TIRANA
Ato re që lundrojnë mbi qiejt e mallit tim krahas aromave të luleblirit, më sjellin herë herë edhe zhurma dhe zëra kryeqyteti. Tirana nuk është larg prej këtej, por sa herë që kalon muaji pa u parë me të, mua,i dashur, kilometrat më shumëfishohen çuditshëm. Nuk di se çfarë arome ka qyteti yt, por unë të them që Tirana ime shpesh më krijon idenë se i ngjan një gruaje të bukur, që pasi i deh të tjerët me bukurinë e saj, deh dhe vetveten, sepse qytetet e bukur janë dhe pak narcisë, apo jo?
Jo, të lutem, mos i kundërshto këto që të them. Është e vërtetë që kohët e pakohë i vranë kujtimet tona dhe e shndërruan këtë qytet nga një Eden dashurie, në një metropol të zhurmshëm dhe të betonizuar keqas. Është e vërtetë që për të numëruar mëkatet e tij, do të na duheshin muaj dhe vite. E megjithatë unë ia fal të gjitha këtij qyteti. Vetëm ky diti të më dhurojë atëherë buqetën e parë të lule mimozave të porsa çelura, diti të më drithëronte dhe të më bënte me krahë kur më the se unë isha me e bukur se gjitha vajzat e tjera. A të kujtohet sa e bukur na dukej lulja e kumbullës së kuqe mbas puthjes sonë të parë dhe transformimi në një muzikë të këndshme i zërave të njerëzve që kalonin pranë nesh. Po stinët qe ishin varur mbi krahët e zogjve?
Tirana s’është larg prej këtej. Sa një fërshëllimë e zgjatur malli dhe nostalgjie, sa një sirenë e zgjatur lokomotive, ngarkuar me të dashuruar ose sa ndjenja magjike e vargut të parë dhe të fundit në poezinë time të sapo shkruar dhe asaj që nuk e kam shkruar akoma. Sa një ëndërr bukur apo sa një amshim mbushur me shumë dashuri. Një qytet që di të dashurojë dhe di t’i ndajë kujtimet me të gjithë ne, asnjëherë nuk është larg. Unë e ndjej dhe e shikoj atë, ndonëse më ndajnë malet dhe detet. Është një qytet që ne i besojmë përrallat tona të dashurisë sa herë që ndihemi të mërzitur dhe ai vazhdon besnikërisht të na besojë gjer në pafundësi…
ODISEU
Unë dhe ti jemi njohur pikërisht në momentin kur akrepat e orës u takuan si përherë tek dymbëdhjeta. Grumbulli i rrezeve të diellit i ngjante flokëve të pakrehur në një natë të pagjumë. Sapo ishte çliruar mëngjesi nga përgjumja dhe unë sapo kisha mbaruar kapitullin e parë të librit të zgjimit dhe kisha një etje të çuditshme për të folur. I pari që më foli në atë moment ishte malli, ai që më kish zënë pritën në një cep.
Në atë çast po shihja lëvizjet e ngutura të akrepit në fushën e orës dhe po mendoja se sa të bukur i bën çastet e saj dashuria. Po mendoja momentin kur Helena u gjet për herë të parë në krahët e Paridit apo edhe natën e parë të dashurisë së Penelopes me Odiseun.
Në çfarë shkretëtirë të verdhë mund ta kthejnë gjoksin e një burri emocionet dhe dehja e momentit! Ç’mund t’i falë çastit portreti yt pas shtatë malesh! Unë e kam provuar atë çast kur treni frenoi dhe nga një vagon i zakonshëm zbrite ti. A ishte ti Odiseu im që zbret në Itakë, ndonëse as ti e as qyteti s’kishin asgjë të përbashkët me imazhet e mia antike!
Unë i jam afruar dëshirave dhe dashurive të mia deri në faqen e fundit. Më tej nuk kam dashur t’ua mbylli kapakët. I kam lënë ashtu, te hapura, që t’i prekë malli yt në çdo grimcë, malli i Odiseut…
ANIJA
Drita që lëviz nëpër damarët e ujërave, i zgjoi varkëtarët nga gjumi i mesditës, kurse varkave të bregut ju qepi mbi kyç nga një vel të artë në formë gjethi. Kjo ndodh pikërisht në momentin kur pasqyrat e ujërave thyhen dhe një mërmërimë e thelle qenie misterioze bëhet mbizotëruese e bregut.
-Nga cilat tablo impresioniste duhet të ketë dalë kjo mbrëmje, nga Salvador Dali apo Pikaso?, – më pëshpërit një zë i brendshëm.
S’më duhet përgjigje, sepse unë mund t’i besoj vetvetes vetëm një metaforë perëndimi, ndërsa të tjerat ia besoj këtij peizazhi enigmatik.
Tërë mbasditen ujërat dhe bregu grinden keq me njëri tjetrin, kurse në mbrëmje ju ngjajnë të dashuruarve që vetëm këmbejnë puthje njëri me tjetrin.
Shëëësh, mos i trembni magjitë e përkundjes së anijeve, as pikturën e shkëmbinjve të bregut në pritje të zbaticës, – sërish e dëgjoj atë zë të brendshëm, i cili më duket se vjen nga thellësitë e detit.
Dhe, pastaj ia beh perëndimi. Dhe bëhet mirë, mbase akoma më magjike, sepse yjet me siguri do të fyheshin nga mospasja mundësi të shndrisin qiellit të errësuar dhe të futen në ëndrrat e të rinjve, të cilët presin të marrin rrugën e të arrijnë në ujdhesën e të dashuruarve. Anija është gati dhe varkëtarët ngrenë spirancën e lëshojnë velat. Dikush valëvit shaminë e përshëndetjeve…
BURRI IM I VJESHTËS
Tre herë të pyeta dhe të tria herët ti nuk m’u përgjigje. Nuk më kujtohet se kur ndodhi kjo. Në kufirin mes fjalës sime dhe heshtjes tënde lëviznin pareshtur tufa të zeza me zogj dyshimesh. Ndonëse fjalët binin prej qiellit, përgjigje kurrë nuk mora prej teje. Ndoshta kjo ndodhi sepse kufij pyjesh të lëvizshëm dhe silueta të frikshme drurësh nxitonin në krahun e kundërt të përfytyrimeve të mia. S’mund të them se sa qiej kishin ndërruar vetveten përpara se të njiheshim bashkë. Ditën e parë që të pashë ka qenë fillim-jave dhe autobusët plot pluhur nxitonin për diku dhe gjithë njerëzit mbanin në fytyra maska. Njerëzit me maska në këtë kohë maskash, s’janë tjetër përveç se ca skllevër fatkeq që përgatiten të shoqërojnë faraonin e tyre në udhëtimin e fundit. Shoqërues kufomash, mbikëqyrës fatesh të vdekur. Kur jemi njohur e kam ditur që ti dhe shirat do të dilni shpesh në hapësirat e vjeshtës, në ndjekje të reve të bardha. Para kësaj nuk të kisha parë. Tani që të pashë, dua të vij edhe unë mbrapa teje, burri im i stinës së vjeshtës…
