More
    KreuLetërsiBibliotekë“Lutje mëngjesore”, nga Agim Vinca

    “Lutje mëngjesore”, nga Agim Vinca

    (Për tim nip dhe veten time)
    Tërë ditën gugat si pëllumb. Qesh e loz
    Thërret mamin, babin, gjyshërit, dajat, hallën Elonë
    Borën e Lean, Rinin e Lirin rend,
    ani se larg, në tjetër kontinent…
    Sa çel e mëshel sytë i bën bashkë Tiranën dhe Prishtinën,
    Komunën e Parisit dhe Ulpianën,
    Hasan Prishtinën e Selam Salarinë
    Nol kapedani.
    Nga të gjithë librat më së shumti e do atë me portretin e Heroit në ballë
    Shtypur më Një Mijë e Nëntëqind e Gjashtëdhjetë e Tetë.
    Vit historik për ne të harruarit e historisë.
    Njëzet muaj i ka, njëzet e pak, ky picirruk.
    Nuk i njeh ditët, muajt, vitet, shalon shekujt,
    Thërret Skënderbeun të vijë në Krujë të shpëtojë Mëmëdhenë.
    Në mbrëmje, para gjumit, hyn në dhomën e gjyshit
    dhe saluton si trim: “Baj, Gjyshi!; Baj, Kënderbeu!”.
    Rituali vazhdon për çdo natë, baj-baj, i bekuar, u rritsh!
    Teksa fle si qengj në dhomën pranë, në atë ngjitur nuk ka gjumë.
    Librat rrinë zgjuar në raft. Gjyshi punon me e pa laps.
    Tërë ditën gugat si pëllumb e kërcen si ketër
    s’lë vend e send pa trazuar e prekur.
    Dy pëllëmbë shtat e s’e zë shtëpia,
    Kërkon të dalë jashtë, te lodrat në park
    Të luajë me qen e mace, me zogj e flutura, thnegla e bletë.
    E do qengjin e vogël që bën “be-be” trishtueshëm (në ekran)
    Dhe përrallat fantastike me gjyshe e ujqër, me Kësulkuqe e Piter Pan…
    Kërkon librin e humbur e s’e gjen dot…
    (Ku humbi, vallë, ku treti ai portret që është fytyra jonë?!)
    Njëzet muaj i ka, njëzet e pak. Dy pëllëmbë shtat…
    Ecën, vrapon, rrëzohet, ngrihet, qesh e qan
    Thotë emrin e vet Nol dhe përplas duart si gaztor.
    Çka s’bën, çka s’bën, ky vogëlush pitilush!
    Me një gisht e përmbys universin
    Dhe e ribën sërish në lojën e tij pa kufij.
    Zgjat duart nga ballkoni sipër Dritares së tetës Rudinë
    Dhe ia fal Hënën Mamit.
    Babin e ka Yll!
    Dhe fluturon sakaq në Prishtinë te Lili, që e do shumë
    dhe e bën të qeshë edhe në gjumë…
    Rrokaqiejt qëndrojnë pip në këmbë si roja
    E lodrat flenë dhe presin ditën e nesërme…
    Është mëngjes. Ditë feste.
    Edhe pak do të zgjohet dhe do ta zgjojë tërë lagjen
    Me zërin e tij… Me gugatjet e tij… rrugët, sheshet, qytetet, planetët.. .
    Zgjohu, shpirti i gjyshit dhe jepi pak shpirt ditës së re,
    Jepi dritë nga sytë e tu plot dritë!…
    Mirëmëngjes, shpirt! Trokit, trokit!…
    Zgjoje të lashtën botë, që po lëkundet si somnambul
    Në rrugën drejt së ardhmes… Jepi pak gaz e shpresë! Pak zemër…
    Dhe mua, Gjyshit tënd poet, me dy shtatëshe në shpinë
    Më fal pakëz forcë e durim
    Ta sfidoj shtrigën plakë pleqërinë
    Sëmundjen dhimbjen mallin vetminë…
    Ta kaloj Thirrën e lumin Drin
    Edhe ndoj mot edhe ndoj stinë
    Amin, o Zot, Amin!

    (Prishtinë, 1 maj 2024)

    NJË KOMENT

    1. Një poezi e mbushur plot me jetë ku shpresa, dëshirat, përditshmëria, besimi, brezi më i ri dhe mosha e tretë ballafaqohen në distanca kontinentale me gjithçka bota sot përjeton si një qytet/fshat apo një familje e madhe. Një familje si një metaforë globale me probleme jetësore, gëzime dhe halle. Të gjitha këto në një lutje mëngjesore për ditë më të mira, për besim e optimizëm rinor ndaj sfidave të jetës dhe kohëve që përjetojmë. Të lumtë penda mik i shtrenjtë poet Agim Vinca për këtë stil e ripërtëritje krijuese jetësore e tingëllore!

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË