More
    KreuLetërsiBibliotekë"Grataçiela të Nju Jorkut", poezi nga Roland Gjoza

    “Grataçiela të Nju Jorkut”, poezi nga Roland Gjoza

    GRATAÇIELA TË NJU JORKUT

    grataçiela të nju jorkut
    poshtë jush lëvrijnë si mizat e dheut njerëzit e kasolleve dhe barakave
    që vijnë nga e gjithë bota
    vij dhe unë nga një shtëpi përdhese prej qerpiçi
    që e fuste shiun brenda
    dhe e mblidhte nëna
    në legenë e tenxhere që i vinte mbi shtretër e dysheme
    vijnë gjysh stergjyshërit tuaj, grataçiela
    se në themelet tuaja tendat e indianëve lekurëkuq u ngritën
    vigvamet, kasollet prej balte e kallami
    prandaj erdha dhe unë, që nëna t’i thoshte plaç varfërisë!
    po s’ma shpëtove dot, ajo kishte shpresë se do ta shëronin mjekët amerikanë, 
    vdiq pa ju parë
    i merreshin mendtë kur ngrinte sytë lart dhe s’i çonte dot gjer në majë
    se i vinte për të vjellë
    do dalim, nënë, të shohim manhattanin?
    jo, bir, s’kam sy
    s’jam fajkua apo skifter që t’i arrij ato kulla të larta
    nëna i do, po zemrën e ka te ajo shtëpi përdhese prej qerpiçi ku ju linda
    te ai varr i babait tuaj që mezi pres ta përqafoj
    dhe të kërcejmë tango si dikur
    në lulishtet e verës!
     
    grataçiela të nju jorkut!
    kapelen e saj të rinisë me pendë zogjsh
    po ua vë mbi kokë!
    të mos i merren mendtë
    të mos i vijë për të vjellë
    të më duket nëna madhështore.


    NATA AMERIKANE

    dhe nata e futi qytetin në një thes të zi dhe më la vetëm fillikat
    ato vende ku linim takimet s’i kam
    as makinën që e lashë nën drurët e parkut s’e kam
    vetveten shoh se kam sy të brendshëm
    dua t’i bëj sy të jashtëm por diçka s’funksionon
    dhe pylli i vogël pas dritares s’është më
    sytë e mi të papërsosur s’shohin në terr
    amerika e teknologjisë duhet të bëjë diçka patjetër
    primitiv jam nga sytë
    amerikë, ktheji sytë nga nata që e futi qytetin në një thes të zi
    e hodhi mbi shpinë dhe
    iku
    s’është plehrë nju jorku, amerikë
    bëj diçka
    krijo sy teknologjikë
    po amerika s’është zoti
    dhe ajo në zot
    beson!
     
    nata kthehet në agim dhe dorëzon nju jorkun


    KËRMILLI DHE AMERIKA

    i erdhi keq një kërmilli
    për amerikën
    që s’merrte frymë nga vrapimi
    e mori me vete
    në pyllin e budës
    te lutej
    amerika
    qesh 
     
    fillon festa!


    AEROPORT

    një aeroport gjigant dua të jem
    të shoh pritjet
    dhe lamtumirat
    ndarjet dhe bashkimet e syve
    se zemrat fshihen
    një aeroport gjigant
    të pres avionët e linjave 
    t’i shoh të gjitha ngjyrat e racave
    fustanin dhe flokët me rica të afrikanit
    sytë me bisht të kinezkave të holla
    gajden e irlandezit dhe fustanellën e tij
    pelerinën e kuqe të tibetianit me flokë të lidhur bisht
    dhe dai lamën të shoqëruar nga rojat e sigurisë
    dua të shoh vajzat e bukura dhe gratë më të bukura se vajzat
    kushedi shoh dhe veten time kur isha i ri dhe ëndërroja të shkoja në amerikë
    në vendin e drajzerit dhe uitmanit, emily dickinsonit dhe bukowskit
    një aeroport gjigant dua të jem
    avionët kane diçka prej dashurisë së madhe që bashkon tokën me qiellin
    kushedi shoh nënën që zbret prej andej dhe ma bën me dorë
    ketu ndalem
    s’jam më aeroport
    po thjesht një roland i mbytur në lotë


    FUQIA E DASHURISË

    edhe dita më e keqe e ka një diell të vogël
    nën qepallat e një gruaje të re që fle
    edhe një udhëtim me tren manhattan forest hills
    kur mërzia të është bërë perandori
    e ka një mundësi të vogël shprese
    vetëm kaq të mendosh se në të gjithë kopshtet
    ka lulëzuar manushaqja e zezë midis barishteve të egra
    dhe kur një vajzë e bukur seksi futet në vagon me një tufë lule
    tingujt e shopenit të kujtohen dhe harron melankolinë
    edhe kur s’ke gjë për të ngrënë
    dhe në shtëpi të presin lugët dhe pirunët në sirtar
    dhe pjatat e zbrazëta mbi njëra tjetrën
    ke librat e tu që ende kanë zjarrin që s’fiket
    për ty
     
    2
     
    të kam dashur më shumë se veten
    në rininë e fortë si rrufeja
    që i dogji ditët tona
    me bukuri
    të kam dashur, por më shumë të dua tani
    që s’i shqiptojmë mirë fjalët se kemi vënë proteza
    dhe puthjet ngjiten në gropat e faqeve
    s’ka më netë të zjarrta
    po zemra ende nxjerr flakë
    të dua nuk shqiptohet
    po ndjehet më e fuqishme në prekjet e vogla
    pa mish
    po me kocka
    në sëmundjet
    ilaçet që harrohen
    në shëmtinë që këmbehet me bukurinë
    në kujtime
    të dua
    çmendurisht të dua
    sepse e di që shpejt do të ndahemi
    dhe lutem të shkoj i pari
    dhe ti të mbetesh edhe për shumë vjet
    harromë
    aq shumë të dua
    sa zotit i lutem
    sa më shpejt
    të më harrosh mua
      
    3
     
    jemi dy qenie të çuditshme prej libri
    që u censurua
    i fshehëm mëkatet
    gëzimet
    dhe urrejtjet
    askush nuk i mori vesh çastet tona intime
    një jetë plot gabime
    një jetë që e shamë
    një jetë që e dashuruam
    një jetë që e mallkuam
    dhe tani erdhi fundi
    më tepër se kurrë
    jemi të bashkuar
    dy qenie të shëmtuara
    që çuditërisht u afruam
    kapemi për dore
    shtrëngohemi
    frika na ka dashuruar
    s’puthemi
    s’bëjmë seks
    s’themi të dua
    po flemë të përqafuar
    frika na ka dashuruar


    NË NJU JORK NDODHI KJO

    hapat e saj
    apo hapat e hënës në times square
    bethoveni po kalonte, ende s’e kishte ngritur kapakun e pianos
    në krah mbante gruan time nuse të re
    maestro, i them, ç’po ndodh?
    erdha të bëj dhe një herë dhëndër
    po unë jam plak tani dhe ajo grua nuse është shumë e re
    si atëhere kur ktheheshim nga parisi
    pas muajit të mjaltit
    tani je në nju jork ku ndodh gjithçka
    tha ai
    ngriti kapakun e pianos, sikur ngriti apokalipsin dhe zbuloi krijimin
    gruaja ime e re dhe unë i ri
    nuk vinim kurorë në tiranë po në katedralen e shen patrikut në avenjunë e gjashtë
    ngjitur me rockefeller center
    natyrisht ishte një ëndërr
    u ngrita dhe lexova letrën që gruaja më kishte ngjitur te frigoriferi
    2 kg qepë, rrepka, sallatë
    mos harro të marrësh vajzën nga shkolla
    dhe një zemër e kuqe e  bërë me buzë
    në fund të letrës
    më buzëqeshte.
      
     
    SHOH SI IKËN DITA
    NGA FYTYRA JOTE
     
     shoh si ikën dita nga fytyra jote
    ngjyrat, shndritjet, nuancat e holla
    një rrudhëz aty, një rrudhëz këtu
    në vendet ku të kam puthur
    ndërroi dhe fjalori i ëmbël i emocioneve
    me një fjalor të arsyeshem
    zemra u shkëput nga zona e mesdheut
    dhe po shkon drejt polit të veriut
    aventura dikur aq e bukur
    po quhet e ndaluar
    eja, e dashur, të hamë një darkë te Belavy
    ajo bën jo me gisht
    eja, e dashur, të pijmë kafe jashtë
    te kafenetë e lagjes metropolitan, te italiani
    ajo s’flet
    më vështron e menduar
    shoh si po vjen muzgu ngadalë
    muzgu blu
    dhe na mbulon të dyve
     
     
     
    PËRSËRIS GJESTE RINIE
      
    përsëris gjeste rinie dhe s’e mbledh mendjen
    kur ti më thua; je i lojtur?
    kurmi yt s’është më i freskët, po i përjetshëm ka mbetur
    për këtë budalla që të do akoma
    për elizën e bethovenit ka plakje? i them me përkëdhelje
    ti je eliza
    dhe nëse u shpik atomi
    dhe bomba atomike u shpik, këtë e ndihmoi dashuria
    ti përsërit; ke lojtur?
    po unë kaq dua
    që ti të qeshësh me budallallëqet e mia
    përsëris gjeste rinie
     
     
    PLATONI
     
    nga platoni erdhëm te frojdi
    dy kundërshtarë të fortë
    po më i fortë se ata ishte marksi
    që e mundi platonin me kapitalin
    dhe frojdi mundi platonin me seksin
    platon, më ndje
    ndonëse dashurova në kohën tënde
    si një naiv i pandreqshëm
    frojdin doja
    po s’më linte marksi me kapitalin
    tani ngjis shkallët në muzg, për te shkuar në shtrat
    të rinjtë dalin të bëjnë seks në klubet e natës
    më ndjek nëpër shkallë platoni plak
    marksi më pret te biblioteka e vjetër
    s’i doli profecia e revolucionit proletar
    pret të më hapë një debat për mbivlerën
    teorinë e punës  së papaguar
    ai të drejtë ka
    po më të drejtë ka frojdi
    platoni hap dritaren dhe hidhet nga kati i tetëdhjetë e shtatë
    unë pi një mini aspirinë
    dhe bie të fle
    me një keqardhje të thellë per platonin plak
     
     
    KJO E DIELË S’DUHET
    TË VINTE PA TY
     
     kjo e dielë s’duhet të vinte pa ty
    kjo e dielë kaq blu
    nju jorku nuk është përgatitur për ndjenja të mëdha
    miliarderët
    s’kujtohen për lule
     
    mund të vinte e hëna kur shkoje në shkollë e para
    mund të vinte e marta kur blije bukën dhe një shishe qumësht
    unë t’i ndiqja lëvizjet e ti më ndieje me hundë
    po ishe kaq e statujtë
    sa statujat e vërteta më dukeshin të gjalla
    e mërkura të shkëpuste prej buzëve
    refrenin e një kënge të xhani morandit
    occhi di ragazza
    dhe bëheshe më e bukur
    sa herë shikoja koncertet e verës italiane
    në netët blu mediterrane
    në romë, venecia, bari
    i kisha zili këngëtarët
    televizorëve tanë u vinin zhurmues
    që asgjë të mos shikonim nga bota perëndimore
    po kishim një kanoçe që e fshihnim
    llamba magjike e aladinit
    natën lëviznim antenën të shikonim telenorbën
    që shfaqte filma me skena seksuale
    e enjtja ishte braktisja e orës se mësimit
    për të parë martesë italiane
    me sofia loren dhe marcelo mastrojanin
    të mos ishte italia ç’do të bënim?
    padyshim që do të çmendeshim
    kudo daci bao dhe aksione revolucionare!
    e premtja ishte me shi, kështu më kujtohet
    e premtja e zezë, thoshte nëna ime fetare
    e shtuna e rrëmbyer, se e nesërmja do të ishte pushim
    e diela vinte për të dy
    në gjashtë te sahati i madh
    ajo tundëte kokën
    as jo as po
    s’vinte
    nisej po s’mbërrinte
    s’e linin nëna dhe babai
    u desh
    e diela e trembëdhjetë
    ky numër ters
    që ajo të më thoshte duke qarë
    mos më lërë shenjë
    dhe ne të dy te qeshnim
     
     
    kjo e dielë duhet të vinte me ty
    prej kohës së xhani morandit
    me të famshmen occhi di ragazza
    që dhe nju jorku të qeshte i lumtur
    dhe miliarderët të dhuronin lule!
     
     
    SA TË BUKURA ISHIT
     
    sa të bukura ishit! ato të gjimnazit më të bukura,
    po edhe të fakultetit, veçse prej provimeve, jetës në konvikte
    ndonjë rrudhë e imtë, paralajmëronte prishjen, me dhembje shenjtërie
    kishit emra të bukur, po dhe të shëmtuarit, prej puthjeve, u bënë të bukur
    ishit të drojtura në fillim, se vinit nga provinca të largëta
    dhe ende në vesh kishit zërin e ëmbël të nënës; kujdes, shpirt!
    zërin e babit që ju shponte timpanin; ruani nderin, mos na turpëroni!
    po veshët nga dylli u mbyllën prej puthjeve, fjalëve; të dua, në errësirë
    më i shtrenjtë se nëna dhe babai u bë i dashuri i ri
    dhe kjo në fillim ishte e tmerrshme, aq sa e ndjetë si një krim
    pastaj u mësuat me mëkatin, gënjyet ashtu si pafajësisht
    ikën vitet si trena ekspres dhe tani pothuajse e keni harruar rininë
    veçse çaste të shkëputura kujtoni se jeni bërë vetë nëna me vajza të rritura
    dhe përseritni fjalët e ëmbla të nënës tuaj ; kujdes, shpirt!
    hapni albumet kur mbeteni vetëm dhe shikoni fotografitë
    dhe lotët që ju shkasin janë lotët e nënave, që s’i ndjetë atëherë
    dhe psherëtimat e dhimbshme janë psherëtimat e tyre, që nuk ua vutë veshin

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË