JAM I LUMTUR QË S’FESTOJ DITËLINDJE
fillikat i vetëm në atdhe
20 vjet që jetoj në amerikë
me një akullore në dorë
e lëpij dhe kujtoj të gjitha dashnoret në verë që donin akullore
dhe unë shikoja si iu kullonte në goje si spermë
20 vjet që vij në shqipëri në verë me një mall të hekurt
që është gati të kthehet në armë dhe të vras veten
kam 20 vjet që nuk i festoj ditëlindjet
dhe jam i lumtur prej happy birthday… që kthehet në trishtim absolut plaku
rini s’ka më, s’bën dashuri, seksi degjeneron në një ëndje shqisash idiote
eci nëpër tiranë dhe miqtë jane aq pak
dhe emrat e tyre nuk dalin si dikur në titra filmash që s’shikohen
rinia është mbyllur në big brother
në love story
e hap fletën e mengjesit ( gjenezën ) me borën
dhe e mbyll fletën e fundit ( apokalipsin ) me orgji e dafrunga të zjarrta me donaldin
që i jep urdhër molierit të shkruajë don zhuanin modern
kështu e kaloj këtë 29 korrik në një zheg përvëlues
pa miq pa dashnore me një akullore në dorë
që e lëpij ndërsa pikon dhe lë gjurmë sperme në asfalt
e shkelin mijëra makina që iu bien borive
asnjëra nuk këndon happy birthday po, sa mirë me qenë shqiptar
29 korrik të gjithë janë plazheve
rinia bën dashuri blu midis qiellit dhe detit blu
unë kaloj nëpër tiranën e zbrazët i lumtur që jam në tiranë
dhe s’festoj ditëlindje
dhe s’di sa vjeç jam.
ATDHEU ËSHTË PEMË
atdheu s’eshtë nëna
atdheu s’është babai
ai s’i do fëmijët e tij
të pafajshëm,
po të egër, mizorë
kriminelë, hajdutë, mashtrues, tradhtar
ata që s’kanë turp
ata që janë të paaftë
ata do më shumë
mëkatarët
i mban mbi krye
mbi supe, mbi kraharor
si një pemë
frutat e saj
ne poshtë zhytemi në pleh
te krimbat dhe mizat e dheut
hapim tunele që të mbërrijmë te rrënjët
por nuk i gjejmë
atdheu është pemë
me rrënjët në xhepa.
MË FAL, E DASHUR, POETËT JANË TË ÇMENDUR
të kam konsumuar, e dashur, me mendjelehtësinë e një poeti të vetmuar
kurmin ta kam zbuluar në shkrime, kurmin tënd epshor, ku mblidhen të gjitha magjepsjet
nga helena e trojës te monro e hollivudit
lulet e të gjitha vendeve dhe qiejve t’i vura në duar
i urdhërova lumenjtë të futeshin në qepallat e tua përpara se të derdheshin në det
të merrnin ullinjtë e syve të tu dhe detin ta bënin prej ulliri
uria të ndryshonte, të mos hahej më buka e përditshme, po ullinj si në bibël
dhe ne të dy të shkonim në kopshtin e edenit të kafshonim dhe një herë mollën që të na mallkonin
syri i keq të prishej dhe ne dashurinë ta bënim prej qielli, ku engjëj s’ka
as zot, po veç shenjtëri absolute që fillon në zemrat e dashnorëve
të lashë zbuluar, në vargjet e mi para syve të ndezur të meshkujve
ishe aq e bukur, sa bota u bë e vogël fare, mjaftoi vetëm për dy mëkatarët
pa vëmendje ishim, pa dashuri për të tjerët, të mbytur te njëri –tjetri në detin e mishit
të grirë prej seksit, të marrë, të mallkuar, si eva dhe adami prej mëkatit fillestar
të konsumova, e dashur, në poezitë e shumta qe shkrova për ty,
tani ti s’je vetëm imja, por dhe e të tjerëve
shoh shumë duar që zgjaten drejt gjinjve të tu të mëdhenj me thithka mavi,
shumë buzë përvëluese
krahë dhe kofshë meshkujsh që dynden drejt teje, me furinë e furtunës
unë s’kam si të mbroj, përbuz veten që të lashë të zbuluar para meshkujve
dhe ata morën ç’morën, mëkat është lavdia
prej saj e pësojnë dashnoret e poetëve
tani mbete pa të fshehta
pa sekrete
ky ështe mëkati më i tmerrshëm
më fal, e dashur, poetët janë të çmendur, kush i dashuron edhe i mallkon
prej mollës që e kafshuan për të dytën herë
E KAM DHE UNË NJË TULLË NË NJU JORK
e kam dhe unë një tullë në nju jork
11 vjet derdha djersë te një çifut koprac dhe makut
s’di ku e kam atë tullë
e kërkoj në times square
ku punoja nga mëngjesi në mbrëmje në distriktin e modës
dhe të shtunave
se pronari im çifut kishte qëlluar hamës i madh
ma përlante një ditë të javës
me ata dhëmbët e tij prej ari
e kërkoj tullën time dhe më në fund e gjej
atë tullën e kuqe si me temperaturë
poshtë në metro ma bën me dorë
kishte zënë miqësi me një mi
që kishte bërë në të një vrimë
dhe kishte pjellë pesë këlyshë
11 vjet në atë metro
ku u treta dhe më dolën brinjët
tani kisha një tullë dhe një vrimë
që më kujtonte lizën e çudirave
SI KJO PRANVERË S’ISH PARË QË NGA KOHA E KRISHTIT
po vjen pranvera, kali i qyqes lëshoi një klithmë predhe
që ra diku në lëndinë dhe ngriti lart një akord qimiteri
dhe bisqet u hapën plot me fishekë lulesh
që shpërthyen me pohe e me bujë
o zot,
kë do të vrasin lulet nën qiej kaq të pastër, në këto kaltërsi ujërash?
s’do të kemi më buqeta trëndafilash për dasma
po veç bomba raketa e mina?
dhe pyjet prej kohësh po marrin pamjen e një karvani tankesh që shkelin mbi bubullima
ç’të jetë kjo pranverë ushtarake, si asnjëherë tjetër, që çel me gradë koloneli
me një ushtri bari të gjelbër?
ku janë gjneralët? po hanë e po pinë larg kësaj travaje,
ata japin veç urdhra që gjithçka e gjelbër
të bëhet e kuqe
qielli prej plumbi
ujërat prej tymi
drurët prej baruti
si kjo pranverë s’ish parë që nga koha e krishtit
kur u kryqezua në malin e eshtrave
po një fëmijë i vogël, i vogël fare, sa një gisht
erdhi me vrap dhe me gomë e fshiu këtë pamje
dhe vizatoi me lapsa me ngjyra
pranverën siç ishte.
E DASHUR, TË SHTRËNGOJ FORT SIKUR DO TË HUMBAS
e dashur, të shtrëngoj fort sikur do të humbas
kjo ndodh në një natë jargavani blu
kambanat ranë në gjashtë shoqëruar me imagine të xhon lenon
tymrat kane rënë poshtë dhe vijnë erë qymyr
lokomotivat e natës kalojnë mbi ne një herë në dhjetë minuta
me fërshellima të çuditshme metali
ne prej shpirti i kishim fërshëllimat tona, ndërsa hëna pasqyrohej në dritaren tënde kur ti shuaje dritën dhe flije
një qyqe larg derdh vajin
diku një lehje qeni përsëritet
pastaj bën qetësi e madhe, sikur qielli vë një pikë
e dashur, nuk ndahemi dot
ty një ankth të zë papritur
mua një ankth më zë, aq sa më bëhet se një armë diku u shkreh
dhe ti më bie në krah e vdekur, një plumb të ka përshkuar kraharorin
gjaku skuq sikur të ka rënë një yll në vendin e zemrës
kushedi dhe të kam humbur qëkur, por tani kujtohem se dikur kjo ka ndodhur
sa herë ka patur luftra
dhe gjithë ç’po ndodh është një përsëritje e çasteve para se të qëllonin
nuk di nga erdhi plumbi
nuk di për ç’arsye
në një natë jargavani blu
dashuria është pacifiste
dhe ne të dy
injorantë të luftës.
MËNGJES TE TIFFANY
mos harro, e dashur se nesër është e dielë
dhe do të shkojmë te mëngjes në tiffany
të pijmë kafe me qumësht
të blejmë te tezga e kilianit kameljet që do ti
dhe të kujtojmë truman capot
romanin e tij që u bë film
ti më kujton këpucët e reja të punuara me dorë
nga një artizan italian
që i kisha mbathur vetëm një herë
dhe i kisha harruar
ai artizan paskish bërë dhe këpucët e xhon lenon
që i kish mbathur ditën e vrasjes
mos harro, them unë, se duhet të shkojmë të hënën te mjeku
për të parë atë nishanin e çuditshëm që të ka dalë në krah
dhe ti më kujton datën 22 kur kam për të marrë përgjigjen te kardiologu
për takikardinë atë mbrëmje kur po lexoja kafkën
çdo ditë e kemi të zënë
çdo minutë
çdo sekondë
dikujt i shmangemi, dikujt
e dimë, por s’e themi se kujt
në dhjetor bocelli me të birin mateon në medison square garden
në dhjetor guggenheim muzeum për të parë chagall
në dhjetor carnegie hall me pjesë te bahut dhe bethovenit
në janar, shkurt, mars, prill, maj
ende se kemi vendosur
por si gjithmonë te mëngjes në tiffany për të pirë kafe me qumësht
GRATË E SË DIELËS
është e trishtë dita e perëndisë
dita e shtatë e javës
dita e pirgut të rrobave të palara
dita e shkundjes së shtëpisë prej pluhurit dhe njollave
dita e ndërrimit të parajsës me hadin
të vdekurit janë më të qetë ditën e shtatë
iu ndezin qirinj mbi varre
gratë
vdesin të dielën
në vend të shëtitjes nëpër parajsë
shtëpia arkëmort iu bëhet, në banjë duart
këmbët në dysheme
koka në avujt e kuzhinës ku këndojnë tenxheret
jashtë zogjtë cicërojnë nëpër drurë
të rinjtë puthen
gratë presin të bëhen gjyshe
shtojnë gjymtyrët
për bebet
burrrat kthehen nga rruga
të dielën
s’kundërmon parfumi
po era e gjellës dhe sapunit
KOHA E SHKUAR E DASHURISË
profesorë të gjuhës shqipe që mezi më kaluat në provime, nuk iu vë faj
unë lija takime me vajzat në orët e leksioneve
dhe vija erë puthje
nuk mund ta jepja pranverën për provimet tuaja të mërzitshme
dhe të mbyllesha brenda si murgjit në manastire
vjeshtën
po
mund ta jepja
pa kurrfarë pendimi!
ju lutem, hiqeni të tashmen nga zgjedhimi
dhe të ardhmen hiqeni
s’më duhen!
unë rroj me të shkuarën
kur puthja vajza të bukura
dhe lija orët e leksioneve.
tani jam djalosh plak me bastun të zi fildishi dhe me beretë blu
që shëtis valseve në bulevardin e kujtimeve
sa e bukur je!
e tashmja
do t’i biem kryq e tërthor botës
të shikojmë njëmijë e një vendet më të bukur para se të vdesim
e ardhmja
e kam harruar!
të kujtohet?
e shkuara
kjo më duhet!
