RITUALI PA FJALËN VDEKJE
Asgjë nuk i ngjan më shikimit tënd
Ndonëse pritja hidhërohet me dashurinë
Tashmë imagjinata aty ka zënë vend
Edhe kur qielli mësohet me vetminë
Asgjë nuk ndodh as në mesnatë
Ndonëse hijet tashmë kanë ikur
Malli vjen nga e njëjta shtrëngatë
Edhe kur të gjithë qirinjtë janë fikur
Asgjë nuk pëshpërit pa zërin e bekuar
Dikur “më shumë dritë” kërkonte Gëte
Nuk dridhen buzët në lojën e mashtruar
Të dashuruarit i marrin ëndrrat me vete
Çdo gjë fundoset e ringjallet përsëri
Hyji i dashurisë e ndjek yllin e vet
Poetët udhëtojnë deri në pavdekësi
Këto gjëra do të përsëriten me mijëra vjet
ATA SY JANË SIKUR SHIU
Ata sy janë sikur shiu
Sikur zjarri është dashuria
Secilën puthje çasti e përpiu
Kur zgjohet prapë nostalgjia
Ato buzë nuk i prek më shkrumbi
Sa herë pëshpërisin mallin e ri
Ditën tjetër pritja humbi
Me të njëjtën fantazi
Ato ëndrra nuk i duron më nata
Edhe kur loja merr fund
Fjalët prapë i merr shtrëngata
Fluturat e bardha s’janë askund
Ata shpirtra janë të njëjtë
Asnjë dhimbje nuk i tret
Ngjajnë me ritualin e shenjtë
Sikur zogjtë në qiellin e vet
GËRSHETI I MËRZITUR
Dikur më pëlqente shikimi i syve
Dhe fishkëllima e erës në mesnatë
Hëna që buzëqeshte midis yjeve
Më pëlqente edhe fjala uratë
Tani malli ka emrin e vet
Kur e marrim me vete çdo mbrëmje
Fjala e ëmbël nga durimi pëlcet
Sa herë e ndiejmë të njëjtën dhembje
Dikur edhe nata kishte frikë
Si ndonjë çast i zemëruar
Ndoshta vetmia më nuk ik
Ndoshta nostalgjia na ka harruar
Tani përse e fshehim zjarrminë
Sikur ëndrrën e dremitur
Prapë e ndiejmë të njëjtën drithërimë
Kur ti thur gërshetin e mërzitur
SI DASHURIA PËR TY
Ka ra malli
Ka ra malli me fjetë
Si dashuria
Me përkund të njëjtin fat
Me dashtë një dallëndyshe
Me flatra të bardha
Si dikur
Me ikë e me pa dhimbjen
Si nuk vdes në shi
Me e marrë me vete
Atë zjarr të buzëve
Me ia heq shkrumbin
Deri te pragu i vendlindjes
Pa lënë asnjë gjurmë
Si dikur
Ka ra malli me fjetë
Si dashuria për ty
DREMITJE
Shkuan edhe ata atje
Sa shpejt shkuan
Siç shkojnë ditët e netët
Kur i krehim flokët para pasqyrës
Malli na pikon nëpër faqe
Derisa e harrojmë frikën
Ta bartim menjëherë
Si dremitjen e fundit
Të ngujuar në shpirtra
Shkuan edhe këta afër nesh
Sa shpejt shkuan
NUK DUA TË VDES MË
Një herë kam vdekur
Në tokën e askujt
Ishte fillimi i pranverës
Binte shi si do Zoti
Treni i zi fishkëllonte
Ndërsa erërat ishin zemëruar
Me retë
Prandaj nuk dua të vdes më
Herën tjetër kam vdekur
Duke kënduar rrugëve
Me një trëndafil në dorë
Binte shi si di Zoti
Nëna nuk iu besonte syve
Si mund të vdisja ashtu i bukur
Pa thënë asnjë fjalë
Prandaj nuk dua të vdes më
RITUALI ME EMËR TË VËRTETË
Në fillim ishte zjarri
Që luante me vdekjen
Pa i djegur të gjitha fjalët
Pa i shqyer zërat
Për disa sekonda
Ndoshta biem majtas
Pa i mbyllur sytë
Aty ku flinin gjarpërinjtë
Dhe qyqja e pikëllimit
Djathtas biem si engjëjt
Pa e trembur dashurinë
Prapë kur vjen koha e gjumit
Biem një nga një
Në shtratin e Prokrustit
Ai që bie i pari
Do të pajtohet me ferrin
Pa njohur asnjë mëkat
Ndoshta biem
Në fund të ëndrrave
Pa e marrë çmimin e ri të dhimbjes
Përnjëmend biem
Me shpejtësinë e shikimeve
Përpara pasqyrës së mjegulluar
NJË PËRMALLIM VJESHTE PËR NËNËN
Nëna vjen prapë në Prishtinë
Me një copë qiell të vendlindjes
Me aromën e mollëve të verdha
Sytë i mbushen lot
Duke përtypur lutjen e pambaruar
Që t’i përshtatet klithjes së vet
Në të njëjtën pikë
Retë e zeza i lë në harresë
Si mallëngjimin e heshtjes
Nëna vjen në Prishtinë
Me të gjitha rrudhat në fytyrë
Duke fshehur ofshamën
Në shpirtin e saj
Kur vjen nëna në Prishtinë
Me vete e merr hijen e shtëpisë
Heshtja rri e vetmuar
Mbi krahët e erës së jugut
Vetëm një dhimbje nuk e harron
Te varri i babait tim
Në Kodrën e Bashotëve
Asnjëherë nuk e harron
As shkrumbin e dorëshkrimeve të djegura
As vajin e fëmijëve të mi
Kur vjen nëna në Prishtinë
Me vete i merr të gjitha ëndrrat
Vetëm ëndrrën për Albumin e grisur
E lë në vend të sigurt
Derisa ta mësojë përmendsh
Dhimbjen time të parë
NDOSHTA ËSHTË MË
E RËNDËSISHME HESHTJA
Këtu është
Zëri i shiut
Atje pak më larg
Është zjarri i ëndrrave
Pak më larg
Ështe vetmia e humbur
Si pulëbardhë e lagur
Eja të çmendemi bashkë
Një ditë të zakonshme
Me shi
Atje është pëshpëritja
Me buzë shkrumbi
Ndoshta është më e rëndësishme
Vetëm heshtja
NË SAN DIEGO TAKOVA NJË GRUA TË BUKUR
Ajo më buzëqeshi
Sikur të ishim njohur
Para dy mijë vjetësh
Ajo kishte sy të kaltër
Si unë
Dhe një shenjë në faqe
Si Helena e Trojës
Më tha eja të vdesim
Në çastin kur perëndon dielli
Vetëm sytë mos i mbyll
Se prapë mund të vdesim
Në vendin e duhur
ORARI I RI I ËNDRRAVE
Një natë vjeshte me hënë
Vetmia pajtohet me mllefin e vet
Pa përfunduar orari i ri i ëndrrave
Derisa shikimet luajnë me zjarr
Çka më thua Jorge Luis Borges
A duhet të verbohem edhe unë
Një ditë kur hesht shpirti
Kush ma kthen dritën e syve
Kur e lidhin vdekjen me zinxhirë
Për ta emërtuar një rrugë me emrin tim
Çka më thua Jorge Luis Borges
A duhet t’i zbusim gjarpërinjtë
Për ta pakësuar zemërimin
Kur pëlcet ai çast i frikësuar
Disa dhimbje të tjera
Shkojnë atje ku s’vdes malli i shpirtrave
Çka më thua Jorge Luis Borges
A i harrojmë gjithmonë hijet e dehura
Kur shtrëngata e humb rrugën
Ndoshta vjen ajo ditë e lumtur
T’i japim fund lojës së mëkatit
Çka më thua Jorge Luis Borges
Nëse i grisim të gjitha fjalët e pathëna
Edhe kur toka sillet rreth dashurisë
Një natë vjeshte me hënë
NJË RE E BARDHË DHE NJË RE E ZEZË
Një re e bardhë
Një re e zezë
Prapë e njëjta ëndërr e këputur
Si në balada
Dhe një tufë lule
Në shenjë përmallimi
Asgjë tjetër
Midis dritës dhe errësirës
Asnjë gjarpër
Si Boa ynë
Një re e bardhë
Një re e zezë
Prapë i njëjti zjarr i dritës
Mbi dallgët e shpirtit
Si në legjenda
