More
    KreuLetërsiBibliotekë"Në veten time", poezi nga Robert Frost

    “Në veten time”, poezi nga Robert Frost

    NË VETEN TIME

    Një prej dëshirave të mia është që ato pemë të ngrysura,

    aq të vjetra dhe të forta sa mezi i lëkund puhiza,

    të mos ishin si maska më e mirë e trishtimit,

    por të shtrira tutje deri në kufirin e destinit.

    Nuk dua ta mbaj veten peng, por një ditë

    në pafundësinë e tyre, do të vidhem

    pa frikë se do të gjej ndonjëherë tokë të hapur

    apo rrugë makine ku rrota derdh rërën e zvargur.

    Nuk shoh arsye përse duhet të kthehem prapa

    apo ata s’duhet të shkojnë në gjurmët që hapa

    të më parakalojnë, kë do ta marrë malli për mua

    dhe të dëshirojë të dijë nëse ende e dua.

    Ata nuk do të më gjejnë të ndryshuar nga ai që isha,

    vetëm më të sigurt nga të gjitha në bindjet që kisha.


    SHTËPIA FANTAZMË

    Banoj në një shtëpi të vetmuar, e di

    që u zhduk papritmas verën që shkoi,

    nuk la asnjë gjurmë, vetëm muret e qilarit,

    një qilar mbi të cilin bie drita e agut,

    ku rriten manat e egër me kërcinj vjollcë.

    Mbi gardhet e rrënuara, mburoja e vreshtave,

    fushës së kositur pylli po i rikthehet;

    pema e kopshtit është bërë tani zabel,

    pemët e reja dhe të vjetra qukapiku i çuket,

    shtegu drejt pusit po humbet.

    Kam një zemër të çuditshme që dhemb

    në atë banesë të fanitur atje veç,

    në atë rrugë të harruar dhe të papërdorur,

    s’ka vend tani për banjë pluhuri për thithëlopën,

    kur vjen nata, lakuriqët e zinj turren e bien.

    Zogu i natësdo të fillojë të bërtasë,

    të pushojë, të rrahë krahët dhe të gugasë;

    e dëgjoj kur fillon që nga larg

    me të tërë frymën që i vjen në çast

    përpara se të arrijë të nxjerrë fjalë.

    Nën yllin e verës, të vogël, të zbehtë,

    nuk e di kush janë këta njerëz memecë,

    që e ndajnë këtë vend të errët me mua,

    ata gurë nën pemën me gjymtyrë të ulëta

    pa dyshim mbajnë emra që ua japin myshqet.

    Aty ka njerëz të palodhur, por të ngadaltë dhe të trishtuar,

    megjithëse dy që rrinë afër janë një djalush e një vajzuke,

    asnjë prej tyre nuk këndon asnjëherë

    dhe prapë po t’i shohësh pak më gjerë,

    janë si dy të dashur që mund të jenë mashtruar.


    YJET

    Sa të panumërta ato mblidhen

    mbi të potershmen dëborë,

    e cila bie në flokë të gjata si pemët

    kur fryjnë erërat dimërore.

    Si me lakmi për fatin tonë,

    hapat tanë të pasigurt

    drejt prehjes së bardhë, një vendi prehjeje

    në agshol të padukshëm.

    Dhe prapë pa dashuri as urrejtje,

    ato yje si sytë e Minervës[1]

    prej mermeri borë të bardhë

    pa dhuntinë e shikimit largpamës.  


    POGONIAT ROZË[2]

    Një lëndinë e ngopur,

    në formë dielli dhe e vogël-xhevahir,

    një rreth pak më i gjerë

    sesa pemët e larta që i rrinin përbri,

    ku erërat janë krejt të përjashtuara

    dhe ajri është i ëmbël mbytës

    nga aroma e kaq shumë luleve,

    një tempull i zhegut të ditës.

    Atje u ulëm në vapën që digjte

    me të drejtën e adhurimit të diellit

    për të mbledhur ato që askush s’do t’i humbte,

    një mijë orkide,

    nga kjo bari u shpërhap

    megjithëse çdo sekondë rrinte shtizë

    dukej me majë dhe krahë me ngjyrë

    dhe ngjyroste edhe mjedisin.

    Bëmë një lutje të thjeshtë

    përpara se ta linim atë vend,

    që në kositjen e përgjithshme

    ta harronim atë kënd,

    apo nëse s’mund ta falnim krejt

    të fitonim edhe ca orë të hirshme

    që askush s’duhet ta kosiste barin atje

    kur ishte mes luleve të mrekullishme.


    XHUFKA E LULEVE

    Dola ta rrotulloj barin se kishte qenë me vesë

    pas atij që e kishte kositur para lindjes së diellit.

    Vesa ishte tharë tani që e bënte kosën të priste fort

    përpara se skenën e rrafshuar të vij dhe ta vështroj.

    Shikova për kostarin prapa një blloku pemësh;

    dëgjoja grihën e tij në puhizën e erës.

    Por ai kishte ikur tani, ishte kositur gjithë bari

    dhe unë duhet të jem, siç kishte qenë ai, vetmitar.

    “Siç duhet të jenë të gjithë, – i thashë zemrës,

    – pavarësisht nëse punojnë bashkë apo vetëm”.

    Por kur e thashë, më parakaloi shpejt aty

    me krahë të pazhurmshëm një flutur e hutuar

    që po kërkonte në kujtesën e mjegulluar gjatë natës

    disa lule të fjetura me të cilat dje ishte kënaqur.

    Shënjova fluturimin e saj që shkonte rreth e rrotull

    aty ku disa lule shtriheshin të vyshkura në tokë.

    Pastaj ajo fluturoi aq larg sa mund të kapte syri,

    më pas erdhi prapë drejt meje me krahë të dridhur.

    Mendova për pyetje që nuk kanë përgjigje,

    që do ta kishte bërë barin e hedhur të vyshkej.

    Por ajo u kthye njëherë dhe m’i drejtoi sytë të shoh

    te ca lule të gjata që rriteshin ndanë një përroi.

    Një gjuhë kërcyese e lules që kosa e kishte kursyer

    përbri një përroi të gjelbëruar tani të zbardhëllyer.

    Lëviza nga vendi për t’i njohur me emër

    për t’i gjetur barërat e fluturës pasi erdha.

    Kositësi në vesë i kishte dashur ato kështu,

    duke i lënë të lulëzojnë për veten, jo për ju.

    Jo për t’i dhënë ende atij një mendim tonin,

    por nga gëzimi i pastër i mëngjesit në atë breg përroi.

    Flutura dhe unë ishim gjetur bashkë rastësisht,

    megjithatë, një mesazh që vinte nga agimi,

    më bëri të dëgjoja zogjtë që po zgjoheshin përreth

    të dëgjoja kosën e gjatë që pëshpëriste në stere,

    dhe të ndieja një shpirt që më thërriste nga brenda

    që këtej e tutje të mos punoja më vetëm.

    Por i gëzuar, unë punova si me ndihmën e tij,

    dhe i këputur kërkova në mesditë me të një hije;

    Duke ëndërruar ashtu bëmë një bisedë vëllazërore

    me një njeri që nuk kisha shpresuar të takohesha.

    “Njerëzit punojnë bashkë, – i thashë me zemër,

    – pavarësisht nëse janë bashkë apo vetëm”.


    KËNDVËSHTRIM

    Kur jam i lodhur me pemët, kërkoj përsëri njerëzit,

    e di se kur mund të eci më shpejt – në agim,

    drejt një shpati ku bagëtitë hanë në lëndinë.

    Atje mes dëllinjave që i përkund era, mbështetur,

    vetja ime e padukshme, sheh qartë botën përreth

    larg nga shtëpitë e njerëzve, dhe akoma më tej

    varret e njerëzve mbi një kodër përkundrejt,

    të gjallë a të vdekur, cilëtdo më vijnë në mendje

    dhe nëse nga mesdita jam mbushur tepër me këtë,

    nuk më mbetet veçse të kthej kokën dhe hap sytë,

    kodrina e djegur nga dielli fytyrën ma përndrit,

    frymëmarrja ime i tund kokoçelët si një puhizë,

    i marr erë tokës, i marr erë bimës me vraga në trup

    krateri që kanë hapur mizat shikimin ma përhumb.

    I përktheu Kujtim Morina


    [1]  Minerva – perëndesha e virgjër romake e muzikës, poezisë, mençurisë dhe magjisë.

    [2]*Pogonia – një lloj luleje orkide që rritet në Amerikën e Veriut.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË