Kreu Letërsi Bibliotekë "Vetmia e syve të qenit", tregim nga Nasi Lera

“Vetmia e syve të qenit”, tregim nga Nasi Lera

Mban mend t’i ketë dashur ndonjëherë qentë? – tha si e trembur në gjumë gruaja.

Burri bëri sikur nuk e dëgjoi. Djali i tyre nuk i kishte dashur kurrë qentë. Burri ishte i bindur për këtë. Ai nuk e harronte ditën kur sa nisi të tregonte për një natë me dëborë, kur i ati i kishte sjellë një qen që polli katër këlyshë, i biri ia preu shkurt:

– Nuk ke kujtime të tjera që vetëm historinë e qenit që polli katër këlyshë më ke treguar gjithë jetën!

Burri e donte atë kujtim. Ai ia sillte përherë të gjallë të atin. Ditën që i biri ia preu shkurt, atij iu duk sikur bashkë me kujtimin e asaj nate me dëborë, i vdiq edhe i ati. Ai e kuptoi këtë kur të nesërmen filloi t’i tregojë një mikut të vet si i kishte vdekur babai. Asnjërit nuk i kishte treguar si i kishte vdekur babai, të gjithëve u kishte treguar si i kishte sjellë një natë dimri me dëborë një qen që i kishte pjellë katër këlyshë. Këlyshët kishin kohë që kishin vdekur e megjithatë vazhdonin të lëpinin vitet me gjuhët e tyre të vogla, të kuqe dhe të shihnin muajt me sytë e tyre të pafajshëm. Burrit iu duk sikur ata po lëpinin edhe lëkurën e butë të asaj nate dhe u çua ndenjur.

– Çfarë po mban vesh? – tha gruaja.

– Asgjë, – tha burri.

Dhe nuk guxoi t’i thoshte të vërtetën. Atë natë do të ishte i lumtur sikur t’i tregonte edhe një herë gruas kujtimin e tij më të bukur. Por se pse pati frikë se ajo do t’ia priste shkurt, siç ia kishte prerë i biri para katër vjetësh. Dhe e ndrydhi përbrenda natën kur i ati i solli një qen që të nesërmen i polli katër këlyshë. Megjithëse kishin vdekur, këlyshët vazhdonin të lëpinin me gjuhët e tyre lëkurën e netëve. Ishte një zhurmë e lehtë, e ëmbël, që përveç burrit nuk e dëgjonte kush. Ata kujtojnë se është era, thoshte me vete burri. Atij i vinte keq që ata kujtonin se ishte era, sepse i dukej sikur nuk kishin asnjë kujtim si kishte ai kujtimin e një nate dimri me dëborë, kur i ati i solli një qen që të nesërmen i polli katër këlyshë. Ai kujtim ia sillte përherë të gjallë të atin. Sa sy të butë dhe të ngrohtë kishte babai, tha me vete dhe i erdhi keq që kishte folur në kohën e shkuar për të. Ai e ndjeu menjëherë veten të lodhur. Donte të çohej, por e dinte se do të mërzitej më shumë. Prishja e kujtimit ia kishte zvogëluar botën. Ajo po bëhet përherë dhe më e vogël sepse po vdesin kujtimet, tha. Dhe një botë e vogël është gjithmonë një botë e vetmuar, është një kub akulli që e nxjerrin nga frigoriferi dhe e shkrijnë në një gotë me ujë.

Burrit po i zihej fryma. Në dhomën ngjitur flinte i biri dhe qeni që ai kishte sjellë me vete. Ishte një qen i rrallë, me veshë të mëdhenj dhe me dy sy… Burri lëvizi tërë zhurmë. Ai nuk donte të sillte ndërmend sytë e qenit që flinte pranë të birit. Nuk e kuptoj përse e solli, kur ai nuk i ka dashur kurrë qentë. Sa tha kështu iu kujtua kur u hap dera dhe, para se të hynte i biri, hyri tërë frikë dhe habi qeni i vogël. Sytë e tij ishin të mbushur me frikë. Pak po t’i bërtisja kishte për t’u strukur nën karrige dhe kishte për t’u dridhur. Përse u meka dhe nuk i fola as edhe një fjalë? Kur më solli babai qenin që më polli katër këlyshë, u hodha përpjetë nga gëzimi dhe babai më shihte i lumtur që kërceja përpjetë nga gëzimi. Atë natë babai i kishte sytë më të ëmbël dhe më të butë se çdo natë tjetër.

– Mban mend t’i ketë dashur ndonjëherë qentë? – pyeti përsëri gruaja.

Burri nuk mund të shtirej më sikur nuk e kishte dëgjuar.

– E ç’rëndësi ka kjo? – tha.

– Mua nuk më kujtohet t’i ketë dashur ndonjëherë, – tha gruaja.

– E ç’rëndësi ka kjo, – përsëriti burri. – Njeriu nuk do diçka dhe më vonë, papritur, e do.

– E di, – tha gruaja, – kjo më ka ndodhur edhe mua.

– Kjo i ndodh çdo njeriu, – tha burri.

Gruaja heshti. Nata ishte tërë dritë.

– Ia pe me kujdes? – tha gruaja dhe nga zëri burri e kuptoi se asaj do t’i pëlqente që ai të mos kishte parë me kujdes.

– Çfarë? – tha pavetëdije burri.

– Sytë…

– E kujt? – pyeti burri mbasi gruaja heshti dhe nuk foli.

– Sytë e qenit.

– I pashë, – tha burri.

– Si t’u dukën?

– Si m’u dukën!

– Po.

– Nuk e mbaj mend si m’u dukën, – gënjeu burri.

Sytë e qenit kishin brenda tyre vetminë. Ai e kishte vënë re menjëherë këtë dhe kishte ndjerë një ndrydhje të dhimbshme në kraharor. Vetmia e syve të qenit nuk e la t’i gëzohej të birit që kishte dy vjet pa e parë. Ai do qëndronte vetëm katër ditë dhe do largohej përsëri. Burri mezi e kishte pritur ardhjen e të birit. Megjithëse i biri i kishte vrarë kujtimin e tij më të bukur, kujtimin e asaj nate dimri, me dëborë, kur i ati i solli një qen që i polli katër këlyshë. Kishte vite që i biri ishte kthyer në e vetmja dashuri e tij. Këtë e ndjeu kur ai u largua dhe e mori për herë të parë në telefon. Burri ishte tronditur aq shumë sa iu mek zëri. Nga sa larg vinte zëri, kishte thënë duke u përpjekur të mbulonte mekjen që kishte ndodhur para së shoqes. Vetëm vetmia e përcjell zërin nga aq larg, kishte shtuar me vete.

– Po mua përse m’u dukën ashtu? – foli përsëri gruaja.

Burri nuk e pyeti si i ishin dukur. Pyetja mbeti e varur pas dritës së hënës që kishte mbytur dhomën.

– Po mua përse m’u dukën ashtu? – ngulmoi përsëri gruaja. – Ai më pa sikur do ta dëboja.

– Kush? – tha i hutuar burri.

– Qeni, – tha gruaja. – Ai më pa tërë frikë sikur do ta dëboja.

– Ndoshta nga që është i vogël, – tha burri.

– Jo, – tha gruaja, – qentë e vegjël nuk i kanë ashtu sytë.

– Ti nuk ke mbajtur ndonjëherë qen, – tha burri.

– Po kam parë tërë ata qen të vegjël dhe asnjë nuk e ka pasur vështrimin aq të lodhur dhe të vetmuar.

– Ai ka ardhur nga larg, – tha burri. – Për të ardhur deri këtu e kanë ndarë nga këlyshët e tjerë.

– Ta ketë pasur nga ndarja? – tha gruaja.

– Patjetër, – tha burri.

– Do ta marrë përsëri me vete kur të ikë?

– Nuk më tha gjë dhe unë nuk e pyeta.

– Më mirë ta lerë këtu, – tha gruaja.

– Ai vetëm më tha se e kishte gjetur në dëborë duke qarë dhe e kishte marrë në dhomë sepse i erdhi keq. Ka një muaj që flenë bashkë.

– Po tjetër ç’të tha?

– Ishte i lodhur dhe e zuri gjumi.

– Po qenin kur e zuri gjumi?

– Në të njëjtën kohë.

– Sikur të mos e kishte ashtu vështrimin, do ta mbaja me qejf.

– Sa të mësohet me ne dhe nuk do ta ketë më atë vështrim, – tha i pasigurt burri.

– Sa mirë do të ishte sikur të mos ketë më atë vështrim, – tha gruaja. – Mua m’u duk sikur nuk do t’i ndryshojë kurrë. Të kujtohet sa vështrim të ëmbël ka pasur? Ti gjithmonë më pëshpërisje se ai kishte vështrimin më të ëmbël.

– Kush?

– Babai yt natën kur të solli qenin që të polli katër këlyshë.

– Atë natë po binte dëborë dhe kur binte dëborë babai e kishte vështrimin më të ëmbël se kur binte shi.

– Unë nuk do ta shoh dot në sy, kur të zgjohet, – tha gruaja.

Burri u shtang. Të njëjtën gjë po mendonte edhe vetë.

– E ka trembur largësia, – tha ai.

– Tërë atë vetmi nuk e fut dot vetëm një natë. Ai duhet të ketë qenë gjithmonë vetëm.

– Duhet të jetë trembur shumë kur e kanë lënë mes dëborës, – tha burri. – Ti nuk e merr dot me mend ç’do të thotë të mbetesh vetëm mes dëborës.

– Nuk e kam ditur ç’do të thotë të mbetesh vetëm mes dëborës, – tha gruaja. – Tani e di sepse e pashë në sytë e tij më mirë se sa po ta kisha provuar vetë.

– E, megjithatë, përsëri nuk e di, – tha burri. – Ti nuk ke qenë ndonjëherë e vetmuar mes dëborës.

– Isha kur pashë sytë e tij, – tha gruaja.

– Të gjithë qentë duken të vetmuar në dëborë, – tha burri. Ai harroi se qeni i tij kishte ardhur në një natë me dëborë.

– Bie shumë dëborë atje ku është djali? – pyeti gruaja.

– Bie, – tha burri.

– Bën ftohtë kur bie dëborë?

– Jo, – tha burri, – Ftohtë bën vetëm kur ajo ka pushuar së rëni dhe fillon të ngrijë.

– Kur gjeti qenin binte dëborë apo ajo kishte pushuar?

– Nuk e pyeta.

– Ta kishe pyetur, – tha gruaja.

– Harrova, – tha burri. – Do ta pyes kur të zgjohet.

– Më mirë mos e pyet, – tha gruaja e trembur nga ndonjë hollësi tjetër që nuk i shkonte në mendje atë çast dhe të cilën nuk donte ta mësonte.- Mos e pyet për asgjë!

– Mirë, – tha burri, – nuk do ta pyes për asgjë.

– Mos të shpëton goja dhe e pyet.

– Nuk do më shpëtojë, – tha burri.

– Se ti prekesh menjëherë, – tha gruaja. – Megjithatë ta kishe pyetur, në binte dëborë apo ajo kishte pushuar së rëni kur gjeti qenin.

– Përse shqetësohesh në binte apo kishte pushuar dëbora kur gjeti qenin? – tha burri.

– Nuk e di përse do të më pëlqente të kishte gjetur kur binte dëborë. Se kur bie dëborë njeriu nuk është aq i vetmuar se sa kur ajo ka pushuar dhe ngrin nëpër natë. Kam frikë se e ka gjetur kur nuk binte dëborë.

Burri heshti. Atij iu kujtuan sytë e qenit dhe vetmia e tyre. Tani e dinte kujt i ngjante ajo vetmi. Dhe për të larguar natën kur dëbora ngrin, u çua nga shtrati dhe eci drejt dhomës ku flinte i biri. Dikur, kur i prishej gjumi, shkonte dhe shihte mos ishte zbuluar i biri. Kur kapi dorezën e derës dora i ngriu, sepse iu kujtua se aty përveç të birit, flinte edhe qeni. Shtangu në vend dhe u kthye përsëri në dhomë, i lodhur, si të kishte bërë rrugën më të gjatë, më të vetmuar të jetës së tij, megjithëse kishte hedhur vetëm disa hapa në korridorin e vogël të shtëpisë.

SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

Ju lutem lini komentin tuaj!
Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

Artikujt më të fundit

Lindita Tahiri: Zija Çela ka krijuar një autoritet të ri, atë të lexuesit

1 Kur përuroi romanin “Apokalipsi sipas Shën Tiranës”, Zija Çela u paraqit në sallë përballë gazetarëve pa asnjë kritik...

Dhjetë poezi nga Antonella Carmen Caggiano

Përktheu nga orgjinali Eda Agaj Zhiti Italia dhe poezia kanë një përbashkësi të vijueshme si bregu me detin, do...

“Njerëz prej buke”, tregim nga Faruk Myrtaj

Gardiani nuk po bëhej i gjallë dhe unë u ngrita. Në një hapësirë si e kësaj qelie, të ngrihesh...

Feride Papleka: Frymëzimet bodleriane të poezisë së Shuteriqit liceist

Në vitet e para të liceut francez të Korçës, një ngjarje e rrallë i trazoi ëndrrat dhe dëshirat e Shuteriqit të ri....

KATEGORITË