More
    KreuLetërsiBibliotekë"Takim, vështirë se takohem!", poezi nga Rachel Bluwstein

    “Takim, vështirë se takohem!”, poezi nga Rachel Bluwstein

    përktheu Mimoza Erebara

    Agimi

    Një pagure uji në dorë,
    një lopatë mbi shpinë,
    Një grabujë, një kosh –
    E, drejt’ e në kampet e largët, në punë.
    Veç malet më shohin tek humbas
    Hapësirave të tyre, tutje, tej
    Dhe bashkë me mua lenë pas
    Këngë me vargje Jete si një betejë
    Qoftë kjo, kënga ime e fundit të fundit,
    Para se të korrat të shkëlqejnë nën diell,
    Nën pluhurin e rrugës tënde,
    Tokës sime!


    Të vdekurit e mi

    “Vetëm të vdekurit nuk vdesin”

    Vetëm të vdekurit më kanë mbetur që janë akoma besnikë
    Vdekja nuk mund t’i vrasë më, as me më të mprehtën thikë

    Në kthesën e autostradës, në mbyllje të ditës që unë e lej
    më rrethojnë në heshtje, në heshtje me mua ecin, deri atje- tej,

    Kravata që s’mund të rrijë shtrembër, mes nesh, është një pakt i vërtetë
    Vetëm se, ajo që kam humbur, e ndjej, që është ajo, që e zotëroj përherë.


    Kopshti ynë

    tek Chana Meisel

    Mëngjes herët dhe pranverë,
    të kujtohet ajo stinë, ajo ditë?
    kopshti ynë rrëzë malit Karmel,
    përballë blusë së gjirit që farfurit?

    Ti që qëndron e qetë nën një hulli,
    dhe unë, si një zog strukur nën shi,
    ulur në majën e pemës përbri
    Presim të gjitha degët që nxijnë

    Poshtë, sharra si me gjëmime reje
    më arrin në pemën time,
    dhe unë që bie si shi nga lart, drejt teje
    me fragmente poezie.

    E mbani mend atë mëngjes, atë gëzim?
    Ata ishin – dhe u zhdukën, në harrim,
    si pranvera e shkurtër e vendit tim,
    pranvera e shkurtër e viteve plot miqësi.


    Marrë nga libri “Shalli i lutjeve”

    Pema e dardhës

    Komplot pranvere ky, kur
    një burrë zgjohet dhe nga dritarja sheh
    një dardhë që lulëzon,
    dhe në çast, mali që rëndon mbi zemrën e tij,
    tretet dhe zhduket, shkon.

    Oh ju, vetë do të kuptoni! A ka një burrë të pikëlluar
    që mund të mbajë zemrën me kokëfortësi
    tek një lule e vetme që u tha
    në stuhinë e vjeshtës të vitit të kaluar?
    Kur pranvera tani, shkëlqyese dhe plot dritë,
    i dhuron një kurorë gjigante me lule
    në dritaren e tij?


    Takim, vështirë se takohem!

    Mezi e pres këtë takim, por mjaftohem,
    me një vështrim të shpejtë, e fragmente fjalësh të paqarta,
    Me valë lumturie pa cak dhe dhimbjejesh zemërvrarta
    harroj çdo gjë dhe gjithçka, dhe shpirti më tërbohet.

    Diga e harresës ndërtuar për mbrojtje, për këtë ditë,
    është sikur të mos kishte qenë kurrë.
    Bie në gjunjë në breg të detit plot zhurmë
    Dhe shpirtin tim të ngopur plot etje pi.


    Në vendin tim

    Nuk të kam kënduar, vendi im,
    nuk i solla lavdi emrit tënd
    me vepra të mëdha të një heroi
    ose me plaçka që vijnë pas një beteje.
    Por në brigjet e Jordanit
    duart e mia kanë mbjellë një pemë,
    dhe këmbët e mia kanë bërë një shteg
    nëpër fushat e tua me dashuri mbjellë

    Modeste janë dhuratat që ju, ju sjell.
    Unë e di këtë, mam’.
    Modeste, e di, vajza jote mund të ketë
    Vetëm një shpërthim kënge prej shpirtit thellë
    Ditën kur drita e shpresës ndizet,
    e një lot i heshtur faqeve rrëshket
    Për ty e shtrenjta ime,
    që në varfëri jetën tënde përcjell.


    Le të jetë gjykimi

    Le të jetë gjykimi, zemra të jetë e përulur,
    le të jetë gjykimi ashtu siç është,
    pa luftë, pa zemërim,

    Lartë në fushat veriore,
    bora mbulon kokrrën e pjekur
    fshehurazi, në heshtje,

    Duroni turpin tuaj me zemër të përulur
    Njëlloj si ato farat të jetë,
    fara që presin verën.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË