Dehje
Ulur tek fryn një puhizë
Pranvere thënë troç
Kushedi si do të duket
Në stuhi po u shndërrua
E ti të murmurisje fort
Ritme tingujsh pa fund
Siç di ti me ritme boleroje
Të thurësh një kurorë
Derisa unë me gotën bosh
Druhem se do të më deh
Po qe se e zbraz me fund
Deti rëra apo mali gjethuar
Të më sillen pabesisht
Kujto pastaj plasaritjet
Tek luan me fatin tonë
Apo tek tkurr një po kumbuese
I druhem fort kësaj puhize
Jo për stuhinë por për epokën
Me shpirt me zemër me ty pranë
Pritje
Kam mall për një ëndërr me ty
Të shoh fytyrën tënde pa mëri
Të mos e ndaj më me asnjeri
Edhe pse kam frikë nga vetja
Nga ëndrra që ikën fluturimthi
Me rrezen e parë që vesën shkrin
Derisa viti kalon duke numëruar
Ditët netët me zgjimet gjithë ankth
Jam e duruar të jem edhe e fituar
Në përcëllim dielli ndriçim hëne
Kursyer lakmish të reja çasti
Stacion pas stacioni ja arrita
Tek ora e stërmadhe e pritjes
E bebëzat ngatërrojnë adresë
Diku larg gumëzhin një alarm
Derisa thyen heshtjen e gjatë
Të një padurimi që zë e tretet
Sepse a nuk të pashë vëngërt
Në ëndërrpritjeje psherëtimshëm
Përpëlitur në secilën rrahje zemre
Pyetje
Gjithë llambat e rrugës
A thua friken nga terr nate
Nga lëvizje hijesh
Siluetash lakuriqësh
Ndonjë sy maceje ngado
E kurdo e shkeleshko
A thua lidhen me kohën
Me motin me ndohtin
Pas një gabimi fatal
Sepse Dielli vonon të lindë
Kur duam e kur na ngutet
Si Tokës që i duhet shiu
Të mos e lodhin thatësirat
Kur tret malli minutave shekuj
E Ti prisje kushtrimin e radhës
Të merrje shtruar lindjen
Lindjen e një Drame
Që jam unë që je ti
A thua do të ishte fitore
Mos më thuaj fatalitet
Errësira lind të pathënën
Derisa varemi nga Fati
E lëngojmë nga fatkeqësitë
Sepse kur mungon dashuria
Llambat bien në gjumë
Vallëzojnë terri e tmerri
Më duaj që të të dua
Vetëm këtë natë kur
Llambat nga harresa
Bien në gjumë
Feniks
Akrepa që vetëtijnë në lëvizje
Sekondash minutash orësh
Ditësh javësh pambarimshëm
Një ritual i pandalshëm jete
Plotëni e lidhur Tokë e Qiell
Ylli im që shkëlqen netëve
E zgjon ëndrrat e përgjumura
Duke parë të padukshmen
Mjegullnajës gjithherë në rritje
Anëve të kundërta pafundshëm
Me mallin spërkatur zbrazësive
Universi im kumbues shpërthyes
Që më ikën vrojtimit vëzhgimit
Përkufizimit shenjave të Zodiakut
Më sjell hutim çasti e përjetësie
Simetrive të kupës qiellore
Pak rëndësi ka në është natë
Në është ditë në është festë
Ti je aty me mua me veten
Feniks i ngjallur ringjallur
Nga hiri dheu masa amorfe
Fluturo me krahët nderë
Lartësive pa fund e anë
E fundi është fund atëherë
Kur të preket e ndjehet fundi
Ti i pafundmi i paskajshmi im
Që a nuk të kam vath në vesh
Përpëlitjeve të përditshme
Akrepi im i shtrenjtë drithërues
Mos e shfaq kurrë njatë mëri
Se prishet ëndrra luhaten yjet
Tretet Dielli që je ti vetëm ti
Feniksi im i prekshëm
I përjetshëm gjak e zjarr
Si shkrim i shenjtë
Shenjtori im i parashkruar
Kushedi sa kohë ka mbetur
Sa prush e zjarr e tym
Në oxhakun e dashurisë
Feniksi im i përjetësisë
Ushtare
Koha është ecje marshim
Para mbrapa drejt anash
Koha është dhe kujtesë
Dashuruar marrëzisht
Në atë që quajmë liri
E liria ka një kosto
Kushton shumë shumë
Sa vetë përjetësia eterniteti
Kalitur në rrugë e sipër
Marshimit pa fund
Sepse liria të do ushtare
Si jeta dashuria mëmësia
Për një jetë jo vetëm të re
Por edhe për vazhdimësi
Me luhatjet e anijes
Valëve të tërbuara
Stuhish njerëzish makinerish
Të jesh ushtare është çështja
Që e do limani i pritshmërisë
Lojërat me jetën me sedrën
Të mësojnë të dish kohën
Ku duhet lëshuar spirancën
Unë kapitenja e lundrimit
Meditimit stinëve të motit
Para mbrapa një dy një dy
Të mos mbetesh mes rrugësh
Se duhet çuar në fund idealin
Atij më sublimit në kërkim
Nga një ushtare e përjetshme
E përdëllimit vegimit
Dëshirimit
Dorëhequr
Të jetosh paepitetshëm
Dorëhequr kumtit pabëzajtshëm
Pa bujë pa trokëllima
Kalldrëmeve të përditshmërisë
Kubeve brejtur shiu acari
Vapave përcëlluese
Asfaltit të rrjepur tejetej
Pasojë tenderësh pa kripë
Ndërsa para syve bota
E mbidheshme e nëndheshme
Të ikën truri po e lodhe kujtesën
Dorëhiqu e para e punës
Po nuk deshe belara
Në këtë vrap marramendësh
Për ku prej nga drejt çfarës
Do të bëhen e dëgjueshme
Ligjësive njeriu e natyre
Drite e errësire
Kur pagjumja mbretëron
E ti zë e shkruan
Testamentin e jetës
Tek përpëlitesh pafundësisë
Më mirë e dorëhequr
Hapave të bezdisë
Të sillem satelitshëm
Me tokën rreth Diellit
Nuk mjafton vetëm një
Ai që na ngroh
Ti që më jep kënaqësi
Mbreti im Mbret
Sa mirë dorëhequr
Para misterit që je ti
Ti
Kur fjalët i merr era
Udhëve bien e çohen
E Ti askund fare fare
Ç’kërkon cakut tënd
Ta ruash apo ta duash veten
Majave ku enden grumbuj dëbore
Si ta di nga vete fjala emri
Para hapave që rrëshqasin
Kërcasin njëzëri brohorasin
Si një shpend lajmëtar
Në rrugëtimin shtegtar
Drejt të mirës fole
Thurur shkarpash e fijesh
Për një ëndërr ditëvere
Duke ngrohur vezë dashurie
Si guralecë mozaiku
Me një lutje të vetme
Të çelin zogj të shëndoshë
Për një fluturim të mbarë
Ti mos e harro fjalën
Zigzageve shtigjesh shkorretit
Lisave të gjatë gjethuar
Dushkajës së paparë
Degëve qiellit ngarendur
Ikonë natyre me aurë shenjtorësh
Ti prapë në kërkim fjale
Shpupurisur flatrash gjigande
Që krijojnë trajta fluide
Qiellit pa re me nge
Ti si gjithnjë me rruzare fjalësh
Shkronjash klithmash
Dëshirash për të bukurën fole
Tinguj magjepës shpërndarë
Yjësive të një nate vere
Ti i miri im i ëndrrave
Druaj të mos dukesh
Sonte vetëm sonte
Nesër është ditë e re
Hakmarrje
Të nisesh diku jo kuturu
Ku fjalët duhen peshuar
Për ta thyer heshtjen
Kur kërkohet urtësi
E ti vlon nga brenda
Derisa kërkohet akull
Në kokë e në këmbë
Sepse duhet bërë rrugë
Andej nga shkëlqen e mira
Ditë e natë e natë e ditë
Mos qesh mos qaj mos…
E sa mose e mose të tjera
Që presin në radhë gatitu
Zëshëm deri në këlthitje
Mes rrudhave të tua rinore
Jehet do të dëgjohen larg
Me ngjyrën e zërit tënd
Qoftë edhe si thërrmija kujtimi
Uniformë që nuk zhvishet
Së luajturi me veten nga dehja
Të predikosh moral të paqenë
Sepse asgjë nuk vjen vetiu
Ose e ke me të lindur
Ose do ta blesh shtrenjtë
Merkatos së përditshmërisë
Derisa me dorë rrotullon
Globin e madh të pafajësisë
Kjo mund të ndodhë pa dashur
Në një stinë tjetër jo si kjo
Edhe pse rrugëtimit të gjatë
Nuk ia dimë fatin as frytin
Kumt
Fjala mori dhenë rrufeshëm
Ati i Shenjtë nga sot me yjet
Si të shkruaj një nekrolog
Sado që vdekja ka rrugën e vet
Ndaj thuhet kaloi në amshim
La emër la urën lidhëse
Mes të djeshmes e të nesërmes
E sotmja e dhimbshme
Heshtje vetëm heshtje
Kështu shkruhet historia
E ditëve më të reja
Për t’u mburrur pastaj
I madh e i vogël
Se jetuam në kohën e tij
Një minutë ndamë për të
Për një Lavdi për një
U prehtë në paqe
Lidhje kohërash kombesh
Fesh e çfarë jo do ta kujtojnë
Siç do ta kujtoj dhe vetë
Mësuar më ka idhujtarja
Bashkëkombasja Shën Nëna Tereze
Ajo që mori rrugë territ të planetit
Për skamnorët pa fund pa shpresë
Se ata nuk ushqehen me dokrra
Harruar qëkur mirëqenien
Në emër të qytetërimit pa fre
Jo sot do të flas vetëm për kumtin
Që solli lot në sytë e botës
Për Atin që nuk e donte të keqen
Që lutej për ne meshave pa fund
Takimesh e vizitash protokollare
Vendesh me Burrështetas të urtë
Kam dhembje si një fëmijë
Që i humbet gëzimi prishaqejfas
Sado që jeta vazhdon
Do të ketë motive tjera
Për të mos u ndalur
Pas një kumti të dhembshëm
Sigurt
Heshta edhe pse doja të flisja
Sigurt ndoqa këshilla të urtësh
Por ngjyrat e mekapit tradhtuan
Fishkëllima më ndiqnin pas
Që villnin hije muzgu në rritje
Nata do të jetë e frikshme
Deri sa të kthehet Dielli
Me rrezet e para të shpresës
Në shoqëri hëne të plotë
Fishkëllimat si ulërima
Hijesh gri si ngjyra e ujqve
Nga të gjej shteg shpëtimi
Në këtë det ankthi
Me dallgë të njëpasnjëshme
Që gërryejnë gurët e mendimit
Jam vetëm e nata e gjatë
Hëna fshihet pas reve
Luan me mornicat e mia
Se bën dhe pak ftohtë kjo natë
Nuk ia dal të marr ikën
Errësira ka pushtuar gjithçka
Sillem vorbullës së trishtë
Në pritje të së nesërmes
Të detit tim të dëshirave
Trazuar klithmash shpendkeqësh
Ku është deti ku janë pulëbardhat
Të rrahin krahët ajrit të freskët
E nesër a do të jetë përsëri nesër
Me një mekap të zbehur
Fytyre sigurt dhe frikës
Do të bëj edhe ca hapa
Me fishkëllima që s’prajnë
Drejt meje apo hijes sime
Nga ta di përse kjo mjegull
Përse vonon ky takim me ty
Sigurt ngaqë u njohëm herët
Apo për dashurinë tonë
Kurrë nuk është vonë
ZË
Qyteti shtrihet sa zë shikimi
Shformohet derisa e përpijnë bebëzat
Tek pipëtijnë qerpikët artificialë
Të shkrihen me imazhet
E qytetit dhe të fytyrës sime
Një shi shpërthen me gulçimë
Thua se janë lotët e qytetit
Po dhe faqeve të mia zbresin
Ca pika nuk di nëse janë lot
Nga diku zë e vjen një zë
Tinguj piklash që puthin tokën
Apo hapave që nguten strehëve
Një ngjyrë gri tok me rrjedhë uji
Që vërsulet grykëpusetave
Me pak shkumë e pak pluhur
Ndonjë shuk letre
Apo kupona fiskalë
Urbani dhe merkatoje
Ngjyra të ngrysura
Muzgu
Buzëmbrëmjeje
Peizazh i rrallë për piktorin
Që do të doja të isha unë
Edhe pse e dua më shumë borën
Bardhësi e saj ç’i ngjan tenit
Të kësaj goce që më përftoi ngutshëm
Hapat e saj lënë gjurmë pellgjeve
Mbylli qepallat të mashtroj veten
Me aureolën e saj gri
E buzëkuqi që i rrjedh bardhësisë
Edhe pak
Dhe
Errësira do ta tretë këtë pamje
Të një pasditeje me shi
Prill, 2025
