More
    KreuLetërsiBibliotekëKA NJË PJERRËSI TË ÇUDITSHME DRITA - cikël me poezi nga poetesha...

    KA NJË PJERRËSI TË ÇUDITSHME DRITA – cikël me poezi nga poetesha të mëdha

    Përktheu Roland Gjoza

    Gwendolyn Brooks

    NËNA

    Nuk mund t’i harroj dështimet
    Kujtoj foshnjat që erdhën në jetë, po në të vërtetë nuk erdhën
    Ato mishra imcak, të qullur, tullac ose me pak flokë
    Kengetarë apo punëtorë që nuk provuan kurrë të thithnin ajër
    Nuk mund t’i le rrugëve, apo t’i rrah
    Ose të hesht, ose t’iu blej një ëmbëlsirë
    Nuk mund të ul gishtin e madh para tyre
    Ose të zhduk fantazmat kur iu shfaqen
    S’kam si t’i le të përgjojnë psherëtimat e mia të mëdha
    Ose të ha diçka me ta me syrin e nënës llupëse

    Kam dëgjuar në zërat e erës zerat e fëmijëve të mi të vrarë
    Kam folur me ta. Dhe jam lehtësuar.
    Kolopuçët e mi të zbehtë nuk mund të pinin më gji,
    Iu kam thënë; shpirtrat e mi, nëse kam mëkatuar, nëse kam penguar fatin tuaj
    Nëse kam vjedhur lindjet, emrat tuaj
    Lotët aq të dëlirë të foshnjës, lojërat tuaja
    Pasionet e zjarrta, dashuritë romantike, tërbimet e papritura, dhembjet,
    vdekjet tuaja,
    Nëse kam helmuar frymëmarrjen tuaj
    Besomëni, edhe në qëllimin tim kam qenë e paqëllimshme.
    Edhe pse duhet të ankohem, të akuzoj
    Kuptojeni këtë, se krimi ishte i tjetërkujt, jo imi
    Megjithatë ju keni vdekur.
    Ose më qartë, mund të them, se ju nuk u bëtë,
    Kurrë, kurrë dhe për këtë kam shumë frikë.
    Është krim! Oh, ç›farë të them tjetër, si duhet thënë e vërteta?
    Ju keni lindur, keni patur trup, keni vdekur.
    Thjeshtë nuk keni qeshur, nuk keni bëlbëzuar, nuk keni qarë.

    Më besoni, të gjithëve ju kam dashur
    Më besoni, edhe pse ju kam njohur fare pak, ju kam dashur, ju kam dashur
    Të gjithëve


    Emily Dickinson

    KA NJË PJERRËSI TË ÇUDITSHME DRITA

    Ka një pjerrësi të çuditshme drita
    Pasditeve dimërore
    Të shtypin në shpirt katedralet
    Tingujt në kumbanore

    Dhembje qiellore sjellin për ne
    Por ato s’lënë shenja askund
    Dallimi është i brendshëm, i thellë
    Aty ku rrinë kuptimet, në fund

    Askush s’mund ta thotë aq qartë
    Se si e zë trishtimi, vaji
    Se si kjo vuajtje perandorake
    Vjen nga lart, nga ajri

    Dhe kur vjen, natyra mban vesh
    Shtang, s’merr frymë as hija
    Kur ikën, si vdekja e zbehtë
    Ka pamjen largësia


    Mary Oliver

    SINGAPOR

    Në Singapor, në aeroport
    Një skenë të trishte panë sytë e mi
    Në banjën e grave, një derë wc-je ishte e hapur
    Një grua e përkulur po lante diçka në gropën prej porcelani të bardhë

    M’u përzje në stomak
    Ndieva në xhep biletën e udhëtimit.

    Në një poezi duhet të ketë gjithmonë zogj
    Fajkoj, bie fjala, me sy të guximshëm dhe krahë të fuqishëm.
    Lumenj magjepsës dhe pemë gjithashtu
    Një ujëvarë, dhe nëse kjo s’është e mundur, një shatërvan me ujin që ngrihet lart dhe bie me fiskajë
    Sepse gjithmonë dikush dëshiron të qëndrojë në një vend të lumtur, në një poezi.

    Kur gruaja u kthye nga unë, nuk mund t’i përgjigjesha shprehjes së fytyrës së saj
    Bukuria dhe turpi ishin përzierë bashkë në një mimikë të ngrirë
    Dhe të dyja binin shumë në sy, pa bërë dallim.
    Ajo buzëqeshi dhe unë buzëqesha. S’kishte gjë më absurde!
    Natyrisht të gjithë përpiqen të gjejnë një punë.

    Ndërsa dikush dëshiron të qëndrojë gjithmonë në një vend të lumtur, në një poezi
    Kjo grua i kushtohet me mish e me shpirt një pune të rëndomtë, që është tejet e mërzitshme
    Tani po pastron hirnoret e cigareve, tavllat e mëdha si disqe makinash
    Me një leckë blu
    Duart e saj të vogla kthejnë kapakët përmbys, i lajnë dhe i fshijnë
    Ajo nuk punon ngadalë, po as shpejt, si një lumë
    Flokët e saj të zinj janë si krahë zogu

    Nuk dyshoj për asnjë çast nëse ajo e do jetën e saj
    Unë dëshiroj që ajo të ngrihet mbi zhulin dhe llumin dhe të fluturojë tutje mbi lumë
    Kjo s’mund të ndodhë
    Por edhe mund!
    Nëse bota do të ishte vetëm dhembje dhe arsyetim, kush do ta donte atë kaq shumë?

    Sigurisht s’ka si të jetë kështu
    Jo, as që dua të besoj te mrekullitë, por mund të them se
    Dhe nga një jetë mund të shkrepëtijë drita. Dhe këtë e shikoj
    Te ato dy duar, te mënyra se si e shpalosin dhe e palosin atë leckë blu,
    Te mënyra se si buzëqeshja e saj ndriçoi për shkakun tim
    Te mënyra se si kjo poezi u mbush me pemë dhe zogj


    Edna St. Vincent Millay

    MË KUJTOHET

    Ishim shumë të lodhur, ishim shumë të gëzuar
    Kishim lundruar gjithë natën me traget
    Ai ishte i zbrazët dhe plot dritë, por mbante erë stallë
    Pamë një zjarr diku, u mbështetëm në një tryezë
    U shtrimë në majë të një kodre nën dritën e hënës
    Dhe bilbilat këndonin dhe agsholi erdhi shpejt

    Ishim shumë të lodhur, ishim shumë të gëzuar
    Kishim lundruar gjithë natën me traget
    Dhe ti hëngre një mollë dhe unë hëngra një dardhë
    Nga një dyzinë që kishim blerë të dy
    Dhe qielli u zbeh dhe era u bë e ftohtë
    Dhe dielli u ngrit duke derdhur një kovë flori

    Ishim shumë të lodhur, ishim shumë të gëzuar
    Kishim lundruar gjithë natën me traget
    I thamë; “Mirëmëngjes, nënë!”një koke të mbuluar me shall të zi
    Dhe i bleva gazetën e mëngjesit, po nuk e lexuam as unë, as ti
    Dhe ajo qau; “Zoti ju bekoftë!” për dardhat dhe mollët
    Dhe për gjithe paratë që i dhamë, madje dhe qindarkat e fundit
    Që i ruanim për biletat e metrosë


    Nelly Suchs

    VDEKJE, UNË JAM E BARDHË NGA MALLI PËR TY

    Vdekje, unë jam e bardhë nga malli për ty
    përtej dritës tënde të fundit që vdes
    duke derdhur çdo pikë gjaku në çastin e hiçit tënd
    këtej e tutje zbulimi i mungesës së jetës tek ty-
    Ringjallja


    Elizabeth Bishop

    ARTI I HUMBJES

    Arti i humbjes nuk ështe i vështirë per t’u mësuar
    shumë gjëra të menduara me një qëllim të caktuar
    mund të humbasin dhe humbja e tyre nuk është një fatkeqësi

    Humb diçka çdo ditë. Tronditshëm prano
    humbjen e çelësave të deres, orën e harxhuar për dreq
    Arti i humbjes nuk është i vështirë për t’u mësuar

    Pastaj praktiko humbjen që do vijë, humbjen më të shpejtë
    vendet dhe emrat, atje ku ke ndërmend
    për të udhëtuar. Arti i humbjes nuk është i vështirë për t’u mësuar

    Kam humbur orën e nënës. Dhe ç›ndodhi? Veç kësaj
    dhe disa humbje pas saj;  tri shtëpitë e dashura që shkuan
    Arti i humbjes nuk është i vështirë për t’u mësuar.

    Kam humbur dy qytete, o, ç›dashuri që shkoi! Po dhe të tjera,
    disa perandori që unë i zotëroja, dy lumenj, një kontinent
    kam humbur, por kjo nuk është një fatkeqësi.

    Edhe duke të humbur ty, ( shakatë, gjestet e tua,
    Të dua! ) kurrë s’të kam gënjyer. Është e qartë gjithsesi
    Arti i humbjes nuk është i vështirë për t’u mësuar
    Megjithëse duket ( mos e harro këtë! ) si një fatkeqësi


    Amy Lowell

    DHURATË

    E ndjen? Jam jotja përgjithmonë, i dashur!
    Fjalët e mia janë si poçe të vogla
    Që ti mund t’i marrësh dhe t’i vendosësh nëpër rafte.
    Format e tyre janë të çuditshme dhe te bukura
    Me shume ngjyra te kendshme dhe reflekse magjike
    Je i lutur që me kujdes t’i ruash.
    Aroma e tyre do ta mbushë dhomën
    Me ëmbëlsinë e luleve dhe të barishteve të shtypura.
    Kur unë do të jap poçen e fundit
    Ti do të më kesh mua të plotë e të pacënuar
    Por unë ndërkaq do të kem vdekur


    Alda Merini

    FLUTURA TË LIRA

    Oh, gra të varfëra dhe të vetmuara
    të dhunuara nga ata
    që nuk ju njohën.
    gra me duar
    në foshnjëri.
    Sekrete të ëmbla
    dashurish mbani mend
    me të cilat
    babëzia juaj natyrale
    nuk do të ngopej kurrë.
    Do të hani dhe pluhur
    do të përpiqeni të çmendeni
    por nuk do t’ia arrini,
    do ruani fillin e arsyes
    që do t’ju ndajë
    më dysh.
    Nga këto thellësi
    plagësh
    do të çliroheni
    flutura të lira.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË