More
    KreuIntervistaDialog letrar me shkrimtarët Virion Graçi dhe Adil Olluri

    Dialog letrar me shkrimtarët Virion Graçi dhe Adil Olluri

    V. Graçi: Përshëndetje, Adil! U bë gati një vit që nuk kam qenë në Prishtinë. Si duket Prishtina dhe Kosova këto kohë në sytë tuaj?

    A. Olluri: I dashur Virion, i gëzohem miqësisë letrare me secilin shkrimtar të Shqipërisë. Miqësinë me ju e vlerësoj, gjithashtu, si një nga gjërat më të mira që më ka ndodhur. Në këtë kohë, kur politika po e largon çdo ditë e më shumë Prishtinën nga Tirana, shkrimtarët e të dyja anëve është e udhës që të krijojnë sa më shumë miqësi letrare e ura bashkëveprimi.

    Prishtina në këtë kohë është në vlugun e zhvillimeve të mëdha politike dhe pakkush interesohet për letërsinë. Njerëzit këtu kanë një besim dhe një shpresë te qeveria e re dhe kryeministri i ri. Unë gjithnjë kam rezervat e mia për këtë qeveri, sikurse për qeveritë e kaluara. Dyshoj në seriozitetin dhe sinqeritetin e politikanëve. Shtetarët duhet të punojnë dhe të shpalosin projekte konkrete për zhvillimin e vendit, e jo të ngjizin shpresë dhe besim te qytetarët. Shpresë dhe besim ofrojnë vetëm religjionet, funksionarët e shtetit do të duhej të ofronin diçka tjetër. E nga Tirana?

    V. Graçi: Këndej kemi një tablo të fjetur. Nuk ka ndodhur së afërmi ndonjë rotacion në kupolën politike, kështu që asgjë e re nga piramida shtetërore dhe politikat e saj. Ndërkohë shkrimtarët, botuesit, gazetarët, secili në mënyrën e vet dhe për llogarinë e vet, përpiqen ta mbajnë ndezur dritën e interesit dhe shpresën për kulturë, letërsi, jetë krijuese e debatuese. Gjithsesi, tingëllon si fatalitet të merresh me krijimtari letrare. Shpesh ka shkrimtarë të shpikur nga mediat e grupazhet, tek-tuk ka zbulime me vlerë. Ju, për shembull, jeni nga romancierët dhe tregimtarët e rinj që keni tërhequr vëmendjen e njerëzve të kualifikuar që i ndjekin zhvillimet letrare në hapësirat ku shkruhet shqip. E keni ndier këtë interes? Ç’do të thotë të jesh shkrimtar i ri në Kosovë?

    A. Olluri: Të merresh me një veprimtari, siç është krijimi letrar, interesimi për të cilin dita-ditës po venitet në mbarë botën, është si një lloj vetëflijimi i dëshiruar e i dëshirueshëm për hir të një pasioni fisnik. Ndërsa, të jesh shkrimtar, veçmas i ri, në një vend të vogël e të varfër dhe me një kulturë të varfër leximi, siç është Kosova, është sikur të përpiqesh ta gjesh gjilpërën në një dhomë të errët e të pandriçuar. Ti je thuajse i bindur se gjilpërën nuk mund ta gjesh, por vazhdon ta kërkosh. Nuk resht së kërkuari. Ky është pasioni, i dashur mik. Njerëzit e kualifikuar, si në Prishtinë, po ashtu në Tiranë, jo rrallëherë ia fusin kot, dhe ju e dini mirë këtë. Mua më mban gjallë vetëm kërkimi i “gjilpërës” dhe asgjë tjetër. Ju mund të keni përvojë më të gjatë zhgënjimesh e gëzimesh letrare, apo jo?

    V. Graçi: Po. Mirë e thatë. Këto kohë, meqë kam pasur dy botime që kanë rënë në sy të lexuesve, por jo të përzgjedhësve të autorizuar burokratë, më kanë pyetur me shaka miq të ndryshëm se si ndihem. Do të vazhdoj të shkruaj edhe sikur të ndëshkohem për ato që shkruaj e botoj, kam thënë. Natyrisht që shkrimtaria ndër shqiptarë është si harakiri për autorin, por shpëtim shpirti për atë vetë dhe gjeneratën e tij. Pararendësit tanë kanë shkruar e kanë jetuar në kushte ku e ku më të papërshtatshme se ne. A nuk më thoni: Cila është marrëdhënia e shoqërisë shqiptare në Kosovë me librin? I frekuentojnë libraritë? Bibliotekat? Cilat janë zhanret letrare më me popullaritet në Kosovë?

    A. Olluri: Në Prishtinën time të dashur, me gati gjysmë milion banorë, ka nevojë për sa më shumë kënde të librit. Ka nevojë për sa më shumë kënde ku promovohet leximi i librit, letërsisë së bukur, sidomos i letërsisë shqipe. Promovuesit e leximit të librit dhe letërsisë shqipe sot janë patriotë në kuptimin sublim të fjalës. Një shoqëri që lexon, gjithsesi, edhe mendon më shumë. Një shoqëri që lexon, gjithsesi, edhe reagon, revoltohet dhe indinjohet kur sheh padrejtësi dhe dëgjon të pavërteta.

    Aq sa kam mundur të vërej, i dashur Virion, lexuesit dhe blerësit e librit në libraritë e Prishtinës janë më shumë të interesuar për letërsinë e përbotshme, të përkthyer në gjuhën shqipe. Por ka edhe shumë blerës që kërkojnë libra vetëm në gjuhën angleze. Ky është një trend në Prishtinë. Librarët mund ta shpjegojnë më mirë psenë e këtij trendi. Për dallim prej Tiranës, lexuesit dhe blerësit e librave në libraritë e Prishtinës janë më pak të interesuar për letërsinë shqipe. Ndërkaq, në bibliotekat në Prishtinë dhe qytetet e tjera të Kosovës ka fare pak lexues që lexojnë vepra jashtë planifikimeve të tyre shkollore e akademike. Shumica e frekuentuesve të bibliotekave kosovare janë studentë që lexojnë për t’u përgatitur për provimet e tyre, por mund të gjesh edhe njerëz të profileve akademike që i vizitojnë bibliotekat për shkak të projekteve të tyre shkencore. Zhanri më i kërkuar nga lexuesit kosovarë, sikurse edhe në çdo vend tjetër të Europës, është, pa dyshim, romani.

    V. Graçi: Edhe këtu e kemi këtë simptomë snobizmi provincial që konvertohet në shfaqjet publike si pseudointeres për çdo gjë që nuk është shqip e nuk është shqiptare. Deri aty arrin entuziazmi i shtirur i spitullaqëve tanë mediatikë, sa autorë të dorës së tretë që janë thëngjij të fikur në vendet e tyre këtu e gjysmë shekulli përpara, të paktën, këtu po i zbulojnë dhe po i ofrojnë më zhurmë si letërsi e madhe bashkëkohore. Kanë frikë e smirë njëkohësisht ta njohin veten, vendin tonë, nëpërmjet shprehjeve përkatëse letrare, cilatdo qofshin ato. Pra, njerëz bosh, kozmopolitizëm provincial. Por, në këtë mes, kritika mund të luante një rol përmirësues.Kritika letrare-shkencore në Kosovë në kohën e totalitarizmit ideologjik shtetëror ka qenë më e lirë në pikëpamje metodologjike se ajo këndej kufirit. Kam bindjen si një brez i ri studiuesish po e vijon atë traditë. Cili është roli dhe prania juaj në mjedisin kulturor në Kosovë? A jeni mjaftueshëm të pranishëm? Ndikues?

    A. Olluri: Është e vërtetë që kritika letrare në Kosovë nuk ka qenë e shtrënguar nga totalitarizmi ideologjik, sikurse ishte në Shqipërinë e gjysmës së dytë të shekullit XX. Por kritika letrare në Kosovë nuk mund të themi se ishte e liruar nga tentimet e pareshtura për t’i zhvlerësuar një grup shkrimtarësh në favor të një grupi tjetër, që parapëlqeheshin nga studiuesit dhe estabilishmenti kulturor i kohës. Unë çdo ditë e më shumë habitem se si janë lënë në harresë shkrimtarë të vlerave të epërme letrare dhe janë promovuar e janë trajtuar me respekt shkrimtarë që do të duhej ta meritonin harresën. Është e dhimbshme ta them, por një brez i ri studiuesish po e vijon këtë traditë. Ju vetë a jeni i kënaqur me mënyrën si kritika në Shqipëri e ka shoqëruar krijimtarinë tuaj gati 30-vjeçare?

    V. Graçi: Më kapët ngushtë. Sivjet bëhen 25 vjet nga botimi i romanit tim të parë, i suksesshëm në Shqipëri e jashtë saj, por për atë libër 25 fjalë nuk janë shqiptuar në këta 25 vjet, jo doemos fjalë lavdëruese, por në nivel të fakteve letrare-kulturore… Janë pastaj 10-12 romane nëpër këto dekada dhe e njëjta histori heshtuese. Në përgjithësi, kritika këndej e ka humbur ndikimin, autoritetin, seriozitetin dhe për këto arsye është më mirë të mos të të trajtojë. Shkrimet vlejnë sa për kënaqësi të vogla vetjake, familjare, miqësore e asnjë çap më tej. E kjo është alarmante. Por le të qëndrojmë te fillimet: Kur e mendove veten shkrimtar? Sprovat e para. Autorët të cilët të kanë ndihmuar të biesh në dashuri me letërsinë?

    A. Olluri: I dashur mik, do t’ju gënjeja po t’ju thosha se dashuria për letërsi dhe ëndrra ime për t’u bërë shkrimtar më ka lindur që në fëmijëri. Mbaj mend që kur isha njomak dhjetëvjeçar ëndërroja të bëhesha futbollist dhe të luaja për kombëtaren e Italisë. Një ëndërr e çuditshme fëmijërie. E arsyeshme për moshën. Kosova nuk kishte atëherë kombëtare, Shqipëria luante dobët, andaj ëndrrat e një fëmije identifikohen me heronjtë, në rastin tim me ata që luanin bukur. Kur isha në shkollë të mesme, synoja të bëhesha mjek. Njeriu që më shtyu të mendoja intensivisht për letërsinë ishte Fahri Hysaj, profesor i regjisë së filmit në Fakultetin e Arteve në Prishtinë, por që jetonte në qytezën e vogël të Shtimës, aty ku e kreva shkollën e mesme. Ai më sillte vepra të rëndësishme nga letërsia botërore dhe ajo shqipe; pasi i lexoja, i komentoja para tij. Nuk ma jepte librin e radhës po qe se nuk e lexoja librin që ma kishte dhuruar. Nuk dua t’i përmend me emër autorët dhe titujt e veprave që m’i ka dhuruar, por gjatë vitit të tretë dhe të katërt të shkollës së mesme, me sugjerimin dhe dhurimin e tij, i kam lexuar më të rëndësishmit e letërsisë shqipe dhe asaj të përbotshme. Fahri Hysaj është “fajtor” që unë mora rrugën e letërsisë. Një takim, një njohje, mund të ta ndryshojë rrjedhën jetësore. Po të mos takohesha e të mos njihesha me të, nuk jam i sigurt nëse do të bëhesha shkrimtar. Ai e “krijoi” një shkrimtar dhe po të ishte gjallë, jam i sigurt se do të ndihej fajtor, për shkak se ishte thellësisht i bindur se rruga e një artisti dhe synimi për ta ruajtur fisnikërinë e artit ishte më shumë se e mundimshme. Kurse ju jeni diçka përpara meje në moshë, në përvojë…

    V. Graçi: Relativisht vonë kam filluar të shkruaj letërsi artistike. Duhet të kem qenë student në vitin e parë/ dytë kur shkrova një numër të madh poezish. Nga ato poezi ka mbetur e ashtuquajtura trashëgimia ime poetike. Mendoja se për çdo gjendje njerëzore ishin shkruar më herët librat e duhur e më duhej vetëm të kërkoja nëpër librari dhe jo t’i bëja vetë librat që më duheshin, më plotësonin, më përfaqësonin. Nga viti 1990 fillova të mbushesha me historitë e mia dhe guxova t’i hedh në letër pa pyetur për çast të papërshtatshëm, as për modele suksesi. Ashtu si më vinte jeta ime, ashtu si e përjetoja spektaklin epik qark meje – ishte e fuqishme, e pasur vetiu me tipa, karaktere, të cilat prisnin me padurim radhën për të marrë jetë letrare në skenën time shkrimore. Pa e shkruar një tregim e prozë të shkurtër, e shkrova më një frymë romanin tim të parë. Dhe pa u menduar gjatë kërkova botues, e botova, në moshë fare të re. Një roman më vete janë kujtimet e asaj sprove të mbarë. Juve çfarë ju kujtohet nga vendimi për ta botuar librin e parë? A kanë ndryshuar ndërkohë pritshmëritë tuaja në lidhje me botuesit, kritikën, lexuesit në përgjithësi?

    A. Olluri: Nuk mund të them se kisha frikë ta botoja librin e parë. Më shumë frikësohesha se si do të pritej nga njerëzit që i njihja e që nuk i njihja. Kam menduar se këtë frikë e kisha ngaqë ishte libri i parë. Por, jo. Të njëjtën ndjesi e kisha dhe e kam me secilin botim dhe ribotim të librave të mi. Në çastin që libri del nga shtypi, aty fillon përballja me syrin dhe mendjen e tjetrit. Kjo, pa dyshim, është frikësuese. Me botuesit gjithnjë kam pasur marrëdhënie të mira. Ruaj raporte të mira me ta. Kritika letrare shqiptare shpeshherë di të jetë dinake. Rrallëherë është e njëmendtë. Kur e pata botuar librin e parë me tregime, më entuziazmonte secili mendim i mirë dhe më shqetësonte secili mendim jo i mirë. Tash e marr më shtruar, më ftohtë, gjithnjë duke pasur parasysh se secili interpretim a secila analizë e një vepre është thjesht një opinion i veçantë në shumën e përgjithshme të opinioneve për një vepër a për një autor. Për mendimin tim, vlera ose jovlera e një vepre apo autori nuk nxirret nga një analizë “e saktë” dhe “shkencore” e një njohësi eminent të letërsisë, por është shuma e mendimeve dhe opinioneve që e përcaktojnë atë. Ne jemi të bindur se filan shkrimtar e filan vepër është e arrirë në planin artistik, jo pse atë na ka dhënë saktësisht analiza e filan njohësi eminent të zhvillimeve letrare, por për shkak të shumës së mendimeve kualitative që bëhen rreth veprës/ autorit. Ta zëmë, ne jemi të bindur se Dostojevski është autor i vlershëm e i rëndësishëm, jo pse këtë na e tha një kritik autoritativ, por për shkak të asaj që e thashë më sipër. Jam për demonopolizimin e mendimeve për letërsinë e bukur. Ç’do të ndodhte, i dashur mik, po qe se vetëm akademitë e Tiranës dhe Prishtinës apo katedrat dhe departamentet e letërsisë në të dyja anët do ta kishin monopolin e vlerësimit të letërsisë. Do ta dëmtonin letërsinë, do ta zhbënin konkurrencën e mirëfilltë të vlerave, duke krijuar vetëm koniunktura e elita të paqena shkrimtarësh. Ajo nuk do të ishte kritikë letrare, por agjenturë letrare, që do të ishte më shumë se e dëmshme. Monopoli në një veprimtari humane sjell vetëm regres, asgjë më shumë.

    V. Graçi: Pajtohem me mendimin tuaj se duhet të shkruajmë e të mendojmë më tepër për kënaqësinë e leximit të teksteve tona nga lexuesit; vetëm nëpërmjet tyre letërsia qëndron në jetë. Asnjë kritikë e argumentuar teorikisht nuk mund ta mbajë në jetë një letërsi boshe, pa frymë, pa fizionomi, sikurse, nga ana tjetër, as censura më e keqe mohuese, izoluese, nuk mund ta asgjësojë një vepër letrare me vlera, me fuqi artistike, me origjinalitet.

    A. Olluri: Pikërisht.

    V. Graçi: Mund të di diçka më shumë për tregimet tuaja? Jeni botuar si tregimtar në disa gjuhë europiane. Si e ndieni veten kur shkruani një histori të shkurtër (tregim) dhe një histori të gjatë (roman)?

    A. Olluri: Tregimet e mia janë përkthyer dhe janë botuar në disa gjuhë europiane. Secili botim ndërkombëtar, qoftë si libër më vete, qoftë si botim i një tregimi në ndonjë revistë, më ka gëzuar. Ndoshta, mund të dukem paksa patetik, por më mirë ndihem kur botohem në Prishtinë dhe Tiranë. Në këto dy kryeqendra shqiptare e ndiej veten të plotë. Unë i përkas kësaj kulture dhe natyrisht, këtu dua të shprehem, të flas e të shquhem si krijues. Jam ithtar i mendimit se shkrimtarët e mirë, së pari, duhet të shquhen dhe të pranohen nga vendi i tyre, lexuesi dhe kultura e tyre amtare, pastaj të pëlqehen nga bota. Unë historitë e shkurtra (tregimet) dhe historitë e gjata (romanet) i shkruaj për lexuesit shqiptarë. Kur nuk lexohem dhe nuk pranohem prej tyre, atëherë nuk do të më përmbushte as përkthimi e depërtimi, sado i suksesshëm, ndërkombëtar.

    Kur e shkruaj një tregim apo kur nis ta shkruaj një roman, ndiej një tirani të tmerrshme të shkronjave e të mendimeve që më robëron për një kohë të gjatë. Krijimi është e vetmja gjë që më robëron dhe nuk kam dëshirë të bëj gjë tjetër. E ndiej të nevojshme vetminë dhe lutem të mos më thërrasë askush për kafe. Gjatë procesit të krijimit do të dëshiroja që dita t’i kishte, së paku, njëqind orë. Krijimi është e vetmja veprimtari imja që i bëj vetes presion. Gjërat e tjera i marr më me sportivitet.

    V. Graçi: A është në marrëdhënie normale klima letrare sot në Prishtinë dhe Tiranë? Çfarë mund të mësojë njëra anë nga tjetra? Çfarë mund të përmirësojmë për të zgjeruar kufijtë tanë të shprehjes si shkrimtarë në editori? Në shpërndarje?

    A. Olluri: Siç e thashë edhe në fillim të kësaj bisede, është mirë të krijohet një klimë sa më miqësore mes krijuesve të Tiranës dhe Prishtinës. Duhet të krijohen hallkat e një bashkëveprimi sa më dinjitoz. Të ketë më shumë aktivitete e takime të përbashkëta letrare. Duhet të krijojmë një klimë të një afërsie normale, në mënyrë që një krijues i Prishtinës ta ndiejë veten se i takon edhe Gjirokastrës dhe Fierit, e assesi të mos i duken si dy qytete të një vendi tjetër; njashtu edhe një shkrimtar i Tiranës ta ndiejë veten se i takon edhe lexuesit që mund të jetë në Ferizaj, Tetovë e Gjilan. Ky është bashkimi ynë letrar. Nuk kemi rrugë tjetër. Ata që na shohin e na mendojnë vetëm si shkrimtarë të dy vendeve të ndryshme, janë vetëm të zhytur e të vetëmjaftuar me moçalishten e tyre provinciale. Ju jetoni dhe punoni në Tiranë. A është i admirueshëm për një shkrimtar fakti i të qenit banor i kryeqendrës kulturore shqiptare apo është njësoj sikur të banonte të Shkodër, Fier, Vlorë etj.? Ta zëmë në Kosovë, një shkrimtar shqiptar që jeton, p.sh., në Ferizaj a Gjilan, e jo në Prishtinë, është gjithsesi më larg mediave, botuesve, emisioneve televizive të kulturës dhe mënyrave të tjera të promovimit të veprës së tij.

    V. Graçi: Në mënyrë të merituar a të ekzagjeruar, Tirana vazhdon të mendohet si maja e një piramide të dyfishtë, si për Shqipërinë ashtu edhe për Kosovën dhe trojet e tjera shqiptare. Me mjetet e sotme të komunikimit, pak rëndësi luan adresa e banimit apo vendndodhja e shkrimtarit. Kryeqyteti duhet për ata që duan të jenë fizikisht nëpër sfilada të ndryshme mondane, përfshi edhe ato me pretendime letrare. Sikurse u shpreha me rezerva për mrekullitë që mund të bëjë kritika në të mirë a në dëm të shkrimtarit, të njëjtën gjë mund të them edhe për kryeqytetin. Dinjiteti i shkrimtarit është në trekëndëshin vepër-botues-librari. Këtu duhet të jemi të pranishëm e pretendues, njëkohësisht.

    A. Olluri: Jeni një nga romancierët më të lexuar dhe të vlerësuar të letërsisë së sotme shqipe. Ç’thotë për ju ky fakt? A e ndieni se lexuesi shqiptar ua ka dhënë atë që keni merituar apo jeni të bindur se vepra juaj duhet të lexohet dhe të vlerësohet më shumë e më thellë?

    V. Graçi: Jemi qenie tekanjoze, egoiste, besoj, mbi mesataren e zakonshme. Nga njëra anë, na pëlqen të jemi mbizotërues, në qendër të vëmendjes; nga ana tjetër, poza jonë më e natyrshme është e duhet të jetë modestia, vetëviktimizimi, përvujtnia e ekzagjeruar. Besoj se njihem mjaftueshëm, në përpjesëtim të drejtë me aq sa meritoj e kam nevojë të njihem si njeri. Kurse për romanet, nisur nga shifrat, reagimet e ndryshme kanë bërë vend në bibliotekat e lexuesve pa u vjetruar.  Poezinë ma kanë pëlqyer edhe më shumë, e mbase me një lloj xhelozie prindërore, atë po e ruaj ende si pronë private, nuk e shpërndaj.

    A. Olluri: A mendoni se letërsia aktuale shqipe lexohet mjaftueshëm në Tiranë apo duhet ende punë e promocion për ta bindur lexuesin tiranas që në libraritë kryeqytetase t’i zgjedhë dhe t’i blejë veprat e shkrimtarëve të tashëm shqiptarë?

    V. Graçi: E cekëm më herët, lexohet, por jo sa duhet. E për më keq, promovohet zakonisht letërsia më e dobët dhe autorët më pa cilësi. Përse ndodh kështu? Sepse autorët e mirë pak shprehi praktike mund të kenë ta menaxhojnë veprën e tyre si një send për publikun. Dhe për arsyen tjetër: disa e mendojnë skenën letrare si skenë cirku, ku me akrobaci teknologjike e klanore mund të bëhen padronë të saj. E këta e banalizojnë letërsinë në sytë e publikut. Fatkeqësisht, vetëm këtu e shoh me shqetësim etjen e tyre për protagonizëm publicitar.

    A. Olluri: Krijues shqiptarë që jetojnë në Tiranë dhe qytetet e tjera shqiptare, me të cilët kam pasur rastin të njihem, e kanë thuajse nevojë të domosdoshme të njihen, të lexohen dhe të vlerësohen nga kritika letrare shqiptare në Kosovë. A e ndieni edhe ju këtë nevojë për kritikët akademikë kosovarë, apo thjesht ju mjafton lexuesi shqiptar, si në Prishtinë, Tiranë, Gjakovë, Shkodër apo kudo qoftë ai?

    V. Graçi: Është më se e domosdoshme të trajtohen e të përmenden shkrimtarët tanë dhe veprat e tyre jo vetëm nga kritika universitare-akademike, jo vetëm nga portalet kulturore, por nga të gjithë ata që japin letërsi e qytetërim shqiptar në shkolla, kolegje, fakultete, mediume të ndryshme. Duhet respektuar e artikuluar puna e secilit, pavarësisht pëlqimeve intime si lexues. Pra, duhet krijuar e riplotësuar pareshtur tabloja e përgjithshme letrare me çdo prurje – kjo fillimisht në nivel informacioni. Mandej, sipas rëndësisë e meritave…

    A. Olluri: A jeni mjaftueshëm i pranishëm në jetën kulturore e letrare tiranase?

    V. Graçi: Brenda natyrës sime jo fort të hapur, në përgjithësi, nuk u kam bërë bisht veprimtarive letrare apo debateve parimore që janë në mundësitë e mia njohëse. fakt, marr më shumë ftesa sesa kam kohë e mundësi reale për t’u përgjigjur pozitivisht.

    A. Olluri: A mendoni se duhet të ketë më shumë bashkëpunime e aktivitete të përbashkëta letrare mes krijuesve të Tiranës dhe Prishtinës?

    V. Graçi: Pa diskutim. Kemi nevojë për njohje të mirëfillta njerëzore, për bashkëpunime e bashkërendime në botime e në promovim. Historia jo fort e largët na ka provuar sa me dobi kapitale ka qenë njohja e shkrimtarëve dhe studiuesve tanë me përfaqësues në të dyja anët e kufirit: romanet e Kadaresë në Kosovë, poezia e Podrimjes, Dedajt në Shqipëri, krahas kritikëve të respektuar nga Prishtina që kanë sjellë një frymë të re, vitale e moderne.

    A. Olluri: Ç’plane ka shkrimtari Virion Graçi?

    V. Graçi: Rrëmujë jam, i dashur Adil. Planet nuk më dalin kurrë, aq më pak parashikimet. Hë për hë po i lutem Zotit me mërmërimë të më kursejë prej gripit kinez. Më vonë mund t’i lutem me shkrim. E mbase prej saj mund të dalë ndonjë vepër komiko-tragjike.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË