Sa here kthehem nga shkolla, nuk hyj në shtëpi. Pres pak në oborr. Dëgjoj. Nëse ata janë brenda, kthehem e hyj në shtëpizën e oborrit dhe i lë të mbarojnë. Grindjet e tyre marrin fund zakonisht me të shara. Tata del duke shfryrë. Mama qan.
Nganjëherë ai nuk është në shtëpi dhe unë mundem të hyj menjëherë. Shkoj me vrap te mama. Raste të tilla ndodhin rrallë, duhet me shfrytëzu cdo sekondë. Mama gëzohet dhe më pyet për shkollën, unë përgjigjem e i ulem në prehër. Kur vjen ai unë thërras me të madhe Tatë dhe nisem drejt tij. Nganjëherë më përqafon. Nganjëherë ma kthen shpinën dhe hyn në tjetër dhomë. Sidoqoftë atë ditë s’ka grindje. Por si thashë, kjo ndodh rrallë. Ai është në shtëpi më shpesh tash, se nuk ka punë. Dhe mësuesi im budalla nuk më lëshon të ik nga shkolla më herët. S’është e mundur që të dhemb barku përditë, thotë ai. Nuk bën me shku. Por mua barku më dhemb vërtet. Përditë.
Nganjëherë në shtëpi është vetëm ai dhe mama ka dalë. Një ditë kur hyra thirra Mamë, mamë, se kujtova se ajo është në shtëpi. U preva për një moment kur e pashë atë, tek më kundronte ngultas. Ai vetëm mbylli derën e dhomës. Unë prita në kuzhinë derisa erdhi mama, bëra detyrat e shtëpisë. Ishte qetë. Unë harroj shpesh të bëj detyra të shtëpisë, jam budallaqe, harroj harroj, por atë ditë shyqyr më ra ndërmend. Të nesërmen mësuesi më lavdëroi, kisha shkruar mirë. Ëshhtë mirë kur dikush të lavdëron. Por zakonisht mësuesi më qorton, pse harroj harroj. Unë jam harraqja më e keqe në botë. Një tjetër ditë ai ishte vetëm prapë dhe m’u duk se po qante. Kish zënë kryet me duar dhe fshantë, përqyrrej. Qante, më duket. Nuk jam e sigurt, mamën e kam parë shpesh tek qan por atë kurrë jo. Por më duket se atë ditë qante.
Unë iu afrova, desha ta ngushëlloj. Nuk e bëj më. Ai më shtyu dorën, e brofi në këmbë. Deren e përplasi me ushtimë. Nuk di se cfarë kisha bërë keq. Nganjëherë më duket se ai nuk më do. Goxha shpesh, në fakt. Mamën nganjëherë e do, qesh me të. Rrallë vërtet, por ndodh. Edhe shokët e vet i do, ata që vinë nganjëherë në shtëpi ta marrin. Qesh edhe me ta, duke dalë. Me mua jo. Ai nuk më do më.
Dikur më donte. Kur isha më e vogël, në klasë të parë, të dytë, të tretë, të katërt, ai cmendej mbas meje. Më conte vetë në shkollë, nganjëherë sipër supesh. Më kujtohet si dukej bota nga ajo lart, ishte aq qejf. Ai më pyeste se ca shoh atje lart dhe unë përgjigjesha, sistemin diellor. Merkuri, Venera, Toka, Marsi, Jupiteri, Saturni, Urani, Neptuni. Dhe ai më thonte që unë jam vajzë nga Jupiteri, pse kam lindur në shenjë të Shigjetarit dhe aty vendos Jupiteri. Qeshnim shumë. Kur mbaroja shkollën, ai më priste te porta me akullore. Jo gjithmonë pra, e di që nuk mund të ketë patur akullore gjithmonë. Por mua ashtu më kujtohet. I qeshur në diell, me akullore në dorë. Eja pra, vajzë nga Jupiteri. Oh tatë.
Nuk e di pse prekem gjithmonë kaq fort, jam budallaqe budallaqe. Kjo ka ndodhur moti. Atëhere kur ai dhe mama ishin mirë. Kur dilnin nganjëherë në mbrëmje dhe ktheheshin të qeshur. Për mua kujdesej gjyshja. Ajo ka vdekur. Oh gjyshe. Nuk di pse prekem kaq fort. Budallaqe budallaqe.
Por pastaj ndodhi dicka. Nuk di se kur nisi, se nisi gradualisht, jo bam përnjëherë. Gotat e qelqurinat tjera thyhen bam përnjëherë. E di, se kam thyer vetë disa. Njerëzve u merr kohë. Ndoshta ishte faji i mamës, ajo nisi e para. Grindjet e para që mbaj mend është mama ajo që bërtet. Ankohet se bën dy punë, se i ka rënë shtëpia mbi krye. Ai ia kthen shkurt, me zë të ulët. Atyre herave të para mbaronin grindjet me pajtim. Uleshin rreth meje. Ishte pak i frikshëm, ai ndryshim, por e di se e bënin për mua. Atëhere unë kisha një si fuqi magjike. Isha vajza nga Jupiteri.
Ti ndoshta nuk di për planetin tim, se njerëzit dinë vetëm shenjat e mëdha të zodiakut. Por ato sundohen nga planete mbas tyre. Jupiteri sundon mbi Shigjetarin, nga 23 nëntor gjer më 21 dhjetor. E unë kam lindur më 11 dhjetor, që i bie mu në mes të periudhës; më Jupiter se unë nuk gjen. E pra Jupiteri është planet i plotnisë, i tolerancës, e urtësisë. Jam ngazëllyer kur kam parë sa shumë flasin për Jupiterin astrologët në internet. Është sundimtar i mirënjohjes, shpresës, fatmirësisë, e mëshirës, për të përmendur vetëm disa. Jupiteri ishte kryezot i romakëve, na ka thënë mësuesi. Atij nuk i pëlqen astrologjia. E quan pseudoshkencë, e thotë se s’ka dëshmi për saktësinë e saj. Më kujtohet që dikur i thoja, me pamje prej shenjtoreje, se dëshmia jam unë.
Por më vonë fuqia ime magjike shteroi. Budallaqe budallaqe. Isha në klasë të pestë dhe kishim nisur të mësojmë për historinë antike dhe për shkencën dhe për Giordano Brunon dhe mua m’u dhimbs ai. Unë deklarova solemnisht në klasë, duke parë mësuesin në sy me seriozitet, se më s’besoj në zotëra të shpikur e në astrologji. Mësuesi u gëzua shumë, ishte ndjenjë e mirë. Por Jupiteri u zemërua. Budallaqe budallaqe.
Aty e tutje punët morën teposhtëzën. Tata humbi punën. Ai punonte në një ojëqë, nuk di ca është kjo por është dicka ku u ndihmojnë njerëzve. Por atij vetë nuk i ndihmoi ojëqë, nuk di pse. Jupiteri. Dhe tash që ai është në shtëpi nuk kemi më pare. Mama ka marrë edhe një tjetër punë dhe grindet shumë me tatën. Thotë se ka tri punë, se i ka rënë shtëpia mbi krye. Një natë tata humbi torruan. Kurvë, ti deshe të kishe fëmijë jo unë, tha. Mama u step. U ndala edhe unë, tek po vizatoja në dhomë të ditës. Tata u ndal poashtu. Më këqyri një herë. Pastaj doli, duke përplasë derën me rraptimë.
Mama nisi të qajë. Zakonisht unë e ngushëlloja. Por atë natë nuk m’u dha.
Jupiteri.
Unë jam budallaqe budallaqe. Gjithcka është faji im. Ikën pranvera, vera, vjeshta, dimri, e Jupiteri vazhdoi të hakmirret ndaj meje. Kam këqyrë me kujdes në internet dhe Jupiteri ka edhe anë të errëta. Zemëratën, tekat, teprimet. Mizorinë. Tashti është prapë pranverë dhe një infektim është përhapur në botë, virusi korona. Njerëzit vdesin si mizat. Tata rri tashti më shumë në shtëpi, por kjo nuk është mirë se ai dhe mama grinden përnatë. Është thuase Jupiteri më hakmirret duke goditur gjithë ata që janë afër meje. Gjyshen e ngratë, që vdiq nga korona. Oh gjyshe. Tatën që ulërin. Oh tatë. Mamën që qan, oh mama jeme.
Budallaqe budallaqe, gjithcka është faji im. Dikur grindjet mbarnin me pajtim se unë isha vajza e Jupiterit. Uleshin rreth meje, qetësoheshin. Ishte pak i frikshëm, ai ndryshim, por e di se e bënin për mua. Atëhere unë kisha një si fuqi magjike. Isha vajza nga Jupiteri.
Sikur të mos isha treguar aq mendjemadhe, aq kryekërcyer. Sikur të mos kisha dashur aq shumë të më lavdërojë mësuesi. Atëhere nuk do të kisha thënë se nuk besoj në zotëra e në astrologji. Dhe atëhere Jupiteri do të më kish lënë fuqitë magjike.
Gjyshja besonte në tjetër zot. Oh gjyshe gjyshe. Ajo më thonte se kur njeriu vdes, atëhere shpirti i shkon tek ata që e duan. Mua më merr malli për gjyshen. Para se te vdiste ajo ruhej nga unë, që të mos më infektojë. Por unë nuk dua të jetoj në një botë ku jam vetëm. Kurvë, ti deshe të kishe fëmijë jo unë. Atë natë unë u ngrita kur tjerët po flinin dhe u shtriva me gjyshen e sëmurë. Tata nuk më do. Ai quan mamën kurvë. Ndoshta tata nuk është tata im. Ndoshta mama kish një dashuri tjetër romantike, me dikë që e donte, e përkëdhelte, i fliste fjalë të mira. Dikë që e ndihmonte në shtëpi. Ndoshta ai vdiq dhe mama ishte shtatzanë dhe u martua me tatën dhe linda unë. Tata nuk më do. Ai ndoshta nuk është tata im.
Tashti kam nisur të kollitem. Tata e mama kanë shumë frikë dhe kjo i qetëson pak. Më cojnë në shkollë, se nuk kanë pare për kujdestare dhe na duhen paret. Por nuk grinden më para meje. Sa here kthehem nga shkolla, nuk hyj në shtëpi. Pres pak në oborr. Dëgjoj. Nëse ata janë brenda, kthehem e hyj në shtëpizën e oborrit dhe i lë të mbarojnë. Grindjet e tyre marrin fund zakonisht me të shara. Tata del duke shfryrë. Mama qan. Kur unë hyj brenda, mama fshin lotët dhe më pyet a jam kollitur sot shumë.
Unë i them jo, por më vonë nis kollën prapë. Kolla është fuqia ime magjike. Ajo i qetëson pak mamën e tatën.
Jupiteri është zot i mirënjohjes, shpresës, fatmirësisë. Ai është edhe zot i mëshirës, e është mëshiruar për mua. Mësuesi im i vjeter nuk del më në shkollë dhe mua kjo më gëzon, pse s’dua ta zhgënjej. Ai mendon sigurisht ende se unë nuk besoj në zotëra e në astrologji. Por unë besoj besoj.
Budallaqe budallaqe, gjithcka është faji im. Sikur të mos isha treguar aq mendjemadhe, aq kryekërcyer. Sikur të mos kisha dashur aq shumë të më lavdërojë mësuesi. Atëhere nuk do të kisha thënë se nuk besoj në zotëra e në astrologji. Dhe atëhere Jupiteri do të më kish lënë fuqitë magjike. Dhe tata e mama nuk do të ishin thyer si qelqurina. Unë di gjithcka që do ditur për thyerje qelqesh, se kam thyer vetë shumë sosh. Është lëmia ime e ekspertizës. Dhe di që kur qelqi thyhet një herë. Nuk ngjitet më sërish.
Por nëse vdes, atëhere gjithcka bëhet mirë. Nëse unë kollitem gjithnjë e më shumë, e kam zjarmi, e shtirrem. Nese une mbaroj. Atëhere tata e mama do të ulen pranë meje si dikur. E do të qajnë bashkë për mua. E tata do t’ia vë krahun mbi supe mamës, e ajo do ta vë kryet në krahëror të tij. Kur mendoj për vdekjen time, uroj të vie sa më shpejt. E pikturoj imazhe të varrimit. Një varr i vogël, varri im, i bardhë. Dhe tata e mama të përqafuar përgjithmonë.
Unë do të shkoj të takoj gjyshen. Oh gjyshe.
Ajo do të më presë me gaz. Eja këtu, mbesa ime. Të lumtë moj bijë, bashkove prapë prindërit tu. Paske qenë vërtet vajzë nga Jupiteri.
—-
Karatinga ngujon njerëzit dhe sa herë që ne ngujohemi – për futboll, për orë policore, a për karantinë – shifrat e dhunës familjare pësojnë gjithmonë rritje anembanë botës.
Ju lutem mendoni për fëmijët. Çfarëdo ligësi që bëjmë ne të rriturit. Ata gjithmonë mendojnë se është faji i tyre disi. Se kanë hise në gjynahet tona.
Mendoni per femijet, ju lutem.
