More
    KreuLetërsiBibliotekë"Takohemi në ëndërr", poezi nga Arben Velo

    “Takohemi në ëndërr”, poezi nga Arben Velo

    Mars

    Nga zbriti si gropë zanoresh, ky qiell
    pasthirrmat tona në sekonda shirash i dha
    Ca shkrepje zakonesh, me re mbështjellë
    kërkojne mbretëri, aty ku njerez nuk ka.
     
    Bashtingellore të mia pse blegërini atje
    si dhi që shtegtojnë për bisqe të njoma?
    Livadhet u grisën nga shputat e dreqërve
    dhe mungesa e shuajve të këpucëve tona.
     
    Vetmia zbret në njerëz, pallatet zënë falen
    në drita kthejnë qirintë e shiut të beftë
    Në pasqyra uji, vetëtima mallesh
    ndërtojnë e shkatërrojnë varrin e vet..!


    Gjendje qytetase

    Një djalë u nis sot për në qiej
    jetëshkurtër, iku majë gishtave.
    Unë ngela ballë filxhanit të kafesë
    në qytetin mbytur gjer në fyt
    me fjalë dhe me shpresë..
     
    Një burrë frymon
    ankth brenda meje,
    mijëra vjet para se Eva t’ia merrte mendtë
    I zhveshur nga ëndrrat
    Adam i gdhendur
    brenda filxhanit të fatit të vet.


    Takohemi në ëndërr

    Sa bukur do të ishte të takoheshim
    brenda një ëndrre…
    Të grindeshim me vetminë
    që ende ska ardhur,
    si një tren në stacionin e agut.
    të përcillnim hiçin në muzgje,
    duke vallëzuar si dy pulëbardha
    mbi ujin e kripur.
    ta ndryshonim botën e ëndrrave
    e kthyer në avullore të ndryshkur
    ngarkuar me lumturinë tonë
    me lodrat e urisë
    si copa buke
    për fëmijët ende të palindur
    Të mbillnim bar të ri, lumenj të egër, gëmusha
    një hënë që të zgjatej si gjirafat
    mbi fushat e dëshpëruara nga vetmia
    Bashkë ti kërkonim falje dhimbjes
    kur do të vij, se dijmë
    me ikjet që na ndajnë përgjysmë.
    Do të ishte bukur!
    Paçka, mund të kthehemi
    emra pa mbiemra
    në listën e borxheve
    të shitesit të kujtimeve..!


    Bekim shkurti

    Për mua një fushë, është një fushë
    çdo muaj ka mall për fshatarin
    Mëllenjat, me veladon priftërinjsh
    Ua nisa, që të bekojnë ugarin…. 
     
    Shkurt…
     
    Nuk po më lë të qetë kujtimi yt
    i ngecur mes dy brinjëve.
    (Më kot po pret ta zbuloj
    veshur me bluzë të bardhë
    Rosaku i zi i radiografive)
     
    Më dridhen duart duke të kërkuar
    Ty dhe hijen tënde të zbardhur
    (Sa i jep frymë ajrit tim
    në këtë Shkurt të shkurtër
    sa gogësitja e erës…)
     
    .. Sa nis të plugoj lotin e fshehtë
    Thyhet parmenda e zemrës


    Pak fjalë për të premten time

    Erdhi e premtja, unë zbrita nga zemra
    në sheshin ku pëlcet qyteti
    në një biçikletë shpikur me dy sytë e Asaj
    pedalon para meje mëngjesi.
     
    Një gjysh që shkoq vesën, dërsin edhe barin
    me agimin në një garë është vënë
    (Kush zbut egërsinë e biçikletës për nipin
    si zile biçiklete, fiton një miniHënë.)
     
    Ca romë fishkëllejnë një tymnajë kënge
    (e festuan Shën Gjergjin e tyre)
    Nga pema e mendjes dikush flatron
    të kërcej valle me yjet.
     
    Më kryqëzohet hija mbi lumin Gjanicë
    (shpinën time ka shtrat të saj)
    E Premtja tringëllon Hënë, si zile biçiklete
    -”Ej hapu- më thotë, -zbrit nga sytë e saj…


    Lajm mesdite

    Te kioska e rrjepur nga boja e heshtjes
    ndaloj, dua të blej një gazetë
    rreshtuar pozojnë gergujt e zinj të lajmeve,
    veç shitësi me sy po i vret.
     
    Një burrë mban në kokë kapelën e kashtës
    tymon i mpakur cigare
    Nga goja e tij, si nga një pus i tharë
    dalin shtëllunga prej hallesh
     
    Nuk është dordolec, të tremb sorrat e hijeve
    kërkon një punë, është njëri
    Për gergujt e zinj të lajmeve të ditës
    pranon dhe si dordolec, të rri
     
    Nga kioska e rrjepur nga boja e heshtjes
    po iki, sdua të blej gazetë
    fluturojnë gerguj lajmesh, mbi kapelën e kashtës
    Ai tymon shpirtin dhe me sy i vret….!


    Dy fjalë për perëndimin

    Një dele krrutë e perëndimit
    m’i hëngri akaciet e dritës
    me thuprat e hijeve, romët e munguar
    shqetësimin ma thurin kanistër…
     
    I kthej valët e Vjosës në krrabë
    (Vjosën që rrjedh brenda shpirtit)
    Asnjëherë për be, nuk munda ta kap
    Delen krrutë të perëndimit…!


    Fshat …

    Paska ikur nga kjo botë xha Skëndua
    natën që erdhën xixëllonjat në fshat.
    me dritën e tyre, burrat, ndezën cigaret
    zanoret e kujës ndezën gratë.
     
    Unë, nuk e dija, i shihja sipër shtëpive
    me dritë të shterur pikë- pikë,
    Dhe sdi pse më ngjanin si sy njerëzish
    çastin kur japin shpirt.
     
    Nga shtatë, takova gjashtë pleq
    (gjashtë psherëtima në fshat kanë mbetur)
    E shtata mungon, ishte qeshja e tij
    (mërzitë kthente, në kafe të pjekur.) 
     
    Sot kur mësova vdekjen e tij
    pashë ankth në çeljen e kumbullës.
    Kuptova pse xixëllonjat krrusin barkun e dritës
    (kërkojnë gjurmë nga e qeshura e tij rrugës.)


    Zogjtë japin meshë për një fshat!

    Në fshatin tim dallëndyshet
    për ikjet e njerëzve japin meshë
    si ikonastas kanë llullat e gjyshërve
    atje i kanë ngritur foletë
     
    Nëpër rrugët e lagjes, harabelat
    si besimtarë që shkojnë në xhami
    nga qiejt, sikur falin namazin
    (të mbushen ato me fëmijë)
     
    Përbri vetmi trëndafilash
    nxitoj me kapelë mbi kokë
    (kaq kohë pa më parë, nuk më njohu
    një drethkël, si kyç mbi një portë)
     
    Parmakët e një deriçke të ndryshkur
    përhitur me ca hije mbi shpinë
    (janë hijet e të zotërve larguar
    I kanë lënë si fjalëkalim)
     
    Mundohem të jem haker pranvere
    fjalë kalimet e hijeve të di
    Çdo ditë, pas meshës së zogjve
    Hardhitë çelin password të ri.


    Trill qytetas

    Ky qytet ka femrat më të bukura ne botë
    Ato flokët krehin mbi një lum të palumtur..
    Më kot presin meshkujt si anije
    të mbushen me të qeshura të palindura….
    Femrat shkruajnë me krëhër
    letra për dashuritë e mërguara.!

    Kur lumi kthehet në pasqyrë
    e vërshon nga gjokset e femrave,
    Meshkuj ngrejnë velat
    nisen në lundrim…
    Pa e ditur në ç’mole do të ankorohen.!


    Si ta përkthej gjuhën e barit

    Dhe mendjen e vras, si të flas me barin
    të komunikoj, e mik ta bëj sot
    Ti flas, si më ha pranvera për së gjalli
    e Unë pasthirrma shpirti, s’përkthej dot.
     
    Ti them për njerëz, shurdhuar nga jehona
    e mërisë të kthyer në stinë të pestë.
    Ja, paturpësia, ëndërron të bëhet Cezar
    e maskuar e veshur, si dashuria vetë.
     
    Si ta përkthej gjuhën e këtij bari prilli,
    në gjuhën e vesës që harabeli rrufit?
    I them: “mos e vrit mendjen për ne njerëzit
    bari s’mund të vishet si murg me mërzitë”!

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË