More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi nga poetja argjentinase Teresa Palazzo Conti

    Poezi nga poetja argjentinase Teresa Palazzo Conti

    DOLLI

    Dua një dashuri të egër, të kthetrave dhe dhëmbëve
    që do të më sulmojë pabesisht haptas ditën me diell.
    Alfonsina Storni

    Unë jam martiri lidhur tek shtylla
    duke u djegur në hijesirën tuaj.

    Ti je kudo rreth meje,
    dhe brenda zbrazëtisë sime,
    ti më do dhe
    përunjësisht

    unë të lejoj të shpalosësh
    devijimin tim.

    Bujaria juaj tejshpon poshtë
    plagës më të thellë
    e cila nuk është më e juaja tashmë.

    Do të ngre një dolli për ty
    për praninë tënde
    dhe një tjetër për veten time
    të këtij momenti të vrullshëm.

    Nëse ky është fundi
    lë të jetë i përpiktë dhe i saktë
    mprehe kristalin
    dhe le të më derdhet gjaku
    deri në pikën e fundit.

    Sikur të ishin këto stade fjalësh
    hajmalia më fisnike në himnin tim?

    Unë ngre dolli në diell,
    livadheve dhe breznive
    dhe depërtoj në sytë e tu.

    Dhe vetë vdekja ime.


    BURGOSJE

    Sot më në fund do ta lë derën hapur
    dhe do ta lë veten të befasohet nga pafundësia e fjalës;
    atë fjalë që donit ta linit të çlirët
    kur faji dhe frika ju meku zërin.

    Sot do ta lë shtëpinë hapur
    të mund ta ndjej trokitjen e dorës tënde lypse;
    ndoshta thjeshtësinë e dashurisë së ndershme.

    Sot më në fund
    do ta hap shpirtin
    për të parë të derdhet
    drita e lëbyrur e pikëllimit tim
    duke lundruar në albumin me shëmbëllime të zbehta
    në hapat e tua këmbëngulëse që nuk lënë gjurmë.

    Sepse kjo është dashuria ime;
    plaga prej të cilës mezi të vështroj ty
    dhe gjaku im të ndjek
    dhe dhimbja ime nuk do të pushojë.

    Më në fund do të jetoj e lirë
    për të parë atë puthje
    të vjedhur në një natë vjeshte
    rrokullisur mbi çdo pore të flashkët.

    Dhe mandej do të vijë burgimi
    dhe lëkura ime do të shndërrohet në mur
    mbi të cilën do të shkruash me thonj
    emrin tënd.


    FLUTURIMI I KONDORIT

    Më lidhe këmbët sot
    më pengove,
    dhe unë mezi ngrihem të të nuhas
    në flladin që fryn.

    Si në të shkuarën
    kur ti nuk munde të ecje
    kortezhi i vargjeve;
    si më parë,
    kur ti u rrëzove në mes të natës
    zbulove trupin tim pa më paralajmëruar.

    Në gjumin tënd, ti re në prehrin tim
    dhe u krodhe në rrecka…
    aq pak që munde të gjeje
    midis trupit në nxitim e sipër.

    Midis meje dhe teje
    një udhë yjesh u hap
    në mbarim të agsholit.

    Dikush më vështroi me sytë e tu.

    Dhe atëherë ti munde të buzëqeshje;
    ky gazmend i bollshëm që ende të përshkon.

    Ndoshta
    unë kam fjetur në hijesirat e lashta
    ndërsa ti lundrove mes zambakëve të lumenjve
    të mi.

    Nuk duhet të presësh më;
    tani ti ke kopshtin tim dhe ferrat e mia;
    Ne do të ngjitemi mbi mur për të parë mollët.

    Unë do të jem kondori femër;
    midis kthetrash dhe dhëmbësh
    të gjitha puplat dhe sulmet.

    Mos u druaj;
    zhvishu edhe një herë;
    më lejo të kërkoj brenda syve të tu
    fluturimin që gjendet brenda meje
    atë fluturim që ti ende nuk e njeh.

    Do të të jap bisqet dhe frutin,
    dhe puthje të panumërta
    në sytë e tu; ishull;
    shumë thjesht si njeri
    si këto buzë që sapo të krijuan.


    KOPSHT I AKULLT

    Harrimi zvarritet, i palëvizur.

    Një grua në rrugë
    dhe të gjitha manjolat vdesin në gjunjët e saj.
    Engjëlli këmbëzbathur në sytë e saj
    dhe një tkurrje e menjëhershme
    murosje në skajet e mungesës.

    I hapa sytë e saj në liqenet e kripës;
    e prerë në pyetje;
    e pandreqshme.

    Fjalët
    brazda të një kohe të ndërprerë.
    Dhe unë u zhyta në tollivinë e kockave të saj
    të ashpra.

    Vetmitare e menjëhershme
    e mbushur plot me mister.

    Ajo endet në duart e mia duke kërkuar tokën
    dhe unë rrëzohem përsëri 
    në thatësirën e orvatjes sime të fundit.


    DHE ATJE ISHTE LUFTE

    Në homazh të ushtarëve në Luftën Malvine (Folklands), Argjenitë 1982

    Pse zvetënim dhe grahma?
    Pse kripësirë?
    Zgripe të ngrira të etjes dhe pyetjeve.

    Pse nënat janë duke qepur kryqe në uniforma;
    pse këmbë dhe jo hapa,
    duar në tokë,
    gojë e hapur, xhepa bosh?
    Letra të mallëngjyera dhe zhurma e fluturimit.

    Pse grushti i përgjakur në zemër të rinisë?
    Zgavra në lutje. Fjalë të gjunjëzuara.

    Pse të gjithë emrat në sytë e shuar të fajit?
    Duke fshirë lotët;
    shpërthim i nxituar mbi pafajësinë.

    Kush i nxiti trillimet e urrejtjes?

    Kush i ngjalli sytë dhe qepallat e frikës?

    Diku e qeshura u ndal.

    Dikush mbylli dyert e dashurisë
    dhe pati luftë.

    Përktheu Dashamir Malo

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË