More
    KreuLetërsiBibliotekë"Të gjitha u thinjët ju dashnore të shirave", poezi nga Roland Gjoza

    “Të gjitha u thinjët ju dashnore të shirave”, poezi nga Roland Gjoza

    TË GJITHA U THINJËT JU DASHNORE TË SHIRAVE

    të gjitha u thinjët ju dashnore të shirave dhe dëbornave të auditoreve
    kur putheshim
    me aq besim te dashuria
    sa mund të nxirrnim diellin prej reve
    me buzët
    dhe gjuhën që shtyhej
    gjer te psherëtima
    harronim çantat me libra nëpër takime
    se ishte koha e poezive
    koha e shpirtit
    tani jeni thinjur
    blini bojë me çmim të lirë
    për hir të kujtimeve
    gjysma e vitrinave për ju janë krijuar
    ishit aq të bukura
    sa nuk na besohet që u vyshkët si lulet
    dhe jeni në kohën që do të bini
    edhe sikur kjo të ndodhë
    gjysma e vitrinave për ju do të mbetet
    dhe gjysma tjetër për vajzat tuaja
    na harruat
    se na humbi djalëria
    s’dinim më të puthnim
    mjaftonte shkopi dhe një kapele
    një kafe diku që të gremiseshim në kujtime
    për gërmadhat s’mund të ketë vitrina
    ju
    edhe duke rënë si petlat që bien nga vazoja me lule
    prapseprap lule mbetët
    ju heq kapelen
    dashnore të auditoreve
    të kohës së poezive
    dhe të shpirtit.


    EJA NE NJU JORK

    eja në nju jork në orën që lind
    dhe ora që lind është kur zogjtë cicërojnë
    dhe grataçielave iu rrëshqet dielli foshnje
    dhe oqeani është vendi ku pagëzohet
    dhe një meshë fëshfërimash dëgjohet
    mbi kapelet e grave
    dhe pulëbardhat e mëdha të oqeanit mbi fashion avenju
    Iu bien tambureve të ajrit për psalmet
    edhe këtu si kudo
    veç madhështia të kujton perënditë
    kur iu shfaqeshin njerëzve të zgjedhur
    dhe ti je e zgjedhur
    prandaj u shpikën grataçielat
    se e dinin që ti do të vije
    këtu një puthje është sikur ke vënë buzët në qiell
    po më mirë ti eja kur ora rritet
    dhe njujorkezët nxitojnë sikur marrin vrull të ngjiten për të pritur mesinë
    po nga banka në bankë shkojnë, s’kanë rrugë tjetër
    me fytyra jeshile si dallari i prerë freskët
    ne të dy s’kemi punë me dollarin kërcitës
    po me dashurinë
    le të puthemi në cirkuid kolomb
    duke provuar se edhe puthja është e rrumbullakët si bota
    këtu puthjet rëndom janë me pagesë
    po ne i paguajmë duke këmbyer zemrat
    e dashur, më mirë eja kur ora vdes
    atëherë kur heminguej bëri vetëvrasje nga depresioni I thellë
    kur muzgu bie përmes grataçielave si një vajzë që hidhet nga kati dyqind e pesë
    po nuk vdes
    se e presim ne
    ngaqë ti vjen me vetëdijen e jetës
    dhe unë gjithashtu si një shkrimtar që s’gëzoi asgjë në kohën e vet
    dhe bën vetëvrasje para syve të tu të zgjuar
    duke ta përseritur shpesh si ide
    se nju jorku nuk mund të shijohet pa dramacitet
    po unë e di, ti do të vish kur ora lind
    dhe diellit foshnje që pagëzohet do t’i vesh emrin tënd
    dhe unë s’do të jem ky që jam
    po ai djaloshi tetëmbëdhjetëvjeçar që të tha i pari; të dashuroj!
    ti më mirë eja kur ora lind
    se atëherë është koha e dashurisë


    NXITIM NJUJORKEZ

    këtu
    në nju jork
    njerëzit nxitojnë
    nxitojnë
    o zot
    sa shumë që nxitojnë!
    dhe varrezat i kanë pranë banesave
    për të mos humbur kohë.


    DO TË BËHESH POET?

    do të bëhesh poet?
    eja në amerikë
    këtu do të gjesh mërzinë dhe vetminë
    dy bija të parnasit metalik
    po ti s’vjen
    ta di kokën
    amerikën e shikon kur kthen me fund gotën!
    mëngjeset e praruara
    gjinkallat që çirren dhe japin frymën buzë bulevardeve
    ty s’të bëjnë përshtypje më
    ke mbetur te vargu që shkrove para njëzetë vjetëve
    tani përdor shprehjen; varja, plako!
    s’vë re as perëndimin
    aq të freskët
    sikur dielli ka ndërruar vend me agimin
    pantallona të shkurtra
    zbathur
    shtyn ditët ne plazh dhe në muzg
    kthehesh si turtulli në fole
    në tiranën e zhurmshme me pluhur
    ndoshta ndërron mendje dhe vjen
    po ta dish
    këtu të presin piramidat
    dhe sfinksi
    egjipti i ri ende s’ka mbaruar
    kurrizin do të thyesh në punë
    shefit do t’i bësh lajka
    se ndryshe të flakë në rrugë
    si këlysh bushtre
    ta di kokën 
    ti s’vjen
    amerikën e shikon kur kthen me fund gotën!
    më mirë që s’vjen
    rri aty ku je
    mes zhurmës dhe pluhurit të tiranës
    ku përditë te papunet shkruajne nëpër mure 
    jeta o qef!..
    dhe ti e shtyn si mundesh 
    më mbeti të grindem i vetëm me dy bijat e parnasit
    dhe të pëshpëris atë shprehjen tënde; varja, plako!
    se edhe unë prej poezisë s’nxora gjë
    në botën e dollarit


    NJU JORKU SI LEONARDO DA VINÇI

    jam si ajo mola në kostumin që shkoi për oskar
    gjithsesi dhe çmimet e mëdha
    e kanë nga një varrmihës të padukshem
     
    . . .
     
    i jam futur nju jorkut, jo si mag
    as si turist
    që e përshkon atë për një javë dhe s’e kupton
    i jam futur nju jorkut si një krimb që ta kalb
    të bjerë dhe të lulëzojë sërish
    jo si morgan
    po si leonardo da vinçi
     
    . . .
     
    e zgjidha përfundimisht
    nuk do të udhëtoj më për amerikë
    është kaq e thjeshtë
    me një boing inxhinjerik
    në ajër
    mbi ujëra
    e ç’me pret atje?
    një numër!
    do të udhëtoj brenda vetes
    të përshkoj shekujt së prapthi
    gjersa të arrijë te krishti.
     
    . . .
     
    me një migjen si kostum
    me një kapele si mjedë
    me një bastun si poradec
    do t’i hyj nju jorkut mespërmes
    i pakuptueshëm do të jem
    si një vend i vogël që s’përkthehet
    dhe s’e njohin të mëdhenjtë
    ( talentet piqen dhe kalben në degë
    dhe bien dhe treten në pleh )
    kokëfortë këndoj si ata!
    nostalgjia i lë prapa ballkanasit
    s’më do të tillë uitmani!


    E ZBEHTË ISHE MBRËMË

    e zbehtë ishe mbrëmë
    po e kaluam me një heshtje prej mbrëmjeje
    i zbehtë isha unë
    po shkoi ashtu si lumi nën urë
    s’tregojmë më asgjë për vete
    ç›kishim e dhamë për fëmijët që u rritën
    dy qënie pa brendësi
    dy boshësi që plotësojne dy plotësi
    tani s’kemi ç’japim më
    e zbehtë ishe mbrëmë
    po e kaluam me një heshtje prej mbrëmjeje
    i zbehtë isha unë
    po shkoi ashtu si lumi nën urë
    kur të vijë vdekja kemi vdekur qëkur


    SHPIRT, MOS U TRISHTO

    shpirt, mos u trishto
    shpirt
    ti ishe grua e bukur shumë
    tani je prishur
    hiret të shkuan bashkë me sapunin dhe ujin
    ilaçin e enëve
    stufën që të shkriu si qiriri kur gatuan
    ç›t›i bësh,
    bashkë me pleqërinë
    zoti të merr dhe bukurinë
    po duhet ta falenderojmë, e dashur
    t’i heqim kapelen
    se na shtoi dashurinë
    ti për mua je një bijë më tepër
    unë për ty një bir
    u ngatërrua kjo punë
    lëmsh u bë dashuria
    dhe kjo ndodhi, e dashur
    se humbëm bukurinë
    vyshkja e lulkës së buzkës
    dhe rrudhkat si shi
    na shëmtuan
    po na shtuan dhëmbshurinë
    në jetë jemi hije ne dritë
    në kujtime realë si dielli
    ata që kujtojmë kur flasim nën drurë
    të famshmit e asaj kohe
    kanë vdekur qëkur
    po ne me ata ndjehemi të lumtur
    le të shpikë ipod jobs
    microsoft bill gejts
    për ne shpikja më e madhe
    është kujtimi
     
    dhe sa gënjejmë
    dhe sa na shkon gënjeshtra
    ushqim zogjsh për dashurinë
     
    thërrime
    jeta!


    JAM NJË PROBLEM AMERIKAN

    jam një problem amerikan
    sepse nuk konsumoj si më parë
    gris këpucë më pak
    nuk eci shumë dhe kostume s’ndërroj më
    se takimet më të shpeshtë i kam me zogjtë dhe pemët
    po këtë e mbaj të fshehtë
    se përndryshe do të më quajnë të çmendur
    jam antikonsumist
    dhe antikonformist i pandreqshëm
    më mirë të shkoj
    të thyej qafën
    të mos merrem me kujtime dhe të kruaj xhepat e zbrazur
    jam në vendin e parasë
    në qarkullimin e saj atletik të rekordeve të mëdha
    jam një mundësi për bypass
    një problem amerikan
    të kuptosh që ke vdekur kur s’nxjerr më para
    jam një problem amerikan


    KAM PUNË ME NATËN

    e lashë mëngjesin
    dhe mesditën
    me natën kam punë
    s’ka njerëz
    të gjithë flenë
    fillikat i vetmuar endem nën yje
     
    anjë yll s’fitova në jetë
    po yje të rremë sa të duash
    thonë atje lart më presin shpirtrat
    unë pres të më dalin
    flatrat nën sqetull
     
    do fluturoj?
    kurrë s’fluturova në jetë
    po si krimb u zvarrita dhe si krimb po e mbyll
    në një rrokaqiell në manhattan
    në një rrugë të madhe
    që i thonë fashion avenue
     
    po s’jam i trishtuar
    as i zhgënjyer
    sa frymë nuk lindën dot?
    unë e pata këtë fat
    të shoh më në fund amerikën
    dhe stiv jobs
     
    jo
    s’është pak
    po vonë është për mua, tepër vonë
    të ndërroj fjalën e bukur me dollarin
    po duhet ndërruar
    që të më heq kapelen
    dhe të më nderojë
    mister morgani
     
    njerëzit flenë dhe unë i vetëm
    pres të marr pasaportë nga nata
    dhe të nisem për andej
    ndoshta udhës takoj krishtin
    unë ngjitem
    ai zbret
     
    atje poshtë prap e pret ndeshkimi
    populli si dele
    që thirri dje mesia
    do ta kryqëzojë në shtyllë përsëri
    krishti do të japë shpirt si bandit
    barabë banditi do të shpallet i lirë
     
    t’ia them?
    ai s’dëgjon njeri
    po ndoshta ma vë veshin dhe kthehet
    pa krisht a jetohet në qiell?
    në tokë e pata të vështirë
    po shëmbulli i tij më ndoqi
    të paktën
    nëpër shkrime
     
    pres të ngjitem në natën me yje
    me një mundësi krishti në qiell
    po sikur dhe atje ta kenë kryqëzuar
    ta gjejë në golgotë duke dhënë shpirt?
     
    jo, o zot
    në sytë e tu të ndodhë kjo mynxyrë?
    mos qoftë!
    i vetmi ngushëllim në këtë natë me yje
    s’kam tjetër
    dhe po të kisha
    prap krisht do të qe!


    NDIZ NJË QIRI PËR VETEN

    të lënë të gjitha
    as me vetveten s’gjen qetësi
    s’ka asgjë besnike në këtë jetë
    dhe shkrimi të lë një ditë
    dhe kur vdes
    zoti të ka braktisur
    prandaj
    ndiz një qiri për veten
    kur shkruan poezinë më të mirë
    dhe kujto fundin e pashmangshëm që të pret
    ndonëse sepjet e ftohta me limon dhe vera e kuqe e kilit të shijojnë shumë
    dhe gruaja që ke pranë
    seksin të jep me epshin më të bukur
    mos harro
    ndiz një qiri për veten
    dhe kur je më i gëzuar se kurrë
    dhe kur lavdinë ke prekur


    MË VJEN ZËRI I NËNËS

    më vjen zëri i nënës
    me çfarë e do bukën, landush?
    unë po lexoja eseninin, ishte mbrëmje me hënë
    më lerë rehat, nënë
    lere librin dhe më kthe përgjigje
    me çfarë e do bukën, po të pyes
    me qumështin që derdh hëna mbi beriozkat,
    jo me qumësht, se hënën po e pijnë kuajt
    nëna i thoshte babait kur vajtën për të fjetur
    yt bir ka rrjedhur, ti i ke fajet, ta dish
    kështu ka lindur, çyryk, ia kthente babai
    c’t’i bëj unë i ziu?
    çoje për vizitë te mjeku që nesër
    shpjegoja doktor luzit si e qysh
    po sikur ta shtrojnë te pesa?
    kush i dëgjon fqinjët cmirëzinj
    kushedi ç’nofkë do t’i ngjisin djalit
    mund ta quajnë dhe budalla të lindur
    m’u bëfshin kurban, m’u bëfshin
    ata të shikojnë të tyret
    lere, mos ma nga landushin
    me okë le t’i thotë marrëzirat
    ia dëgjon kjo kockë dhe s’pyes për njeri
    i hedh ca kripë në baluket e verdha
    që të mos ma marrin më sysh
    unë qeshja
    ata të gjorë s’kish si ta dinin
    se esenini me lirikat ishte pesa
    dhe unë vërtet isha i çmendur
    si të gjithë poetët


    KOHA E MISHIT

    kudo që shkoj vitrinat si sirenat, po homer nuk shoh
    klubet e natës digjen nga uiski dhe xhini me flakë varieteje
    dhe teatrot e broduejt banalizojnë shekspirin
    libra gjej nëpër trena dhe stola
    në parqe publikë
    gruaja vjen nga afërdita dhe burri nga marsi
    e kanë lenë përgjysmë
    me një shenjë puthjeje
    romanin
    e rëndë puna dhe e ndyrë
    s’durohet
    për 15 dollarë ora të lashë dhe të fshish 25 wc, kthehu nga atlantic city dhe luaj për fitore
    pirro bie më shpesh me një tullë pas koke
    kush është më me fat
    fiton si cezari
    te moma një makinë e vjetër
    plot me gazeta të ngjitura
    dhe një nudo blu
    në rrugë dhe metro
    artistë nga amerika e jugut
    kërcejnë tango për një dollar
    të dehur, të bërë tapë
    shurrojnë nën monumentin e edgar allan poe
    nju jorku i droguar
    s’di ç’të bëjë prej qejfit
    është gati të lerë yjet me barrë
    s’ka asgjë tjetër përveç kënaqësisë
    dhe instinktet luajnë jetën e lumtur
    duke prerë damarët
    ç’të bëjmë? asgjë!
    përseritja e përgjigjeve nga gilgameshi gjer te ulisi i xhojsit është ndërprerë
    te gota e birrës dhe uiskit
    kanë dalë jashtë mode hollivudi, shpikjet teknologjike
    syri i dehur shikon lart galaktikën
    për ndonjë ronde vu me hawking që ka ngecur te vrimat e zeza
    të gjitha u shijuan
    mishi u nginj, gati sa s’plas
    shpirt s’ka më sepse vuajtja prej kohësh është vrarë
    take it easy
    formula e bombës atomike të mishit
    po të plasë
    na vjen në ndihmë elon musk me raketat planetare
    turistike
    koha e mishit!
    take it easy!


    KOHA IME

    e kërkova në qytet, nuk e gjeta
    askund tjetër nuk ishte koha ime
    sa herë hapeshin ekspozita apo panaire
    sa herë jepeshin çmime
    koha e të tjerëve ishte
    e imja s’ekzistonte
    isha njeriu pa kohë
    kështu mendova
    po kujtimet tjetër gjë më tregonin
    kujtimet e milionta
    tani jam në amerikë dhe është e kotë ta kërkoj
    veç të rrëmoj se mos e gjej në dollarin që djersin
    në mallin e plagosur
    fashuar gjer në grykë
    një peshkaqen i verdhë ngriti bishtin me dy shpata të kryqëzuara
    në atlantik
    dhe hapi gojën të më hante
    pastaj u ngrit në ajër me flatra të flakta prej ari
    dhe m’u soll rrotull e rrotull pa u ndalur
    gjersa më futi në rrethin e tij vrudullues
    ai paskësh qenë
    peshkaqeni i verdhë i kohës sime
    që e hëngri me babëzi gjer në sekondën e fundit
    tani kisha mbetur vetëm unë
    njeriu me kohë të mbaruar
    e ç’donte akoma?
    isha kockë e lëkurë
    po kishte mbetur një pikë
    një pikë në fund të kohës sime
    e hëngri dhe atë dhe u zhduk


    TYMI 

    shoh tym që del prej shtratit në agim
    shoh tym që del nga librat, fletoret, kompjuteri i ndezur
    shoh tym dhe në lirikën më të bukur të dashurisë që gjithmonë e shkruan esenini
    shoh tym
    digjen ditët e mia bashkë me netët e mia
    dhe unë mbetem kufomë pa takime në netët me yje
    në barin me vesë që i shtroja përsipër xhaketën time
    ku të shtrija sikur të ishe vetë afërdita e sapodalë nga shkuma
    mbetën kujtimet, po dhe ato nxjerrin tym
    dhe harresa po dendësohet me një shpejtësi prej furtune
    ku shkuan, ku humbën?
    fillikat vetëm
    pres kohën që të bëhem skelet i bardhë dhe të ngjitem vertikal në ajrin blu
    po dëgjuat trak truk
    qelqeve të dritareve në muzg
    drurëve
    jam unë
    ngjitem në qiellin e harresës
    le poshtë tokën e kujtimeve të bukura
    që kthehen në humus për trëndafilat
    e kuq

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË