1.
Pak më andej, më andej, më afër.
Deri te Iliri!
Nganjëherë quheshim Albanë.
Nganjëherë Shqiptarë!
Në anën tjetër të detit dy romakë.
Vëllezër binjakë.
Të ushqyer me qumësht ulkonje.
Kur u rritën u bënë trima të famshëm.
Mendonin se në anën tonë kishte më shumë diell e hapësirë.
Pas një loje damë me hënë plasi lufta.
Nuk kishim rrugë tjetër!
E kishim vetëm këtë mundësi!
E kishim të vërtetën ta pranonim si të vërtetë.
As pyetje e as përgjigje në gjuhën e nënës nuk kishim.
Gorillat e patriotizmit mashtrues vrapuan pas hajnisë e pas plaçkitjeve. Mendja u rrinte vetëm aty.
Në Shkodrën e mbretërve, mbretin tim e zunë rob.
Mbretëresha nga pikëllimi bëri vetëvrasje.
Lufta mori fytyrë të legjendës.
Rreziku ishte fuqi.
Lufta e fundit çka të do syri.
Ne, ilirët, albanët, shqiptarët u mundëm keq.
Në jug helenët nuk pritën sekondat.
Çdo ditë nga një luftë.
Çelësi i jetës ra në duart e armikut famëkeq.
Muret e shumë kalave u rrënuan.
Nuk ishte e lehtë për ta kuptuar, prandaj jam pak i egër.
Është pak vonë për të qenë në Çamëri e në Kosovë.
Ajo që është më e çuditshme, me teke personale shkon edhe më larg.
Zoti nuk pa asgjë…
Vetëm kaq di!
Askush nuk na njeh mirë.
Nëse nuk e kemi ditur më parë, e dijeni tani.
2.
Për hir të historisë që e lamë në gjumë, s’na besohet.
Kurrë nuk na bëhet vonë.
Vetëm kaq dimë.
Edhe pse shumë gjëra mund të ndryshojnë e ardhmja nuk ofron mundësi.
Ra një mjegull e madhe nga majat e Bjeshkëve të Nemuna deri poshtë te rrjedhat e lumenjve.
Prandaj ende kemi shumë legjenda…
Gjarpri i gdhendur në gur gjithmonë na pret te Dera e Madhe e hyrjes në kullë.
Nuk kam ide tjetër për portën e kullës.
As për ballin e portave të kullave, as për gjarprin e shtëpisë.
Jeta është art.
Kur nga deti na vjen haberi.
Aty e kam takuar gjarprin e shtëpisë që shoqërohej me perënditë.
Bashkë me perënditë e dy horizonteve.
Me helme e kundërhelme.
Si ujërat e lumenjve të detit të oqeanit.
Me emrin e fshehtë të kohës.
Të kohës që e ka edhe një emër tjetër të fshehtë.
Një, dy, tre…
Fluturimi në afërsi nuk është rrezik.
Duhet të jemi më shumë se tre.
Të përpiqemi të shpëtojmë.
Kështu jetohet.
Me forcën e zjarrit dhe thellësinë e detit.
Të detit e të oqeanit.
Zjarri në zjarr, hiri në hi.
Nuk kisha ide tjetër.
Shkrepa një fotografi për ta kuptuar më mirë vetveten.
Me fuqinë e Zotit, jeta është detyrë e shenjtë.
Rrahja e zemrës e kupton.
3.
Ku do të shkojmë?…
Të kemi kujdes!
Më mirë është të vazhdojmë të jetojmë.
Nuk ka vlerë tjetër që mund t’i themi se e ka shkëlqimin e vlerës.
Koha kur ndodh gjithçka seriozisht se prishet.
Kur s’kanë asgjë për të thënë, t’i lëmë njerëzit t’i marrin përgjegjësitë e veta.
Disa vite para historisë, në Egjiptin e Lashtë koha ndahej në tri stinë:
“Në atë të përmbysjes, në atë të mbjellave, në atë korrave!”
Hollësi tjera nuk ka.
Diçka më thotë: Ky është momenti!
Për të vazhduar del dikush e thotë: As që dua të di!
Një dritare e pabesueshme qeshi.
Çmimi është i lartë.
Unë e pashë edhe fundin.
Çdo gjë e ka kohën e vet.
Prandaj e ndeza një qiri.
Më pëlqen të besoj.
Ëndrra ime shkon e prek qiellin.
Më tepër se ç’duhet e kam humbur fillimin për kohën që ka ndryshuar…
4.
Jetës për ta ruajtur qetësinë i duhet rinjohja.
Shkollë emocionale.
Edhe pse ajo që shprehet në imagjinatë nuk ndodh në jetë.
Për ta anashkaluar vetëshkatërrimin, truri i njeriut nuk e kupton dhe nuk e pranon psenë si betejë e humbur.
Si gjendje konflikti, për të bërë jetë normale nuk ia vlen të presim.
Shikoje punën tënde!
Pakkush di se kush vjen sonte për darkë.
Ajo që na bën njerëz është e lidhur ngusht me një frikë të madhe.
Zemra e errësuar kthehet aty ku ishte.
Nuk ka qenë e kuptueshme për të gjithë.
Besoni ose jo, unë jam çka armiku im nuk ka qenë.
Nata e ndezur është shumë e thjeshtë.
Na vë në gjumë të gjithëve.
Për një ëndërr të humbur…
Gjithçka fillon diku.
Në gjininë e artit është thirrje.
Afrohu të lutem!
Për fatin tonë të keq.
As më shumë e as më pak.
Gjueti shtrigash!
Dhe xhungël e interesave personale të patriotëve politikë.
Fundi i shekullit.
Koha e së ardhmes.
E tashmja ime.
Çmenduri që frymëzon
Me kënd.
Me askënd.
Kam humbur rrugën.
E vështirë të përgjigjem.
Më shumë se sa që duhet i mora vesh të gjitha.
S’pres përgjigje.
Propozoj kohë shtesë.
Festa është festë.
Dita ditë.
Nata hënë.
Mos kërkoni hollësira.
Sot si dje.
Nesër si nesër.
Nga brezi në brez liria e çmuar sa jeta.
E parakohshme për ta ruajtur.
Duke kaluar rrugën e duke marrë me veti gurët kilometrik të rrugës e parakohshme për ta ruajtur.
Dhe duke analizuar kohën, vjen një proces i krijimit të një rrethi katror.
Gjërat tjera janë të një kohe tjetër.
Duke afruar pamje nga historia e harruar.
5.
Pas luftës së prostitutave politike, shqiptarhanja nuk e pa sa e poshtëroi veten.
Ndjenjë e pakuptueshme!
E çuditshme!
Më pak se diçka e besueshme.
Me kërkime e verbëri.
Ky peizazh ka lidhje me ëndrrat që kurrë nuk pikturohen ashtu siç i shohim.
Tek unë as çmenduria kurrë nuk është e njëjtë.
Miti i makinës kalon imagjinatën e njeriut.
Nuk bëhet fjalë sa po rrezikojmë.
Me fat të keq nga ana psikologjike edhe nga shëndeti mendor nuk po dimë se çka të bëjmë me vetveten.
E vërteta dhe harresa po na mësojnë të shohim më lart.
Çdo gjë nuk është e përjetshme.
Në metafizikë, me shpresë, për fat të mirë të gjithë shohim ëndrra.
Zbritja në hënë, në kohën e territ, është miti i territ…
6.
Qysh në barkun e nënës i kam dëgjuar topat e luftës.
Në Kukësin e vendlindjes, në Prefekturën e Kosovës deri në ditët tona ajo kohë quhet Koha e Topave.
Nga terri mbi një kodër, në këtë botë, për të bërë një jetë normale, në zemrën time zot kush fiton e kush humb.
Për të vazhduar jetën në ecje në kohë, jemi njerëz.
Vdesim nga mungesa e oksigjenit.
Për të qeshur e për të qarë ende ka kohë…
Zemër, vazhdo, vazhdo!
Dua një përgjigje.
Asgjë nuk është siç ka qenë.
Libri nga një i vdekur ende krijon shqetësime gjumi.
Profesor si e njohët djallin?
Siç të njoha ty!
Studetesha A, qeshi.
Nuk e pranoj këtë histori.
O zot i lumi zot…
Pastroje jetën prej varfërisë shpirtërore.
Populli e kupton dhe e njeh varfërinë.
Do të mbijeton.
U lodha duke pritur liria të jetë personazh real.
Është shumë terr për ta parë se më buzëqesh liria e çmuar sa jeta
7.
Kush po flet për fytyrën!
Sa ka mundësi e kemi harruar?
Në eklips të hënës dikush ëndrrën e ka një zbavitje.
Nuk po tallem.
Sa mirë e thashë.
E mposhta frikën, terrin.
Ajo kohë, sa e tmerrshme ka qenë.
E kam me gjithë mend.
Jam njeri.
Tani e kuptoj çka po bëj.
Duhet ta them të vërtetën.
Koha rrëzon mure.
Rrënon ura.
Varros njerëz.
Aty e atëherë kur njeriu ëndërron lirinë.
Po e pse?!
Janë bërë shumë pyetje.
Shikoni kush ka ardhur.
Nuk ju lëndova.
Nga terri jemi përtej kufijve, as në tokë e as në qiell.
2021
