinin pasditet e dashura plot aromë xhenxhefili,
keku me arra, tortat me arra…
Mbrëmjeve kalamendeshim mes aromave e bollëkut!
Kish arra përherë e më shumë.
Binin përdhe gjatë natës kur ne dot s’i shihnim.
Shpendët grabitqarë i përlanin saora
dhe ishin të lumtur po edhe ne.
Me siguri e mban mend Rebeka,
se arrat filluan të pakësoheshin kur shpendët erdhën.
Plot nervozizëm ngjitnim fëmijët ndër degë,
po trumat e grabitqarëve s’i ndalëm që s’i ndalëm!
Kaluan vite e rrodhën kaq ujëra.
Çdo stinë korrjeje pati frutat e veta.
E vetmja gjë që më vërtitet kujtesës,
janë arrat sa grushti i vajzës sate motake,
që sot në të tridhjetë pranverat e saj,
metropoleve tek udhëton të njohë Europën,
është mirë të dijë diçka për atë stinë korrjesh
dhe trishtimin tonë të pafuqishëm
ndaj shpendëve grabitqarë!
PËRHERË DIÇKA DO TË SHEMBET REBEKA!
Gjithnjë ka një mbrëmje që s’i duhet askujt.
Fatos Arapi
Rebeka
trishtuar der në majën e flokut
trishton veten dhe tingujt.
Jashtë është gushtovjeshtë,
“Ende nuk është shembur çdo gjë,
ende nuk është shembur…”,
mendon ti e lëmekur me sytë nga qielli.
Ç’kërkon më tepër ti vajzuke,
ç’kërkon më tepër?
Shtëpia e këngës të strehon pambarim,
ndërsa ajo pemë në kopsht ka vdekur.
Pranoje atë pemë në shpirt, vajzuke,
me pamjen më të harlisur të një dite prilli.
Prehje për të qe vjeshta që shkoi
kjo që po vjen është harrim i harrimit.
Harrim i harruar bëhemi, Rebeka.
Stivojmë harlisjet thellë në vete
dhe ecim, ecim në hijen e trungjeve,
duke i thirrur himne një gjetheje.
Ti kupton shumë, aq shumë sa s’të nevojitet Rebeka.
Ndan netëve të dimrit çdo pikëz dite nga nata,
pastaj arratisesh në guva ku asnjë rreze s’të mbërrin.
Të kujtohet kur nanuriseshe nëpër tinguj,
ndërsa i dashuri yt përkëdhelte ty dhe kitarën?
Atë kohë u vyshkën tërë lulet mosmëharro në kopshtin tënd,
por kurrë nuk ditëm në munde t’i shihje…
Ishte mbrëmje e qetë tetori e ti shpërfillëse ndaj aromave,
jetoje këngën tënde.
Ajo vyshkje ish për ty thjesht një ndodhi.
Ka mbrëmje dhe vyshkje që s’do t’i duhen askujt,
sikur ka përherë diçka që shembet,
e as kjo kurrkujt nuk do t’i duhet
një ditë!
