SI DRITA E HËNËS SË NGRËNË…
Vetmia ime është si një zog miturak.
Këndon
Por nuk ka krahë për fluturim.
Me këmbkat e brishta mezi shkon nga foleja gjer në prag.
E lodhet,
S`mundet më tej.
Nuk është e zonja për udhë të gjatë
e, jo se jo,
As për shtegëtim.
Ajo e di këtë
E shpesh bie në trishtim.
Zëri i ëmbël nuk i shkon dot lart e larg,
E kthehet tek unë.
Prapëseprapë
Edhe kur vjen vetë
Edhe kur e thërras,
Më gëzon,
Se meloditë,
Nuk i ka asnjëherë njësoj.
Vetmia ime ka dritën e hënës së ngrënë.
KËPUCËT E VJETRA
Kur të shkoj andej, tha, andej nga dielli firon e më nuk mbretëron,
Mos më blini këpucë të reja.
Më vishni ato të vjetrat, ato më besniket
Se dinë marifete e ndoshta më gjezdisin ndonjëherë…
Këpucët e reja andej,
Nuk i njohin rrugët.
VJESHTA E NDJENJAVE
Të duhesh e të shihesh vetëm nga larg
Është si të digjesh pa zjarr.
Një vorbull zigzag e tymtë që bren me nge e zhurmshëm
si mjegull brenda shpirtit.
Se largësia nuk ka fuqi të japë atë flakë sa të ëmbël, po aq të qetë e të rrëmbyer.
Atë flakë herë të prushtë e herë të zjarrtë
Që jep nga afër dashuria.
Atë flakë që pas djegjes,
Fal atë hirin çlodhës prej pushi të pjalmtë.
Të duhesh e të shihesh vetëm nga larg,
Herët a vonë,
Ndjenjave u vjen stina e vjeshtës.
SHINAT E BRAKTISURA
Dy qyqe jemi.
Vajtojmë mbi vdekjen tonë.
Bari që së gjalli na ka mbuluar,
Nga dhimbja nuk rritet,
Zvarritet.
Një fishkëllimë,
Vetëm një fishkëllimë treni
Do na i kthente fyejt e ngrira
Në tela violine.
Dëgjohet?!
Na u bë një jetë
Me veshët përpjetë…
NATË PA HËNË
Sonte, vajza e vogël e shtëpisë në bjeshkë,
Nuk u ul për darkë.
I mban mëri vëllait mos ja ka fshehur hënën
siç bën me kukullat.
Me sytë qepur dritares,
Sheh vetëm qiellin.
Poshtë kopshtit,
Nata vërtitet si lakuriqët e vet
E thyen krahët nëpër degë.
Jashtë dritares,
Trishtimi i vajzës varet si një lule gati në të çelur.
TANI…
Po nis e qëmton një brymë e butë
Mbi shpirtin tim.
Dhe ndjej se shpejt,
Pothuaj ja, tani,
Do bie në melankoli.
Përkulur si fije bari,
Ndër ngashërime
Ushqej dashuri
Shëroj dhimbje.
BILETA E KTHIMIT
E kam në xhep, por në shpirt më dhemb,
Më ther.
Do e gjej persëri nënën në fjalë?
Apo, të paktën, ta arrij pak para perëndimit…
T’i vë pëllëmbë zemre e gjaku dhe ti’a ndal pushimin?!
Ç’marrëzira them!
E di se do më presë!
Nëse vij në verë,
Do ma ruajë argjendin e stërkalava të dallgëve
Mbi neonet e bregut,
Nëse vij dimrit,
Do ma ruajë aromën e oborrit nga rrushi me erë
Dhe jargavani vjollcë,
Do t’i ruaj për mua fjalët e mjalta,
Do ma mbajë fshehur vazon me reçel manaferre,
Do më kërkojë ta vë kokën mbi preherin e saj, si mbi pupla shpendësh
Gjatë rënies ndër fluturime,
Do të kem ende atë prehër fole ëndrrash,
Mbytje pusesh për dëshpërimin,
Rrahje për zemrën,
Altar rrëfimesh….
Do më shtrosh, nënë me gishta balsam, ndonjë flok’ të pabindur?!
YJET MBI SHKRETËTIRË
Era e dunave
U`a ka bërë sytë të turbullt,
Të verdhë.
Shkëlqimi i tyre natën,
Eshtë mirazh.
LULJA E THARË
Jam e tharë por jo e vdekur!
Do të jem për ca kohë ende gjallë.
Gjersa,
Në damarë,
Të mbarojë së rrjedhuri
Edhe pika e fundit e lëngut të kujtimeve.
DËBORA E BURGOSUR
Më kanë mbyllur në këtë glob qelq
Më keq se një pre në çark
E po pëlcas.
Thyejeni në dal!
Mjaft e tundët dhe e shkundët, Ai që u duket si vallëzimi im, Është dhimbje ime,
Vaji im!
Thyejeni, të dal,
Të bie nga qielli mbi mal,
Të tretem dal – e – ngadalë mbi flokët e një vashe,
Supet e një trimi,
Doçkat e një fëmije.
Bëjeni copë e çikë këtë
qelq-burg
Në keni sadopak dhembshuri
E lermëni të
Të bie,
Si fjalë lirie,
Si ëndërr dalldie,
Si push dashurie…
E
Mbyllur,
Kam ftohtë.
MOS VONO!
Vëre dorën nazike mbi plagën time të hershme.
Rrëshqiti mollëzat lehtë, symbyllur.
Trokiti butë si mbi kapakun e një arkëze kujtimesh.
Vetëm ti që e krijove atë plagë, mund ta kuptosh në është shuar krejt apo fshehur, regëtin.
E nëse pikas që dhemb akoma dhe do të ma thuash,
Mos vono!
GJETHI I RI
Je kaq i vogël gjethi im,
Smeraldi im!
Ky fllad për herë të parë po të përkëdhel fytyrën
si gishtat e dashurisë mbi faqet e një vajze.
Ti lodron.
Damarët e hollë e të shndritshëm si fildispanjë,
Ëmbël, dridhen …
Mos ju jep me tërë shpirtin kësaj ere!
Duaje nga pak!
Shtërngo gjer në asht degën që të ushqen,
Se kur të vishesh si princ,
Me ngjyrat më të praruara në botë,
Kjo erë mund të bëhet e prapë,
Mund të të rrëmbejë nga dashuria a xhelozia
Dhe, ku i dihet ku do të shpjerë…
Gjethi im smerald,
Ruaju në vjeshtë!
“SHKËMBIMI”
Kur bubullin, shkrepëtin e zigzage vetëtimash qiejt ndezin,
Janë shenjat se Ferri ka festë.
Dy botët e përtejme kryejnë shkëmbimin:
Ferri, ngjit lart ata që ligësia u kish sakatuar të vërtetën,
Parajsa, zbret poshtë banorët me karta të rreme.
Festa është krejt e Ferrit!
Të shkëmbyerit për Lart përcillen me nderime mbretërore,
Por edhe të zbriturit,
Parajsianët,
Ferri i pret me ngazëllim!
I çon përnjëherë te punishtet e baltës
Ku u mëson me zell artin e bërjes të poçeve,
Zeja më e vjetër në çdo cep të së Tijës perandori.
Ndaj mos u trembni kur shkrepëtin e bubullin!
BËJNË SIKUR …
Janë “zbutur”.
Grindjet e zënkat që i mprihnin dikur gjer në shkëlqim,
Kanë humbur fuqinë.
Netëve, tani, mëria zgjat pak
,,,,,Thua se nuk e njohin,
Sherret të mëdha a të vogla
U duken si lojra,
Ndaj më nuk mbyllen netëve si molusqe,
Nuk kthejnë kurrizet,
Afrojnë barqet e buta.
Zënkat e grindjet janë vjetëruar…
Se tani,
U mjeshtëruan,
Të bëjnë sikur nuk dëgjojnë
Kur ciflosjet e shpirtit,
Honeve bien.
ROJTARJA E FUNDIT E “FARIT”
Mbylli sytë edhe e fundit e një brezi
Edhe pse breznitë e reja e ruanin si ikonë.
Tek ikte dëgjohej ulërima e çelësit që mbyllte kështjellën.
Dhimbja për ‘ish më e madhja,
Se ish krejt ndryshe,
Se freskoi e bashkoi gjithë dhimbjet e ikjeve…
Iku rojtarja e fundit e farit…
Iku duke lënë si testament epilogun e një sage jete…
MALLËNGJIMI
Është ajo ndjeshmëri e drithëruar
Që befas pushton shpirtin
E rrjedh nëpër trup
Si ajo vijëza e ujit mbi pllajë,
Mbushur radhë – radhë me sumbulla të përndritura
Nga lojërat me diellin.
