More
    KreuLetërsiBibliotekëTregime nga Nerinda Hysa

    Tregime nga Nerinda Hysa

    PARADITE

    Dita ka nisë. A do t’i baj ballë apo do të përfundoj tu shkulë flokët?

    Duket bukur; dielli që bjen lehtë dhe shpirtrat e tyne janë përkohësisht nëpër shkolla në studim.

    Unë jam në qetësi.

    Mëngjezi i mirë dhe heshtja – just paradise.

    Mandej kam me shku me i marr; edhe bukur, edhe vështirë, por, gjithsesi – jetë!

    PASDITE

    Tanë kohën rregulloj, sistemoj, i kontrolloj ato që sillen pa teklif, krejt lirshëm.

    Rrijnë lakuriq nëpër shpi dhe kanë kërkesa pa fund: me u ba qumështin, me u ble gjana shkolle dhe me ndejt pafundësisht me ta.

    Jam shërbëtorja e tyne, kërkoj në këmbim vetëm lumturinë e tyne e asgja tjetër.

    U rraskapita…

    I BUKUR

    – A më don fort?

    – Shpirt maj, zemër!

    – E ku më ke?

    – Itu! – dhe me dy gishta tregon zemrën.

    Dikur çohet me shku me fjetë dhe unë e ndaloj.

    “Prit! Dogana!” Ai ndalet dhe unë ia nduki faqet, e puthi sa andej-këtej e mandej shkon.

    Në darkë shtrihet në divan të guzhinës. Struket si fëmija i rritun që asht. E struki me batanije ma së miri.

    Dikur i mban sytë hapë në do mendime e unë i bërtas tu qeshë: “Mbylli sytë!” Shpejt i mbyllë si i xanun në faj dhe flen.

    Dikur del prej dushit me flokë të shpupurishun dhe unë i ulem në krah të poltronit. E puthi në flokë dhe ia baj balluket lamsh. Mandej ia studioj dorën: vija e jetës këputet diku, këtë e kam pa me qindra herë.

    Përherë asht i tretun në do mendime. “I kena do punë”, – thotë dhe sytë i shkojnë larg.

    Kos, bukë e thekun shumë dhe djath i bardhë ose mish i pjekun, ushqimet që ma së shumti i lezetohen.

    Kajherë merr mbulesën e tavolinës dhe ashtu pesëpalëshe të palosun ven pjatën me kos, bukën e thekun dhe djathin. Jam aty dhe i ngatërrohem nëpër kambë… ia ha bukën, djathin dhe kosin.

    “Ti Ner, s’të len me kru dhamin”.

    Ai më ruen, nuk e di pse, nuk e di ç’ka ka në mue që mendon se mund të më vjedhin, të më zhdukin disi e prandaj merr masa: kudo më shoqnon (te dyqani i disqeve bashkë), kurse me shku në shkollë, më ka caktue shofer.

    Ky shqetësim i papushim se diçka mund të na ndodhi, ia nxin jetën; kudo ka rrezik, prej kudo mund të vijë e keqja.

    – Ku shkoi, kur erdh’, si, kur e pse…

    Kur isha fëmi më tregonte përherë nji histori, “Konti i Montekristos”.

    Ishte përherë e njëjta, por mue më tingëllonte përherë ndryshe prej zanit të tij, intensitetit të tregimtarit, mezi pritsha me e dëgju. E dijsha si fillonte: “Ishte nji djalë që quhej Edmond D’Antes, që ishte i fejuem me nji vajzë, Mercedesin”, por s’di pse kisha aq andje me e dëgju. U ndisha e privilegjueme.

    Plazhi, deti, nji vend i adhurueshëm. Lezeti i qëndrimit pa ba asgja ose loja pesëkatëshe me të tjerë lojtarë. Lokali i Halimit.

    I ruhet diellit të fortë, kujdeset për shëndetin, por asgja s’pin ujë para ngjarjes së madhe dhe ai e din. E ndjen. Asht tkurrë mjaft. Asht trand dhe e ka shprehë që po i mbarojnë ditët… por ne asgja s’kuptojmë.

    Jena në diell, jena shëndosh e mirë dhe ç’mund të ndodhin…

    S’e di, por nji fjalë ka mbetë e varun n’ajër. Nuk mujtëm me u përshëndet për herë të fundit, s’munda t’i them “Mirupafshim!” ndërkohë që i kishte sytë të hapun.

    Shkoi pa nji lamtumirë ose nji buzëqeshje.

    Sidoqoftë, ajo fjalë ka mbetë atje, e varun në ajrin e atjeshëm dhe e ngrime, e papërdorun.

    U nis pa lamtumira, me vedi vetëm zemrën e madhe të ngopun me dashni…

    “ Mirupafshim!”

    NJI MUR

    Muri binte pingultas. Ishte nga ata muret e lartë e të plotë. Me nji ngjyrë të përdëllyer që të merrte sytë, kurse ashpërsia e relievit të jashtëm e bënte të dukej fortësisht i plotë.

    Ai dukej sikur kishte dalë nga asgjëja, ishte si të shikoje një kërpudhë pas shiut.

    Asnji nuk e kishte ndërtuar, thjesht ndodhej aty, sikur ndante dy botë, sikur thyente një botë në mes, sikur në këndin e gjelbërimit…

    Muri.

    Banorët e shushatur që jetonin rrotull, gjithashtu e kishin një mur të tillë në zemër. Një mur i plotë dhe i thiktë ua ndante zemrën në mes, në mënyrë që ata të mos e shikonin dritën e diellit, thjesht të mos ishin të pranishëm në jetë.

    Paragjykime, ndjenja e përgjithshme e shëmtisë, servilizmi dhe frika ndaj më të fortit, ashpërsia në gjuhën e folur dhe shëmtia e përgjithshme e sjelljes, këtë kishte shkaktuar Muri te njerëzit e zonës.

    Përgjithësisht të trashë dhe të dendur me gënjeshtra, ata shkonin në një rrugë të keqe, që e quanin “jeta jonë”. Ata nuk ngjanin me njerëzinë e butë që jeton në anën tjetër të botës.

    Epo ata jetonin kështu me shekuj, e kur më në fund u zgjuan në një ditë të etshme janari, Muri kishte mbërritur deri në qiell dhe e cikte atë.

    Njerëzit nuk shikonin gjë tjetër përveçse Mur të lartë, të kuq dhe të fortë, të trashë me kilometra.

    TRUPA NË RANIE

    Gjithçka po mbaron lehtë, lehtë si shiu.

    Sa kohë kemi para se të plakemi, para se trupi ynë të rrëshqasë lodhshëm.

    Epo ajo është afër të shtatëdhjetave; e kam parasysh këtë fakt…

    I shikon prindërit të plaken, mandej të vdesin dhe nuk e din cila asht ma e tmerrshmja.

    Plasja, thyerja dhe flashkja e lëkurës, rrëzimi i qimeve. Mandej mundimet me ndalu kohën; heqje rrudhash, lyerje flokësh dhe gjëra që kullojnë.

    A do të vazhdoj me e dashtë trupin edhe kur të jetë i plakun, i cfilitun?

    Po edhe sa vjet do të duhen…

    Mendja punon furishëm, mendja punon. Zhbiriluese. E shkëputun prej trupit, biles pa kurrfarë lidhjet me të.

    BOSHE

    Fëmi që ju lëshova n’erë, ju hodha, ju treta.

    Barra të thyeme. Nuk do t’ju njoh kurrë. Në askurrë.

    Më keni lan nji birë n’zemër, nji boshllek të madh, nji gropë ku do të futem. Kam dëshirë me u kthye aty ku ishit dhe me jua tok dorën ‘Toke këtu’.

    I shoh fmit që i kam rrotull, që janë me mue dhe mendoj për boshllëkun që e latë ju. Nji shëmtin, nji gja si brengë. Kjo asht diçka që s’duhet ba. Kurrsesi.

    Me i nisë fmit nëpër erna të ftohta e me i la duert me to, tu pi çaj n’minder. Mandej nji sëmundje të kaplon e të përmbyt dhe ti që dojshe me shiju jetën, pa fmi.

    S’mund të them ‘mirupafshim’, s’mund të them ‘do t’shifna’.

    Por veç kjo birë n’zemër, kjo dhomë e madhe boshe pa za, pa jetë, veç nji e qame e hedhun diku.

    Barrë e thyeme.

    Disa gra mbulojnë fytyrën me duer dhe vazhdojnë para, nuk flasin kurrë për fmit e lëshuem nëpër erna, nuk i tregojnë askujt, madje as mureve, mirëpo kur i shikon në sy e kupton që duert e fmive të palindun jua mbulojnë sytë si n’lojë (tu u tallë disi me to, me nanat e tyne që s’i mbajtën).

    A po e shijoni jetën tash që i hodhët fmit tuj ndër plehna, tash që pshtut prej tyne. A po gëzoheni tu vesh fustane elegante, a po mërziteni, ndopak… thjesht ‘ndo pak’.

    AI

    Për besë po. Në tanë atë gunë të vjetër dalloheshin dy palë sy. Të vecërr. Mandej diçka tjetër, e padallueshme. Nuk u mor vesh nga shkoi, por nata i ra si nji jorgan i butë dhe i stolisun me nji shikim.

    Pas shumë vitesh e kam pa. Tjetër njeri dukej. Tash rrinte i qetë para meje.

    Fytyra shndriste dhe pamja jashtë ishte po ajo; Natë. Por, ai rrinte drejt, biles tallej me te. Në shtroje të shtroje të tokës e zu gjumi …

    Mandej e pashë tek ikte për diku. Tretej me atë bukuri në shpatulla.

    I dhashë lamtumiren me nji puthje.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË