KËSHTU KALON GJERSA VJEN NATA PËRSËRI
natën gjaku yt fluturon në damarët e mi
dhe gjaku im fluturon në damarët e tu
zemra shkëputet prej teje
imja gjithashtu
në kraharor kam zemrën tënde
në kraharor ke zemrën time
nuk je ti që fle
nuk jam unë që fle
se dhe shpirti ka fluturuar në natën blu
ti ëndrrat me mua i sheh
dhe unë me ty
veçse në mëngjes jemi dy të huaj
ti zgjohesh në shtratin tënd
unë zgjohem në shtratin tim
po tek unë seç ka mbetur një grimë nga ty
dhe tek ty seç ka mbetur një grimë nga unë
me grima luajmë ditën
nuk na mjaftojnë
kështu kalon gjersa vjen nata përsëri
të fluturojmë
ti tek unë
unë tek ti
dhe ta mbajmë të fshehtë
mos t’ia themi njeriu
KAM KAQ KOHË QË PRES
kam kaq kohë që pres
dhe s’kam ç’bëj
oqeanin këpus
petale
petale
petale blu
pastaj pendohem
e bëj gonxhe të pahapur
gjer në muzg
kur të vijë ajo
dhe të vrapojë me fustanin e mbledhur mbi gju
përgjatë kumit të platintë
prej dritës së hënës
do t’i marrë erë
dhe do të qeshë
me oqeanin gonxhe
që do të hapet
dhe qielli do të bjerë brenda
si në një kupëz verë
buzët do të vërë
dhe do ta pijë
dhe do të dehet
unë me oqeanin- trëndafil në dorë
ajo me qiellin brenda në mish
ajër dhe ujë
ndjekim njëri-tjetrin
e bëjmë botën
tango
sërish
prej thike dhe gjaku
tango
dy kërcimtarë blu
prej uji dhe ajri
që duhen
çmendurisht
NË MARSH KUJTIMET
në marsh kujtimet, në marsh
do t’i nis ushtarë në luftë
një kostum për të qenë s’e kam
se s’duhet
takimet me vajzat u harruan
dhe ajo fizarmonika e vjetër ka dalë jashtë mode
as atletet s’më shkojnë
në marsh kujtimet, në marsh
do t’i nis ushtarë në luftë
brisku më priste lëkurën
me copa gazete i shkoja asaj
m’i hiqte ngadalë me të puthura
po s’ka më
as plazhe blu
ku bëhej fshehurazi pasarela e modës
me veshje demode
në marsh kujtimet, në marsh
tango më vijnë në kohën e repit
dhe valse
më përzihet zëri i modunjos me të tupakut
ajo triska e ushqimeve
me fast food-in
vetëm të shfaqej buzëqeshja e saj
burgu kthehej në karamele
dhe çokollatë
dy tri ditë në polici për rrahje
s’më fliste nëna një javë
ishte koha e rrufeshme e dashurisë
e rivalëve
e grindjeve
e tradhtive
ishte koha e bukur e bukurisë
në marsh kujtimet, në marsh
do t’i nis ushtarë në luftë
le të vriten
po e di
qoftë dhe një të mbetet gjallë
do më sjellë kujtimin e saj
në marsh kujtimet, në marsh
dhe i nis ushtarë në luftë
po ato marshojnë në drejtim të kundërt
s’vritet armiku
po unë
GRATË QË DASHUROVA
filxhani i kafesë ngjitur me kompjuterin
i pirë përgjysmë dhe i harruar
begonies dhe irisit blu s’i hodha ujë
dhe ilaçet nuk i piva në mëngjes
sa herë shkruaj poezi për gratë që dashurova
vijnë zemrat e tyre që rrahin me tërbim
dhe përplasen mbi zemrën time të lodhur
vijnë netët romantike me seksin më të çmendur
dhe përplasen mbi netët e mia me ilaçe
vijnë puthjet e nxehta dhe fjalët plot epsh
dhe përplasen mbi buzët e mia që s’puthin
vijnë flokët me parfume ku fusja kokën dhe iu merrja erë
dhe përplasen mbi kaçurrelat e mia të thinjura
vijnë ditët e gëzuara plot dete, më blu se blu
dhe përplasen mbi sytë e mi që po shuhen
vijnë të gjitha dhe më shtypin dhe më shembin dhe më lenë pa frymë
dhe më vdesin dhe prej vdekjes unë bëhem i ri dhe i bukur
ÇEREKU I GJËRAVE
te çereku i gjërave
është ajo
kërkojeni te mbetjet e vogla
te ajo gota e ujit që e pimë më parë ne
te fruti i ngrënë përgjysmë
dhe gjysmën e hëngri ajo në fund pa u vënë re,
te buka
te ajo thërrime që e mblodhi me duar
kur nuk kishim
ishim të këputur
dhe e përtypi bashkë me hënën në dritare duke na pritur gjer ndaj të gdhirë
nuk flinte pa ardhur të gjithë
nga rruga.
ajo është te një copë filmi që e pa kalimthi
te një copë dasme ku iu desh të gatuante, të fshinte dhe të lante
ështe te koha
kjo është më e rëndësishme
koha
që na fali duke na lënë të shëtisnim
dhe të bënim dashuri
dhe të lindnim fëmijë
dhe ta kishim gjithë kohën për vete
se ajo ishte banka e kursimit
të kohës
që na bëri milioner të shijimit të jetës
ajo rrojti me mbeturinat që linim ne
te pavëmendshmit
egoistët e mëdhenj
dhe kur iku la porosi të mos shpenzonim për varrin
se i kishte ruajtur paratë
në shaminë e saj mbledhur bohçe
në shaminë me lotët e fundit
iku
s’na u besua që s’do të kthehej më
ishim mësuar me të
tani e kuptuam sa e donim
ishim gati të vdisnim për të
por ishte vonë
kishim mbërritur për vete
te çereku i gjërave.
DOLA NËN DRURË
TË KËRKOJA MUZËN
muza më la, thashë me vete, më braktisi, bëra siç bëja gjithmonë,
dola nën drurë të recitoja vjersha të poetëve të mëdhenj
poezitë që sapo kisha përkthyer të giacomo leopardit dhe gabriele d’annunzios
“pafundesi“ dhe “agu ndan dritën nga errësira” dhe ndërsa ecja
më vinin rrotull zogj të vegjël shkurresh që fluturonin ulët
zura vend në një stol dhe me gjeste ndaja dhe unë dritën nga errësira
shikoja lart në qiell dhe lutesha të më vinte muza
dhe më dukej sikur dëgjoja meshën ave maria
me një përdëllim ngashnjyes
diçka tingëlloi te këmbët e mia
ishte një 25 centësh
dikush më kishte marrë për lypës.
NETË DASHURIE
më duket se plakjen ia shkaktova unë
tani që e shoh lakuriq mbi shtrat duke më pritur
kam një muaj që shkruaj një roman
dhe jam nga fundi
kafe, çokollata, advil për dhembjen e kokës mbi skrivani
ja dhe ky paragraf dhe do ta le
prej saj s’vijnë më zëra si dikur; eja, pra, shkoi ora një..?
erdha shpirt, por s’kisha ndërmend
ajo flinte në lakuriqësinë e saj me dy duart mbledhur midis kofshëve dhe gjinjtë e drejtë me thithkat si gjemba që e kishin humbur ngjyrën e trëndafiltë dhe ishin bërë mavi
prej dritës së abazhurit mbi komodinë
flinte një sirenë e ujërave prej drite
unë ende kisha nëper trurin që më digjej një skenë dashurie që po jepte shpirt
siç kishte ndodhur me sirenën time
më duket se rrudhat, ato vija të prishura, ato blana, ia kisha shkaktuar unë
sa netë romanesh dhe poezish kishin prishur dashurinë, sa puthje të munguara, sa orgazma ulëritëse, sa dhëmbë në mish të ngulura
me muzat e kisha tradhtuar
tani s’bëj gjë tjetër veçse e mbuloj duke i kërkuar falje buzëve të thara, gjinjve të medhenj te lëshuar brinjëve, kofshëve të medha me shenjat e venave blu, pubisit gjysmë të fshehur,
i mbuloj ngadalë, i shuar, i drobitur prej shkrimit, më fal, më fal, pëshpëris, o zot, pse dashurove shkrimtarin.
TI JE TERRORISTJA
në aeroporte më ndodh më tepër, kur lë amerikën
ngatërroj exite-t dhe gate-t, jam vetëm, s’të kam ty
dhe kur më pyesin për biletën më duket se për emrin tënd më pyesin
dhe emrin tënd them
përgjigjem tjetër për tjetër
stuardesat qeshin, rojet e sigurisë vrenjten
ç’ke në valixhe?
une them emrin tënd
ata shikojne njëri-tjetrin
ma hapin dhe natyrisht s’gjejnë asgjë
po një shenim i dyshimtë më ndjek nga pas
ti je terroristja, po askush s’e di
as ti vetë, natyrisht.
