More
    KreuLetërsiBibliotekë"Prelude poetike" nga Roland Gjoza

    “Prelude poetike” nga Roland Gjoza

    një

    . . .

    flamurin e lëmë jashtë
    në erë e në shi
    vetë flemë brenda
    mbuluar me jorgan të trashë
    kur griset apo vidhet
    vendosim një të ri

    . . .

    vdiq
    do të vdiste një ditë
    megjithatë s’e prisnim
    asnjë s’u kujdes t’i bënte varrimin
    shpenzimet i mori përsipër bashkia
    kush vdiq?
    dashuria

    . . .

    dhe vdekja është farë
    mbin poshtë në zgafellat e nëndheshme
    është lulëzim i përmbysur
    kopsht krimb mëndafshi
    pemë kafshë ujë flutura
    pezull mbi humnera
    e keni parë diellin kur perëndon
    atje shkon të lindë
    e keni parë hënën si zhduket në agullimë
    zbret atje të lëshojë kandilin
    ne presim pa shpresë
    megjithatë presim se s’na lë instinkti
    askush nuk kthehet më
    as nënat

    . . .

    sfilatë mode në nju jork
    në pasarela kelvin klej, guci, versaçe, klo..
    kam një ide gjeniale në kokë
    kopjuar nga ludvig van bethoven
    të marr një pemë përkrahu
    veshur me fustan prej ari
    në pasarelë ta çoj
    të konkuroj pradan, valentinon, eskadan..
    jam i bindur
    jo modelja, po pema
    do të fitonte çmimin e madh

    dy

    . . .

    një gjilpërë në rërë me një fill peri
    s’ia ka dalë dot të lidhë guaskat për të gjetur perlën
    një gjilpërë në rërë me një fill peri
    në perëndim të diellit
    ndajnatën  merr për ta qepur me mëngjesin
    një gjilpërë në rërë me një fill peri
    vajzat toples me tanga pothuaj s’duan qepje
    as kaosi, as recesioni, as depresioni
    s’kanë nevojë për gjilpërën me një fill peri
    qepja ka hedhur stapin në sup dhe shtegton
    nga një vend në tjetrin kërkon punë si qepës
    po vendet janë zënë nga miliona shqepës
    që shqepin e shqepin për një milion vjet
    një gjilpërë në rërë me një fill peri

    . . .

    sa u zgjove ti
    qepalla cep më cep prej groenlandës me akuj në detet e ngrohtë të jugut u hap
    qerpiku yt trandi bursat, krisi diçka ne fasadën e exchange
    luani në safari kishte kohën e dashurisë dhe të dyluftimit me rivalin e vet që ishte i biri që e mundi
    u nisën trenat e mëngjesit prej një shenje të thithkës tënde bojë manushaqe
    vargani i trakeve shkundi me rrapëllimë autostradën mbushur përplot me apple
    avionët u ngritën plot me pasagjerë dhe armë
    vetëm prej një gjesti që bëre me vetullat si hark
    aty kupidi ishte bin ladeni
    botës donte t’i vinte flakën
    ta marroste me viagër
    sa u zgjove ti
    bota ishte e seksit femër
    pastaj u bë e seksit mashkull
    kur lufta filloi, paraja qarkulloi, bashkimi europian u mblodh, amerika dha ndihma, të mëdhenjtë u menduan; luftë apo paqe
    manjatët e armëve u shkelën syrin
    iv montan hapi fizarmonikën dhe këndoi gjethet e vdekura
    zhak prever me cigare në buzë tha se poezia ishte kurvickë ne sheshin konkord gjithmonë katërmbëdhjetë
    poetët janë pedofilë të poezisë katërmbëdhjetë dhe për këtë arsye poezia është kaq
    fatkeqe se është përdhunuar që katërmbëdhjetë
    kështu fillojnë marrëzitë dhe këto i zgjidh lufta
    eja mëngjes shpejt
    të zgjohesh ti
    dhe bota të jetë e seksit femër

    tre

    . . .

    përderisa shpikjet u shpikën ekzistonin diku
    përderisa ajnshtajni teorinë e ralativitetit shpiku ajo ishte shpikur me kohë po kishte humbur
    kjo është një lojë e arsyes së lartë që bashkë me imagjinatën e lartë arrijnë të perfeksionohen
    një farë vjedhje e pandërgjegjshme është dhe të gjithë nobelistët që krijuan më të
    veçantën dhe më të lartën humane s’ishin gjë tjetër veçse hajdutë hyjnorë
    dhe qielli i mistershëm që u tregua tuaf dhe mëndjelehtë merr ndëshkimin e merituar
    me ateistë inteligjentë që shtohen
    nesër kur teknologjia të arrijë majën dhe të vetasgjësohet për të dalë një shkencë e re
    natyrisht bashkë me shpikjet e mëdha njeriu do të bëhet m idiot se jo një shkëmb do të
    mbajë mbi sup po njëqind dhe sizifi do të quhet periudha foshnjore sizifiane
    atëherë mund të kundërshtojë vetveten me një lufte të re botërore që do t’i fshijë të gjitha nga faqja e dheut dhe historia do të përsëritet
    veç fillimi do të jetë sërish zoti me shprehjen
    le të bëhet!
    dhe do të arrihet në përfundimin e përfundimeve se kjo paskësh qenë shpikja më e madhe dhe këtu duhet ta lëmë
    le të bëhet!

    . . .

    ato që humbën lanë fotografitë dhe kjo pothuaj s’quhet humbje
    dashuria e parë është
    fotografia ruhet
    ndonëse natalia ajo vajza e tetëvjeçares me kordele të kuqe tani punon në bankë dhe peshon njëqind kile ha sallatë pi ujë gogësin fle gjumë
    humbën gjërat më të bukura po ruhen fotografitë
    kjo është diçka hyjnore
    dhe mëkati ruhet
    janë brenda njeriut
    si hëna brenda natës
    si dielli brenda ditës
    e errëta dhe e ndritshmja
    prandaj vuan njeriu se kujtesa mundohet prej fotografive
    harresa kurrë s’qëlloi një censor i pamëshirshëm
    po një qelbësirë e pa bindur
    a mund të bëhet një operacion në moshën e bilancit kur duhen zhdukur mijëra fotografi turpëruese
    këtë e ka në dorë zoti që vetëm tallet
    kujtesën tonë më fort ndriçon natën

    . . .

    bota e madhe në një apple
    mbajnë radhë njerëzia të blejnë botën sa një zog
    s’ka flatra
    ato janë brenda në apple
    sot ulisi teknologjik humbi itakën

    . . .

    shpesh humbas drejtimin
    timonin ia heq rrugës për në shtëpi
    dhe ia vendos hënës,
    bëj një copë rrugë nëpër qiell të hap portat e yjeve
    gjej gjithçka përveç nënës
    atëherë kujtohem se kam ende nënë
    po i afrohet të nëntëdhjetave dhe ajo më pret
    është gati t’i bjerë telefonit; bir, ç’ka ndodhur, ku je?
    asaj i duket se diçka e keqe më ndodh gjithmonë
    vetëm e keqja është shija që i ka ngelur që prej kafes pa sheqer të mëngjesit
    po unë ende timonin s’e kam hequr
    se një lejlek me këmbë të kuqe ulet në një pemë dhe luzmë puplash fshijnë pluhurin e qiellit
    prej andej më bëhet se rrëzohen poetët e vdekur
    bashkë me kometat
    po nënës nuk i them asgjë
    se e kam shqetësuar shumë në vogëli kur shkruaja vjersha
    dhe lija shkollën për të parë te liqeni lulet e kuqe të kumbullës dhe atë mëllenjën e zezë
    brumbullin që e lidhja dhe e rrotulloja për t’ia bërë
    zhu zhu
    çiftet e dashnorëve që putheshin
    gjuaja me gurë macet në kazanët e plehrave
    dhe i thosha nënës marrëzira
    prandaj veçan më donte
    se i dukesha i marrë dhe kishte frikë mos më humbte
    në fund
    timonin marr në duar dhe kthehem
    e bukur është shtëpia, nëna
    nëna që pret
    po më e bukur arratia

    . . .

    një flakon penicilinë
    ishim të varfër
    nena dhe babai infermierë
    s’kishim një vazo për lule
    po as lulet s’na vinin ndërmend
    unë shpesh sëmuresha
    dhe babai me gjilpërë më shponte
    agen dhe shiringën ziente
    në një enë prej xingoje
    pastaj ngulte agen në tapën e penicilinës
    thithte lëngun e bardhë
    shtatë ditët e javës
    në mëngjes dhe në mbrëmje
    më ngulte agen në mish
    dhe unë për ta marrë me të mirë penicilinën
    atë përbindësh prej pluhuri të bardhë mbyllur brenda
    flakonin e bëja vazo lulesh
    i kërkoja armëpushim
    me një karafil a trëndafil
    po e pamundur ish
    nëna dhe babai infermierë
    atë punë kishin
    të më bënin penicilinë

    . . .

    një çimkë fle në cep të dyshekut dhe pret natën të më pijë një pikë tjetër gjaku
    mbi tavolinë rrinë zarfet e taksave plot me çimka brenda
    rrokaqiejt e nju jorkut pasi kanë pirë gjakun poshtë
    i janë vërsulur qiellit të pinë gjak zotash
    të fundit janë taksitë mizëri që pinë kusurin që mbetet
    ngre dorën dhe marr një taksi për në operan metropolitan
    të shikoj romeon dhe zhuljetën dhe çimkat që iu hanë zemrën

    . . .

    në mes të qytetit janë spitali dhe varreza
    më tej janë restoranti, kinemaja, muzikë holli, moda
    përpiqemi që kohën më të madhe të merremi me këto të fundit
    takime të lëmë,
    t’i frekuentojmë ca më shpesh
    prej frikës së spitalit dhe varrezës
    ah, të kishte një perde t’i ndante prej nesh
    celulari cicërin si zog;
    alo, një biletë
    e dashur, të pres në pesë, hamë diçka te madona pastaj shkojmë nga moma të shohim pikasonë,
    alo, një tryeze për ditëlindje te london me muzikë të rej charlsit dhe armstrongut
    alo, një kostum për nje mbrëmje gala
    alo, urgjenca
    një tjetër ka marrë për ne kur zemra ka ngecur
    alo, funeral home,
    një tjetër ka marrë për ne kur këndohet requiemi
    i kishim harruar, s’kishim pasur kohë,
    ose kinse i patëm lënë mënjanë
    tjetrit ia kishim lënë këtë barrë
    dhe ai respektin na e bëri deri në fund
    pa marrë asnjë shpërblim

    . . .

    kam parë një baba të urryer
    prej fëmijëve, se nuk ju la trashëgim asgjë
    përveç një dosjeje të hollë me poezi
    dhe një shënimi aty brenda;
    këto poezi më kushtuan jetën
    tani e kuptoj që kam dështuar
    s’kthehet koha që s’shijova
    po lumturia qe te shkrimi
    kur vinte fryma hyjnore
    dhe unë i bindesha urdhrit
    poezitë s’më dolën gjë
    po lumturinë e shijova
    dhe pres vdekjen të më marrë
    si një poet, me një peng
    se trashëgim nuk lashë asgjë
    ngaqë u mora me qiellin
    kam parë një baba të urryer
    prej fëmijëve
    m’u kujtua vetja ime
    s’pata pendim që letrat
    i çova te banka e dantes
    pa numër llogarie
    një grusht me vargje

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË