CURRICULUM VITAE
njëzetenjë korrik njëmijëenëntëqindenëntëdhjetëetetë
Sytë hapur i kam në ditën e tretë të shtetrrethimit
Buzëve të mia lëpiva shijen e vajit të parë
Mbi tradhëtinë e zombi – perëndive
Detin e qetësisë pluskuan pika shiu të gjakta
Mallkuar qofsh më thanë ti shpirtshejtan i vogël
Se paskam qarë kur të gjithëve ju ngurtësuan lotët
Dhe kur fillova të thërras zotin tim në emër
Mësova t’ia shtrydh cicat e mavijosura jetës
Për t’ia nxjerrë tamblin e kristaltë të vetëfuqisë
Dikur hapa gjithë truallin e zemrës sime
Aty farë të kalbur më hudhën nga secili horizont
Veç pse kam sharë krejt të pushtetshmit e botës
Sot humbas kokën nëpër libra të ndryshëm poezish
Dhe vazhdoj të shahem prej servilëve të perëndive
Se paskam lexuar librat e ndaluar unë shpirtshejtani i dikurshëm
EKSTAZË
krejt qenien time e mbylla si asket
e sytë e mi pikojnë gjak
për ta kafshuar truallin e mollëve tua
bota le të marrë në thua
derdha një rigë zhgënjimi
siç derdh ti kafenë e hidhët përgjysmë
pështyva si qen i terbuar gjak në tokë
ekstaza rrjedh në mua
piva një gotë marrëzi gotën theva
me copëzat e ndara i preva venat
për të të larë në gjak pasi të të bëj të thuash
të lahem s‘dua
kur mbi ty rigon kënaqësi e bardhë
qefin i larë me ujë të shenjtë
të mbështjellë e të dërgon në Eden
të falura janë mëkatet tua
JEHU I VAJTIMIT
Hapëroj rreth e përqark
I ndjekur pas nga hija e një demoni
Në botën që para duarsh po më vdes
Me sëmundjen e artikulimit të së vërtetës
Mbi sfondin etik të shëmtisë
Buzëmbrëmjet vijnë prej xhamit të lagur
Nga ajri që doli prej frymëmarrjeve të paralizuara
Kur mërzia preku në gabzherr
Muzgu mbështolli kokat
Shpirtat u prangosën
Dhe bënë lutjen e fundit
Herezia është pelerinë tmerri
Kur je në morgun e shpirtave të këputur
Dhe shpresave të mbytura
Kush e kemi radhën
Të shpëlahemi në Ujin e Zi
Që rrjedh nga një WC publike e ndyrë
Ku politikanët derdhin darkat e yndyrshme
Në një trajtë të shenjtë metafizike
Kur humbi kuptimi i gjithçkasë
Flamuri i njerëzisë pa ndjenja ra
Dhe u skuq nga një llum menstruacionesh
Tani gjithçka që kam
Është ky jeh i vajtimit
Dhe një këngë rock nga Pink Floyd
NJERIU QË FLINTE ME HIJEN E VET
zgjohej në zgrip të zakonit
dhe thërriste si i marrë
një hije të trilluar ekzistence
gjumë i gjakosur gjuante
përflakjen në dy sy të ndezur
me aktin e pamoralshëm të shëmtisë
idetë e tij të inatosura
mbështilleshin me emocion
frike dhe tëhuajsimi
male mendimesh mediokre
ka kohë që i kishin shpallë luftë
këtij asketi të çuditshëm me trajtë njeriu
ikte e ikte e ikte
nga frika se liria e tij
është asgjësuar dhe binte në gjumë
zgjimi është i rëndë
prandaj ai pas seksit
gjithmonë flinte me hijen e vet
për ta lënë të paktën një trashëgimtar
në fronin e tij prej asgjëje
nëse një ditë nuk do të zgjohej më
OMBRELLA QË MË MBRON NGA FATI IM
Ombrella që më mbron nga fati im
s’ka qenë këtu për shumë
kohë
Ombrella që më mbron nga fati im
nuk ka më shumë se dy pëllëmbë
hapësirë
Fati im që mbrohet nga ombrella
nuk gjendet në asnjë vend tjetër
pos në kohëhapësirë
i lidhur me nyjën e dëshpërimit
Fati im që mbrohet nga ombrella
nuk më sulmon me asgjë tjetër
përveç trishtimit
Ombrella që më mbron nga fati im
Fati im që mbrohet nga ombrella
janë krijesa që kutërbojnë erë
Fati im i trishtë dhe ombrella e vogël
janë trajtë e venitjes
së një luleje në fillimverë.
RITUAL
dhe çdo mbrëmje në mua rilind një dashuri
e engjëllt dhe e padjallëzuar si kurrnjëherë më parë
sikur t’i jenë djegur të gjitha caqet e zemrës
dhe çdo mbrëmje unë mbes në vetmi
tentoj ta ruaj një grusht dashuri sa për farë
veten time ta kufizoj veç brenda ndjenjës
dhe çdo mbrëmje unë digjem kam zjarrmi
në heshtje filloj i numëroj lotët e mi të tharë
nuk dua t’i rrëfehëm dritës së hënës
pastaj çdo mëngjes dashuria ime bëhet hi
veç kujtimet e saj mbillen në një arë
mbinë legjendë e dashurisë sikur legjendë e zanës
RRUGA E MACEVE
Në një rrugicë të qytetit të harruar
Çdo gjë nis e kryhet sipas ritmit të vet
Në mëngjes përqafohet nga një tis mjegulle
Në terr kotet si një tokë e pabanuar
Kur trupi i akullt i mbrëmjes i prek ashtin
Aty gjithçka zhduket rrëmishëm
Përveç një mbretërie macesh
Të tmerruara nga habia
Në rrugicën plot zhurmë e mjaullima
Kur derdhet shiu nga gryka
Dhe nga pallatet bojëkuqe
Rëndon aroma e bukës në furrë
Macet struken jo për shumë kohë
Për t’u mos lagur nga uji i mëkatit njerëzor
Një panoramë e hirtë betoni
Shtrirë mbi rrugicën e maceve
Përmbys muajt një nga një
Në rrugicën e ngushtë të qytetit të harruar
Çdo gjë ka ritmin e vet
Përveç një mbretërie macesh
Që sundon sipas zakonit të vet
SHËNIME PERSONALE
Ky dimër sikur të jetë i dëbuar nga stinët
në tridhjetë e tri copë mbart pikëllimin e imët
Mbi peizazhin e bardhë e zënë gafil jeta
çirret e lëngon nga frymëzëniet e helmëta
Psherëtimash të pështira damkoset ceremonia
e vrasjes së trishtueshme të dëshirave të mia
Krejt çka më shoqëron: e kobshme kjo jehonë
vajton për të ardhmen e hirit tonë
Është revoltuar liria: s’është më lule që mbinë
po kalorës apokalipsi që shpatën fërfërin
Në perin e fytit. Që është i hollë e s’këputet
ndonëse angështia e tërheq nga të gjitha skutat
Asgjë nuk lëviz e gjithçka pas na ndjekë
shtrati i kujtimeve prapa na është rrekë
Kush ka pakëz guxim kush ka pakëz nur
Ankthit të lirisë t’ia thyejë këtë mur
Një kreshnik mitik që tamël zanash piu
Se i fortë është guri gati sa njeriu
TERRI ËSHTË QEFINI IM
Nata lëshon perden e zezë të rëndesës mbi mua
Mbyll qepallat e vuajtjes së mbetur peng
Thërret në një rizgjim të ri
Sa të egra janë kujisjet e kujtesës
Në këtë natë të ftohtë nëntori
Simbol i gërryerjes së brishtësisë
Nuk e di pse s‘munda asnjëherë t’i flas natës
Turpërohesha nga gjumi i shekujve
Nuancat e kafshëtrajtimit i gjej brenda vetes
Si nuk munda asnjëherë t’ia them këngës
E si të këndohet kur frymën zënë na e ka
Jastëku i perëndive
Nata rëndon mbi mua si trup planetar
Shtyn numërimin së prapthi
Deri në rizgjimin e ri
Varrosmëni
të mbështjellur me terrin tim
