Vladimiri u lëshua pa zhurmë në kolltuk, si të druhej mos prishte heshtjen e trashur prej vitesh. Zgjati dorën mbi tavolinë, mori gazetën Panorama sport.
– Vetëm humbasin, katër ndeshje radhazi, – u vrenjt.
Ishte tifoz i Tiranës.
Rakida shkëputi vështrimin nga televizori, u ngrit, ndaloi para pasqyrës së madhe të komosë. Sa vinte flokët humbnin shkëlqimin e dikurshëm, rrudhat nën gushë bënin përpara, vetëm sytë e blertë, të kthjellët, sfidonin kohën.
“M’u mbarua ai dreq kremi!”
Po s’qe punë kremi. Afronte plakja dhe nuk donte të dorëzohej. U rrek të shihte në profil gjatësinë e turrës së leshrave ngjyrë bakri.
– Si thua, t’i shkurtoj?
Vetëm kur krihej kujtohej të shkonte në floktore.
– Ç’të ka shkrepur? – u rrotullua me gjithë kolltuk, e soditi pa luajtur vendit.
– Po bigëzohen, mezi i kreh.
– Mua më duken mirë.
– Meqë thua ti!
Hapi dritaren, derdhi vështrimin jashtë. Disku i diellit, lëshuar përgjysmë në liqen, hidhte rezervat e fundit, grupe fëmijësh vraponin, ngiteshin, qanin e qeshnin njëherësh. Krisja e përhershme midis asaj që ishte dhe asaj që duhej, apo donte të ishte, e shkundi. Bulëzuan lotët. Në fillim të rrallë, pastaj u shtuan.
Vladimiri i vajti pranë me hapa të ngadaltë.
– Mjaft e lëshove veten, – i tha, – asnjë grua nuk është e përkryer.
Nuk guxoi më tej. Ajo që donte të bënin ishte brenda skemës së përgjithshme, po nuk i jepej t’ia thoshte. Sa herë matej, tërhiqej pa mundur të hidhte hapin e madh. Të duhurin. Biseda zvarritej, derisa këputej.
U këput edhe tani.
Pamja e tij e përvuajtur, lëvizjet e sforcuara prej plaku, rënkimet jo të natyrshme ia shpifën, doli siç ishte veshur. Aroma e hunapit mbushte atmosferën, re të verbra si ushtri e shpartalluar i jepnin muzgut gravitet marramendës. Rruga gumëzhinte nga britmat e çartura të fëmijëve. Përhumbur në lojën e tyre, mbeti jashtë gjer vonë. Edhe pasi u fashitën, zërat e ëmbël të vocërrakëve i ushtonin në kokë. Sa do të donte ca hapa çamarroku të ngjitnin shkallët e apartamentit, të shtynin derën me rrapëllimë, të përmbysnin kuzhinën.
I shoqi lundronte në internet, i heshtur e i zbehte, si qiell i vrarë pas shtrëngate. E urrente atë qetësi vrastare, qetësi të asgjësë.
Vendosi ta prishte.
Të nesërmen mori rrugën që i shmangej gjithnjë. Vila dykatëshe me ballkon të madh në jug të qytetit i futi dridhmat. Kujtimet e përvëluan. Të larmishme, të tymta. Aty zuri fill dashuria në moshën e pubertetit, si punë loje e ëndshme pa zarar. Ngaqë ishte e virgjër, ai nuk guxoi atëherë. E sollën rrethanat të çonte tani në fund lojën e lënë përgjysmë viteve të njoma të adoleshencës…
Te mjeku shkuan pas dy muajve.
– Duhet të vizitohem, – i tha të shoqit, krejt e sinqertë.
Me pak mister.
Ende s’i besohej! Pas aq kohe. Aq peripecish!
Mbështetur paqësisht krahut të tij, nuk ia tha të vërtetën. Le ta mësonte atje! Fundja vetë ishte fajtor. Mezi e mbante mend vizitën e fundit. Klinika i ndërmendi përpjekjet e dëshpëruara të barrës artificiale, konsultat për alergjinë.
“Zot, ajo dreq alergjie!”
Mandej këshilla intime për të vetmen mundësi shtatzënie, atë natyrale. Atëherë e refuzoi me përbuzje…
I shoqi priti në korridorin gjysmë të errët, shoqëruar nga të qarat e foshnjës së porsalindur dhomës përballë. Pinte pa pushim cigare.
Normalisht tymoste rrallë.
– Gruaja juaj është shtatzënë, – i tha mjekja simpatike me syze të vogla bifokale, – barra shkon shumë mirë.
Nuk iu dha ta uronte të shoqen, megjithëse e stimuloi vetë këtë lloj shtatzënie. I paaftë të deshifronte emocionet, i hutuar, konfuz, s’po e njihte veten.
Rrugën e kthimit bënë në këmbë. Dita notonte në diell. Pulëbardha me krahë metalikë vezullues kridheshin vërtik në ujë, ngriheshin me cironka në sqep. Asaj i vinte t’u bashkohej në fluturim.
Pas trungut të hunapit pa një vajzë të vogël, topth xhuxh. Në bebëzat ciklamin rigonin sumbull imcake. I përkëdheli flokët e shprishura fije kashte, faqet e llangosura.
– Sa bukur këtu! Ku janë shoqet e tua?
Vajza futi kokën mes krahëve të veckël, e vështroi tinëz me bishtin e njërit sy.
– Mami ime është e keqe.
I germat hante, fjalët i nxirrte gjysmake.
– Mamatë janë gjithnjë të mira.
– Je mami ti?
– Jam posi, bebja është këtu, – i tregoi barkun.
Topthi xhuxh harroi brengën e vet, u qas ia preku me doçkë.
– Nuk do ta gënjesh beben tënde?
– Unë s’gënjej asnjëherë.
– As këtë xhaxhin?
– As këtë.
– Mami im e gënjeu dje.
– Ah, ti djallushe e vogël!
U lëshua ta ndukte, ajo ia mbathi, duke kërcyer pupthi.
Pa Vladimirin të buzëqeshte, u ndje e plotë. Deri atëherë koha rridhte në vijë të drejtë, e mërzitshme, pa gjurmë gëzimi, tani nisi të marrë fytyrë njerëzore, të degëzohej e përthyhej.
Jeta ishte kaq e bukur!
I futi krahun të shoqit, shpejtuan hapin.
Flinte dhe zgjohej me tingujt e muzikës që e kishte brenda vetes. Mendonte se mbërriti fundin e rrugës së gjatë plot peripeci.
Në të vërtetë ishte në fillim.
– Nuk më përzihet, – i tha të shoqit, – kam frikë.
I ngjeshi në pëllëmbë fletët e printuara:
“ Me kalimin e moshës optimale lindjet e deformuara rriten në mënyrë dramatike. Një në njëmijë, dyzet vjeç, një në treqind, dyzetedy. ”
Ajo ishte dyzetenjë.
Mjeku e qetësoi.
– Shtatzënia shkon mirë, duhet të jesh e lumtur për të përzierat komode.
Do të donte të villte sa më shumë, vetëm të mos i shkonte mendja për keq!
Muajin e tretë kërkoi të bënin amniosentezën.
– Sindromat ekzaminohen në këtë fazë, – i tha Vladimirit, – shiko!
I zgjati të dhënat e shkarkuara nga interneti.
Zot na ruaj!Vajza dymbëdhjetë vjeçe e katit të pestë me sindromin daun peshonte tetëdhjetë kilogram.
Ekografia zbuloi goxha djalë të formuar mirë. Ditë të tëra qeshte, argalisej, s’mbahej nga lumturia.
– Më pëlqen David, – i tha të shoqit, si t’i kërkonte favor.
Ai s’e pati menduar emrin e fëmijës.
– Ky Davidi qenka tekanjoz i madh, se kur do të dalë!
Pas tri ditësh i dha lajmin e madh.
– Më shkelmoi, Vladimir. Për Zotin! Më bëri copë.
– Të dhembi? – deshi t’i japë ngjyresë gëzimit.
– Aq sa mezi pres të godasë prapë.
Si gjithë gratë e ndjeshme ishte e dashur dhe egoiste. Në dhomën e Davidit kalonte orët më të këndshme. Rregullonte krevatin e vogël princëror, hekuroste pelenat, përkëdhelte lepurushin e kuq me përmasat e bebes, bisedonte, mallëngjehej nga përgjigjet e mundshme.
Pati periudhë qetësie, kur organet e formuar në miniaturë donin kohë të rriteshin. Edhe pse e dinte, nuk mund të priste.
– S’ka më seks, – dha ultimatum, – hyra në muajin e nëntë.
Më në fund u mbushën dyzet javë. Nuk ndodhi asgjë.
Çuditërisht asgjë!
– Më shumë se dhjetë për qind e shtatzënive e kapërcejnë afatin, – u tha mjeku gjinekolog, – sidomos grave që presin moshën tuaj të lindin fëmijë.
E pamundur ta kuptonte alarmin e tyre.
Vladimiri përpiqej t’i jepte kurajë sipas mënyrës së tij.
– Hajde bir, s’ke nga mban, dil tani! – i trokiste barkut të fryrë.
Po nënës së ardhshme nuk i bëhej të qeshte.
Dhimbjet e zunë në mbrëmje. Të forta. Të padurueshme. Mjekët propozuan ndërhyrjen cezariane. Fëmija ishte i zhvilluar, hapja e pamjaftueshme për arsye të moshës.
Në sallën e operacionit Rakida i tha të shoqit me zë të mekur, sa mezi u dëgjua.
– Nëse nuk shkon mirë, djalin ta le të gjithin ty. E kam fjalën nëse më ndodh gjë.
Asaj nuk i ndodhi asgjë.
I ndodhi Davidit…
Kurrë nuk u pajtua me vdekjen. Djali mbeti ëndërr e largët, madje dyshonte nëse
barra qe e vërtetë?! Edhe kur e sillte rasti të buzëqeshte, sytë i kullonin trishtim. Shpirti i saj nuk dinte më të përcillte kureshtje.
Iu rritën flokët, s’u kujtua t’i shkurtonte.
– Edhe kështu të rrinë mirë, – i tha Vladimiri.
Jepte shenja se po e merrte veten.
Rakida jo.
Një mbrëmje hyri në dhomën e bebes. Krevati i vogël, pelenat e hekurosura, lepurushi i kuq ishin atje, Davidi mungonte. Madje s’kishte qenë asnjëherë.
E mbylli derën.
Pasi mori lepurushin kujtim të kohës së lumtur që nuk kthehej më.
