Just take it all as a sign that we’re through
(Ah, c’mon) (Goodbye)
Punonjësja sociale nuk dukej aq e rrezikshme, në fakt. Kur u hasëm për herë të parë, mendoja se nga dera do të hynte një grua strikte, buzëhollë e me syze të trasha, ashtu si m’i kish përshkruar mami. Por Lela me xhinsat e bardhë dhe sandalet e verës dhe flokët me rruaza dhe airpods dhe thonjtë me xixa dhe sytë e shkruar ishte… epo, nuk është strikte buzëhollë, këtë dua të them. Është si Britney Spears, që e kam xhan. Buzët i ka normale. Syze s’ka. Dhe sytë e saj, s’janë vetëm të shkruar. Ose, janë të shkruar vërtet, por janë edhe shumë miqësorë, e kuriozë, e të qeshur, e seriozë nganjëherë, e thumbues nganjëherë, por më shpesh mirëkuptues; më shumë sy të një shoqes së ngushtë, ashtu si mendoj unë se do të kish qenë shoqja e ngushtë, po të kisha patur një të tillë, se sy të punonjëses sociale.
Është kaq e padrejtë kjo që them, sorry sorry, nuk dua ta teproj. Unë në fakt s’kam idenë si duken punonjëset sociale, s’kam hasur kurrë vetë ndonjë syresh, imazhin për to ma kanë sajuar rrëfimet gazmore e histerike të mamit, there’s too much of this noise. Mami është gruaja më fatprerë në botë, e thotë këtë shpesh vetë, e prandaj ajo ka takuar vetëm punonjëse sociale të liga. Mami është edhe gruaja më e mençur në botë, e ua ka hedhur gjithmonë punonjëseve sociale. Por mua Lela s’më dukej e tillë. Ajo s’dukej fare si punonjëse sociale. Ajo qe si… epo, qe Lela!
Kur u takuam herën e parë, ajo erdhi në shkollë. Sorry sorry, t’ia nis nga fillimi: gjithçka qe faji im. Unë kisha shkuar në shkollë me rroba të pista dhe flokë të pakrehur, motra ime e vogël Nina poashtu. Nuk qe faji i mamit, të betohem që jo, ajo më ka mësuar të laj njollat nëpër vende të dukshme, që rrobat të mos duken të pista. Ajo më ka mësuar edhe të kreh flokët, edhe flokët e mi, edhe të Ninës. Gjithçka që di, mami ma ka mësuar. Ajo është mami shumë e mirë. Por ne u zgjuam vonë, se kishim fjetur vonë prapë, e Nina po luante prapë me atë kukullën e vet të nëmur në vend se të vishej, e çelësi i shtëpisë ish zhdukur prapë… epo, kupton se ku dua të dal. Oops, I did it again!
Kush ngutet përmutet, thotë mami. Sikur të mos mjaftonte tërë kjo, edhe Ninën e zë gjumi në orë të mësimit. You drive me crazy. Dhe mësuesja e saj e marrë, kish thirrur menjëherë shërbimet sociale. Bah.
Më kujtohet si m’u qas, mësuesja e marrë e Ninës, në kohën e pushimit të gjatë. Fustan gri, triko gri, syze gri. Ajo po që është strikte buzëhollë. A vjen me mua Mira, duhet të flasim pak, bla bla blaha. Në zyrën e saj ishte edhe Nina e trembur, me atë kukullën e vet të nëmur në dorë. Ajo m’u gjuajt në grykë, më fal Mira, s’di as vetë si m’u mbyllën sytë. Si je ti Mira, nuk dukesh mirë (jemi perfekt). Si i ke punët në shtëpi (janë perfekt). Kam vënë re se të bien notat kohëve të fundit (ups and downs), se vjen edhe vonë nganjëherë (na ikën autobusi) (edhe Nina s’flen vërtet zyshe, vetëm shtiret sikur flen). Ç’është kjo kukull e pistë kështu (e bën pis Nina kur loz). Ne në shkollë ndihemi një fije të brengosur për ty kohëve të fundit (s’ka pse, vërtet s’ka pse) dhe kemi thirrur një punonjëse sociale (po pse kot zyshe, s’qe nevoja) po ja që të na ndihmojë të kuptojmë se ç’po ngjan kështu me ty… kohëve të fundit.
(E di unë pse ndieni ju të gjithë një fije brengë, kohëve të fundit. Se e ndiqni kot mamin, qëkur iku babi. Por babin s’e përmendni kurrë.)
(Wanna know, do I make you uncomfortable…)
Kur erdhi Lela, zyshja e prezantoi si punonjëse sociale. Por vetë Lela, ajo u prezantua vetëm me emër. Tatjeta unë jam Lela, ja kaq. Nisi të na dëftonte që e kishin thirrur shkolla pse ishin ndier një fije të brengosur, ishte gjë normale dhe e kërkonte ligji; ajo dukej e gjitha si një smiley gazmor dhe Nina vajti u ul me kukullën në prehër të saj. Nina! Pastaj zysha kërkoi ndjesë e doli, ne ngelem vetëm me Lelën. Diku aty Lela i dha një të qeshur të patrazuar, se ç’po fliste me Ninën, dhe kjo më bëri mua, s’di. Që t’i besoj. Lela qeshte, s’di si ta them, born to make you happy. Si pranvera. A si shiu i verës, kur breron mbi atë llamarinën që kemi në oborr. Sorry sorry, unë s’jam Britney Spears dhe s’di si të përshkruaj qeshjen e Lelës. Por ajo ta merrte kalanë nga brenda, kaq di të them. Kështu thotë mami nganjëherë, për njerëz që i pëlqejnë. Mua Lela më pëlqente. Lela ta merrte kalanë nga brenda.
Natyrisht, ne s’i thamë se na mungonte babi. Sot kur mendohem, nuk e di se pse. Toxic. Ndoshta pse shkolla ishin të brengosur një fije, kohëve të fundit, ndërsa s’e përmendin babin kurrë. Lela tha se kur je fëmijë, heshtja e të rriturve ta bën qimen tra. Por edhe një fëmijë arrin të kuptojë se ka ndodhur diçka kur ndodh diçka; ne fëmijët s’jemi aq idiotë sa mendojnë të rriturit. Sidomos jo unë, unë nuhas gjithçka. Si ta zëmë, atë ditë kur na la babi. Ja ajo ngjarje, ndonëse e madhe, s’do të kish qenë aq e rëndë ndoshta, s’e di. Sikur të rriturit të uleshin, e të na tfillonin disi se çfarë kish ndodhur. Se çfarë do të ndryshonte konkretisht, për mua, e për Ninën. Por kur të rriturit heshtin. Kur nuk zënë në gojë atë që ndodh. Toxic!
Pra s’folëm me Lelën për babin: por folëm për tjerat. Për shkollën, për zyshën e sertë, strikte buzëhollë (edhe Lelës i dukej fiks ashtu), për detyrat, për shokët e shkollës. Kur u ndamë, pse trokiti në derë zyshja që kish mbaruar punët e veta, Lela na tha se do të takoheshim prapë nesër: dhe hey, për çudi, ashtu ndodhi. Them për çudi pse të rriturit gjithmonë, gjithmonë, bëjnë të kundërtën e asaj që thonë. Por ajo erdhi ditën tjetër, e ditën tjetër, e ditën tjetër prapë. Zyshja na mblidhte, zyshja na ndante. Lela nisi të më pyeste edhe për motrën time, e për kukullën e saj. Dhe pa pritur e pa kujtuar, bang, isha hapur edhe për mamin. Për burrat e saj. Për dehjet. Hey hey hey, so look who’s talking now. Si dreqin ndodhi kjo? Ec e më thuaj! S’ta kam idenë, të betohem. Do të ketë qenë figura e Lelës, me xhinsat e bardhë dhe sandalet e verës dhe flokët me rruaza dhe airpods dhe thonjtë e shkruar dhe sytë gjithë xixa… kishim harruar që po flisnim me një nga ato. Punonjëset sociale. Ishte bërë si shoqe me ne. Dua të them, Nina i ish ulur në prehër. Nina!
Dikur m’u kujtua edhe mua budallaçkës, se kishim kaluar kufirin. Se kishim përmendur gjëra që s’duhej të ishin përmendur. Kur më mbiu kjo kuptesë, teksa po flisnim herën e radhës, m’u ndal fryma nga frika. U ndala në gjysëm të një fjalie, si të më kish goditur rrufeja, e një dorë e akullt ma shtrëngoi zemrën në grusht. Oops! Lela e kuptoi menjëherë se çfarë po ndodhte. Mos ki frikë, më tha ngadalë, sikur s’donte ta trembë Ninën. Kjo ngel midis nesh. Mua këto fjalë më frikësuan, absolutely. Nëse ka diçka që di për të rriturit, është një gjë e thjeshtë. Të rriturit thonë gjithmonë, gjithmonë, të kundërtën e asaj që bëjnë.
(Ja si babi: kur iku, tha se do të ktheheshin pas pak. Natyrisht.)
Kur mbaroi ai takim e u kthye zyshja në zyrë e u ndamë me Lelën e u nisëm për në shtëpi, aty te ura e gurtë mbi lumë, nisa të kërcëlloj dhëmbët nga një acar që po më përshkonte trupin anepërtej. E pra jashtë ishte vapë, hej njëqind gradë Celsius a diçka. Nina po luante e këndonte me kukullën gjithë rrugën, e pe Mira sa e mirë Lela, mua më pëlqeu Lela a të pëlqeu ty, unë dua të takoj prapë Lelën a do ti. S’di as vetë si ndodhi, por i mora Ninës kukullën. E ia flaka, drejt e në lumë. Nina më pa një çast e tronditur, syshqyer, gojëvarur, imazh i gjallë i stepjes e moskuptimit e dhembjes bashkë. ‘Cause all we had is broken like shattered glass. Pastaj i dha një klithme që, të betohem, i zgjoi dhe të vdekurit ndër varre, e m’u gjuajt mua me grushtat e vet të vegjël. Kukulla ime, kukulla ime, ma dha babi. Dua kukullën time.
Gjithçka mbaroi në të vetmen mënyrë në të cilën mund të mbaronte. Me ne dy në vrap skaj lumit duke ndjekur kukullën plastike që po notonte larg e më larg, gjersa e zumë dikur, pothuajse te varret e qytetit. Aty kukulla ngeci te një degë lisi që kish ngelur gjysëm e zhytur në ujë. Ne hymë, me njëfarë rreziku për veten, e shpëtuam kukullën. Vetëm kur dolëm, të dyjat të lagura e të kapitura, kuptuam se ku kishim mbërritur. Your breath like ghosts that disappear. Pushuam ca kohë, sa të thaheshin pak rrobat (nuk u thanë). E pyeta Ninën nëse donte të vizitonte babin.
(Ajo më tha jo pa më shikuar, duke ndrequr palët e fustanit të kukullës së vet.)
Kur erdhëm në shtëpi, e kuptova menjëherë që mami ishte e zemëruar. Por ajo e mbajti veten. Na pyeti se pse isha ashtu për ibret dhe unë i thashë se kishim luajtur me një zorrë uji të komshive, mami s’e zgjati më tej. Atë natë hëngrëm në heshtje dhe mami nuk piu. Ta ketë thirrur vallë Lela që atë ditë? Nuk e di. Por di se ai burri pijanec që flen tek ne nuk erdhi mbrëmë. Edhe gjërat e tij janë zhdukur nga shtëpia: është si të mos kish qenë kurrë.
(Të rriturit e kanë këtë, që zhduken pa gjurmë. Si në përralla. A në filma.)
Por sot na trokiti në derë Lela, me xhinsat e bardhë. Lela me sandalet e verës, e flokët me rruaza, e airpods. Lela me thonjtë gjithë xixa, e sytë e shkruar. Mami na tha të luanim në oborr, se ajo dhe Lela kishim për të kuvenduar. Nina më hodhi një shikim gjithë frikë. A nuk tha Lela që do të shiheshim në shkollë?! Nina e vogël, vetëm tashti po e merr vesh. Të rriturit gjithmonë, gjithmonë, thonë një gjë e bëjnë një tjetër.
Nuk di se çfarë po i thotë Lela mamit, por vë bast e di se çfarë i thotë mami Lelës. I thotë se jeta vazhdon, por se s’është hiç e vërtetë se çfarë s’të vret të forcon. Se çfarë s’të vret të sakatos, të bën të çalë për jetë. Këto janë fjalët e preferuara të mamit. I thotë se edhe gruaja është njësoj si burri, se edhe ajo shkërdhehet e dehet për të harruar. Por burrat që bëjnë ashtu ngelin disi prapë burra, pse quhet burrnore të shkërdhehesh e të dehesh. Ndërsa gruaja humb graninë e njerëzinë në sy të të tjerëve. Ajo s’quhet më njeri. Mami im, rebele me sy të perënduar. I’m in a rebellion/And I’m up against the truth/So will you join me/Or will you be taken too.
Do të duhej së paku të thotë kështu, mami. Por dyshoj se s’do të thotë asgjë, se do të heshtë siç e ka zakon. Mami është si unë, si Nina. I thotë mbase gjërat në kokë të vet. Por s’i nxjerr të palarat jashtë kur dëgjojnë tjerë. Jo si ti, Britney. As ty s’të doli puna mirë, kur i nxore të palarat sheshit. Përkundrazi. Edhe ti ke një babi që kontrollon jetën tënde. Jo me mungesë, si babi im. Por me prani. Etërit ashtu janë, Britney. Me prani, a me mungesë, ata kontrollojnë jetët tona. Ooh papi, love you, mm papi, love you/You love it when I’m freaking out/Things get rough and there’s no doubt/(You will always be there for me).
Duhej ta kishe parë, Britney, tek iku Lela, me xhinsat e sandalet e thonjtë. Ajo na përshëndeti solemnisht te dera. Na përqafoi, na puthi, na tha se do të kthehej përsëri. Unë ngrita supet. Natyrisht, Lela s’u kthye kurrë më. Supozoj se gjeti diku një punë tjetër, në një distrikt më të mirë. Diku, them, ku etërit s’vdesin papritur në trafik. E ku mamatë kanë lekë në bankë, punë zyrash, e s’dehen për të harruar. Diku ku të gjitha vajzat e vogla që lozin me kukulla në ulëse të pasme mbijetojnë, pse kanë xhinsa të bardhë, e airpods, e thonj e sy xixëllues.
Mbasi ikën Lela, mami vjen të më përqafojë. Bija ime, bija ime, më thotë e përlotur, e më mban në grykë. Më vjen keq, më vjen keq. E di që të mungojnë babi e Nina. Edhe mua më mungojnë.
Unë i kam zët këto përqafime të mamit. Sorry sorry, por janë gjithë agushi, e angështi, e ufëm, e duhmë të mefshtë trupi, një si agoni e pafundshme brenda një pusi që s’ka skaj e s’ka mbarim. Mua më duket më shumë si një shtrëngim ankthi se një përqafim. Është thuase mami kërkon të më shndërrojë, të më ndryshojë disi. Të më shërojë.
Por unë s’dua të ndryshoj.
Why should I be sad? Heaven knows!
From the stupid freaking things that you do
(Stupid freaking things)
Why should I get mad? Feel sad? Who knows?
Just take it all as a sign that we’re through
(Ah, c’mon) (Goodbye)
Ndoshta kur të rritem bëhem artiste si Britney. Zyshja thotë se shprehem mirë. Por unë shprehem mirë vetëm në shkollë, jo në shtëpi. Ta zëmë Nina, ajo pyet nganjëherë për Lelën, teksa luan me kukullën. Mira sa e bukur ishte Lela, a të kujtohet, si kukull. Mira a do të kthehet Lela ndonjëherë. Ajo tha se do të kthehet prapë. Unë vetëm ngre supet, i them s’di. Por unë e di. Se unë s’jam bebe, që të loz me vetveten. Unë e di, natyrisht. Të rriturit bëjnë gjithmonë, gjithmonë, të kundërtën e asaj që thonë.
Shishja e rakisë ndodhet ende në komodinë. Mami thotë se s’do të pijë më. Por s’do të më befasonte sikur, kur të kthehem një ditë nga shkolla, ta gjej tapë në dysheme.
(Edhe ti babi the se do të ktheheshit. Natyrisht.)
(Por s’u ktheve më.)
