Uji dhe dëmi prej tij nuk i ndaheshin Biankës. Kurdo që ngrinte sytë lart, kudo që ngrinte sytë lart, njollat e ujit shfaqeshin në formën e vijave të errëta që dredhojnë nëpër suvanë e thatë të murit për tek paretet prej fibre, duke i mbushur me ndryshk dhe figurina. Pika të mëdha uji binin mbi llërët, ballin dhe buzët e saj.
Në palestër, një nga paretet prej fibre mbi shtangat e vjetra më në fund ishte thyer. Pluhuri i shpërndarë kishte formuar një pirg mbi dysheme. Aty ndodhej një shkallë dhe poshtë hapësirës së zbrazët ishte një kuti e hapur veglash. Asnjë mirëmbajtës s’dukej gjëkundi. Ajo nisi rutinën e zakonshme të gjimnastikës, duke filluar me vrapin në palestër. Ndjeu si iu shkrifëruan muskujt dhe kockat e trupit ndërsa gjeti ritmin e duhur të ecjes. Një pikë uji i lagu qafën, pastaj një tjetër. Ngriti sytë lart, mbajti hapin. Një njollë e re u përhap ngadalë përgjatë paretit. Vazhdoi të vraponte.
Më vonë, në punë, Bianka u ul në tryezën e punës dhe hëngri një drekë normale: sanduiç me mustardë, marule dhe domate. Sipër saj, paretet e tavanit ishin kalbur qëkuri duke marrë ngjyrë të errët dhe të padallueshme. Zyra e vogël ishte mbushur me kundërmim lagështire që i ngjitej rrobave të saj për orë të tëra çdo natë pas pune. Për fat të mirë, Bianka ishte shumë e zonja në punën e saj. Ajo punonte me kompetencë. Punonte shpejt. Ishte e pashme dhe më një pamje të ëmbël. Pasi hëngri sanduiçin, fshiu thërrimet me duar dhe u kthye me pamje nga ekrani i kompjuterit. Bianka shtypi e shtypi tastat, gishtërinjtë i punonin shpejt. E shpërfilli fotografinë e ish-burrit të vendosur në cep të tryezës së punës. Mund ta kishte hequr prej andej muaj më parë por s’ishte e lehtë të zhdukej prej aty pa një pa dy.
Për muajin e mjaltit shkuan në shkretëtirën e Saharasë, për të bërë diçka ndryshe. Bianka tha më pas se Deni, tashmë ish-bashkëshorti, e kishte pyetur se çfarë kuptimi kishte të shkonin në fund të botës. Fshat më fshat, fëmijë që kërcenin nga gëzimi rendnin t’i përshëndesnin, ndërsa zgjatnin duart nëpër shiun që kishte nisur të binte papandehur. Njerëz me ngyrë, me dhëmbë shumë të bardhë, krijonin një rreth që ngushtohej rrotull Biankës. Ata i lyenin fytyrën, e ngrinin lart duke e mbajtur mbi shpatulla. Thonin se ajo ishte një zot. Kur u largua, ata u mbytën nga dëshpërimi. Pastaj shiu pushoi dhe Deni me Biankën kishin ikur dhe filluan jetët e tyre si çift i martuar.
Ndërsa po ktheheshin me makinë në shtëpi, Bianka hapi pjesën e sipërme të makinës, që të hynin rrezet e diellit. Pasi u rregullua brenda në makinë, hodhi vështrimin drejt qiellit duke parë me zemërim retë që grumbulloheshin njëra pas tjetrës duke e vrenjtur motin. Për darkë hëngri makarona me pak gjalpë dhe djathë duke i shoqëruar me verë të kuqe. Sipër saj, tavani rënkonte, i enjtur me peshën e ujit. Kishte netë që rrinte e shtrirë në divan me sytë e ngulur lart, duke qëmtuar me imtësi pikat ku bashkoheshin njollat e ujit, formën e re që po merrte tavani, mënyrën se si paretet bënin bark kur fqinjët kalonin nga njëra dhomë në tjetrën. Kur lodhej, zvarritej në shtratin e saj të zbrazët, shtrihej në anën ku zakonisht flinte, duke këqyrur gjurmët e mezidukshme të trupit të ish-bashkëshortit që flinte dikur në anën tjetër të shtratit. “Kjo është jeta ime,” tha ajo në dhomën e zbrazët. “Por jam mirënjohëse për atë që kam.”
Më pas u përpoq të kishte besim tek jeta. Deni s’e duronte dot faktin që kudo që shkonte Bianka, e ndiqte nga pas dëmi që shkaktonte kalbëzimi i banesës nga uji. Ishte kaluar çdo lloj caku, uji që pikonte, mjedisi që po shpërbëhej nga kalbja kudo. Gjatë natës së fundit që kaluan së bashku, bënë dashuri, Deni u shtri në shpinë dhe po mbante të pasmet e Biankës me duar, duke shijuar mënyrën se si trupi i saj harkohej ndërsa përplasej me të dhe lëshoi një rënkim të butë teksa ai i tha “të dua” për herë të fundit. Ai hapi befas sytë dhe treti vështrimin përtej gruas së tij të dashur, përtej barkut të saj të rrafshët dhe harkimin që ngrihej butësisht tek gjinjtë, përtej edhe flokëve të saj të ndritshëm që i jepnin formë fytyrës, në errësirën që po kalbej mbi to. Palloshi iu squll aty për aty. Ndjeu që gjithë fuqia që kishte patur avulloi nëpërmjet poreve të trupit. Bianka rënkoi më shumë, reshti lëvizjet, duke ia ngulur thonjtë në karaharor. “Çfarë ndodhi?” pyeti ajo. E puthi në mjekër, e kafshoi me dhëmbë buzën e tij të poshtme, e gudulisi në qafë. Ai e shtyu tutje. Megjithëse nuk kishte pikë fuqie, s’u tregua aspak i butë. Ajo ra mbi dyshemenë e lagësht.
Të nesërmen në mëngjes, Deni kishte ikur. S’mori agjë me vete përveç sporeve të pluhurit që i rriteshin në mushkëri. Nëse do të ishte nga tipat që qajnë, Bianka do ta pranonte se i kishte marrë me vete edhe zemrën.
Kur Bianka bëri tri ditë që ishte lindur, e ëma vuri re një njollë të vogël uji në qoshe të dhomës së fëmijës, mu mbi krevatin e fëmijës. Ajo s’i kushtoi fare rëndësi. Rroku në krah vogëlushen e saj të bukur me flokët e zezë drizë dhe sytë ngjyrë blu e thellë, duke e kolovitur sa andej-këndej, duke kënduar këngë pa kuptim. Ia puthi kokën e butë dhe mori frymë thellë për të ndjerë aromën dehëse të vogëlushes.
Ditë pas dite, ndërsa Bianka rritej, njolla e ujit bëhej më e madhe, derisa e gërreu të gjithë tavanin duke formuar një mozaik mural pluhuri të pistë. Thirrën një sipërmarrës. Prindërit ia shpjeguan që tavani pikonte, por ata s’e shpjegonin dot se si ndodhte. U bë një kërkim i imtë i burimit të dëmit.
S’u gjet asgjë. U ndërrua tavani. Bianka vazhdoi të rritej dhe njolla të reja uji u shfaqën, duke u krijuar përgjatë gjithë tavanit në dhomën e fëmijës natën harqe të thella. Pasi ndërruan tavanin për herë të tretë, prindërit e saj hoqën dorë. Duhet të zgjidhnin mes bijës së tyre dhe ruajtjes së gjendjes mendore, shpëtimit të martesës.
Ata e çuan Biankën tek jetimorja në skaj të qytezës, e lanë në shkallët prej betoni me një shënim të vendosur brenda trikos. Bianka qau për katër ditë me radhë pasi ata ikën. S’kishte njeri ta ngushëllonte. E vetmja foto që Bianka ruan si kujtim nga fëmijëria është ajo që i bënë murgeshat në ditën e saj të dytë në jetimore. Në fotografi, ajo është tri vjeçe. Motër Meri Anxhelika po e mban në krahë. Krahët e saj topolake zgjaten përpara, gishtërinjtë e veckël i ka mbledhur grusht. Faqet i ka të skuqura nga zemërimi, të zbutura nga lotët. Sytë dhe goja janë të kuqe, krejt të hapura.
Bianka ra dakord që të kishte një takim me Denin, i cili punonte në një firmë avokatie pak kate poshtë zyrës së saj, vetëm pasi ai nisi t’i linte çdo mëngjes shënime të shkruara me dorë mbi tryezën e saj. I shkruante gjëra të bukura, trillane. Kishte shumë dhunti në të shkruar. I tregoi për të gjitha gjërat që i pëlqenin tek ajo dhe e përdori atë fjalën “dashuri” pa qenë i akoma vetëdijshëm. Kur ajo më në fund i hapi udhë këmbënguljes së tij, ajo propozoi të takoheshin në një restorant të vogël jashtë. Ndërsa hëngrën duke i buzëqeshur njëri-tjetrit, re të zeza u mblodhën mbi tryezën e tyre. Ajo mund të ndjente pikat e shiut mbi shpatulla. Shumë afër saj, binin rrezet e diellit. “Është gjëja më e çuditshme që kam parë ndonjëherë,” tha Deni. Aty nga fundi i vaktit, po ngacmonin njëri-tjetrin me këmbë. Ai kapi lehtë kyçet e gishtërinjve të saj dhe buzëqeshi, duke mos ia shqitur sytë. E pyeti nëse mund të shkonin në shtëpinë e saj për të pirë diçka pas darke, por pasi Bianka u zbeh në fytyrë, Deni i kërkoi ndjesë që ishte treguar kaq i drejtpërdrejtë. “Jo,” tha Bianka. “S’është kjo arsyeja. Tek unë është një rrëmujë e vërtetë.” Ndërsa po e çonte në shtëpi, kaluan ndanë një parku. Ajo e rroku në sup. “Hap krahun këtu.” Denit i qeshi fytyra dhe iu drejtua parkingut të zbrazët. Bianka hoqi këpucët dhe ia dha vrapit nëpër barishten e paanë për tek rrotullamja për fëmijë.
Kishte pasur një kënd lojërash në jetimoren e saj. Luante shpesh atje, vetëm. Fëmijët e tjerë kishin frikë nga ajo, ashtu si shumica e murgeshave që përpiqeshin ta donin si një nga bijtë e Perëndisë, por s’arrinin dot. Priftërinj që vinin nga larg silleshin që ta vizitonin, ta mirosnin me ujë të shenjtë. Të gjithë thonin të njëjtën gjë. Çfarëdo që ta kishte pushtuar shpirtin e saj, kjo ishte punë e djallit dhe e të keqes. Çfarëdo që e zotëronte ishte më e fuqishme se Perëndia e tyre. U mbajtën mesha për të, për këtë fëmijë që ndiqej ngado nga uji dhe rrënimi.Bianka megjithatë ia doli të rritej si fëmijë i lumtur. Ajo kapej pas njërës prej kangjellave të hekurit në rrotullame dhe vraponte sa më shpejt të mundej. Vraponte derisa toka lëvizte bashkë me të dhe era të fillonte të mblidhte retë. Ndërsa fillonin të binin pikat e para të shiut, ajo kërcente në rrotullame për të shkuar më pas në mesin e saj. Ulej aty në shpinë me krahët poshtë kokës, me fytyrën drejt nga qielli i lagësht.
“Ka vite që s’kam qenë në një rrotullame të tillë,” tha Bianka, ndërsa ecte ngadalë, me marifet, duke prekur secilën prej kangjellave.
Me kujdes, u ngjit në qendër. Deni nisi ta rrotullonte gjithnjë e më shumë. Ajo mbylli sytë, duke u bërë njësh me flladin e ftohtë të natës. Kur krahët nisën t’i dhembin nga lodhja, Deni e ndali rrotullimin dhe u ngjit në platformën e metaltë, ngadalë. Ai u ul në gjunjë mes kofshëve të Biankës dhe ajo filloi t’i shkopsiste këmishën. Kur të dy ishin lakuriq, Bianka u shtri në shpinë, duke shijuar ndjesinë e hulisave të metalit në lëkurën e saj. Deni i puthi ballin, qerpikët dhe buzët. Ai kishte shijën e verës dhe kripës me një aromë të këndshme. Ai u mahnit nga lagështia e lëkurës dhe lëpiu pikat e ujit në qafën e saj të hollë. Pastaj depërtoi brenda saj, duke qenë i pari mashkull në jetën e saj, gojën e kishte rrëzë veshit, duke i pëshpëritur fjalë të nxehta që i kishte shkruar në letra. Për të parën herë i tha se e donte. Edhe ajo i tha të njëjtën gjë. Një shi i ngrohtë filloi të bjerë mbi trupat e tyre lakuriq. Deni ia mbajti fytyrën në duar Biankës, duke hequr mënjanë butësisht fijet e gjata të flokëve. Ndërsa ajo kishte ngulur vështrimin në sytë e tij, kur trupi iu dorëzua plotësisht, ajo kishte shpresë.
Përkthyer nga Granit Zela
Marrë nga libri “Gra të vështira”, Minerva, 2017
