More
    KreuIn memoriamKur Gabriel García Márquez takoi gruan e tij të ardhshme Mercedes...

    Kur Gabriel García Márquez takoi gruan e tij të ardhshme Mercedes Barcha

    Në ato kohë të mbrothëta, takova rastësisht Mersedes Barçën, të bijën e farmacistit të Sukres, së cilës i kisha propozuar për martesë që kur ishte trembëdhjetë vjeçe. Dhe, ndryshe nga herët e tjera, e pranoi më së fundi ftesën time për të vallëzuar të dielën e ardhshme në hotelin e Prados. Vetëm atëherë mësova se qe shpërngulur në Barrankija me familjen për shkak të situatës politike, gjithnjë e më shtypëse. Demetrio, i ati, ishte liberal i flaktë dhe nuk u frikësua nga kërcënimet e para që i bënë kur u ashpërsua përndjekja dhe shëmtia shoqërore e paskuineve. Megjithatë, nga presioni i të vetëve, shiti ato pak gjëra që i kishin mbetur në Sukre dhe e vendosi farmacinë e tij në Barrankija, ngjitur me hotelin e Prados. Ndonëse kishte moshën e tim eti, me mua ka pasur përherë një miqësi rinore, që e rigjallëronim në tavernën përballë dhe mëse një herë kemi përfunduar në dehje galere te “Njeriu i Tretë” bashkë me gjithë grupin. Asokohe Mersedesi studionte në Medeljin dhe shkonte në shtëpi vetëm për pushimet e Krishtlindjes. Përherë ka qenë e këndshme dhe e dashur me mua, por kishte një talent prestigjiatori për t’u bishtnuar pyetjeve e përgjigjeve dhe për të mos folur qartë për asgjë. M’u desh ta pranoja këtë si strategji më të dhembshur se ftohtësia apo refuzimi dhe mjaftohesha që të takoja të atin dhe miqtë në tavernën kundruall. Nëse ai nuk e vuri re interesimin tim në ato pushtime dëshire të madhe, kjo ndodhi në saje të sekretit që është ruajtur më mirë në njëzet shekujt e parë të krishterimit. Në raste të shumta, mburrej te “Njeriu i Tretë” me fjalinë që më kishte cituar ajo gjatë vallëzimit tonë të parë në Sukre: “Babi im thotë se ende s’ka lindur princi që do martohet me mua”. Gjithashtu, nuk e dija nëse ajo e besonte, por sillej sikur e besonte, gjer në vigjiljen e asaj Krishtlindjeje kur pranoi që të takoheshim të dielën e ardhshme në vallëzimin mëngjesor në hotelin e Prados. Unë jam aq besëtyt saqë ia mvesha vendimin e saj krehjes dhe mustaqeve prej artisti siç m’i kish rregulluar berberi, rrobave prej liri të pazbardhur dhe kravatës prej mëndafshi që i kisha blerë për atë rast në një ankand që bënin turqit. I sigurt që do vinte me të atin, ashtu si kudo, ftova edhe time motër Aida Rozën, që po i kalonte pushimet me mua. Po Mersedesi erdhi fill vetëm dhe vallëzoi me natyrshmëri dhe me aq ironi saqë çdo propozim serioz do t’i dukej qesharak. Atë ditë, u hap sezoni i paharrueshëm i kumbarit tim Paço Galan, krijues i lavdishëm i merekumbesë që u vallëzua vite të tëra dhe që përbën zanafillën e disa melodive karaibase ende të gjalla. Ajo vallëzonte shumë mirë me muzikën e modës dhe e shfrytëzonte mjeshtërinë e saj për t’u dredhuar me dinakërira magjike propozimeve me të cilat e ngacmoja. Kam përshtypjen se taktika e saj ishte që të më bënte të pandehja se nuk më merrte seriozisht, por me një mjeshtëri të atillë që unë përherë ta kisha të hapur mundësinë për të shkuar më tej.

    Në dymbëdhjetë fiks, u alarmua për shkak të orës dhe më la si hu në mes të sallonit, por nuk deshi që ta shoqëroja gjer te dera. Sime motre iu duk aq e çuditshme saqë u ndje disi fajtore dhe ende vras mendjen se mos ai shembull i keq kishte të bënte njëfarësoj me vendosmërinë e saj të beftë për të hyrë në kuvendin e murgeshave saleziane në Medeljin. Qysh nga ajo ditë, Mersedesi dhe unë arritëm të shpiknim një kod vetjak me të cilin merreshim vesh pa folur fare, madje edhe pa u parë.


    Disa orë më pas, në një taksi që po më çonte në aeroportin e Barrankijas nën qiellin mosmirënjohës, më të tejdukshëm se çdo qiell tjetër në botë, vura re se ndodhesha në bulevardin Njëzet Korriku. Nga një refleks që ishte i pandashëm nga unë qysh prej pesë vjetësh, vështrova shtëpinë e Mersedes Barçës. Dhe ja tek ishte ajo, si një shtatore e ulur në treme, e hajthme dhe e largët, dhe e përpiktë me modën e vitit, me një fustan të gjelbër me qëndisma të verdha, flokët prerë si krahë dallëndysheje dhe me palëvizshmërinë e thellë të njeriut në pritje të dikujt që nuk do të vijë. Nuk shmanga dot një parandjenjë të tmerrshme se do ta humbja përgjithmonë, një të enjte korriku në një orë aq të hershme, dhe për një çast mendova ta ndalja taksinë për t’i dhënë lamtumirën asaj, po parapëlqeva të mos e sfidoja më atë fat aq të pasigurt dhe ngulmues që ishte fati im.

    Gjatë fluturimit, vazhdoja të vuaja prej ngërçeve dhe brerjeve të ndërgjegjes. Në ato kohë, ka qenë një zakon i mirë që në shpinoren e ndenjëses përpara vinin diçka që në gjuhën e thjeshtë quhej material për të shkruar. Një fletë me vija, me anë të praruara dhe me një kapak prej po asaj letre liri, të trëndafiltë, bojëkrem ose të kaltër, ndonjëherë të parfumuar. Në ato pak udhëtime që kisha bërë, i kisha përdorur për të shkruar poezi lamtumire që i shndërroja në aeroplanë prej letre dhe i lëshoja fluturim kur dilja nga avioni. Zgjodha një bojëqielli dhe shkrova të parën letër timen serioze për Mersedesin e ulur në treme të shtëpisë në ora shtatë të mëngjesit, me një fustan të gjelbër prej nuseje pa zot dhe me flokë dallëdysheje të pasigurt, pa i shkuar fare në mendje se për kë ishte veshur ndaj të gdhirë. I kisha shkruar pusulla të tjera, lodruese, që i sajoja symbyllurazi, ndërsa përgjigjet i merrja veç me gojë dhe përherë të rrëshqitshme kur takoheshim rastësisht. Këtë e kisha nisur sa për të shkruar nja dy rreshta që ta njofotja zyrtarisht për udhëtimin. Megjithatë, në fund shtova një poshtëshënim që më verboi si vetëtimë, në mesditë, në çastin që po nënshkruaja: “Nëqoftëse për këtë letër nuk marr përgjigje brenda një muaji, do rri të jetoj përgjithmonë në Europë”. Mezi i dhashë kohë vetes që ta mendoja edhe një herë para se ta hidhja, në ora dy të natës, në kutinë postare të aeroportit të shkretuar të Montigo Bejit. Ishte e premte. Të enjten e javës që pasoi, kur hyra në hotelin e Gjenevës mbas një dite tjetër të pafrytshme mosmarrëveshjesh ndërkombëtare, gjeta letrën e përgjigjes.

    Marrë nga libri “Jeto për ta treguar”, i Márquez, Onufri

    Përkthyer nga Bashkim Shehu

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË