More
    KreuLetërsiBibliotekëKlara Kodra: Zjarri i një agimi (tregim historik për Xhordano Brunon)

    Klara Kodra: Zjarri i një agimi (tregim historik për Xhordano Brunon)

    Qielli i tërë kishte marrë zjarr.

    Njeriu që ecte i lidhur në mes të sharjeve dhe  të talljeve, ngriti një herë kokën lart, vështroi atë pamje edhe buzëqeshi.

    Një mendim i çuditshëm i përshkoi trurin se ai zjarr paralajmëronte  një zjarr tjetër që ende  s’ishte  ndezur dhe  do ta  përpinte  atë  vetë.

    A thua qielli të merrte pjesë  në atë  dënim  që i jepnin  njerëzit?

    Qielli që ai e kishte  dashur  po aq shumë sa tokën?

    Mendimi i dytë që i erdhi  ishte ky: bota ishte çuditërisht e larmishme dhe e bukur dhe ai do të kishte dashur të jetonte  njëmijë vjet për t’u ngopur me të dhe ja, tani i mbeteshin edhe pak çaste.

    Hodhi sytë te turra e druve, pastaj te populli. Dëgjoi shkoqur  sharjet “Djall”, “Heretik”, “Magjistar”.

    “Popull i mjerë” – mendoi ai  pa pikë zemërimi. Ai kishte dashur  që ata të cilët  e  ngrysnin jetën në gjunjë  të depërtonin në të  fshehtat e yjeve.

    Një krenari e zjarrtë e përshkoi të tërin  duke bërë  të harronte  vdekjen.

    Ai kishte trokitur te dyert e pafundësisë, ai kishte mundur t’i shpërthente ato dyer.

    Dhe do të donte  t’u thoshte:

    “Vallë për këtë doni që  unë të vdes”?

    Për mua qe po aq i rëndë  veladoni sa ky qiell i rremë, kjo kupë prej  letre të zezë me një  perëndi kukull që kisha ka vendosur  mbi kryet tuaj. (Ka qenë  edhe murg, djalli i zi! – u dëgjua  klithma e zemëruar e një  gruaje). Ai vazhdoi të mendonte  duke tundur kokën:

    “Unë e flaka tutje veladonin, e grisa  këtë qiell prej letre, i thashë  njeriut: Gjithësia është e pafund. Pafundësia është jotja, jotja, po aq sa e Perëndisë”.

    Dhe toka po rrotullohet edhe tani rreth boshtit të vet duke shndërruar  natën  në ditë dhe duke  vërtetuar tezën time, ndërsa ju thoni “Zoti e bën të  agojë Diellin”.

    Dhe ju mbase mendoni  se kjo  flakë e qiellit paralajmëron  zjarrin e skëterrës për mua.

    Jo, skëterra  është këtu në tokë, ajo skëterrë që përgatit për ju inkuizicioni.

    Dhe unë do të vdes, po toka  do të vazhdojë të rrotullohet bashkë me botët e tjera  dhe do të  vijnë të tjerë  pas meje që ndofta  do të  thonë për mua vetëm kaq “Ai  kishte të drejtë!” Po jo, nuk do të doja  vetëm këtë, do të doja  që të  thoshin: Ai ishte njeri i ndershëm nuk u përul. Dhe unë  do të mund  të jetoja  po të doja.

    Po nuk do të  mundja  të mbaja  më ballin lart.

    Dhe pse të  jetoja?

    “Jetë  do të thotë të luftosh, të kërkosh, të guxosh”.

    Mendoi për kardinalin Belarmino dhe vetëtima e një  buzëqeshjeje ironike  ia përshkoi  fytyrën.

    “Edhe unë  mund të isha  bërë si ai … Ma  patën premtuar… Lavdi  e kotë, e gënjeshtërt”.

    Iu kujtua  gruaja që  kishte dashur, tiparet  e saj fine, flokët  e saj,  shkëlqimi i bardhë i trupit të saj.

    “Dashuria është një  nga format e Bukurisë, një  nga mrekullitë e jetës”.

    Po fëmijët?

    S’kishte  mundur  të linte prapa fëmijë të mishit dhe gjakut të vet, po kishte  lënë aq shumë  fëmijë prej letre, librat e tij … ndofta  këta fëmijë  ishin më tepër të tijët se sa do të kishin  qenë të bijtë.

    A do të jetonin ata  pas tij? Apo do  t’i digjnin  edhe ata? Jo, ky mendim  ishte i padurueshëm, më i keq se vdekja. Apo do të jetonin dhe … do t’i  lexonin  brezat e ardhshëm. Në këtë çast  e përshkoi si rrymë elektrike  një dridhmë lumturie, gëzimi i fundit.

    Solli ndërmend nxënësit që do të jetonin  pas tij, adhurimin e tyre të heshtur, bisedën e fundit  që kishte pasur  me Sagredon.

    Fara që kishte mbjellë ndër ta  nuk do  të humbiste.

    Iu kujtuan fjalët që kishte shqiptuar kur ia  lexuan  dënimin me vdekje:

    “Major forsitam cum timore sententiam in me fertis quam  ego  uccipiam”[1].

    Do të donte të fliste përsëri, po u  ndërgjegjësua që ia  kishin  lidhur gjuhën.

    Ja, po e zhvishnin  lakuriq – poshtërimin  e fundit – po i hidhnin “sanbeniton”[2], po e lidhnin pas shtyllës … drurët kërcisnin, flaka po ngrihej…

    Njeriu që  po vdiste i hodhi një vështrim të etur Fushës së Luleve[3]  dhe kërkoi  një fytyrë  njeriu për ta parë për herë të fundit.

    Ndeshi një  shkëlqim  të çuditshëm, gazi e lotësh, vështrimin e pafajshëm dhe të  trembur  të një fëmije, të një djali tetëvjeçar brun dhe kaçurrels, me sy të mëdhenj e të zgjuar të cilin e mbante  për dore një grua  e re dhe e bukur, e veshur në të kaltra.

    Fjalët e fundit  që i arritën  veshit të tij ishin fjalët e tyre:

    -Mama, pse e  djegin  atë?

    -Pusho, bir, ai është  një njeri i keq, magjistar.

    -Mama, kam frikë, flaka po ngrihet, po e djeg atë, sa keq më vjen, mama!

    -Shën Mëri, na ruaj! Ç’janë këto fjalë, bir? Kisha e Shenjtë  di se ç’bën.

    Djali i vogël ia hodhi përsëri sytë  atij që po vdiste  dhe e ndeshi vështrimin  e atyre syve, një vështrim krenar, të patrembur.

    Iu kujtuan  shenjtorët, martirët, për të cilët  kishte lexuar që s’kishin frikë të vdisnin për një të vërtetë të shenjtë.

    Ai mendim e trembi. Si ishte e mundur, ai që po vdiste ishte njeri i keq, magjistar!

    Po flaka e blertë u ngrit më lart, e përfshiu  të tërin  njeriun e lidhur  dhe djali  shpërtheu  në ngashërime  dhe s’pa  më asgjë.  Vetëm ndjeu  shtërngimin e  dorës së nënës dhe fjalët e saj të shqetësuara:

    -Mjaft, bir, mjaft. Ç’po bën kështu, s’është mirë.

    Kur e hodhi prapë  vështrimin në  shesh, djali  s’pa  veçse  një  grumbull me hi.

    “Magjistari”, “Heretiku”, ish murgu  Xhordano Bruno s’ishte më.


    [1]  Me më tepër  frikë e  shqiptoni ju  dënimin  që më jepni  se sa e dëgjoj unë.

    [2]  Një lloj pëlhure të ashpër që kishte vizatuar  djaj dhe gjuhë flake.

    [3]  Campo dei Fiori në Romë.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË