Përktheu nga anglishtja Aristidh Shqevi
Unë isha ‘i dashuri’i Mjau-t. Nishino ishte ‘miku i mirë’ i saj.
Nishino dhe unë grindeshim shpesh por edhe vinim buzën në gaz për fjalët e ndryshme që përdornim. Çdo gjë ama kishte kuptim. Mjau është një mace me një mozaik ngjyrash, e zezë, kafe, ngjyrë portokalli dhe e bardhë. Ajo është e imët, me trup elastik, dhe e qetë.
Një ditë vere ajo u shfaq në verandën time.
Isha duke i bërë fresk vetes me një freskore ndërkohë që veshin e mbaja tek radio. Me volumin e ulur po dëgjoja radiostacionin ushtarak amerikan FEN. Luhej një këngë që para njëzetë vitesh kishte pasur një sukses të madh – kur unë kisha qenë në moshën njëzetë vjeçare. Dëgjoja dhe këndoja njëkohësisht tek freskoja veten nën ritmin e muzikës.
Për një çast m’u bë sikur pashë diçka me bishtin e syrit. Pa lëvizur nga vendi, hodha vështrimin përmes rrjetës që kisha vendosur për t’u mbrojtur nga mizat dhe vura re se aty ndodhej një mace. Ajo vinte rrotull në verandë pa u nxituar dhe më pas pushoi mbi makinën larëse të rrobave. Unë vështrova macen, por edhe ajo m’i nguli sytë.
E lashë freskoren dhe thërrita, ‘Mjau.’ Macja nuk mjaulliti. E provova edhe një herë tjetër. Këtë radhë u dëgjua një mjaullimë. Ajo tingëlloi më shumë si një ‘Mjau’.
Lëviza perden e rrjetës nga dera. Menjëherë macja ngriti sytë në drejtimin tim, por nuk u largua. ‘Ke uri?’ e pyeta unë. Macja mjaulliu përsëri. U futa në hyrjen time dhe u ktheva me bërthamën e një pjeshke të vendosur në një pjatë, të cilën e ula përtokë. Macja u hodh me elegancë nga makina larëse, dhe nisi ta lëpijë tulin e frutës që kishte mbetur rreth bërthamës. Mënyra se si ajo e lëvizte gjuhëzën përreth bërthamës së pjeshkës ishte zbavitëse. Bërthama mbi pjatë u duk fillimisht e vogël, por tani, duke e krahasuar me fytyrën e maces mbi pjatë, ajo të linte përshtypjen se ishte shumë më e madhe.
Pas njëfarë kohe, macja kërceu sërish mbi makinën larëse dhe që andej u hodh me hov mbi parmakun e verandës. Më pas përfundoi në dysheme. Në çastin që putrat e saj prekën dyshemenë u dëgjua një tingull i mbytur, a thua se një pikë ujë kishte rënë në tokë.
‘Mjau,’ thirra unë. Macja ktheu kokën.
Pjata që ende kishte mbetur në verandë kishte filluar të mbushej me milingona. Mora një letër fshirëse dhe mbështolla me të bërthamën e pjeshkës. U futa sërish në apartament dhe hodha në koshin e plehrave bërthamën dhe letrën fshirëse me të cilën e kisha mbështjellë.
‘Që këtej e tutje do të thërras Mjau, në rregull?’ i thashë me zë të ulët maces, e cila tashmë ishte larguar. Lajmet në radio po lexoheshin me një ritëm të shpejtë. Zukatja e gjinkallave jehonte nëpër pemët e parkut që shtrihej para syve të mi.
‘Mjau,’ u përpoqa të bëja sërish me tonin e zërit lehtazi më të lartë. Kështu tingëllonte më bukur.
‘Mjau,’ thirra edhe njëherë tjetër. Pa vonesë mora drejtimin drejt banjës për të bërë një dush.
*
Shfaqjet e Maju-t në apartamentin tim ndodhën përafërsisht në të njëjtën periudhë që zhvillova bisedat e mia të para me Nishino-n. Ai jetonte në apartamentin ngjitur me atë ku banoja unë. Që të dy ishim futur në apartamentet e reja menjëherë sapo blloku kishte përfunduar së ndërtuari, ndaj dhe kishim pesë vite që ishim komshinj. E vërteta është se bisedat tona u bënë më të shpeshta vetëm pasi Mjau kishte filluar të më bënte vizita. Deri në atë periudhë, edhe në rastet kur e hasnim njeri tjetrin në korridor, ne thjesht përshëndeteshim me kokë dhe përpiqeshim t’i shmangeshim kontaktit me sy.
Dëgjova zërin e Nishino-s të më thërrasë pikërisht në momentin kur po përgatitesha t’i nxirrja Mjau-t pak mish kalë deti në verandë.
Kisha vendosur që ushqimin ta vendosja në një pjatë të rëndë ngjyrë kafe. E kisha blerë atë para pak kohësh, në një moment trilli të beftë, në një dyqan të vjetër antikash që ndodhej në segmentin rrugor midis apartamentit tim dhe stacionit të trenit. Dyqani ishte i mbushur me tase, filxhanë çaji si edhe filxhanë për të pirë saké. Pjata kishte për zbukurim dy a tre krapa që vinin rrotull buzës së një lumi. Ai ishte vërtet një dyqan antikash, por meqenëse pjata kishte një ciflosje, ajo nuk kishte kushtuar dhe aq shumë. Pjatën e kisha larë mirë (brenda në dyqan kishte pak pluhur) dhe disa herë e kisha nxjerrë në verandë me sardele të tymosura.
‘Është vërtet një pjatë që ta bën me sy,’ tha Nishino duke ngritur shikim lart drejt meje që qëndroja ulur në verandë pak më sipër se niveli i tokës.
‘Po,’ u përgjigja unë. Shikimi im në atë çast duhet të ketë qenë skeptik.
‘E gjitha kjo është për macen?’ vazhdoi Nishino, i cili me sa dukej, nuk e kishte vënë re shikimin tim.
‘Po,’ vendosa të them. ‘Është për Mjau-n, jo për çdo lloj mace.’ Sidoqoftë, dëshira për mos ta treguar menjëherë emrin e Mjau-t, kishte mbizotëruar.
Nishino nuk luajti nga vendi; ai thjesht qëndroi aty duke mbajtur shikimin lart. Pjatën që mbaja në dorë e ula përtokë në dyshemenë e verandës. Fytyra e Nishino-s, e ngritur lart, kishte ngjashmëri me atë të Mjau-t. Shprehja e fytyrës së tij kishte diçka të egër, por edhe delikate. Nishino me siguri duhej t’i kishte kaluar të tridhjetat, megjithatë tek ai shihje diçka rinore.
Mjau mbërriti aty pa vonesë duke lëshuar një mjaullimë të denjë për emrin e saj. Me shumë kënaqësi, ajo e konsumoi të gjithë mishin e kalit të detit. Tek vështroja Mjau-n, Nishino-n e harrova krejtësisht. Me ta lëpirë të gjithë pjatën, Mjau u hodh mbi parmakët dhe më pas u lëshua plluq në rrugë.
‘Mjau,’ thirri Nishino; ajo u mblodh kruspull pranë tij. Duke i mbyllur sytë jo plotësisht dhe duke nxjerrë kerrmëza, ajo e la veten të lirë që ai ta ledhatonte.
‘Është mace miqësore,’ tha Nishino tek e përkëdheli atë.
‘Është me të vërtetë e tillë,’ u përgjigja unë duke u shtirë si e qetë pavarësisht se në brendësi isha e nevrikosur. Përse duhet ajo të nxjerrë kerrmëza për një tip si ai?
‘Mbase dhe unë duhet të përpiqem që ta ushqej atë,’ tha Nishino me të njëjtën ngrohtësi që karakterizonte vetë Mjau-n.
Unë buzëqesha disi, por përgjigje nuk dhashë. Menjëherë mora pjatën dhe nxitova drejt apartamentit tim. Nishino kishte ngritur kokën lart sikur të donte të thoshte diçka, ndërkohë që unë mbylla me forcë derën e xhamtë.
‘Pata përshtypjen se deri diku u trembe,’ ma rikujtoi ndodhinë më vonë Nishino. Në atë periudhë unë përjetoja një farë ndjenje frike. Gjithsesi nuk mund ta dija se, dy muaj më vonë, në një farë mënyre do të bëhesha e dashura e tij.
*
Nishino u fut pa zhurmë në apartamentin tim të njëjtën ditë që Mjau u shfaq në verandë.
Ai ndofta nuk klithi me të madhe ’Mjau,’ por zemrën ma rrëmbeu po me aq ëmbëlsi sa edhe ajo. M’u desh që derën ta lë vetëm gjysmë të hapur dhe t’i bëj shenjë atij të futej brenda – në fillim me kikirikë dhe biskota të thata në vend të bërthamës së pjeshkës – dhe pa kaluar gjatë, e mirëprita atë vetë me një pjatë dhe tas në dorë.
‘Çdo ditë vjen macja këtu?’ më pyeti Nishino.
‘Ajo nuk është “Macja”, ajo është Mjau,’ e korrigjova unë, gjë që e bëri atë të qeshë.
‘Ka kohë që e thërras Princ Mjau.’
‘Më dëgjo, është femër, dhe emri Mjau i përshtatet më shumë se çdo gjë tjetër.’
Ndërkohë që unë thashë këtë, Nishino më dhuroi një puthje të lehtë. Menjëherë pas kësaj, ai mori pjatën e rëndë të Mjau-t, e cila ndodhej poshtë tavolinës së vogël.
‘Pjatën e kam blerë shumë lirë.’
‘Për mua, t’i ofrosh një pjatë të tillë Mjau-t, është një shpenzim i tepërt.’
‘Mbi të gjitha, Mjau është e dashura ime.’
‘Vërtet? Mjau është e dashura jote?’ Nishino ia dha një të qeshure. ‘Atëherë, po unë kush jam, Eriko?’
‘Ma do mendja, një mik i mirë.’
Nishino qeshi, më puthi sërish, por këtë herë më fort se radhën e parë.
‘Kështu veprojnë shokët e mirë?’ pyeti Nishino me një zë të butë.
‘Natyrisht,’ u përgjigja unë duke zbardhur dhëmbët.
‘Mjau është me të vërtetë numri një për ty,’ tha Nishino duke shprehur kështu njëfarë pakënaqësie, edhe pse sytë i shndritën.
‘Mjau është ajo çka është më e mira për mua, siç jam edhe unë për të.’
‘Po mirë, atëherë kjo do të thotë se unë jam thjesht një shok i mirë për ty – dhe jo vetëm për ty, Eriko, por dhe për Mjau-n gjithashtu.’
Nishino lëshoi një psherëtimë të thellë. Në vijim, ai mbuloi fytyrën me të dyja duart dhe bëri sikur filloi të qante me gulçimë.
‘Oh, mos u dëshpëro kaq shumë,’ thashë unë. Nishino po më shikonte përmes gishtërinjve të dorës, dhe një çast më pas, ai shpërtheu në një të qeshur të madhe. Unë qesha së bashku me të.
‘Je me të vërtetë fantastike, Eriko,’ tha Nishino me tonin e zërit të ngritur shumë lart duke më përqafuar. Pastaj ai lëshoi trupin e tij të lirë mbi trupin tim në qilim dhe më puthi me shumë ndjenjë.
Pjata ngjyrë kafe e Mjau-t ishte sipër kokës sime, ndaj sa herë që shtrija dorën, tek e prekja atë, dëgjohej një trokëllimë. Kisha filluar të bija në dashuri me Nishino-n. Në çdo çast isha e gatshme të bija në dashuri me të. Gjithsesi nuk kishte sesi ta doja Nishino-n. Në mënyrë absolute refuzoja ta dashuroja atë. Vendimin për këtë e kisha marrë.
Me martesën kisha dështuar një herë. Im shoq dhe unë duheshim shumë me njeri tjetrin. Për fat të keq gjithçka u shemb. Faji nuk ishte i tim shoqi; por as i imi nuk ishte. Ne thjesht arritëm ta kuptonim se nuk shtyhej më. Një ditë. Fare papritur.
Nuk është se e kam humbur besimin, por që atëherë, ndoshta, jam më e kujdesshme, në mendime kridhem më shumë. Kur fjala është për dashurinë, vigjilenca dhe zhytja në mendime të çojnë gjithmonë drejt ngurrimit.
‘Eriko, përse nuk mund të jem unë i dashuri yt? Nishino më pyeste vazhdimisht. Si një fëmijë i llastuar. Një djalë i prapë tridhjetë e pesë vjeçar. Veç të tjerave ishte dhe pesë vite më i ri se unë.
‘Sepse nuk mund ta marr përgjegjësinë për ty,’ u përgjigja duke ia ledhatuar fytyrën Nishino-s.
‘Nuk e kuptoj përse sillesh kaq arrogante me mua,’ tha Nishino me indinjatë.
‘Arrogante?’
‘Ta mendosh se mund ta marrësh përgjegjësinë për një person tjetër është sjellje arrogante. Pra, do të thotë, ta mbash tjetrin nën tutelë.
‘Të kuptoj mirë.’ Pohova me kokë. Ndërkohë që unë vazhdoja të pohoja me kokë, ai indinjohej gjithnjë e më shumë.
‘Nuk kërkoj të më adhurosh – unë dua që ti të jesh e dashura ime!’ Kishte një zemëratë në tonin e zërit të Nishino-s, dhe megjithatë, atij ende i shndritnin sytë.
Nëse Nishino ndjente njëfarë afërsie ndaj meje, kjo ndofta vinte ngaqë unë e trajtoja atë me gjakftohtësi. Nuk kisha as më të voglin dyshim se në momentin që nuk do ta trajtoja më në atë mënyrë, ai do të ikte me vrap. Gjithsesi qëndrimin tim nuk do ta ndryshoja. Nishino dhe unë ishim njerëz të gatuar nga i njëjti brumë. Ky ishte përfundimi im pasi i shqyrtova rrethanat me shumë kujdes.
‘Shikoj diçka tepër të sinqertë tek Mjau,’ thashë unë; Nishino uli kokën i zhgënjyer.
‘Mos do të thuash se ke më shumë besim te një mace e rastit sesa te unë?
‘Deri diku, mund ta interpretosh edhe kështu.’
‘Me të vërtetë më nënvleftëson kaq shumë?’
Nishino ta linte përshtypjen se ishte mishërimi i njeriut mendjelehtë. Mbas orës dhjetë të natës, zilja e telefonit binte disa herë. Gjithmonë do e thërriste një grua. Me secilën prej tyre ai tregohej i dashur dhe i sjellshëm. Kur Nishino filloi të vinte në shtëpinë time, i kërkova që celularin ta mbante të fikur. Përgjigja e tij nuk ndryshonte kurrë.
‘Celularin do ta mbaj të fikur në çastin që do të ma lejosh të bëhem i dashuri yt.’
‘Ka diçka që nuk shkon tek ty Nishino,’ thashë unë.
Nishino pohoi me kokë, ndërsa fytyra i mori një pamje të rëndë. ‘Unë e di këtë më mirë se kushdo tjetër. Po, ka diçka që nuk shkon tek unë.’
Tek tha këtë Nishino u duk tepër serioz, ndonëse gjithmonë tek ai vije re diçka përqeshëse.
‘Në rregull atëherë, që këtej e tutje ti duhet të bësh një jetë të ndershme, pa dredhi,’ thashë unë.
Nishino ngriti kokën në drejtimin tim dhe psherëtiu.
‘Druhem ta ndërmarr hapin e parë.’
‘Çfarë të tremb vallë?’
‘E di çfarë, kam frikë se do të përfundoj me një jetë të drejtë e të moralshme.’
‘Po më thua se do ta urreje një jetë të tillë?’
‘Nuk është se do ta urreja – problemi është se do të kisha frikë prej saj.’
‘Fjalët nga goja e tij dolën me shpejtësi. Më pas ai mbështeti kokën mbi gjoksin tim dhe për disa çaste vazhdoi të qëndrojë i heshtur.
‘Gjoksi i femrave më tërheq,’ thoshte shpesh Nishino. Zilja e celularit të tij ra përsëri, por ai nuk u përgjigj.
‘Mos duhet të përgjigjesh?’ pyeta unë.
‘Jo, nuk kam dëshirë,’ tha ai. ‘E kam seriozisht, ti më kupton.’
Më pas ai shtoi, ‘Po tregohesh e keqe, Eriko,’ Koka e tij vazhdonte të mbështetej mbi gjoksin tim. Po vështroja plogët pjatën e Mjau-t. Isha në prag të të rënit në dashuri me Nishino-n, por vetes i thashë se atë nuk mund ta doja. Për një çast mendova se fjala ‘dashuri’ ishte shumë e çuditshme. Ajo ishte njësoj si pjesa e brendshme e dyqanit të anitikave ku kisha blerë pjatën e Mjau-t. Tejet i heshtur dhe mbuluar nga pluhuri. Kujtime të dikurshme që mblidhen në një lëmsh. Disi nostalgjike dhe të trishtueshme.
Me kokën që ende i pushonte në gjoksin tim, Nishino qëndronte i heshtur dhe me sy të mbyllur.
‘Po shpërngulem,’ tha Nishino.’
‘Vërtet?’ pyeta unë. Zëri im ishte i qetë.
‘Eriko, përse nuk martohesh me mua?’ Tek bëri këtë pyetje, ai pozicionoi trupin shtrembër me qëllim që ta shmangte vështrimin tim.
Unë qesha nën hundë, por veç kësaj nuk dhashë asnjë përgjigje tjetër.
Nishino më hodhi një vështrim me ngulm, por ama nuk guxoi të më shikonte në bebe të syrit. Mjau kishte lënë copëza sardelesh të pjekura në skarë mbi pjatë. Në vend që të më shikonte mua, ai ia nguli sytë sardeleve.
‘Do t’i provosh pak sardelet? pyeta unë.
‘Po,’ u përgjigj Nishino me zë të ulët. ‘Sa mirë do të ishte sikur të kisha qenë Mjau. Ti do të më ushqeje me sardele dhe skumbri çdo ditë.
Toni i zërit të tij ishte hokatar, ndaj dhe unë qesha. Një çast më vonë ndala së qeshuri ngaqë vura re se sytë e tij, këtë radhë, nuk po shkëlqenin.
‘Seriozisht e ke?’ pyeta unë.
Nishino uli sytë. ‘Nuk jam fare i sigurt,’ u përgjigj ai.
‘Ka kohë që po tregohem i kujdesshëm për të mos përfunduar kështu.’
‘Desha s’desha më erdhi për të qeshur kur ai përdori fjalën ‘i kujdesshëm’. Ai vuri buzën në gaz bashkë me mua. Momenti i shkëputjes nga Nishino do të vinte së shpejti. Instinkti im më paralajmëroi që mos ta afroja shumë tek vetja. Përndryshe do të filloja të ushqeja ndjenja romantike për të; ndërsa ai, mund të binte në dashuri me mua.
Me qetësi vendosa pjatën e Mjau-t në lavaman. Pastrova copëzat e sardeles në kullore dhe fillova të merrem me larjen e pjatës. Ndjeja shikimin e tij që binte mbi mua. Pothuajse dhimbshëm ndjeva vështrimin e tij që kishte pushuar mbi shpatullat e mia tek qëndroja para lavamanit.
Tek hapa çezmën përsërita fjalët, I dashuri im i vetëm është Mjau, vetëm Mjau, a thua se këto ishin fjalë të shenjta.
‘Eriko,’ Nishino thirri emrin tim.
‘Çfarë?’ pyeta pa u menduar gjatë me kurrizin ende të kthyer nga ai.
‘Eriko,’ përsëriti Nishino. Unë sërish nuk u ktheva. Pjata e Mjau-t shkëlqente nga pastërtia, megjithatë unë vazhdova shpëlarjen me ujë.
‘Do të marr në telefon,’ tha Nishino. ‘Do të telefonoj çdo natë.’
‘Mirë,’ u përgjigja unë me kurrizin vazhdimisht të kthyer nga ai.
Më pas, Nishino u largua menjëherë.
Edhe pas largimit të tij unë vazhdova ta shpëlaj pjatën e Mjau-t. Ajo shkëlqente. Zakonisht dukej si një mall i vjetër dhe i çngjyrosur, por tani tek shpëlahej me ujë ajo vërtet lëshonte xixa.
‘Ia dola mbanë,’ mendova me vete. Situatën e përballova mjaft mirë. Madje pa rënë në dashuri asnjë çast. Për më tepër, duke mos rënë në dashuri, atë nuk e lëndova në ndjenja dhe vetes nuk i bëra dëm.
Më pas bëra një banjë për qejfin tim, vura një maskë fytyre dhe u mora me përkujdesjen e thonjve. Vazhdimisht e kisha mendjen tek vetja, kontrolloja se mos provoja ndonjë ndjenjë pikëllimi, por valët që ndjeja nuk ishin më shumë se një llokoçitje e vogël.
Rashë në shtrat, mbylla sytë dhe u përpoqa që të më marrë gjumi. Për fat të keq, gjumi më bënte dredha. Kujtova Mjau-n. Të nesërmen do ta trajtoja me peshk ton sashimi.
Në momentin që vendosa të veproja kështu, dallgët filluan të më vërviten. Ishin dallgë gjigante që rrokulliseshin. Nishino më mungonte. Nuk është se e doja, u mundova t’ia mbush mendjen vetes tek shtrëngova dhëmbët. Ajo nuk ishte dashuri. Unë thjesht – nuk duhej ta kisha lejuar që të më afrohej kaq shumë. Këtë ia thashë vetes disa herë.
Pak nga pak gjumi filloi të m’i kapiti sytë. Në atë çast më ra ndërmend se celulari i Nishino-s nuk kishte rënë atë natë. Vajzat që e merrnin vazhdimisht në telefon nuk e kishin shqetësuar për as edhe një moment të vetëm.
Në çastin kur po më rëndoheshin kapakët e syve e kuptova se Nishino duhet ta kishte mbyllur telefonin. Sapo e kuptova këtë, gjumi më mori menjëherë. Një pjesë e imja druhej se ato që Nishino m’i kishte thënë, i kishte seriozisht.
U mundova të sjell ndërmend momentin kur Mjau ishte larguar.
Hera e fundit që e pashë Mjau-n ishte në prag të vitit të ri – për këtë jam e sigurt. Ajo e kishte mbaruar shpejt e shpejt salmonin që kishte mbetur nga simitet kombu-maki që i kisha pjekur vetë. Kur e thërrita në emër, ‘Mjau’ ajo më ishte përgjigjur ‘Mjau’. Si zakonisht.
Që nga dita e nesërme, Mjau nuk u pa më. Qesha me gjithë zemër, gjithmonë me mendimin se ajo duhet të ishte larguar me rastin e pushimeve të vitit të ri, por kaloi një javë, pastaj një muaj, dhe megjithatë ajo nuk dha shenja jete.
Kishin rrjedhur tre muaj që nga koha e largimit të Nishino-s, thirrjet e tij telefonike po bëheshin gjithnjë e më të rralla.
‘Më kanë braktisur si e dashura ashtu dhe miku im i mirë.’ I murmurisja këto fjalë sa herë që dilja në verandë nën rrezet e diellit dimëror. Mjau më mungonte. Provova ta them këtë fjali me zë të lartë. ‘Mjau, ti më mungon.’ Në lidhje me mallin për Nishino-n nuk thashë asnjë fjalë. Natyrisht.
Pjatën e Mjau-t e lava mirë dhe e vendosa në raftin e ulët të dollapit. Mace të tjera, por jo Mjau, shfaqeshin në verandën time; nuk ushqeva asnjërën prej tyre. Herë pas here, më kujtohej qartë zëri i Nishino-s dhe shprehja e fytyrës së tij, mënyra sesi ai mbante distancë, por edhe sesi tregohej i ndjeshëm në të njëjtën kohë.
Çfarë ishte ajo që e trembte Nishino-n? Po unë – përse kisha pasur frikë ta dashuroja atë? Atëherë, gjithçka kishte qenë e qartë për mua, por tani, tek hidhja shikimin prapa në kohë, çdo gjë ishte e paqartë. Lëvizjet e zhdërvjellëta të Mjau-t ishin bërë të turbullta në kujtesën time.
Pyeta veten mos vallë, madje edhe tani, diku në një vend të largët, Nishino po tregohej i kujdesshëm për të mos rënë në dashuri me askënd. A thua të vazhdonte ai t’i ndalonte vajzat në rrugë – dhe t’i joshte ato me zërin e tij të ëmbël?
Unë duhej t’i kisha dhënë sardele dhe skumbri Nishino-s çdo ditë. Dua të them, Nishino-s. Vetëm ashtu do të kishim mundur të jetonim së bashku të lumtur përgjithmonë. Ka momente që ndjehem kësisoj. Më pas ndjej mall për Mjau-n. Ajo më mungon jashtë mase. ‘Mjau,’ thërras unë me zë të lartë emrin e saj. Në vijim, me një zë të qetë, thërras po me zë të lartë edhe emrin e tij.
‘Nishino.’
Dielli dimëror vazhdon ta ndriçojë verandën.
Hiromi Kawakami
Lindur në vitin 1958 në Tokyo, HIROMI KAWAKAMI është një romancieret më të famshme japoneze. Ajo është fituesja e Pascal Short Story Prize for New Writers dhe Akutagawa Prize. Romani i saj Drowning fitoj dhe Ito Sei Literature Award dhe Joryu Bungaku Sho (Çmim për Shkrimtaret Femra) në vitin 2000. Romani i saj Manazuru fitoi Japan-U.S. Friendship Commission Prize në 2011. Strange Weather in Tokyo (Sensei no kaban) fitoi çmimin Tanizaki në 2001 dhe ishte finalist për Man Asian Literary Prize dhe Independent Foreign Fiction Prize në 2014.
