More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi amerikane përkthyer nga Roland Gjoza

    Poezi amerikane përkthyer nga Roland Gjoza

    Walt Whitman

    NJË MERIMANGË TINZARE DHE PA ZHURMË

    Në merimangë tinzare dhe pa zhurmë
    Ngul sytë në një cep ku ajo qëndron e izoluar
    Ngulmoj të shoh si kërkon rreth e rrotull në një rreth bosh e mjaft të gjerë
    Si lëshon fije- fije fije pafund nga trupi i saj
    Duke i bëre më të dukshme duke shpejtuar gjithnjë e më shumë

    Dhe ti, o shpirti im, atje ku qëndron
    I shkëputur, i trishtë ne oqeanin e hapësirës
    Parreshtur përpiqesh përmes pështjellimesh e rreziqesh, gjersa të Bashkosh sferat me njëra -tjetrën
    Gjersa të formosh urën, gjersa të kapësh spirancën
    Gjersa fijet e merimangës të flakësh, o shpirti im!


    Charles Bukowski

    KUJTOJ NJË BUZËQESHJE

    ne kishim peshq të artë dhe ata silleshin përqark
    në një kupë mbi tryezë pranë perdeve të rënda
    që mbulonin pamjen nga dritarja
    nëna ime gjithmonë buzëqeshte dhe duke dashur që të gjithë ne
    të ishim të lumtur, më thoshte; “Ji i lumtur, Henri!”
    dhe ajo kishte të drejtë; është më mirë të jesh i lumtur
    në qoftë se mundesh
    por babai vazhdoi ta rrihte atë dhe mua disa herë në javë
    i tërbuar brenda kornizës së tij 6 këmbëshe, sepse ai nuk e kuptonte
    ç’e shtynte nga brenda
    nëna ime, peshk i gjorë,
    priste te ishte e lumtur, dhe, ndërsa babai e rrihte dy ose tre herë
    në jave, më thoshte të isha i lumtur; “Henri, buzëqesh!
    pse nuk buzëqesh kurrë?”
    pastaj ajo do të buzëqeshte përsëri për të më treguar buzeqëshjen më të trishtuar
    që kam parë ndonjëherë
    një dite peshqit e artë ngordhën, të pestë
    pluskonin përqark
    me sytë e hapur
    dhe kur babai u kthye në shtëpi ai ia hodhi ata maces
    atje në dyshemenë e kuzhinës dhe ne shikonim nënën
    që buzëqeshte


    Emily Dickinson

    SHPRESA ËSHTË DIÇKA ME PUPLA

    Shpresa është diçka me pupla
    Që në shpirt rri strukur
    Këndon një këngë pa fjalë
    Dhe nuk pushon kurrë

    Dhe në Gale dëgjohet ëmbël
    Mund të zemërojë stuhinë
    Mund të trembet zogu i vogël
    I strukur ngrohtë në shpirt

    E kam dëgjuar në tokën me acar
    Dhe në detin e çuditshëm
    Kurrë në çastet më të vështirë
    Nuk i kërkova një thërrime


    Kim Addonizio

    ÇFARË DO NJË GRUA

    Dua një fustan të kuq
    Dua të jetë i butë dhe i fare i lirë
    E dua shumë të ngushtë sa, kur ta vesh
    të më dalin lotë dhe dikush të më shohë
    E dua pa mëngë dhe shumë te hapur në shpinë
    Po askush s’duhet ta marrë me mend
    se ç’ka nën të. Pastaj dua të shkoj poshtë rrugës
    të kaloj tregtizën me rroba të përdorura, më pas atë te pajisjeve shtëpiake
    me gjithë ata çelësa që shkëlqejnë në dritare
    të kaloj zonjën dhe zotin Wong që shesin ëmbëlsira të mbetura
    në kafen e tyre, të kaloj vëllezërit Guerra
    që tërheqin derrat nga kamioni dhe mbajnë kukullat Dolly
    që lëshojnë zëra dremitës, ledhatarë, mbi supet e tyre
    Unë dua të eci
    sikur te jem e vetmja grua në botë që kam bëre këtë zgjedhje
    E dua per vdekje
    këtë fustan të kuq
    Dhe dua të them me zë të lartë
    se frika jote është më e keqja për mua
    të tregoj gjithashtu se sa pak më intereson kujdesi yt
    ose asgjë fare, përvec asaj
    se çfarë une dua. Kur ta gjej, do ta tërheq atë veshje
    nga varësja, sikur të kem zgjedhur një trup
    që do të më fusë brenda, përmes
    qarjeve të lindjes dhe klithmave të dashurisë
    dhe unë do të vishem me kocka, me lekurë
    me një fustan fantazmagorik do të vishem
    dhe brenda tij do të varrosem


    Sara Teasdale

    YJET E DIMRIT

    Dal fillikate kur vjen nata
    Matanë detit derdhet gjaku i ri
    Shpirtit atje i ngecën flatrat
    Prej dhimbjes së rëndë që nxin

    Por kur e ngrita kokën lart
    Nga hijet mbi dëborën e bardhë
    Unë pashë Orionin në lindje
    Që digjej si shumë vite më parë

    Nga dritarja e shtëpise së babait
    Ëndërroja në netët e dimrit
    E pashë Orionin si një vajzë
    Mbi dritat e një qyteti tjetër

    Shkuan vitet, ëndrrat, rinia
    Zemra u thye në luftrat botërore
    Gjërat ndryshuan, përveçse në lindje
    Drita e Orionit ishte madhështore


    Charles Wright

    RIBASHKIM

    Kjo ditë u shkëput nga të gjitha ditët e dikurshme
    Ato janë në një fotografi brenda xhepit tim të butë
    Fryma e atyre kohëve ngarkohet si një thes në shpinë te erës dhe shkon në të kaluarën

    Une shkruaj poezi për bashkimin e vetvetes, me pendesë për atë që u zhduk
    Nëpërmjet gishtërinjve të dorës së djathtë, në një cep, bëj një lutje.


    Carl Sandburg

    BRODUEJ

    Nuk do të harroj kurrë, Broduej
    Arin tënd dhe dritat ulëritëse

    Do të kujtoj shumë gjatë
    lumin e mureve të lartë të nxitimit dhe lojës

    Zemrat që të njohën dhe të urryen
    Dhe buzët që të dhanë të qeshurën
    Janë bërë hi i jetës dhe trëndafila të saj
    Ëndrrat e mallkuara që humbën
    janë shkelur në gurët e tu të ashpër.


    e.e. cummings

    DIKU KU NUK KAM UDHËTUAR ASNJËHERË

    diku ku nuk kam udhëtuar asnjëherë, gëzueshëm dhe përtej
    çdo përvoje, sytë e tu ruajnë heshtjen e kësaj të panjohure,
    në gjestin tënd më të imtë janë gjërat që më kanë robëruar
    të cilat nuk mund t’i prek sepse i kam fare pranë

    vështrimi yt më i pavëmendshëm do të më mbyllë brenda
    megjithëse unë e kam mbyllur veten si gishtërinjtë
    ti përherë më hap petale pas petalesh ndërsa pranvera shfaqet
    ( duke prekur vrullshëm dhe misteriozisht ) trëndafilin e saj të parë.

    në qoftë se ti dëshiron të më mbyllësh, jeta ime
    do të shuhet në mënyrën më të bukur dhe krejt papritur
    si zemra e këtij trëndafili teksa imagjinon dëborën
    kur bie prej lartësisë me heshtjen e fantomës

    asgjë që ne shohim në këtë botë nuk është e njëllojtë
    pushteti i fuqisë tende është kaq i brishtë; sa kjo
    më detyron me gjithë ngjyrat e vendeve që i përkasin kësaj bote
    të jap vdekjen time për ty në çdo frymëmarrje

    ( unë nuk e di çfarë të pëlqen që më mbyll dhe
    më hap; vetëm diçka sigurisht unë e kuptoj
    zëri i syve të tu është më i thellë se të gjithë trëndafilat )
    dhe askush, madje as shiu, nuk ka duar kaq të vogla.

    *Portreti nga Ina Lajthia

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË