More
    KreuLetërsiBibliotekëBaudelaire në shqip nga Mimoza Ahmeti

    Baudelaire në shqip nga Mimoza Ahmeti

    SONET

    Natyra është një tempull me kolona të gjalla
    që të lënë ngandonjëherë diç të belbëzosh.
    Aty kalon njeriu në pyjet e simboleve
    të cilat e shikojnë, me sy familjar.

    Si ekot e gjata që nga larg përzihen
    në një unitet të errët dhe po aq të thellë,
    gjerë sa nata, qartë si dita,
    njëri-tjetrit i përgjigjen
    parfumet, ngjyrat, tingujt.

    Ka parfume të freskëta, si mish i njomë fëmije,
    Të buta si obojë, jeshile si preritë,
    – të tjerë – të korruptuar, të pasur, triumfues,
    që kanë ekspansionin mbi gjëra të pafundme,

    ashtu si rrëshirnat, myshqet, temjanet balsamike,
    që këndojnë përçimin e shpitit, prej fryme.

    ARMIKU

    Rinia ime nuk qe, veç një shtrëngatë tenebr
    përshkuar tej e tej me diamante diejsh.
    Rrufe dhe shi, aty kanë bërë kërdi…
    E pak kokrra të kuqe lanë në kopshtin tim.

    Ja ku sapo preka vjeshtën e ideve
    që i duhet të përdorë shatën dhe lopatën
    për të rimbledhur tokat e përmbytura…
    ku uji gërryen gropa të mëdha, si varre.

    Dhe kush e di, lulet e reja që ëndërroj
    a do të gjejnë dot vallë, në këtë lug të larë dheu,
    mistkën ushqyese, që t’u japë fuqi?

    O dhimbje, o dhimbje! Koha i ha jetët –
    rritet, forcohet, armiku obskur
    që na bren zemrën e gjakut që humbasim.

    MACJA

    Eja, macja ime e bekuar,
    mbi zemrën time të dashuruar –
    mblidhi kthetrat e putrave të tua
    e më lër të zhytem në sytë e tu të bukur
    me metal dhe me agatë të shkruar.

    Ndërsa ta gëdhel kokën dhe shpinën e epërme
    me gishtërinj, në kohë të lirë,
    dora ime dehet kënaqësie
    duke zbuluar trupin tënd, elektrik.

    Shoh femrën time në shpirtin tënd – vështrimi i saj
    si yti – bishë e bukur –
    i thellë dhe i ftohtë, goditës e ndarës, si shigjetë.

    Dhe nga këmbët deri te koka
    shikimi subtil, i një parfumi të rrezikshëm
    që noton, rrotull trupit brun.

    Asaj që është shumë e gëzuar

    Kryet tënd, gjesti yt, ajri yt,
    të bukur janë, si një peizazh i bukur;
    loz qeshja në fytyrën tënde
    si era brisk-në një qiell të qartë.

    Pikëllohet kalimtar’ i rastit –
    pranë ujëvarës së shëndetit tënd
    që kullon me pahitje gushe
    përkundrejt shpatullave tua.

    Ngjyrat feksëse të rrobës që mban veshur
    banjojnë tualetin që ke bërë,
    duke hedhur në mendjet e poetëve
    imazhin e një baleti lulesh.

    Këto veshje të çmendura janë emblema
    të shpirtit tënd ujëra-ujëra;
    marrosur jam, duke u marrosur,
    ndërsa të urrej, sa më fort të dua!

    Ndonjëherë tërhiqem ngadalë,
    në një kopsht vetmie
    dhe për ironi e ndiej diellin
    si ma shqyen gjoksin e valë.

    Dhe pranvera, edhe mugullimi
    zemrën veç po ma poshtërojnë,
    sepse unë u skllavërova nga një lule –
    Oh, çfarë pabesi kjo, ndaj natyrës!

    Do të doja shumë, një nate epshatare,
    kur të thërrasë etja e kënaqësive
    për thesaret e trupit tënd,
    të të braktis pa zhurmë, si burracak.

    Për të ndëshkuar mishin tënd të lumtur,
    për të shtypur gjoksin tënd të butë,
    Për ta çmeritur krejt fytyrën tënde –
    me një plagë të gjerë dhe të uritur.

    Dhe ëmbëlsi’ e ngjitjes sime!
    prej buzëve të reja që do puth –
    më të shkëlqyeshme, më të bukura se tuat,
    do ma ushqejë helmin, o motërza ime!

    ALKIMIA E DHIMBJES

    Dikush të ndriçon me afshin e tij –
    një tjetër të sterros – Natyrë –
    Ai që thotë te njëra – je e vdekur,
    thotë tek tjetra: je jetë dhe shkëlqim.

    Hermes i panjohur, ti që më ndihmon
    e që gjithmonë më intimidon,
    Ti më bën të ndihem Midas –
    më e trishta kjo, e alkimive.

    Prej teje e ndryshoj arin në hekur
    dhe parajsën në ferr unë e kthej,
    në fletën e ershme të reve

    po zbuloj një kufomë të dashur

    dhe mbi brigjet qiellore po ndërtoj
    një qivur masiv.

    LEXUESIT

    Marrëzia, gabimi, mëkati, paskrupullsia…
    Mendjet tona pushtojnë, trupat tanë i punojnë
    dhe ne ushqejmë për veten keqardhjen e qullët
    si lypsët ushqejnë – morrat e tyre.

    Mëkatet tona vazhdojnë, pendimet i kemi prej frike,
    paguajmë shtrenjtë te vetja, për pranimet,
    dhe me gëzim shkojmë në shteg të ndyrë,
    duke besuar se me njomje sysh, shpëlajmë mëkatet.

    Në jastëkun e së keqes pështetet Satan Trismegistus
    mban shpirtrat tanë të magjepsur prej shumë kohësh
    dhe metali i pasur i vullnetit tonë
    bëhet avull, nga ky alkimist i zoti.

    Është Djalli që mban, na drejton me tela,
    në lidhjet e neveritshme – gjejmë diçka tërheqëse.
    Çdo ditë bëjmë një hap më shumë drejt Ferrit,
    pa u tmerruar, përmes zymtësisë së nxirë.

    Si një i sëmurë mjeran që qin edhe han
    në gjirin e martirizuar të një buzëqeshjeje të lashtë –
    ne vjedhim ku mundim një kënaqësi fshehtazi,
    që e shtrydhim fort, si portokall të vjetër.

    Të ngjeshur, të spërdredhur, si miliona krimba –
    një popullim Demonësh mbahet në trurin tonë.
    E, kur marrim frymë, vdekja në mushkëri
    na shkon poshtë, në lumin e padukshëm të ankimeve.
    Nëse përdhunimi, helmi, kama edhe zjarri
    ende s’e kanë përfunduar dizenjimin e tyre
    kë kanavacin përsëritës të destinave tona gjynahqare,
    është se shpirti ynë, medet, është i dobët!

    Por midis çakejve, panterave, gjahtarëve të buçeve,
    majmunëve, akrepave, gjarpërinjve, grepave,
    mes ulërimave monstruoze, kërcimeve, zvarritjeve,
    ngjitjeve,
    në ndërmarrjen famëkeqe të veseve tona…

    Është një, më i shëmtuari, më i dobëti, më gërryesi!
    Megjithëse nuk bën gjeste të mëdha, as thirrje zëlarta –
    me qejf do ta bënte tokën një plehrë
    dhe botën një kafshatë, e ha me një kullufi.

    Është mërzitja – syri i mbushur me mosdëshirë për jetën
    që ëndërron mbarimin duke pirë duhan.
    Ti lexues e njeh këtë përbindësh delikat,
    lexues hipokrit, shoku im, vëllai im.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË