1.
Kur vetmia veton
Kur vetmia veton
në zemrat e vrame
lirikat pikojnë
si qershitë
Nga shekët e krisura
rrjedhin kujtimet
e trishta
Një magjistare në jermi
i lidhë udhët nyje
dhe mallkon yje
Në gjembat e trëndafilave
të pa çelur
shkyhet këmisha e pranverës
së humbur
Lulet në herbarium
ruajnë polenin
e ringjalljes
2.
Përpirësi
Jam vetëm
një përpirës
i mllefit vetmitar
i pështymës
që nuk e nxjerri
jashtë
Përpijë tështimen
time si nje vullkan
që s’guxon
të shpërthejë
Fjalët i kafshojë si
kupat e kallamoçit
të mos i lëshojnë
stërkalat mallkuese
O vetveten përpijë
si një virus
që duhet të mbytet
të mos vijë
tek ju
Koha koha si lëmsh
leshi nuk po përpihet
Dot
derisa e nesërmja
të më liron nga
Përpirja
3.
Torzo e çmendur
As nuk më prek kush
as që preku kënd
Mungesa e prekjes
ma ka tha lëkuren
si gëzhojë të veve
të prishura
Trajtat kanë humbur
përmasat si në mjegull
Me duart e stërkequra
me gishtat si krande të thata
me krahët e ngjitur për shtati
nuk jam ma unë
Kam mbet
një Torzo e çmendur
si dordolec pranvere
Nga shikimet e trishta
frika më shiton
si prekje meduze
nuk e njoh as kurmën
time
Edhe le të më pickon
dikush
vetem le të me prekë
ta dije që jam gjallë
nga kjo dergjë e keqe
4.
Shikim nga kati i shtatë
Kulmeve vetmia
ka dalë për gjah
si mace e pangjyrë
hija e reve të zemruara
mbulon trumcakun
e dremitur në qeremide
Ulluqet mbledhin
pikëllimin e ditëve
të izolimit
Xhita e humbur
në qiellin e mërzitur
vizaton zik-zaket
e frikës në renë
me portret fëmije
Oxhaqet nuk tymojnë
pëllumbat e teneqes
nuk tregojnë kah fryejnë
erërat e pritjes
Shikim nga kati i shtatë
Teleskopi i vërbuar
e huq Siriusin
Poshtë atje poshtë
udhët si litarë cirku
presin udhëtarët
që s’vijnë
Automobilët janë kthyer
në breshka të ngordhura
Malli për hijet e njerëzve
kacavjerret nëpër rrufepritës
dhe përplaset për tokë
Nga kati i shtatë
nuk shihen gjurmët
e coronavirusit
5.
Vetmia virusale
Brenda
vetmisë virusale
herë jam një orendi
herë perde plastike
në dritare mbylli dritën
e rrejshme
Sa për librin e fundit
s’jam tjetër përpos
një lexues prej dylli
I mbështetur për frigoriferi
si skulpturë e refugjatit
të uritur jam
e pasderës së dhomës
shportë e stërmbushur
e mbeturinave
Në qoshen artistike
aty ku rri ora e zallit
jam vazo për lulen
pikëlluese të orchides
Prej ditës në ditë
si rruzare të njëjta
jam peri që pret
të këputet
E rruzat kobndjellëse
të shkojnë në theqafje
6.
Syth i pranverës virusale
Fytyrën ma mbulojnë
myshqet dhe likenet
si një guri të humbur
kohe
M’i fshehin
grimasat e vetmisë
me maskën green
kundër coronavirusit
Vrushkull rrezesh
tejpërtej hijes time
rrezojnë shpresat
e humbura honeve
Jam një syth
i pranverës virusale
në trungun e lisit
të vrarë rrufeje
Lumi rrjedh
brenda meje
si drejt detit
pa pyetur
për kohën
për virusin
