Të gjitha ditët më shkuan në stacionin e vogël të trenit duke pritur dikë. Se cili ishte, nuk e di.
Gjithmonë kaloj andej për të psonisur markatën. Ulem në një bankë të ftohtë, vendos trastën e ushqimeve mbi gjunjë dhe shoh e humbur drejt turmës. Sa herë që mbërrin një tren, një turmë udhëtarësh gëlon furishëm prej vagonëve. Grupi i çrregullt niset drejt daljes në të kundërt me një grumbull tjetër që lëviz drejt pasarelës, dhe të gjithë njerëzit, me po të njëjtën fytyrë të ngrysur, ecin me hapa të vegjël por të ngutshëm drejt biletarisë. Më pas, pa e vrarë mendjen aspak ç’ndodh rreth tyre, nisin të ecin me ngut. Kalojnë fare pranë vendit ku qëndroj ulur, dalin në sheshin përballë stacionit, dhe secili zhduket në punë të tij. Nis të mendoj hutueshëm. Çfarë do të ndodhte nëse njëri prej tyre do të më buzëqeshte dhe do të më përshëndeste? Ah, jo! Pash’ Zotin! Kjo mundësi kaq e vogël më bën të ndihem aq nervoze vetëm duke e menduar, sa më duket sikur dikush më ka hedhur ujë të ftohtë në qafë. Nuk mundem të marr dot frymë; megjithatë vazhdoj të pres për dikë. Kë mund të jem duke pritur? Çfarë njeriu mund të jetë? Por ndoshta ajo që mund të jem duke pritur mund të mos jetë një qenie njerëzore. E urrej faktin e të qenit njeri. Në të vërtetë kam frikë. Sa herë që gjendem surrat më surrat me dikë them gjëra të tilla si: “ç’kemi, si je?”, apo “si po kalon?”, përshëndet sa me thënë, ndjej sikur jam njeriu më i shtirur në botë. Ndihem aq keq sa më mirë të vdes. Dhe njerëzve të cilëve u flas kthehen në mbrojtje pa asnjë arsye, bëjnë lavdërime të mjegullta, dhe flasin për përshtypje që nuk janë aspak të vërteta. Kujdesi i tyre i detajshëm më bën të ndihem keq: bota është shumë herë më tepër e neveritshme dhe nuk mundem ta mbështes. Njerëzit shkëmbejnë përshëndetje të ftohta njëra pas tjetrës pa u lodhur, dhe kështu jeta vazhdon.
Mua nuk më pëlqen të përzihem me njerëzit. Prej kësaj, duke mos dashur të sjell ndonjë argument apo arsye kushedi sesa të veçantë, nuk u bëj kurrë vizita shokëve. Rehatia më e madhe për mua është të qëndroj në shtëpi me mamanë time rrobaqepëse, si dy të vetmuara, në heshtje. Por më në fund shpërtheu lufta, dhe ambienti në shtëpi u rëndua aq shumë sa më bëri të ndihesha fajtore që po rrija kot. Po ndihesha e turbulluar dhe s’po mundja të rigjeja qetësinë e mëparshme. Doja të bëja dhe unë diçka, ndonjë punë të mundimshme, të paktën aq sa të mundja. Humba gjithë besimin e fituar prej jetës që më kishte udhëhequr deri atë grimçast.
Nuk mund ta duroj dot gjithë këtë heshtje që ka mbuluar shtëpinë. Megjithatë, kur dal nis të kuptoj se nuk kam nga të mbytem. Kështu që vërtitem tregut tutje-tëhu, dhe në kthim, krejt natyrshëm shkoj e ulem në bankën e ftohtë. Kam mendimin se dikush do të vijë, por nëse vjen, ç’duhet të bëj? Kjo gjë më ndjell panik, por mund ta përballoj. Nëse do të ndodhë, do t’i rrëfej jetën time: jam gati dhe ky çast shënjon fatin tim. Këto ndjenja të dorëheqjes dhe fantazia e pafytyrë janë të ndërlidhura në një mënyrë tepër të çuditshme. Kjo ndjesi më ka vënë së poshtmi keqas. Bota përreth heshti: njerëzit që vërtiten nëpër stacion duken kaq të vegjël dhe të largët, si të ishe duke i parë me teleskop së prapthi. Ndjesia është e paqartë, si të jem duke ëndërruar zgjuar, duke mos ditur në jam gjallë a vdekur. Eh! Çfarë dreqin po pres? Kështu pra nuk isha asgjë më tepër veçse një grua e poshtër. E gjitha kjo prej shpërthimit të luftës, prej punës së tepërme pasi dua të ndihem e dobishme, mbase nuk është gjë tjetër veç një gënjeshtër, një justifikim fisnik për të rendur pas gjetjes së mundësive të realizimit të fantazive të mia të shfrenuara. Ja tek ulem me shikimin e përhumbur, por thellë brenda meje mund të shoh sesi rritet flaka e dëshirave më të shthurura.
Por, kë djallin po pres? Nuk kam absolutisht asnjë ide të qartë, vetëm disa mendime të vagullta dhe të ngatërruara; megjithatë vazhdoj të pres. Qysh prej fillimit të luftës kaloj kësi anësh çdo ditë pas psonisjes së markatës dhe ulem në këtë bankë të ftohtë duke pritur. Po sikur dikush të më buzëqeshë dhe të më flasë? Ah, jo, nuk je ti ai që po pres. Atëherë, çfarë? Çfarë pres? Bashkëshortin? Jo. Të fejuarin? Jo, as që bëhet fjalë. Një shok? Në asnjë mënyrë. Para? Kjo është qesharake. Ndonjë fantazmë? Ah jo, të lutem.
Diçka më fisnike dhe më të gëzueshme, diçka të mrekullueshme. Për shembull, diçka si pranvera. Jo, nuk është kjo. Gjethe të gjelbërta. Në muajin maj. Uji i ftohtë dhe i kristaltë rrjedh nëpër fushat e grunjta. Jo, aq më pak këtë. Oh, por unë ende jam duke pritur, me zemrën që më rreh. Njerëzit kalojnë njëri pas tjetrit mu nën hundën time. Nuk është ky, as ky tjetri. Me trastën e ushqimeve në krahë, dridhem dhe pres me gjithë zemër. Ju kërkoj vetëm të mos më harroni. Ju lutem mos e harroni vajzën njëzetepak vjeçe që vinte çdo ditë në stacion dhe kthehej në shtëpi e boshatisur. Ju lutem më kujtoni dhe mos qeshni me mua. Nuk do tua them emrin e stacionit. Dhe pavarësisht kësaj, mbase do të më shihni ndonjë ditë.
Përkthyer nga spanjishtja
Antonio Çikollari
