More
    KreuLetërsiBibliotekë“Çdo ditë muzikë magjepsëse”, poezi nga Mark Strand

    “Çdo ditë muzikë magjepsëse”, poezi nga Mark Strand

    Përktheu nga orgjinali Roland Gjoza

    Poeti që i fitoi të gjithë çmimet e mëdha. Një nga emrat më të njohur në Amerikë.  Krejt i ndryshëm në larushinë ndryshe të poezisë amerikane. I thellësisë abstrakte dhe i qartësisë konkrete, i imazhit të errët dhe i dritës më ngashnjyese, profesori i universiteteve më të njohur, që e kthehu poezinë nga diëka eterne, thellësisht ndjesore në intolerancë të mendimit të thellë.

    KOPSHTI 

    Ky shkëlqim në kopsht
    në lulen e bardhë të gështenjës
    në strehën e kapeles së babait
    që ecën mbi guralecë
     
    Në kopshtin që rri pezull në kohë
    nëna ulet në karrigen prej druri të kuq;
    drita mbush qiellin
    fustani i saj me pala
    hedh pala mbi trëndafilat që ka aty pranë
     
    Dhe kur babai përkulet
    t’i thotë diçka në vesh
    dhe ngrihen të dy për të ikur
    dhe kur dallëndyshet hedhin shigjeta në qiell
    dhe hëna dhe yjet
    largohen së bashku, ky shkëlqim
     
    Dhe mbi këtë fletë kur ti përkulesh
    natën vonë dhe fillikat, ky shkëlqim
    dhe në këtë çast përpara se të zhduket


    FRYMA

    Kur t’i shohësh ata
    thuaju se jam këtu, te ky vend
    qëndroj në njërën këmbë, ndërsa tjetra ëndërron
    kjo është mënyra ime e vetme.
     
    Se gënjeshtrat që iu them janë të ndryshme
    nga ato që ia shqiptoj vetes
    duke qenë ketu dhe atje dhe kudo unë ndryshoj
    bëhem horizont
     
    Ndërsa dielli lind dhe perëndon unë filloj që gjërat t’i njoh
    se ajo frymë është thelbi që më shpëton
    se rrokjet që detyrohen me forcë të mos thuhen, janë frymë
    se trupi është frymë, dhe në qoftë i shtrirë në arkëmort
     
    Se fryma është pasqyrë e veshur nga avulli i fjalëve
    se fryma është gjithçka që i mbijeton thirrjes për ndihmë
    teksa hyn në veshin e të panjohurit
    dhe qëndron aty gjersa toka të mos jetë në galaksi
     
    Ajo frymë duhet, që t’ia fillosh përsëri, prej saj
    te gjitha pengesat shëmben, siç shëmbet e keqja
    nga jeta, si terri që zhduket prej dritës


    LINJAT DIMËRORE

    Thuaji vetes
    ndërsa bën ftohtë dhe ajri gri pikon
    që do të vazhdosh
    të ecësh, duke dëgjuar
    të njëjtin motiv, pa e vrarë mendjen
    se si do ta gjesh veten-
    brenda katedrales së heshtjes
    apo nën thërrmimin e bardhë
    të dritën së hënës në një lirishtë me dëborë.
    Sonte, në terr të ftohtë
    thuaji vetes
    atë që di e cila nuk është asgjë
    por është motivi që kockat luajnë,
    ndersa ti vazhdon të ecësh. Dhe je gati
    të shtrihesh nën zjarrin e vogël
    të yjeve dimërorë.
    Dhe nëse nuk mundesh
    vazhdo ose kthehu mbrapsht
    dhe kur ta gjesh veten
    teksa mbërrin në fund,
    thuaj
    në atë vërshimin e acarit në gjymtyrët e tua
    që ti do të mbetesh ai që je.


    DHOMA 

    Është një histori e vjetër, që mund ta dëgjojmë
    në dimër, ose asnjëherë, ose dikur.
    Ai që e dëgjoi ra të flejë
    dyert e pakënaqësisë së tij kanë mbetur të hapura
     
    Dhe vijnë brenda në dhomë fatkeqësitë-
    vdekje në agim, vdekje në ndajnatë
    Mavi e bëjnë ajrin krahët e tyre prej druri
    dhe hijet e tyre si qumësht derdhen mbi botën që qan
     
    Është i nevojshëm një fund me surprizë;
    fusha e gjelbër ku lopët digjen si gazeta
    ku fermeri ulet dhe shikon me vëmendje
    asgjënë që ndodh dhe nuk është aq e tmerrshme.


    ÇDO DITË MUZIKË MAGJEPSËSE

    Një tingull i ashpër u lëmua gjersa u bë
    një tingull më i butë, pastaj u lëmua sërish
    gjersa u bë muzikë.
    Pastaj muzika u lëmua gjersa u bë
    kujtimi i një nate në Venecia
    ku lotët e detit pikuan nga Ura e Psherëtimave,
    e cila gjithashtu u lëmua gjersa nuk kishte më muzikë
    dhe nuk ishte më ajo shtëpia e zbrazët e një zemre të trishtë.
    Pastaj papritur doli dielli dhe muzika u kthye sërish
    dhe trafiku gjëmonte e humbte në largësi
    në skaj të qytetit u shfaq një varg pa fund me re
    dhe u dëgjuan bubullimat, megjithëse të frikshme
    sërish do të kishte muzikë dhe ajo natë në Venecia
    do të kujtohej dhe çfarë kishte ngjarë
    në shtëpinë e zbrazët ku një zemër e trishtë ishte ndarë më dysh
    sërish do të kishte muzikë


    NGA NJË PRITJE E MËRZITSHME
    QË ZGJATI SHUMË

    Dikush po thoshte diçka
    për hijet që mbulojnë fushën, diçka
    për gjërat që s’janë më, për gjumin në mëngjes
    ndërsa mëngjesi ka ikur me kohë
     
    Dikush po thoshte diçka
    për erën që ikën dhe vjen përsëri, diçka
    për guaskat që janë arkëmorte të erës,
    ndërsa moti bënte punën e vet
     
    Ishte një natë e gjatë
    dhe dikush tha diçka për hënën që po dedhte ngjyrën e saj të bardhë
    në fushën e ftohtë, asgjë s’kishte tjetër
    veç gjërave që ishin thënë
     
    Dikush përmendi
    një qytet ku kishte qenë para luftës, kujtoi një dhomë
    dy qirinj përballë një muri, dikush kërcente, dikush shikonte
    dhe ne e besuam.
     
    Nata s’kishte fund
    dikush po thoshte se muzika kishte mbaruar me kohë
    dhe askush nuk e kishte kuptuar
    pastaj një tjetër tha diçka për planetet, yjet
    që dukeshin aq të vegjël dhe ishin larg që aty


    T’I MBASH GJËRAT TË PLOTA

    Në një fushë
    unë jam mungesa
    e fushës.
    Rasti është ky
    gjithmonë.
    Kudo që të jem
    unë jam ajo që mungon
     
    Kur eci
    ndaj ajrin
    dhe gjithmonë
    ajri lëviz
    për të mbushur hapësirat
    ku ka qenë trupi im
     
    Të gjithë kemi arsye
    për të lëvizur.
    Unë leviz
    që t’i mbaj gjërat të plota


    ARDHJA E DRITËS

    Edhe pse kaq vonë, ndodh
    ardhja e dashurisë, ardhja e dritës,
    ti zgjohesh dhe qirinjtë ndizen vetiu
    yjet të rrethojnë, ëndrrat të hapen në nënkresë
    dhe të sjellin buqeta të ngrohta ajri
    edhe pse kaq vonë, eshtrat e trupit të shkëlqejnë
    dhe pluhuri i të nesërmes të shkrepëtin në frymë


    NJË IMTË STUHIE

    Nga hija e katedraleve në qytetin e katedraleve
    Një pllaz dëbore, një imtë stuhie, pa fare peshë, hyri në dhomën tënde
    Dhe u drejtua kah njëri krah i karriges, ku ti ngrite sytë
    Nga libri dhe e ndoqe ndërsa binte.
    Kjo ishte gjithçka e asaj që ndodhi. Jo më shumë se një zgjim solemn
    Për atë grimë kohe, për shkëputjen e vëmendjes, për befasinë e shpejtë
    Për atë kohë midis kohëve, një funeral pa lule. Jo më tepër se kaq,
    Përveç ndjesisë se kjo imtë e stuhisë,
    U kthye në asgjë para syve të tu dhe kur të shfaqet sërish
    Dikush në vitet që do vijnë, si ju tani që rrini ulur, do të thotë;
    “Erdhi koha. Ajri është gati të më presë. Qielli po hapet për mua.”


    JAM

    Zbraz veten nga emrat e të tjerëve, zbraz xhepat
    Zbraz këpucët dhe i le në anë të rrugës
    I kthej orët e natës pas
    Hap albumin e familjes dhe shikoj veten djalë.
     
    Ç›fitoj prej kësaj? Orët bëjnë punën e tyre
    Unë shqiptoj emrin tim dhe them mirupafshim
    Fjalët ndjekin njëra- tjetrën në drejtim të erës
    E dua gruan, por e mbaj larg meje
     
    Prindërit e mi ngrihen nga kolltukët
    Në dhomat prej qumështi të reve. Si mund të këndoj?
    Koha më tregon se çfarë jam. Unë ndryshoj dhe jam i njëjti.
    Zbraz veten nga jeta ime dhe jeta ime mbetet.


    HA POEZI

    Boja rrjedh nga cepat e buzëve të mia
    nuk ka lumturi më të madhe se kjo
    unë ha poezi
     
    Zonja e bibliotekës nuk iu beson syve të saj
    më sheh e trishtuar
    dhe ecën e hutuar me duart që i ngjesh në fustan
     
    Poezitë janë zhdukur ndërkaq
    drita është e zbehtë
    qentë ngjiten shkallëve të bodrumit dhe vijnë lart
     
    Kokërdhokët e syve sa nuk iu dalin jashtë
    këmbët e verdha iu digjen si furçë
    zonja e gjorë përplas këmbët dhe qan
     
    Ajo nuk e kupton
    kur unë bie në gjunjë dhe i lëpij dorën
    po thërret sikur e kafshoj
     
    Unë jam një burrë i ri
    hungëroj dhe i leh në fytyrë
    pastaj kërcej me gëzim në errësirën e librit…

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË