More
    KreuLetërsiBibliotekë"Katërdhetë e pak", poezi nga Vlora Ademi

    “Katërdhetë e pak”, poezi nga Vlora Ademi

    Te vëllimi i Vlora Ademit që keni në dorë, jo veç temat, por edhe qasjet janë të larmishme: thellime dhe përvoja jetësore, mbresëlanëse e bindëse, që karakterizojnë nji ardhje të qëllimshme në poezi, si formë sintetike mendimi e shestimi letrar. Vlora Ademi ka prirjen dhe shënjestrat e sigurta kah poezia spirituale, kah përvojat e thella dhe intimiteti. Ajo ban kërkime poetike në drejtim të përcaktimit të nji identiteti të thellë të grues universalisht. I intereson së tepërmi me e rrokë qenien e vet dhe homogjeninë e saj, me ditë kush asht, kah vjen e ku shkon, cili asht misioni i saj personal në harkun e ekzistencës dhe cilat janë rrugët e realizimit optimal e maksimal të vetvetes në paqe me shoqninë e me vetveten. Pra, temën e preferueme e ka individualizmin dhe shtigjet produktive të tij.

    Primo Shllaku
    Pjesë nga parathënia


    KATËRDHETË E PAK

    Tash që jam katërdhetë e pak,
    sa po i tutem patyhes.


    K’SHTU T’DUE

    Sa herë
    të ndiej prej larg,
    ninulla djepi
    m’përkundin
    andrrave t’kahmotshme
    për me t’pa
    t’praruem
    me u magjepsë mbas teje
    si mbas fluturave,
    n’hap t’parë
    me shkelë fije bari t’njomë,
    me e pasë ma t’bukurin
    e ma t’bardhin zambak
    njomë me stërpikat
    e po t’bardhit lum.

    Po,
    k’shtu t’due,
    t’bardhë
    t’hirshëm
    me tana rrudhat e ballit
    e kalldrëm t’shkelun
    cep m’cep
    për me t’i njohtë
    t’ligat
    t’largëtat
    t’moçmet
    mshefë rrugicash t’ngushta
    e trenëve
    randue vitesh
    që i mbartin mbi supe
    si tjegullat e daluna boje.

    Po,
    k’shtu t’due,
    pështetë
    n’gurë t’kalasë
    ku e kam
    n’pëllambë dore
    gjithë madhështinë tande,
    me minare e kupola
    si kurtizanë mesjete
    n’megjë tundimi
    n’mes
    t’ezanit
    e tingujsh kumbonash
    që t’lypin për vete
    në t’njajtin dakik
    për me i kalue
    lirshëm
    tana urat e gurta
    e me ju ngjitë shtegut t’thanave
    tue t’i numrue thinjat
    nji kah nji.

    Po,
    k’shtu t’due
    me tana hiret
    e vrragët
    e shekujve
    lanë
    mbi Ty
    gjurmë lavdesh
    që nurit t’ia shtojnë hijeshinë
    sa me m’pasë zili
    secila majë mali
    që t’rrethon
    pse shputë e imja
    shejon
    aq prajshëm mbi Ty.

    Po,
    k’shtu t’due,
    se shpirti pezull m’rrin
    sa herë largohem prej Teje,
    dhe ditën që do t’i ngjitem
    qiellit përpjetë,
    ruhin ma mbaj shpatullave
    e kryet n’dërrasë pështetë
    se sikur n’shpatullën tande
    n’asnji tjetër shehër bote
    t’ngrohtit e diellit nuk e kam gjetë.


    DIMNAT E FËMINISË

    Kam me t’ecë kalldrëmit t’rrugicave,
    zdathë,
    me i mbledhë do dimna t’fëminisë
    nëpër ty, që pa dashje m’bekove me ngjyrën e tyne.

    Qysh atëherë e bardha më grishi për andrra ngjyrë bore.

    Ia prisja errin ditës
    me i pa t’kapuna për dore hijet e akujve
    vjerrë trinës.
    M’bahej se (t’kureshtuna) edhe ato neve na i përgjonin hijet
    dhe gjithmonë të dielave i braktisnin çatitë.
    U fiksova mbas simetrisë së fjollave
    dhe hanimit përmbi të bardhën e borës.

    Nisa me i dashtë pulëbardhat,
    zambakët,
    retë,
    kokrrat e fasules
    dhe arijtë polarë.
    Mbyllja sytë me ftyrën kah qielli
    me ua ndie t’ngrohtit kallnorëve;
    veç atyne ua besoja dëshirat (e lutjet)

    Mbaj mend, shallin shpesh e hiqja qafe
    borën me të me mbulue.

    Kujtoja, edhe dimnat mërdhasin.

    Dikur zunë me u shkurtue,
    vinin ma vonë,
    iknin ma herët.
    Mendoja, i trishtonte rrita ime.

    Tre dimna rresht pata veshë pallton e kuqe,
    veç që ende t’u dukesha e vogël.
    Kur nisi me m’pëlqye e kuqja,
    kuptova se e vogël kish mbetë veç palltoja.

    Andrrat zunë me u ngjyrue ndryshe
    e unë nisa me i dashtë krahët e shqiponjës,
    drandofilat e verdhë,
    lisat në vjeshtë
    dhe brinat e kaprojve.

    Mbasandej,
    (nuk m’kujtohet mirë kur)
    nisa mos me pa andrra ma.
    Nisa me e dashtë veç ngjyrën e flokëve të tu
    Tash veç ata m’ngjajnë me dimnat e fëminisë.


    KTHIMI

    Dikur
    dimnit e vishja pallton 
    me fjollat e borës vallzoja nëpër natë
    ndigjoja “I’m sailing…” kur udhëtoja larg
    dhe dëshirën m’e pushtue lirinë
    ia kallxoja veç arushit jeshil.
    Sot
    e kuqja m’ngjan në pafajësinë e lojnave t’fëminisë
    dhe frikën e qortimit

    Dhe prap kthehem për pak atje

    Kthehem
    sa me u matë me besnikinë e arushit
    të bardhën e borës
    dhe ngjyrën e lirisë.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË