Walt Whitman
NJË MERIMANGË TINZARE DHE PA ZHURMË
Në merimangë tinzare dhe pa zhurmë
Ngul sytë në një cep ku ajo qëndron e izoluar
Ngulmoj të shoh si kërkon rreth e rrotull në një rreth bosh e mjaft të gjerë
Si lëshon fije- fije fije pafund nga trupi i saj
Duke i bëre më të dukshme duke shpejtuar gjithnjë e më shumë
Dhe ti, o shpirti im, atje ku qëndron
I shkëputur, i trishtë ne oqeanin e hapësirës
Parreshtur përpiqesh përmes pështjellimesh e rreziqesh, gjersa të Bashkosh sferat me njëra -tjetrën
Gjersa të formosh urën, gjersa të kapësh spirancën
Gjersa fijet e merimangës të flakësh, o shpirti im!
Charles Bukowski
KUJTOJ NJË BUZËQESHJE
ne kishim peshq të artë dhe ata silleshin përqark
në një kupë mbi tryezë pranë perdeve të rënda
që mbulonin pamjen nga dritarja
nëna ime gjithmonë buzëqeshte dhe duke dashur që të gjithë ne
të ishim të lumtur, më thoshte; “Ji i lumtur, Henri!”
dhe ajo kishte të drejtë; është më mirë të jesh i lumtur
në qoftë se mundesh
por babai vazhdoi ta rrihte atë dhe mua disa herë në javë
i tërbuar brenda kornizës së tij 6 këmbëshe, sepse ai nuk e kuptonte
ç’e shtynte nga brenda
nëna ime, peshk i gjorë,
priste te ishte e lumtur, dhe, ndërsa babai e rrihte dy ose tre herë
në jave, më thoshte të isha i lumtur; “Henri, buzëqesh!
pse nuk buzëqesh kurrë?”
pastaj ajo do të buzëqeshte përsëri për të më treguar buzeqëshjen më të trishtuar
që kam parë ndonjëherë
një dite peshqit e artë ngordhën, të pestë
pluskonin përqark
me sytë e hapur
dhe kur babai u kthye në shtëpi ai ia hodhi ata maces
atje në dyshemenë e kuzhinës dhe ne shikonim nënën
që buzëqeshte
Emily Dickinson
SHPRESA ËSHTË DIÇKA ME PUPLA
Shpresa është diçka me pupla
Që në shpirt rri strukur
Këndon një këngë pa fjalë
Dhe nuk pushon kurrë
Dhe në Gale dëgjohet ëmbël
Mund të zemërojë stuhinë
Mund të trembet zogu i vogël
I strukur ngrohtë në shpirt
E kam dëgjuar në tokën me acar
Dhe në detin e çuditshëm
Kurrë në çastet më të vështirë
Nuk i kërkova një thërrime
Kim Addonizio
ÇFARË DO NJË GRUA
Dua një fustan të kuq
Dua të jetë i butë dhe i fare i lirë
E dua shumë të ngushtë sa, kur ta vesh
të më dalin lotë dhe dikush të më shohë
E dua pa mëngë dhe shumë te hapur në shpinë
Po askush s’duhet ta marrë me mend
se ç’ka nën të. Pastaj dua të shkoj poshtë rrugës
të kaloj tregtizën me rroba të përdorura, më pas atë te pajisjeve shtëpiake
me gjithë ata çelësa që shkëlqejnë në dritare
të kaloj zonjën dhe zotin Wong që shesin ëmbëlsira të mbetura
në kafen e tyre, të kaloj vëllezërit Guerra
që tërheqin derrat nga kamioni dhe mbajnë kukullat Dolly
që lëshojnë zëra dremitës, ledhatarë, mbi supet e tyre
Unë dua të eci
sikur te jem e vetmja grua në botë që kam bëre këtë zgjedhje
E dua per vdekje
këtë fustan të kuq
Dhe dua të them me zë të lartë
se frika jote është më e keqja për mua
të tregoj gjithashtu se sa pak më intereson kujdesi yt
ose asgjë fare, përvec asaj
se çfarë une dua. Kur ta gjej, do ta tërheq atë veshje
nga varësja, sikur të kem zgjedhur një trup
që do të më fusë brenda, përmes
qarjeve të lindjes dhe klithmave të dashurisë
dhe unë do të vishem me kocka, me lekurë
me një fustan fantazmagorik do të vishem
dhe brenda tij do të varrosem
Sara Teasdale
YJET E DIMRIT
Dal fillikate kur vjen nata
Matanë detit derdhet gjaku i ri
Shpirtit atje i ngecën flatrat
Prej dhimbjes së rëndë që nxin
Por kur e ngrita kokën lart
Nga hijet mbi dëborën e bardhë
Unë pashë Orionin në lindje
Që digjej si shumë vite më parë
Nga dritarja e shtëpise së babait
Ëndërroja në netët e dimrit
E pashë Orionin si një vajzë
Mbi dritat e një qyteti tjetër
Shkuan vitet, ëndrrat, rinia
Zemra u thye në luftrat botërore
Gjërat ndryshuan, përveçse në lindje
Drita e Orionit ishte madhështore
Charles Wright
RIBASHKIM
Kjo ditë u shkëput nga të gjitha ditët e dikurshme
Ato janë në një fotografi brenda xhepit tim të butë
Fryma e atyre kohëve ngarkohet si një thes në shpinë te erës dhe shkon në të kaluarën
Une shkruaj poezi për bashkimin e vetvetes, me pendesë për atë që u zhduk
Nëpërmjet gishtërinjve të dorës së djathtë, në një cep, bëj një lutje.
Carl Sandburg
BRODUEJ
Nuk do të harroj kurrë, Broduej
Arin tënd dhe dritat ulëritëse
Do të kujtoj shumë gjatë
lumin e mureve të lartë të nxitimit dhe lojës
Zemrat që të njohën dhe të urryen
Dhe buzët që të dhanë të qeshurën
Janë bërë hi i jetës dhe trëndafila të saj
Ëndrrat e mallkuara që humbën
janë shkelur në gurët e tu të ashpër.
e.e. cummings
DIKU KU NUK KAM UDHËTUAR ASNJËHERË
diku ku nuk kam udhëtuar asnjëherë, gëzueshëm dhe përtej
çdo përvoje, sytë e tu ruajnë heshtjen e kësaj të panjohure,
në gjestin tënd më të imtë janë gjërat që më kanë robëruar
të cilat nuk mund t’i prek sepse i kam fare pranë
vështrimi yt më i pavëmendshëm do të më mbyllë brenda
megjithëse unë e kam mbyllur veten si gishtërinjtë
ti përherë më hap petale pas petalesh ndërsa pranvera shfaqet
( duke prekur vrullshëm dhe misteriozisht ) trëndafilin e saj të parë.
në qoftë se ti dëshiron të më mbyllësh, jeta ime
do të shuhet në mënyrën më të bukur dhe krejt papritur
si zemra e këtij trëndafili teksa imagjinon dëborën
kur bie prej lartësisë me heshtjen e fantomës
asgjë që ne shohim në këtë botë nuk është e njëllojtë
pushteti i fuqisë tende është kaq i brishtë; sa kjo
më detyron me gjithë ngjyrat e vendeve që i përkasin kësaj bote
të jap vdekjen time për ty në çdo frymëmarrje
( unë nuk e di çfarë të pëlqen që më mbyll dhe
më hap; vetëm diçka sigurisht unë e kuptoj
zëri i syve të tu është më i thellë se të gjithë trëndafilat )
dhe askush, madje as shiu, nuk ka duar kaq të vogla.
*Portreti nga Ina Lajthia
