Përktheu nga origjinali Qerim Raqi
Muzikë e ngadalshme
Dua të dëgjoj engjëjt që vijnë nga miqtë e mi të vjetër
të qetë si bora, të kthjellët si bora
Dua ta shoh borën që shkrihet dhe bëhet ujë
Ta shoh duke u zhdukur
dhe duke ardhur, si shqiponja
Dua t’ i shoh shqiponjat duke ardhur
Dua të dëgjoj zhdukjen
dhe të dëgjoj muzikën
në lëvizjen që e krijojmë
dhe që na krijon, aq qartë, në errësirë.
Ecim e ecim
dhe të gjithë të vdekurit janë me ne
edhe të vdekurit ecin e ecin
gjithçka ecën e ecën
të vdekurit që janë të zhdukur
të vdekurit që pothuaj janë të zhdukur
çdo gjë ecën e ecën
dhe çdo gjë ekzistuese
ecën e ecën
zogjtë fluturojnë qiellit
peshku noton nën ujë
ne ecim e ecim
gjithçka ecën e ecën.
Kush është ai që shkruan? Jam unë
apo është dikush tjetër që shkruan në mua
dhe shkruan shkrimin tim
përmes meje, ndoshta jam unë që shkruaj
nëse jam unë që shkruaj
atëherë është një unë, që çdoherë, ndryshon, sepse
në lëvizjen e shkrimit ekziston gjithmonë
një unë që shkruan dhe ky nuk jam unë
apo ndoshta jam
por ky unë ndryshon nga çasti në çast
prandaj s’mund të jem unë
nëse jam unë që shkruaj
atëherë është një unë që është shuma e këtyre unëve të ndryshëm
që megjithatë, në çdo shkrim, është një unë i qartë
kështu është: nëse do të shkruaj
dhe dua të jem afër asaj që nuk është
duhet qe uni të jetë i qartë
apo i kuptueshëm në krejt paqartësinë e tij
dhe ky unë ekziston pikërisht
vetëm ne atë që shkruhet apo është shkruar dhe pastaj është zhdukur
secili shkrim ka unin e vet
dhe pa këtë unë shkrimi e humb lëvizjen
dhe drejtimin
ky unë i ndryshëm, që megjithatë është shumë i kuptueshëm
ky unë i ndryshëm, që e krijon shkrimi, që krijon shkrimin
është diçka dhe ndoshta këtë diçka e tregon shkrimi
Dashuri, një ditë marsi
pështjellimi
nuk kalon nëpër dashurinë praktike
që fundoset zemrave tona të pikëzuara
dhe bëhet përditshmëri, bëhet refuzim gjithnjë i ndryshueshëm
urrejtje gjithnjë e më e madhe
për gjithçka dhe për të gjithë
Të pakuptueshëm
si uji
jemi ne
mu në mes shprehive
të përditshme mallkimeve
Lëvizje dhe dritë
I
të shoh tek je ulur
në zhgënjmin tënd të vazhdueshëm
madje edhe ky
trishtim
kjo gjithçka që është vetëm një lëvizje e lirë
zhgënjim i përsëritur
II
dhe gjithçka e dukshme
në dritën tënde
aty ku je ulur në dritën tënde
dhe frymon, aq qetë, e dashur
III
ka tepër dhembje, por
drita është rreth dhembjes
si gojët e hapura
në një vallëzim të kufizuar
që mblidhet
në dritë.
IV
goja ime e vogël
hapet drejt një goje të madhe
dhe përsëri ngjyrat gjelbërohen
Të shoh tek qëndron në dritën tënde
shumë e hapur me dritën
me duart e bëra grusht
tepër e fortë është drita
Shtrëngo grushtat
dhe hapi duart ashtu, ngadalë
drejt gojës sime të vogël
Na mbajë të shtrënguar në dritë
dhe u bëftë vullneti yt
V
Por kur qeshja është aty
dhe ne befas jemi tjetërkund
ku gjithçka është
krejt ndryshe
por edhe krejt njësoj —
krejtësisht tjetër
nga ajo që kemi ditur një kohë të gjatë
Atëherë ne jemi, përsëri së bashku
në një lëvizje më të madhe
e cila gjithashtu mund t’ i ngjajë dashurisë,
si dashurisë sonë, në qetësisë e saj,
mund t’ i ngjajë edhe qeshjes tënde, ti e imja
e qeta vajzë
VI
Ne dëgjojmë të njëjtin tingull
atje
larg
A është i njëjti
tingull që dëgjojmë
apo vetëm besojmë në këtë
Dëgjojmë të njëjtin tingull
apo është dhembja
që dëgjon
në ne
Që na dëgjon?
VII
Brenda nesh
është qetësi
si një lëvizje
e kujdesshme valëzuese
kah dhembja
dhe tërë frika
që kemi qenë gjithnjë
Në ujë
kur duart janë hapur
në një gurë
që bie dhe ne shkojmë
poshtë gjithnjë poshtë derisa ti
dhe unë jemi ujët, të qetë, të vendosur, pothuaj
të gëzuar jemi
aty ku
pulsojmë rreth ujit, me
gurë në duar, me duart si
gurë
në njëri-tjetrin, ti dhe unë
si gurë
në ujë, në dhe për njëri-tjetrin
Një rrënim i vazhdueshëm
nuk është diçka e veçantë në këtë
por ndodh që unë mendoj për veten time
si një kopsht me gurë
gurë të vënë mbi gurë
në një kufi. Mendoj për veten si një kopsht me gurë
gurë mbi gurë
marrë nga një mur
nga një plazh i kam marr gurët
dhe jam krijuar, nuk ka asgjë të
veçantë në këtë, por më ndodh, ashtu si ju ndodh me siguri edhe të tjerëve, të
më humbasë pesha
dhe krejt ajo që shoh është koka ime
si një kafkë e gjallë e verdhë, e bardhë
në një rrënim të vazhdushëm
në zbrazëtirë
dhe krejtësisht pa peshë
Pastaj sytë e mi, të mbyllur
apo të hapur, që i ngulin sytë
dhe shikojnë
Sy në erë
Nuk e di çfarë po ngjan, por sigurisht është
diç që ne mbase mund ta kuptojmë
mu në mes të asaj dashurie
që hapet, si një dritare
kaltërsie drejt një errësire. Atëherë hape edhe ti
dritaren tënde drejt errësirës që bie
në tërë atë që shoh
dhe ne marrim frymë brenda nesh
drejt një vendi gjithnjë në riardhje
dhe gjithnjë në largim
ku duar të vjetra përthekojnë lutjen e tyre
në një muzikë depëturse
muzikë të ngadalshme Oh, jepna
atë muzikë të ngadalshme Jepna muzikën e ngadalshme
të cilën s’ e kemi dëgjuar kurrë më parë
por gjithnjë e kemi ditur që është aty Muzika e ngadalshme
që ishte aty para rrobave tona
rrobave të vjetra që kemi synuar gjithmonë t’ i kemi
dhe na tregojnë për atë që kemi qenë gjithmonë
që kurrë s’ kemi qenë
Lutem për një lëvizje të re të vjetër
që ekziston
për t’u zhdukur
si një ditë vjeshte
që zhduket
në errësirën e vet prej shiu
Ma jep një lëvizje
dhe le të humbasim në të
