Pas derës së bibliotekës
Isha duke fjetur, kur ime shoqe më tundi krahun dhe më pëshpëriti në vesh:
-Një zhurmë… diçka po kërcet poshtë në bibliotekë e në korridor…
U zgjova. Hapa veshët. Një zhaurimë e habitshme. Përplasje karrigesh… zëra të çjerrë… të qeshura me të madhe… klithje… rënkime… Dreq o punë! Kush mund të ketë hyrë në shtëpinë time dhe po bën orgji!?…
Zbrita shkallët dhe hyra në bibliotekë. Ç’të shihje më parë! Raftet e librave filozofik qenkëshin zbrazur! Librat i mbanin si shqyta në duar autorët e tyre. Fjalët e librave ishin kthyer në shpata e ushta që filozofët i përplasnin me njëra-tjetrin. Ashtu i hutuar siç isha më shkoi mendja të lajmëroja policinë. Por shtanga në derë. Zoti perëndi lart nga tavani po bekonte kaosin. Filozofë pa emër bënin duel me tërsëllimë me shpatat-libra të mësuesve të tyre. Platoni e Aristoteli po rrekeshin t’i prisnin zgjatushin Frojdit. Lakuriqë e shpërfillës Epikuri, Lukreci e Kajami vallëzonin e këndonin. Ulur në një cep të dhomës si në një cep të botës Konfuci me një tas balte në dorë hante oriz i uritur, pastaj shkruante e prishte herioglife në faqen e murit. Volteri e Laibnici ishin kapur përflokësh dhe ulërinin njëri në do-mazhor dhe tjetri në si-minor. I veshur me rroba punëtori Kanti po shponte me matrapik një gur mermeri për të njohur të panjohurën. Marksi e mbante Hegelin kokëposhtë dhe e shkundte, që t’i binin monedhat e arit nga xhepat. Fromi po i mësonte Hamletit monologun “Të kesh apo të jesh”. Pa shikuar fare se ç’bëhej poshtë tyre, Sartri e Kamyja fluturonin të pashqetësuar rreth dhomës me avion sportiv. Të vetëlidhur me litar kurriz për kurriz, Berkli e Konti përplasnin kokat sa herë që vinin në dyshim mendimet e njëri-tjetrit. Nën tryezën e shkrimit, ulur mbi librin “Lufta ime”, Hajdegeri po shkruante leksionin”Për thelbin e së vërtetës”, por në kokë po përpunonte leksionin tjetër “Për të vërtetën e thelbit”. Sokrati kishte futur mes këmbëve gjykatësin që e kishte dënuar dhe i derdhte në gojë kupën me helm. Një ateist i përçudnuar po goditej në kokë me dajak nga Loku, i cili donte të shihte ç’kishte brenda asaj kafke mëkatare. Shën Agustini shfletonte Biblën e psherëtinte duke bërë kryqin mbi të. Disa të rinj e të reja mbanin me forcë Shopenhauerin që synonte të varej në litar. Niçja ishte kthyer në njeri prej hekuri mbi kalin e Zarathustrës që qëndronte kas mbi dy këmbët e pasme.
Nuk durova më. Hyra mes tyre. Me të drejtën e të zotit të shtëpisë ngrita duart duke thirur me sa kisha në kokë:
-Paqe! Paqe! Paqe! Qetësi!
-Për ç’paqe na flet ti mor mik, -ngriti zërin Herakliti duke larë duart në çezmë. -Kontradiktat janë të përjetshme.
Zoti Perëndi lart nga tavani vazhdonte të bekonte betejën…
Ëndrra me bisht
Djaloshi Mark L. nga fshati Gurlan iu paskësh qepur mendja te kali i bardhë i Lis Dodës. Dhe nuk kishte faj. Të kullonin sytë kur e shihje kur ecte krenar kalldrëmeve të fshatit ose kur vraponte e argalisej lëndinave teksa kulloste me kuajt e tjerë. Plaku Lis nuk e ngarkonte asnjëherë atë bukurosh, veç ai e shalonte, kur shkonte në qytet dhe kur bënte vizita te miqtë e të njohurit.
Dhe një mesnatë të bardhë me hënë të plotë, Marku doli nga shtëpia e tij dhe gati duke vrapuar shkoi drejt e te kulla e Lis Dodës. Qentë e shtëpisë e njihnin, si çdo djalë fshati, dhe portat e shtëpive në atë krahinë nuk ishte zakon të mbylleshin me çelës. I hodhi shalën kalit, i vuri yzengjinë dhe, ende pa dalë nga oborri, i hipi e kalëroi sikur po fluturonte. Askush nuk mund ta ndiejë atë ngazëllim që provoi Marku, duke ngarë atë kalë nëpër fushën e dehur nga rrezet e hënës. Vetëm kur do t’i jepte të dashurës së zemrës puthjen e parë do të kishte një shpirtdehje të tillë. Ngau e ngau kalin, duke lëshuar nga gjoksi gurgurima gazmore e thirrje përkëdhelëse për atë qenie të përsosur, kalëroi buzë liqenit deri te derdhja e një lumi, u kthye mbrapsh dhe kur ndjeu të ftohtit e agut e zbardhëllimën e qiellit nga lindja, u kthye në shtëpinë e tij. I fshiu mirë e mirë djersën Mbretit, kështu e quante me vete bardhoshin, i hodhi sipër një velenxë të mos ftohej, i dha tagji dhe e çoi te kulla e Lis Dodës.
Në mbrëmje, te rrapi i madh në qendër të fshatit, ishin mbledhur burrat e kuvendonin. Pasi torën e torën gojëdhanat e thashethemet më të reja të fshatit e të krahinës e më tej, e mori fjalën Lis Doda.
– Kam parë mbrëmë një ëndërr të habitshme, – foli duke shtyrë prapa qeleshen. – M’u shfaq një djalë e më tha: “Po të më japësh kalin e bardhë t’i hipi e të kalëroj me të, do të të jap si shpërblim velenxën më të mirë që kam.” Mirë, i thashë, po kujdes kryet se kalit i ha kurrizi dhe s’di ku të vërvit kokangulthi! – Dhe ia dhashë kalin… Kur u zgjova sot në mëngjes, shkova në haur, po ç’të shoh! Kali i bardhë ishte i mbuluar me një velenxë!
Burrat e fshatit zunë të mërmërisnin dhe të shihnin syshqyer njëri-tjetrin dhe s’po u besonin veshëve. Rrena e kishte bishtin kaq të gjatë, sa s’do ta bënte as rrenësi më i madh i fshatit, kurse plakun Lis e njihnin dhe mbanin si një nga urtakët dhe njerëzit më të çiltër e më të ndershëm në të gjithë krahinën! Mos kishte lajthitur?!
– Që nuk po më besoni, unë e kuptoj, –tha plaku, – po ç’t’i bëj velenxës që më ka mbetur në shtëpi dhe nuk është e imja dhe nuk di kujt t’ia kthej?!
Burrat qeshën me të madhe dhe jehona e asaj qeshjeje dëgjohet edhe sot e kësaj dite në ato anë.
Parajsa
Në katet e shumta të Parajsës, që askush nuk i dinte sa ishin, sepse humbnin në pafundësi, në ngastrën e shpirtrave të rinj, në një shkretëtirë, nën hijen e një hurme po flinte Uba Meda, një djalosh rreth të tetëmbëdhjetave. Ai kishte ardhur nga Toka pasi ishte hedhur në erë nga aktivizimi i dinamitit që mbante të fshehur në trup. Nga shpërthimi në një treg ditën e diel, u vranë njëzet e shtat veta dhe u plagosën dyfishi. Uba Medan nuk e numëruan.
Afrohet në majë të gishtërinjve pranë Uba Medës një djalë gazmor, vdekur nga vala e cunamit, dhe i këputi një qime nga mjekra e gjat. Uba Meda u hodh përpjetë sikur ta kishte pickuar gjarpri dhe zuri të shante e të shfrynte si çakall i plagosur. Nxori nga rëra një bombë dore atomike dhe e tundte me tërbim.
– Do ta hedh në erë Parajsën! – Çirrej me sytë e zgurdulluar që nuk shihnin asgjë.
Pas tij u shfaq një i krishterë me veshje kalorësi mesjetar, një nga ata kryqtarë që bashkë me shokët e tij kishin vrarë me qindra fëmijë e gra dhe kishin djegur qindra vendbanime të lulëzuara, kuptohet në emër të Zotit. Kalorësi i nguli qetësisht ushtën në shpinë atij me mjekër. Natyrisht për ta qetësuar.
Pauli, si specialist i bombës bërthamore, u shfaq at çast aty nga sipër; e rrëmbeu bombën e vogël dhe mbi një re në formë aeroplani, shkoi e hodhi në Oqeanin e Harresës.
Sipas gjithë rregullave të përpikta të Parajsës, Uba Meda (ose me saktësisht, shpirti i tij) u ringjall pas dyzet ditësh në Parajsën e planetit V të yllësisë W në trajtën e stërzvogëluar të një virusi paqësor që pëson mutacione çdo katërmbëdhjetë ditë.
Magjepsje
Ajo dëgjoi zilen e orës që i ndërpreu ëndrrën me pantera të zeza që e kishin rrethuar dhe po e fërkonin e lëpinin sikur i kërkonin seks. U ngrit e tromaksur nga krevati, shkoi në banjë, pshuri dhe qëndroi e qetësuar para lavamanit. Ndërkohë që hapi rubinetin hodhi sytë në pasqyrë… Nuk e pa fytyrën e saj atje. “Po unë ku jam?” pyeti veten. “”Mos më kanë ngrënë panterat në ëndërr?! – u tall. “Mos kam vdekur dhe tash jam vetëm shpirti im dhe nuk kam trup?” Preku gjoksin, fytyrën, flokët. ”Jam” – tha zë mekur.
Në pasqyrë dukeshin qartë gjithçka në murin pas saj: Rafti me pajisjet e pastrimit, vazoja me zambak të kuq e të bardhë, një peshqir i madh për trupin dhe një i vogël për fytyrën. “Mund të çosh ekranin e televizorit te tekniku për ndonjë defekt, po nuk mund të çosh pasqyrën pse nuk të pasqyron turinjtë” – tha me sytë e shqyer sikur përpara t’i kishte dalë vërtetë një panterë e zezë.
Për forcë zakoni, edhe pse nuk po e shihte fytyrën, nisi të vërë në buzë të kuq çiklamin. Nxiu qerpikët, kapakët e cepat e syve, fërkoi me krem faqet e ballin. Dhe shtangu. Vetëm gjithë ç’kishte pikturuar mbi fytyrën e saj u shfaq në pasqyrë si një pikturë e habitshme abstraksioniste.
Kënga
-Këndo një këngë për shkëlqesinë e tij, presidentin tonë, – i tha ushtarakui lartë, pasi këngëtarin e famshëm e kishin torturuar mjeshtërisht.
-Unë këndoj vetëm për dashurinë, – mundi të shqiptonte Viktor Hara nëpërmes dhëmbëve të copëtuar e gjakut që i kishte mbushur gojën e tërë fytyrën.
-Ok! Po do të këndosh për ne, për urrejtjen tonë! – Kërcëlliti dhëmbët e artë ushtaraku dhe,me një zë sikur të thoshte “Jepini një copë bukë”, urdhëroi torturuesit:
-Ia prisni gishtat e dorës së djathtë me të cilët ai i bie kitarës!
Vrushkujt e gjakut vërshuan nga dora e Viktor Haras bashkë me klithmën e tij. Brofi me tërbim më këmbë si nga një urdhër magjik dhe për herë të fundit, mes dhimbjeve e gjakut, ia mori këngës së lirisë:
Të duash veten, do të thotë të duash lirinë, të duash lirinë do të thotë të duash veten…
Idhulli i vërtetë
Pas një viti punë skulptori SB e përfundoi së fundi shtatoren prej guri që ia kishte porositur kreu i Tempulli të Diellit. Fshiu nga balli djersët e pluhurosura, u largua prej saj pesë hapa dhe tha i kënaqur, për të mos thënë i lumtur: – Ky jam unë!
Portreti i ngjante si dy pika ujë skulptorit. Pra, kishte gdhendur autoportretin. Pa pritur i ra në mendje një djallëzi. Sheshoi rrudhat nga balli i portretit, e lëmoi te faqet dhe flokët ia preu shkurt. Me një fjalë e zbukuroi. Por ishte po ai portret.
Të nesërmen thirri në studio parinë e vendit, krerët e Tempullit, miq e shokë. Pasi zbuloi shtatoren, u tha të pranishmve gjithë madhështi duke ngritur krahët lart përpara shtatores:
-Ky është biri i Zotit dhe ju duhet ta besoni dhe do t’i luteni si Perëndi. Ai do të na sjellë lumturi e begati!
Dhe ata e besuan. Donin ta besonin dhe besuan.
Erdhi koha e pashmangshme dhe skulptori vdiq i harruar diku në në një shpellë në malin mbi qytet. Duart e një 99-vjeçari kishin kohë që e kishin tradhtuar.
Qindra vjet më pas besimtarët i faleshin me përvujtni krijesës së artit të skulptorit profet.
Njerëzit punuan e luftuan. Edhe u pasuruan, edhe ishin të lumtur. Kur varfëroheshin e vuanin, ia hidhnin fajin mëkateve të tyre të bëra e të pabëra dhe jo Zotit e birit të tij prej guri.
“Zogu i zjarrtë”
-Sh-sh-sh! – po shushurimat në sallë ishin shuar. Jemi në koncert. Pjesa e dytë: “Zogu i zjarrtë” i Stravinskit. Qetësi e shurdhët. Vetëm dikush nga mesi i sallës kollitet dy –tri herë mbyturazi.
Harroje veten. Harroje atë që ke pranë. Qoftë bashkëshorten në të djathtë, qoftë në të majtë shalët e zbuluara të një koketeje, qoftë merakun se mos e ke lënë sobën ndezur. Mbyll sytë. Nuk shikon veshjen klasike e lëvizjet origjinale të dirigjentit. Pak nga pak kridhe në banjën magjike të tingujve, të melodive, të harmonisë dhe befas e ndien se je duke fluturuar në hapësirën pa fillim e fund… Apo je duke fjetur, pra duke vdekur? Një therje e lehtë në anën e majtë të gjoksit të përmend. “Qenkam gjallë!”
Orkestra shpërthen dyert e parajsës, çahet kupola e qiellit, zemra të gjëmon si kambanë e çoroditur… Gruaja të shtrëngon dorën, Koketja ka mbuluar disi shalët dhe ka mbetur me gojën gjysmëhapur.
Tingulli i fundit i orkestrës e ngre sallën më këmbë. Koketja, duke duartrokitur e duke thirrur “Bravooo!”, ndien dridhjet e celularit. E hapi dhe e vuri në vesh. “Ç’dreq po bën ende aty!? S’ka mbaruar!” dëgjoi ajo zërin kërcënues të dashnorit të ri.
-Po, po, më prit te porta e operës, i dashur. Tash po vij. Koncert i bukur…
Celulari: Pip-pip-pip…
