GUERNIKËN VESH SI KËMISHË
tani shoh më shumë filma të vjetër
lexoj klasikët
hapin e kam më të qetë, një bastun do të më bënte punë
dhe një beretë që t’i ngjaja pikasosë
guernika e tij
mund të ishte një këmishë e përshtatshme për mua
se zemra prej kohësh më është djegur
flas, shumë fjalë i shkruaj në ajër
se lexues s’ka
ngushëllohem kur shoh një zog me ngjyra që s’e kam parë më parë
kur dëgjoj qukapikun në dru
dhe para s’mbaj
e ç’më duhen?
unë rroj me kujtime
i bëj këmbimet e parave në bursën e gjetheve
në ngjyrat dhe aromat e luleve
në ranishten e oqeanit
ku ulet për të pushuar koloni e pulëbardhave
dhe diku
një grua e bukur
dhe uollt uitmani që shkruan; fije bari
DEDALUSI I RI ËSHTË SHFAQUR
dedalusi i ri është shfaqur
nga një mëngë ku fshihet një kartë fati
tryeza është e rrumbullakët dhe në mes të saj nje don kishot me flatra
ka ngritur shpatën!
diku fausti dhe mefistofeli s’gjejnë qetësi dhe margarita nëpër muzgje dhe mëngjese argjendti herë vjen herë zhduket pafajsisht
hitleri kokëposhtë në një kartë bizhozi në dorën e një mashtuesi
stalini ndjek nga pas hegelin me cilindër që shkon të takojë një damë plakë
fallxhoren e tij që i paralajmëron një ngjitje për lart që ai e merr për famë
karl marksi le dhe dashnoren e fundit për hir të një karte përjetësie që ngec në shyllën e krishtit në golgotha, por nuk kryqëzohet
dhe mao ce duni niset për një rondevu me të gjitha lulet
aty në tryezën e rrumbullakët dedalusi
që përzjen kartat dhe pret fituesin
ikari nga kjo tryezë e rrumbullakët do të dalë
po kartat vonohen si dhjami
dhe papa vrapon me këmbët e nuse lalës të arrijë i pari
se është e rrumbullakët kjo tryezë dhe i ngjan qiellit kur lutja u ngjit dhe s’u kthye
papa do lutjen të kthehet
dhe luan kartën e fundit
të fitojë në lojën e madhe
shfaqet dhe frojdi si libido që s’ndalet
dhe tryeza e rrumbullakët herë merr formën e penisit herë atë të vaginës
është magjepsës ky ngashnjim!
dedalusi nxiton të fusë në lojë ikarin e tij
iu vë të gjithëve flatra prej dylli
dhe dihet fundi në zenit në diell
tryeza e rrumbullakët është ende
të gjithë të tjerët kanë vdekur
dhe si përfundim nuk ka fitues!
vetëm një don kishot me flatra
ka ngritur shpatën!
KËPUCA TJETËR E HIRUSHES
frymëmarrja u prish
më shumë shfryjmë
se sa thithim
sepse urryem dhe ulërimë
sepse inatin e shpërthyem si minë
thithëm dashurinë
ajo qe frymëmarrja më divine
thamë fjalë
po më e bukura
të dua
u thith
se dashuria ishte brenda
në një skutë
hirushe
me një këpucë
tjetra s’u gjend kurrë
s’kane fat ata që thithin
ata që dashurojnë
po ata që shfryjnë
ata që ulërijnë
ata që shkatërrojnë
të dua
nuk u tha
të dua
u ndje
u thith
bashkë me kundërmimin e luleve
të kurmit tënd virgjin
luftë!
shfryjmë
luftë!
shpërtheu me ulërimë
të dua po humb
ah, këpuca tjetër e hirushes
që s’u gjend kurrë
GRUA, TI JE E KEQKUPTUAR
grua, ti i ke të treja prandaj je e keqkuptuar;
kur lind ti je nëna dhe prej qielli i ke tiparet
nuk zgjon cingiz khanin kur pushtonte botën, po vetëm krishtin kur ecte në shkretëtirë
me një shkop bariu të shpëtonte kurvën, maria magdalenën
kur je vajzë ti zgjon tundimin me veskujt e freskët te gjinjve dhe kofshëve
me afshin prej zjarri të pyjeve të verës që digjen prej një rrufeje të kaltër
grua, ti ke përvojen e mishit dhe mëkatin e epshit të panginjur
dhe mund të bëhesh prehë e lehtë e ujqërve që të vijnë rrotull
por ti s’jepesh se dashuron burrin tënd sipas zakonit
shtyp dhe ha me dhëmbë mëkatin imagjinar të tradhtisë
grua, ti je e rrezikshme se tundon të rinjtë
që vuajnë prej paditurisë, lakmojnë mishin, me pasionin e errët
por t’i di t’i japësh të rinjve nënën për t’i zbutur
dhe vajzën për t’i joshur vetëm me një prekje a një puthje
grua, ti e pathyeshmja prej pushtuesve, herë troja, herë thermopilet
te këmbët e tua bien ushtri që luftën humbën
ndërsa burrat bien të parët
prej tundimeve, tradhtive, pabesive
ti e fundit bie
të ndihmon krishti!
GRUAJA ME SATEN TË VERDHË
cigare s’kam, as verë as gruan bionde me saten të verdhë
në këtë natë te errët pa hënë, me një kujtim te tmerrshëm
që më dhemb; gruaja me saten të verdhë kur vallëzonim në verë dhe binte shi në plazh në rërë
dhe ne lageshim po na lëpinin puthjet në të gjitha vendet e trupit ku ka zemra
gjersa na zuri muzgu i kaltër dhe pulëbardhat s’fjetën, po na erdhën te këmbët
cigare s’kam as verë as gruan bionde me saten të verdhë
as atë që nuk di ku humbi në errësirën si fund i një filmi që s’duam të ketë fund
ndez një fije shkrepëse dhe marr flakën e saj me vete të djeg errësirën e errët
të kërkoj gruan bionde me saten të verdhë, kur i rrëshqiti sateni i verdhë te këmbët në plazh në rërë
dhe pulëbardhat nuk fjetën, shikonin kurmin e saj dhe satenin e verdhë që kishte dhe ai flakën e vet
po dashuria është si lulet, çel dhe për dy tri ditë tretet, pastaj përsëri çel për një tjetër
marr flakën me vete në errësirën e errët të gjej gruan bionde me saten të verdhë
dhe po s’e gjeta do të vallëzoj me flakën në tajms skuer në mes të policëve që do më qeshin
ej, shiko, një dashnor i çmendur vallëzon me flakën e një fije shkrepëseje!
cigare s’kam, as verë, as gruan bionde me saten të verdhë
po vetëm flakën e një fije shkrepëseje që më zgjat duart dhe vallëzojmë tango në tajms skuer
ah, gruaja bionde me saten të verdhë..
MË MIRË TË MOS ISHIN MËNGJESET
më mirë të mos ishin mëngjeset
që të mos shiheshim, se dashuri s’ka më
më mirë të ishin vetëm mbrëmjet
që të kishim kujtimet që dhembin
dielli nganjëherë lind në mbrëmje
dhe perëndon në mëngjes
dua të shoh diellin që në mbrëmje lind
dhe t’i kthej kurrizin
sepse dua të shoh perëndimin në mëngjes
ndoshta dashuria e gjen një vrimë në kujtime
dhe del, kjo shpresë e marrë më ndjek
prandaj kurrizin i kthej diellit në mbrëmje
sepse dua të shoh perëndimin në mëngjes
PRANVERA S’VJEN VETËM PËR DRURËT
pranvera s’vjen vetëm për drurët
një zog fluturon rrotull kurmit tënd
kërkon të ngrejë fole në gropkën e gjinjve
e largoj me duar
ai vjen sërish të ngrejë fole në kofshët e tua
shkon dhe vjen me një fije kashtë në sqep
dhe cicërin
sikur më lutet
mos më largo me duar!
e kuptoj më në fund se dhe ti je një pemë e lulëzuar
