Shënim: Kjo është një nga vjershat e pabotuara të mamasë që i kushtohen temës së mallit dhe të mungesës. Nuk e ka datën e shkrimit, po aluzioni për “t’ëmblat vite që ikën e vanë”, domethënë për moshën e rinisë, dëshmon se duhet të jetë shkruar aty nga vitet pesëdhjetë, kur nëna ime i kishte kaluar të dyzetat dhe diktatura ishte veçanërisht e ashpër (K.Kodra)
Ku je ti, ku je, o dhe i largët
Që ëndrra e poetëve gjithnjë i fali jetë,
Vegim i ëmbël bukurie të mistershme
Që i lumturon shpirtërat e paqetë?
Nga shkëlqimi i diellit i rrethuar
Apo nga mjegulla e melankoli,
Ti je mbretëria e muzës së amshuar,
Atdheu i gjithkujt do bukuri e poezi.
Aty kalojnë ndër fusha pa mbarim
Magjistarë, zana, nimfa; enden në çetë
xhinde dhe xhuxha. Pallate plot shkëlqim
nëpër agime rrezatojnë dritë.
Vello të trëndafilta, të bardhë e të kaltër
Mbulojnë lehtë livadhet ngjyrë smeraldi.
Zogj të mrekullueshëm çajnë qiejt e pamatur
Në horizontin që s’njeh asnjë cak.
Murmurijnë ujërat, flasin me njera-tjetrën
Gjethet një gjuhë të mistershme dashurie,
Një lule e mahnitshme që s’këputet
shpërndan për rreth një aromë fshehtësie.
… agime shkreptimtare, perëndime flake,
Mbasdite t’arta, errësi e yjëzuar,
Hije të pyllit, të kadifenjta male,
Mjegulla të paqarta, ngjyra të vagëlluara…
Mbi kalin e vet fluturak që nis vrapin,
Midis blerimit dhe trëndafilave,
Rend e bukura Anxhelikë[1] dhe flladit
Ia kumton të dashurisë shqetësimet.
Në atë vend gjithçka është harmoni,
Dhe Kalibani[2] ka një bukuri.
Një flakë aty digjet në përjetësi,
Një flakë e ndezur që në lashtësi.
Shpirtrat e shqetësuar dhe të pakuptuar
Në atë breg të përjetshëm gjejnë qetësi,
Duke parë bukurinë e amshuar
Që sundon e qeveris në atë mbretëri.
Atje Pani[3] me fyellin e vet plot magji
Qetëson zemrat, shpirtërat tërë zemërim,
Zbut çdo kujdes, shuan çdo mëri,
E çon njeriun drejt të lartit synim.
Në përkëdheljen e butë mëngjezore
Çdo realitet i zymtë gjen shndërrim,
Një dritë ideali aty shkëlqen prore,
Shpirtit të etur i jep qetësim.
Edhe unë në t’ëmblat vite që ikën e vanë
Lakmova ëndrrën e bukur që ti je,
Të pashë, të desha ty, fatamorganë,
Tani po të kërkoj e s’të gjej më.
[1]* Është fjala për mirazhet që shfaqen në shkretëtirë. Këtu ka kuptim simbolik.
Personazhi i “Orlandit të tërbuar” të Ariostos.
[2] Xhind i së keqes te “Shtërngata” e Shekspirit.
[3] Perëndi mitologjike.
