zemra ime është një stere e largët
por sot s’mund ta pikturoj
më mungon pëlhura e duhur
*
kjo verë u bë seancë brutale
sa njerëz të mirë që u thërmuan me thembra
nga vdekja
dëshmitë e tyre s’u dëgjuan
parashtresat e fëmijëve nga të gjitha moshat
s’u trajtuan
ankesat e bashkëshorteve
nevojat e familjarëve të trishtuar
s’luajtën asnjë rol kushtet
e tregimit tonë kolektiv
“nëse në akt të parë e vë një kobure në mur
në atë pasues ajo do shkrehur” thotë Çehovi
por sinqerisht ne s’pamë gjë kobure
prandaj jemi kaq të stepur
si plisa të dheut nën themra
kjo verë brutale na zuri në befasi
ndoshta duhej të lexonim shenjat ndryshe
por kobure s’pamë gjëkundi
në fillim kishte veç mallëngjim mërgimtarësh
vetëm diell e thirrje pulëbardhash
në largësi
*
derdh dritë vere mbi sy
e kacitë melodike të varrtarëve
m’i sheshojnë një nga një
ledhet në brendësi
e ngushëllime në radhë
e duar në zemër e e lotë të ndezur
nga shkëndija humbjesh
*
zemra ime është një pyll i errët
por nuk e kap dot
më mungon drita e duhur
*
qofshi shnosh
miq e shokë shnosh
sa vjeç ishte
i ngrati me t’u dhimtë
ma shumë po më dhimbet nana
gjynah mre kur shkojnë kështu të ri
e nisin makinen pa mend ruana zot
çudi si s’vdesin nga dy a tre në ditë
a t’u lajmëru vajza
po gjashtë orë diferencë në kohë
si ishin të tanë a ishin mirë
zoti ju lashtë shnosh
miq e shokë shnosh
ani kur vijnë këta të gurbetit ruana zot
besa boll aksidente po bajmë vetë hiç pa ta
diell i fortë sot ruena zot
a po skajohesh pak këtu në hije të lisit
qysh s’paskan hoxhë në varrim a
çka tha mjeku
unë për vete ha veç ushqim bio
zoti ju lashtë shnosh
miq e shokë shnosh
ha çka të dush prapë këtu kanë me na pru
mirë t’u kujtu me marrë ujë me vete
a pushove dje
zoti ju lashtë shnosh
miq e shokë shnosh
sot isha te furra e golës por ish mshelë
sa vjeç ishte i ndjeri
gjynah mre kur shkojnë kështu të ri
i ngrati me t’u dhimtë
mue ma shumë po m’dhimbet e ama
kështu paska qenë e shkrume
me e shti prindja në dhe fmijën që e kanë lé
*
në këto rrugë
njoha së pari jetën e vdekjen
na mësonin: “jemi si domatet në kopsht
kur duen na këpusin”
jeta: domate e kuqe në kopsht
vdekja: dorë që këput
*
zemra ime një mal mbytur në mjegullnajë
por sot s’arrij ta shtjelloj
më mungon ngjyra e duhur
*
kjo tokë nuk është e jona
nuk është as e tyre
ne jemi të saj
e bartim me vete kudo
derisa na kthejnë
në të
ky qiell nuk është yni
nuk është as i tyri
kaltërsia e tij na hyn në valixhe
e ashtu të rënduara i bartim
pa kuptuar as vetë se pse
jemi kaq të lodhur
*
muzgjeve trokas në portë
por nuk më hapet
s’më sheh më askush
ka një shprehje shqipe që thotë:
“të gjallët me të gjallë
të vdekurit me të vdekur”
për ekzistojnë edhe të vdekurit e gjallë
frymë që krehin kujtime ndër degë
ka ca fëmijë që nuk rriten më
kanë ngecur në ndonjë lojë të moçme me top
kur vjen koha për t’u kthyer në shtëpi
trokasin në portë një kohë të gjatë
por s’u hapet më
*
zemra ime është kjo tokë e errët
por s’paskam sot fuqi ta mbaj
jam një furçë e thyer
