Bërtima e tmerrshme më hyri atë ditë në kokë e nuk ka dalë më kurrë jashtë saj.
Banjoja e banesës sonë është e vogël por i jep mundësi jete secilit objekt brenda saj. Pesë kolonat e pllakave janë të ndara: pllakat e sipërme që nisen kah tavani janë të bardha me një nuancë të një luleje që zbërthehet por vërehet shumë pak, pllakat e poshtme janë një e kaltër deti e pastër. Në mes, dy botët e banjos i ndanë si me thikë një pllakë katërkëndëshe me një figurë trëndafili. Figurinat e tilla janë tash e disa vite në këtë banjo. Dritësimi është më i vobektë, nuk i duroj dritat e forta, gjithmonë kam dashur që në banjo të ketë një ndriçim më të lehtë. Në fakt, krejt jeta ime është një dritë më e zbehtë.
Ditë e bukur në Prishtinë. E premte, pasdite, të premtet vonohen por vijnë të pushueshme, të freskëta, vijnë siç vjen vala e vonuar e rekës, siç vjen aeroplani i të fundmëve, fati i të pastrehëve, poezia e gëzuar, vonë, shumë vonë. E mallkuar erdhi.
Në banjo, qetësia para stuhisë. Po pastrohesha në atë vaskën tonë të vjetër, ku duhet të ulesh këmbëkryq e ta rrudhësh çdo tul brenda perimetrit. Një këngë në prapavijë më vjen prej telefonit tim të cilin e kam lënë mbi lavatriçe, prapa shpinës sime, kamufluar në një formë që të mos laget prej ujit. Kurrë nuk kam mundur ta dëshifroj këngën e atij momenti, e nuk dua të gënjej kot këtu për hatrin e tregimit. Unë nuk kam flokë, si leshatuki i parë mes shokësh minutat e pastrimit i kaloj në leshra tjerë, në qime tjera. Meqë ajo ditë më kujtohet si kalimthi, do ta kem dashuruar ujin shumë derisa prekte lëkurën time të thatë.
1 prill 2016.
Prej dhomës tjetër e dëgjoj një çirrje të tmerrshme, të padurueshme. Në fraksion sekonde mendoj që motra po qesh me diçka, ose zëri vjen prej televizorit, vajza e vogël fqinje po zgërdhihet në korridor apo ndoshta babai e ka rrëzuar ndonjë vazo a objekt me vlerë dhe dikush është lënduar.
“Ndihmë, Arbëëëëër. Babi. Ndihmë, Arbër”. Më kap lukthi, moliset trupi, dal prej vaskës dhe me shpejtësi vendos çka gjej në trup e drejt në sallonin e banesës sonë. Këmbët kishin nisur të më lëshonin përtoke ende pa dalë prej banjos, parandjeja tmerr. Cilat janë sinonimet më të rënda për fjalën tmerr? Ashtu i lagur dukej sikur po kapërceja dy terrene të ndryshme: prej një fushe të lagur me ujë e gjeta veten në një pamje therrëse. Hidhët.
Motra kishte humbur të folurit dhe fytyra e saj ishte e mbytur në një të vjollce të lehtë, nëna lante fytyrën e babait, e prekte kudo se nuk dinte kah vinte mundimi, babai ishte në dhomë por edhe kishte dalë prej dhomës. Nuk e gjeja në dhomë, mu rrotullua dhoma. Sulm në zemër. Nuk vinte në vete, nuk këndellej dot, diçka diku në kanalet e zemrës së tij ishte bllokuar. Më mbeti në fyt jeta ime, atij i mbeti në fyt zemra e vet.
“Thirr ndihmën e shpejtë, ose dil kërko ndihmë te kojshitë” – më tha nëna, mendoj, e cila tash mu duk edhe më e vjetër. U plak nëna në çast. Nuk e di saktë a ishin këto fjalët e saj, i përhumbur, se dija a të rrija e të ndihmoja ta qetësoja një burrë që donte ta mbante zemrën me zor brenda vetes, apo ta shpërndaja panikun ose te fqinjët ose te ndihma e shpejtë. Këmisha e lagur e babait ende më vjen si mirazh, ishte dita e parë e muajit dhe unë e kisha dorëzuar te ai rrogën time, siç bëja përherë. 300 e disa euro, të lagura qull. Edhe me sulm në zemër, Zoti të shet kapitalizëm.
“Prit, le ta shtrijmë këtu edhe shohim nëse qetësohet, ndoshta veç është shqetësu ose është lodhë shumë këtyre ditëve. Bab, a je ma mirë? Bab, a t`kaloj? Bab, a je ma mirë?”
Si flitet me një njeri që po përjeton sulm në zemër, cilat fjalë duhet përzgjedhur, cilat gjeste duhet performuar, ku dreqin është një aspirin që ndoshta e ulë goditjen, cilat rroba duhet hequr prej trupit?
Çdo skenar kalon para syve të mi: gëzimi kur para disa muajsh i tregova këtij burri që kisha fituar një bursë studimi për në Amerikë, ekzaltimi i tij, dita kur më zgjoi në gjashtë të mëngjesit të ecnim bashkë në parkun e madh të qytetit dhe e cila më nuk u përsërit kurrë sepse prishja e gjumit është shoqe e blasfemisë, dita kur kuptova që babait tim i duheshin stenda për ta mbajtur në jetë zemrën e tij të krisur, çdo lodër e blerë në kohë të vështira, një mindil vallëzimi që ai e nëna ma blenë kur u bëra vallëtar, konkursi i parë i punës time si një copë gazete e zbuluar prej tij, një pushim vetëm mes ne të dyve në Ulqin.…Babai im po pësonte sulm në zemër e unë po pësoja sulm në tru, mpakje në këmbët e mia.
Gjithçka ndërroi ngjyrë. Çka kish çelë para njëzetë minutash, tash nisi të thahej. Çka e ndërtuam me përkujdesje, po binte përtokë. Çka isha gati ta lindja, e abortova. Çka ishim gati të lindnim, si familje, po merrte fund, po vdiste. Kurrë nuk e kuptuam kah depërtoi sulmi, prej cilës birë të poshtër. Mobiljet e kuqe dukeshin si gjak, e më i gjaktë dukej babai im në to. Provoja t`ja gjeja një grimë fryme e t`ja zgjatja si shirit projektori veç ta mbaja ende gjallë.
“Më mirë jom, më mirë jom”. Shkronjat që i lidhte me atë gojë të shtrembëruar nuk bënin sens. Nuk ishte mirë. Mbushej frymë por sikur kaloi në derën e parafundit. Si emërohet skena ku pret me ankth të të ftojnë në vdekje? Babai ishte aty.
Hoqëm rrobat e trupit dhe e vendosëm poshtë një batanije, në një prej këndeve të dhomës, në njërin prej shtretërve ku edhe flinim edhe rrinim. Babai u bë i vogël, i imët, petite, u struk brenda batanijes, ose donte të vdiste ose diku kërkonte një ilaç të mos ndihej më ashtu. Nuk e di saktë ndjenjën e tij. Unë krejt çka bëj është të mërzitem. Më dhemb ta shkruaj këtë tregim: do t`i ketë pëlcitur gjoksi, do ta ketë shtrënguar ndonjë arterie, mund t`i jetë shtangur krahu i djathtë, i majti ndoshta është kursyer, çka nëse e dëmtoi nofullën, qafën, barkun, djersën e tij nuk e kujtoj, më dhemb shumë ta shkruaj këtë tregim. Qaj.
‘Shko laje fytyrën në banjo, shko’. Këto fjalë mi tha Zoti, se nëna ishte në shok e nuk nxirrte zanore. Motra, e stepur, gati u kthye në memece.
U futa në banjo, mbylla derën, u përplasa në tokë. Fytyrën nuk e lava kurrë atë mbrëmje, as të nesërmen, për ditë me radhë, as trupin nuk e lava, nuk guxova, nuk pastrohesha dot pa e dëgjuar klithmën prej dhomës kryesore. Babai vdiq dy orë më vonë, na gënjeu, ‘ma mirë jom, ma mirë jom’.
Në familjen time, askush nuk guxon të bërtasë kur unë pastrohem në banjo. Për vite e vite me radhë kam mbledhur, larje pas larje, copëzat e mia që u ndrydhën në skutat e kësaj banjoje. Isha në banjo para një vdekjeje, gjatë saj, pas saj.
Bërtima e tmerrshme e vdekjes së babait më hyri atë ditë në kokë e nuk ka dalë më kurrë jashtë saj.
