KreuLetërsiBibliotekë"Nuk e di se çka presim", poezi nga Stefan Çapaliku

“Nuk e di se çka presim”, poezi nga Stefan Çapaliku

Nata 17 Maj 2020

Teatri vdiq si i kishte hije,
Në skenë, jo diku tjetër…
Edhe pse ishte natë.
Nuk është luejtë kurrë një tragjedi a komedi
me ma shumë aktorë në të.
Qemë rrumbullak 800 policë ia vunë shqelmin në fyt,
Thua të kishin parë të gjithë në teatër sesi vritet një hero,
Njërin prej policëve e njoh.
Ai më tha se kishin qenë më pak.
I besova se e kisha pasë spektator,
natën që pata vue në skenë “Hamletmakinën”.
Dukej zotni atë natë
me të fejuemen në të djathtë.
Më pyeti të nësermën nëse do jepej prapë
Por i thashë se e nesërmja qe anullue.
Ka vetëm të sotme.
Prandaj polici me numër devize 2314
Mbeti i pakënaqun atë natë,
Sepse Teatri nuk kishte pasë diçka të përgatitun për “biz”.
Nuk pati kohë për një solo të fundit.
Jo se i mungonte teksti
Porse ca tipa dashamirës, kllounë revolucionesh,
Kishin humbur maskat në nxitim e sipër.
Megjithëatë mizanskena gjithsesi u respektua.
Nga sytë e teatrit doli gjak në formë shtyllash të kuqe
projektorësh mjeranë.
Konferencieri i kapur për krahësh arriti të shqiptojë vetëm:
Shplajeni vrasjen nga fytyra Princat e mi
dhe bëni një fytyrë të qeshur për Danimarkën e Re.

Tiranë, 18 Maj 2020

Milloshit

Sonte ishte ftohtë,
s’ishte e lehtë të përgjoje.
Por ama ishte e njajta skenë:
Ti atje mbas dritares së dhomës tande,
ngjitë me një tjetër dhomë,
ku vazhdon të festohet diçka…

Unë edhe sonte u mahnita me indiferencen tande.
Si nuk ngrihesh të mësosh se kush dhe për çfarë
festohet te dhoma,
ngjitë me tanden?!

Nuk kuptoj asgja.
Nuk e di sepse të duhet të vishesh shik
që të shkosh në takim atje,
si të jeshë duke shkue në takim me kohën,
Në krah të kujt asht koha?

Kësisoj ndalem aty poshtë për të kuptue diçka.
Edhe pse sonte asht ftohtë,
dhe s’asht e lehtë të përgjosh:

Drita u fik, u ndez, u fik si të ishte një blic gjigand
që të ndihte të fotografoje gjallesat përreth.
Mandej m’u duk se ti u çmende
U çmende në formë zogu
me sqep të gjatë,
të zi
prej të cilit doli një gjuhë
e hollë,
e kuqe,
të cilën ia drejtove një e nga një,
të gjithëve,
që po festonin në dhomën përbri.

Shkodër, 05 mars 2022

Prishtina e pame prej synit magjik

Asht një derë që na ndan,
një derë me sy magjik në ballë.
Një portret ciklopik,
i rrafshët
si derë,
si derë që hapet
si derë që s’hapet
si derë.

Një sy magjik
lypë synin tem t’i rraset.
Më lypë beben e synit,
Irisin,
ma lypë.

Jemi sy që bajnë dashni
tanë natën.

Shoh matanë derës
Prishtinën
Prishtinën e mysët
Prishtinën e lugët
Konkave e konvekse

E kështu e luejmë lojën,
me rradhë.

Mandej asht Prishtina që më shikon
Kushedi si i dukem
Më vjen marre
prej vetes,
për veten,

Gjithcka ndërkohë rritet,
plaket.
Veç syni rri ashtu i vogël,
i pafajshëm,
i parritshëm,
i paplakshëm,
si një sy magjik,
i bamë për ne
për me pa njëni tjetrin
deri në imtësi,
deri në bardhësi
të lakuriqsisë tonë
të pamarre.

Prishtinë, 8 Mars 2022

Shishe në det

Edhe ti ike…
Unë mbeta i fundit në anijen
që era e sillte si të ishte prej letre,
sepse ishte prej letre.

E ç’mund të të ofroja unë veç fjalëve,
të shkruara në një letër fletoreje me vija,
me të cilën prodhova anijen prej letre?

Fjalë my Lady,
You look truly charming, my Lady.

Mandej unë zgjata dorën te radiotransmetuesja
dhe nisa në ajër mesazhe të koduara
në alfabetin mors:
Ju flet Shkodra!
Po transmetojmë disa mesazhe speciale.

Fjalë my Lady,
You look truly charming, my Lady.

Lumturia nuk ndjehet mirë
Durimi po nxitohet
Besniku tradhëtoi
Kujtimin e çmendi harresa
Mendimi po rri trishtueshëm
Fitimtari humbi pjesën e parë
Shpresa vdiq e fundit
Mos kujto se të harrova (Pikë)

Mbas këtyre mesazheve të verteta,
por aspak miqësore,
pashë anije të mëdha që u afruan të shpëtonin
tonën, që po mbytej.

Por, kur ata vërejten se ti po dilje shëndosh,
ashtu e gjatë, e bukur e pacen…
Kthyen nga kishin ardhë.

Ndoshta kujtuen se po tallem…
Prandaj unë vazhdoja të emetoja fjalë…

Fjalë my Lady
In the meantime
you look truly charming,
my Lady.

Çelikut i vrasin këpucët
Soses i erdhën ato (Pikë)

Dhe kaq
anija u mbyt,
unë bashkë me të.

Natën e mirë dhe
flesh rehat, my Lady.

Pije shishen me mesazhe,
E gjen diku ndër valë…

Clever, young and charming,
My Lady

Tiranë, 14.03.2022

O Zot, sa naiv jam kur shkruej poezi…

Poezinë time të fundit e kisha ruejtë në portofol
Në portofolin që ma vodhën sot,
në autobuzin urban.
Ishte një poemë me shumë fletë,
aq sa për t’iu dukë dikuj
një portofol i mbushun plot.

Ishin fjalë të mira, të buta, të ngrata
Shpesh të paqëllimta.
Përmendeshe ti herë mbas here
Nuk e di pse.

Nuk e di sepse qe e nevojshme
që të permendeshe ti
në atë poezi fatkeqe
Ndërkohë që unë e dija krejt mirë
se atë portofol do ma vidhnin

O Zot
Sa naiv jam kur shkruej poezi.

Prandaj dhe jam në hall
Se mos ai budallai që më vodhi portofolin do e lexojë
Ndoshta do e lexojë me shokë
Me za të naltë
Sonte
Kur të jenë duke pi
te klubi i mëhallës
dhe do më shajnë me fjalë të ndyta
sidomos kur të lexojnë vargjet e fundit,
Aty ku shkruhet se të desha fort…

Tiranë, 14.03.2022

Në vdekjen e dajës tim,
dr. Thoma Dardelit

Ashtu i shtrimë dukesh i bardhë,
si një ushtar i bardhë,
i thirrun ndën armë,
si një ushtar i bardhë shahu.
Pedinë e bardhë,
e vetme,
fillikat i bardhë,
prej atyre që befas ia dalin
të kthehen në mbretneshë,
të bardhë.
Sonte je një shahist fitimtar,
i sapo dalë nga një simultanë,
në të cilën humbjet nuk qenë gjithaq të rëndësishme…
Fundja vetëm dy herë humbe thellë
në jetën tande,
të bardhë.
Dy herë që të munden ushtarët e tjerë,
të kuq…
Ti rri sonte shtri,
ma elegant se kurrë.
Lirue prej borxhesh të pagueme shtrenjtë,
me burg…
Ti sonte po fle me shijet e fitoreve,
si atëhere student, më 1956,
dhe me të gjitha kujtimet si këmishë e zbërthyeme,
me flokë dhe dëshira në erë,
diku mbi ndonjë urë të bardhë,
në Danub…

Tiranë, 27 mars 2022

Kujtim fëminije

Ne pamë sesi ajo zbriti nga bicikleta.
Pamë sesi ai e mbylli bicikleten me zinxhir.
Ne gjendeshim në anën tjetër të trotuarit,
ishim të gjithë adoleshentë.
Ne sapo kishim nisë të masturbonim,
(ngandonjëherë edhe në kolektiv)
Ne pamë sesi ai e mori atë prej dore.
Ajo ishte krejtësisht e bardhë,
ajo kishte një lëkurë prej qumështi.
Ne thamë me vete se,
nëse ai do ta shtërngonte,
asaj do t’i nxihej lëkura…
Ajo qe krejtësisht me flokë të verdhë,
të gjatë, me këmbë të zbuluara poshtë
një fustani blu, me pika.
Askush s’e vuri re atë.
Asnjeni nuk e di sesi ishte veshë ai
Ne dimë vetëm se ai e mori për dore
Ata u ngjitën lart për shkallash,
si në qiell, në katin e dytë.
Në katin e dytë ne pamë se ai
nxorri krahët e vet jashtë
dhe mbylli dritaret.
Ai mbylli dritaret me grrila të randa.
Kurse ne mbetëm aty poshtë.
Heshtëm.
Dhe mbyllëm sytë…

Tiranë, 30.03.2022

Ujk në Ulqin

Në Ulqin bie shi.
Asht ende dimën.

E unë jam kaq vetëm, sa duket sikur
kam dalë të zbuloj të vertetën:
Që Ulqini dikur qe vend ujqish?
Apo se prej këndej vjen
d’Ulqinja e Tobozëz?
E dashtuna e Servantes,
ajo që e pati grabitë kur kaloi këndej?
Nuk e di.

Asht ftohtë.
Deti te plazhi i vogël bërtet me të madhe,
si me qenë ndër tortura.
Unë sillem vetëm.
Asnjë d’Ulqinjë nuk duket.
Servantes ka ikë prej shekujsh.

Kam ftohtë,
dridhem,
një dallgë përplaset për bordurat e betonit
më lagë, hungroj.
Një tjetër më ban qullë,
nis e skërmitem,
shpejt trupi im shndërrohet mbi trotuar,
filloi të ndjehem ndryshe,
ndoshta si ujk,
Ujk në Ulqin.

Ulqin, 31. 03. 2022

Në gjithë atë shtëpi

Në gjithë atë shtëpi,
dikur të zhurshme,
kanë mbetë vec katër-pesë pleq.
Në përgjithësi ata nuk flasin me njeni-tjetrin.
Kanë folë boll,
një jetë.
E cka mund të thonë ma shumë?!
Takohen vec ndër shkallë,
kur hypin e zdrypin mundimshëm
për me krye
punët e veta,
sende të vogla,
me gjasë pa randsi,
si jeta e tyne.
E shkuemja e tyne kishte qenë e rrëmujshme:
Kthime të zhurmshme prej pune,
Të qeshuna me za të naltë.
Muzikë.
E mandej edhe ndonjë lojë me të ftuemit e javës.
Dikur qenë shumë.
Ma shumë se karrige në sallonin e madh
dhe ma shumë se gota vene, që
herë mbas here thyheshin me zhurmë,
për me i ba të gjithë me kthye kryet e,
me thanë në kor “Për hajër na qoftë!”
Tani dhomat janë ma të mëdha se kujtimet,
Në to mund të luejn teatër po deshën.
Teatër kamertal, teatër pauze,
ku mungesa e ngjarjes,
asht vetë ajo:
Ngjarja.

Tiranë, 04 Prill 2022

Pezullime

Pezullojnë mbi krye yje,
diej të vegjël, që nuk më ndriçojnë…
E nuk kuptoj a janë ata që vrapojnë
të ikin larg prej meje,
apo jam unë që fugoj
t’ia mbathi prej tyne?!
Kjo asht një pyetje që më mundon,
derisa prishet koha.
Kur moti ndërron e mbi kryet tem
pezullon një re e madhe,
shpirti meskin qetësohet
e ndihet mirë ashtu në gjysëmerrësinë,
me tanë të tjerët…

Shkodër, e diel paradite, 13 shkurt 2022