More
    KreuLetërsiBibliotekë"Lumturia e të tjerëve", poezi nga Olimbi Velaj

    “Lumturia e të tjerëve”, poezi nga Olimbi Velaj

    Vëllimi më i mirë poetik i vitit, “Botimet “Aleph”, Çmimet Kombëtare të Letërsisë 2022

    Lumturia e të tjerëve

    Rrethanat hapen
    si gropa, pa interpretime të mëparshme
    këtu njerëzit sulmohen thjesht
    duke treguar historitë e tyre të lumtura
    mes veti
    Ai tjetri përballë buzëqesh
    duke qarë përbrenda
    për rrethanat e veta munguese
    Këtu nis hamendja rreth të vërtetave
    sepse rrëfyesit e historive të lumtura
    sajojnë e përsërisin
    për t’u vetëbindur
    në prani të të tjerëve
    Lavdia e tyre ngrihet
    në anën tjetër
    nëpër imagjinatën e atij tjetrit
    si pirg i madh dheu
    gjersa ai bie në një nga gropat
    duke rrëshqitur vazhdimisht
    për në botën e shpikur
    ku s’është më
    as lumturia e të tjerëve.


    Ra edhe kjo natë

    Ra edhe kjo natë
    në fundin e legjendave
    si një tingull uji
    në terr u fundos bota
    kësaj ane të heshtur
    Vetëm zëra shpendësh sunduan ajrin
    teksa lindi tek unë
    ngjarja e shkuar
    nën të njëjtët yje
    me po atë rrëfim dhe etje
    të një të marri në paqe
    Dhe ashtu shkova
    fushave, shpirtit tim
    që s’qe i rrafshët
    në këtë terr ngrehinash të lashta


    Iluzioni

    Si një ushtar i gjymtuar
    po kthehem, në këto vise të heshtura
    ku fluturimthi qeshë nisur
    Skeleti im tani fundoset
    i paqartë, nëpër delire heronjsh
    që kurrë s’patën rrojtur
    Dhe e di
    shumë vise kanë humbur
    nëpër trokun e flashkët të kandrrave
    ndërsa njerëzit binin
    duke mos dyshuar për ngjitjen
    E tmerrshme ish
    stuhia e verbër e fatit
    Si një dorë e lodhur ata ranë
    në rërën e verdhë të hiçit
    dhe u prehën
    pa pranuar asgjë nga rrethanat
    Në këtë stinë qeshë zgjuar
    mes mizërisë së tyre
    kur s’kishte më kohë
    për paqen e mbrame


    Gjendje

    Edhe më ti do të kridhesh
    në fundin e etjes dhe moskuptimit
    përtej të gjitha pasditeve dhe gjendjeve
    që sytë i humbën në delire të fshehta
    e përsëri do të flasësh për nënën
    me sekrete që çahen
    përtej qumështit të saj
    E flashkët është endja jote
    përbri meje dhe tingujve
    nëpër ajër bie
    trupi yt
    me kockat e brishta
    ngulur në ëndërr
    edhe më ti humb
    si kuptimi i lodhjes
    mbi një vend
    ku kurmet pafajshëm përvidhen
    e digjen pa kohën
    që mat
    sosjen tonë të pakthyeshme


    Koha e kambanave

    Shpresojmë, por
    vjen koha e kambanave
    me të vdekurit që psherëtijnë
    nën kostmet e zeza
    dhe lulet e thata
    Ajri tendoset nën peshën e heshtur
    të ankthit, në oborrin e kishës
    qarkuar me aromë parafine
    Engjëj baresin nëpër mure
    sipas besimit dhe dëshirës
    tjetër trajtë ka koha
    nën fytyra të lodhura shenjtorësh
    dhe psalmesh buçitës
    Do të doja të vdisja
    në ndonjërën nga këto ditë
    pa ateizmin tim
    dhe erotikën e largët
    që mbërrin qiellin
    përpara lutjeve dhe qirinjve


    Kushtim

    Për ty gjithmonë do të qaj
    përbrenda
    me togfjalësha të gjymtë vajtojcash
    që endin në ajër thirrje fëmijësh
    që kurrë s’do të jenë bashkë
    ashtu si ti dhe vetvetja
    kurrë s’ishit
    dhe katastrofat
    s’kanë për të qenë më klithma
    por çati të brejtura
    ku mjegulla kullon
    për në sytë e tu pendestarë
    Ditët do të shurdhohen
    në atë prag të vjetëruar
    nga një palë hapa të vdekshëm
    Kurrë më s’do të të shohim
    dhe funerali yt
    do të jetë vetëm një lajm
    si kjo histori
    nisur befas
    mes mungesës dhe hijes së fajit


    Gjyshes

    Varri i saj është nën një mimozë të vjetër
    në anën veriore të varrezave
    Mbi pllakë ka një foto të hershme me gjyshin
    ditën kur morën letërnjoftimet
    Dilte rrallë nga shtëpia
    një herë në muaj, për të tërhequr pensionin në bankë
    Koha tjetër shkonte midis dhomave tona gjysmë të ndriçuara
    dhe igrasisë që na shoqëroi me vite
    Gjithmonë e pat pengun e shtëpisë në kodër
    korijen, përroin e kishës, lopën…
    Patëm jetuar gjatë bashkë
    por jo mjaftueshëm për të ndier dhimbjen e saj
    që mbartej nëpër apartamente
    Kur ndjeu sa pak i kish mbetur, na e kujtoi ikjen:
    “Atë ditë shtëpinë lyejeni me gëlqere
    e më varrosni vetëm, pa plakun.
    Janë të ngushtë varret në qytet
    të merret fryma vet’ i dytë…”
    Qemë çuditur e patëm qeshur me frikën e saj…..
    Tani prehet nën mimozën e vjetër
    me gjyshin përkrah
    njëlloj si atë ditë kur u nisën për të dalë në fotografi
    e unë i vështroja deri në fund të rrugës
    gjersa u shndërruan në dy pika, atje larg…


    Rendi i përjashtimit

    Nuk e di si mbeta në të shkuarën
    kohët u prenë në tehun e një çasti
    rendi u prish, e tashmja mbërrin përbri
    si trami i fundit i drejtimit të kundërt
    me shijen e pashpjegueshme të humbjes
    vulosur në sytë e udhëtarit
    që befas mëson se s’ ka mundësi tjetër.
    Tani endem si shpirti i një ushtari që bredh nëpër fushë
    dhe nuk e kupton se i përket një të vdekuri
    Lufta ka mbaruar, shokët po shkojnë
    me një gëzim të zymtë në zemër
    Ai nuk e di se është veç zë që vazhdon nëpër ajër
    Ata keqardhen pa ia ndier praninë
    Shkojnë të harrohen, të festojnë jetën
    I shohin edhe një herë fotografitë e të dashurave
    dhe kërkojnë deri në dëshpërim shfrimin.
    I vdekuri nuk di më të trishtohet
    Ai mbërrin në shkronjat e telegramit, ku për të fundit herë
    ia kanë përmendur zyrtarisht emrin
    Pavetëdijshëm fillon të mësojë rendin e përjashtimit
    që nis me zhvendosje si shtjellat e ajrit buzë tokës
    ato ngjiten sipër e humbasin në heshtje me të ftohtin.

    2 KOMENTE

    1. Çcfarë mund të thyhet veç se ,,Lbër i rrall- përmall” Një pjekuri autoriale qe bindë vlere në rijimtarinë letrare, Jo gjithëkush se mund të zbres tek lexuesi kët, i njëmendet ,, VLERË” , prandej gjuha Shqipe dita e ditës ka dhe do të kët autor -krijues-ese të njëedës nga familja e vet. O. V. është , zë vend ndër të parat në vlera krijuese të këtij zhanri kulturor. Presim edhe tutje shkrime të ‘çmuara nga dora- koka saj.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË