More
    KreuLetërsiBibliotekë“Ti, grimcë pluhuri” poezi nga Shpresa Kapisyzi

    “Ti, grimcë pluhuri” poezi nga Shpresa Kapisyzi

    Përmes Mesdheut…

    Erërat ishin të mbara,
    Eoli ish plakur,
    s’kish më fuqi
    të frynte, hapte kacekët.
    Sirenat, po ashtu,
    ishin bërë pronare të shtëpive publike,
    amazonave harku, shigjetat
    nga kohrat u ishin ndryshkur,
    Odisea në prehrin e një tjetre kish vdekur,
    në sa Penelopa shpresëhumbur
    përsëri kish filluar
    të endëte…
    Ne lundrojmë përmes Mesdheut
    e dritëza të largëta
    tej dridhshëm vegojnë…
    -Kasandra, bijë e Priamit,
    a parasheh kund tjetër
    ndonjë Trojë?


    Kur burrat flenë

    Kur burrat flenë
    malet mendueshëm
    marrin frymë
    nën dritën blu
    të ditës që sapo feks.

    E gratë,
    në sa në gjumë qeshin,
    në lëndina të lulëzuara
    ëndrrat i kthejnë…

    Në ag gjithçka hesht
    e unë përhumbur,
    rri e dëgjoj.


    Ti, shkëlqim meteori

    Ti, shkëlqim i beftë meteori,
    merrmë me vete,
    që të harroj si ecën koha…


    ***

    Çantën, këpucët
    i kam të modës së vjetër,
    peliçen të shekullit të kaluar…
    I ruaj nga pluhurat, mola
    i vesh në ditë të veçanta
    Apo në ditë të diel.

    I ndjej tek më shohin me çudi
    si sapodalë nga komeditë
    e luajtura hershëm..
    Po vetë eci me kujtimet e mija
    (në ajrin që vallëzon rreth meje)
    Si çupërlinë para shumë vjetësh…


    Kur largohem nga Shkodra

    Ky diell i përflakur më ndjek
    duke u fshehur mes drurëve,
    plepnajës që lehtas frymëmerr,
    kodrave të blerta veshur me kith,
    e ujrave të liqenit, ndër shelgje.

    Ky diell më ndjek që tej në udhëtim,
    skuqur nga malli, dashuria,
    fshihet si fytyra e përlotur e nënës
    pas perdes në largimet e mija…


    Kopsa

    Një kopsë të zbërthyer
    në bluzën e kaltër
    të gruas fytyrëngjëllore
    e shigjetojnë vështrime
    me zjarr vetëtimash.
    Dy pëllumba frymëmarrin
    gugasin, gati për fluturim
    nën bluzën me kopsën blu,
    të hapur si rastësisht.
    Aty vdesin vështrimet
    me zjarrin e vetëtimave.

    O grua fytyrë ëngjëllore
    me magji vështrimesh
    mbështjellë,
    e shpërthim të beftë,
    është faji i kopsës së zbërthyer,
    i vegimit të shtegut të pranvertë.


    Agimi zbret gjithë drojë në Tiranë

    Agimi zbret gjithë drojë në Tiranë,
    hapësirave mes betonesh,
    (gjithë arrna qielli
    si cohë e vjetër nderet),
    veç një çast arrij ta shoh.
    Kokën kthen, më sheh,
    s’arrin t’më përshëndesë,
    e ikën, zhduket
    mes konstruksionesh të ftohtë.
    Pyll hijesh më zë shikimin,
    trishtueshëm pres më kot
    të shoh një zog në fluturim,
    Një cicërimë të dëgjoj…

    Veten s’e njoha

    M’u thye pasqyra
    në dhjetra copa.
    Dhjetra palë sy shihnin
    brenda meje.
    Ku të fshihesha?!
    Si degë lulevile
    zhveshur, rrëzuar nga erërat
    mbeta.
    Dhjetra palë sy më shihnin.
    S’e njoha veten…


    Bie shi në Paris

    Bie shi në Paris,
    nën një qiell gri,
    që rrallë di të qeshë.
    E çuditërisht fryn
    një erë tekanjoze
    si e marrë,
    si dikur në Lezhë…

    Si ky qiell i trishtë
    dënes zemra ime,
    ndërsa marr metronë
    për aeroport,
    tek preka në xhep
    një shumë të hollash,
    që vajza në ndarje
    fshehtas m’i kish vënë.


    Veç zemra

    Shumë gjëra po më tradhëtojnë:
    Veshët më janë rënduar
    (duket dëgjuar kanë më shumë se ç’duhet).
    Sytë më kanë zënë perde
    (më shumë se ç’duhet, po ashtu, do kenë parë).
    Mendja harron e çfarë nuk sajon,
    (siç duket, më mirë të marrë arratinë),
    organet me radhë, me radhë…

    Veç zemra,
    si zog i strukur mes tufanesh,
    lehtë më pëshpërit “Tak, tak, tak…,
    deri në fund do të jemi bashkë”


    Peizazh

    Përbindësha, dema të egërsuar
    si në arenë përleshen, enden qiejsh.
    Gjëmojnë, kapërthehen, shfryjnë,
    u shkëndijojnë thundrat në vrapim,
    gjithçka lart nxin, nxin.

    Mbas ndeshjes si ushtri e shpartalluar
    nga fushëbeteja largohen në çdo anë,
    qielli hap gjoksin gjithë dhimbje,
    dielli në mes si plagë…


    Akuarium

    Të gjithë si në një akuarium,
    me qetësinë, heshtjen e peshkut,
    shtyjnë ditët në ujra që s’ndërrojnë,
    njësoj ditë-nata, të katër stinët njësoj.

    Tej reve të bardha si trëndafilë,
    a plepnajës netëve larë me hënë,
    tej ditëve, stinëve, ujrave pa jetë,
    larg, larg, ku drita zë fill,
    i lirë endet një poet.


    Në djall google earth

    1

    Nga malli i hershëm
    riçelin jargavanët
    e kacavirren në trupin tim,
    tufa pëllumbash më pas
    pushtojnë qiejt
    e këmbët padashur më çojnë
    në kopshtet e blertë
    plot karafilë…
    Në internet kurrkund nuk i gjej.

    2

    Malli i hershëm
    Si fëmijë për dore më merr,
    më çon në vende,
    ku s’mund të shkoj më,
    në vende të përrallta
    që veç në hartat brenda meje,
    mund t’i gjej.

    Kurrkund nuk e gjej atë rrugicë
    me shtëpi mes gjelbërimit fshehur
    në asnjë program në internet…

    Në djall, në djall google earth!


    Kur dita feks

    Deri në agim të përgjoj
    frymëmarrjen,
    rrahjet e zemrës
    nën dorën time,
    mbështetur si zog,
    i trembur nga ngricat e para,
    në anën e majtë, në gjoks.
    Përgjoj,
    deri sa nga majat e kaltra
    si vajzë e bukur
    drita feks
    gjithë drojë.

    Nën hapat e jargavantë
    të ditës, që vjen,
    butësisht më pëshpërit:
    “Pashë një ëndërr të bukur
    Me ty mbrëmë…”


    Ti, grimcë pluhuri

    Një grimcë pluhuri
    endet në ajër.
    Tek duket e zhduket
    nën rrezet e diellit,
    që hyn në dhomë,
    e shoh.

    Ç’ke qenë ti grimcëz e vogël?

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË