Mbaj mbi vete
I kam mbajtur mbi vete
përkuljet e lisave nga rrufetë!
Luhatjen e bursave nëpër sallone të çmëndurish
që ndryshonin një shifër ,
e që varfëronin njerëz në rend gjashtë-shifror
Një eskavator gjigand, me gojën krokodil,
që priste i heshtur të shkulte me themel,
fushën e gjelbërt, ku fëmijët mbillnin
gjurmët e së ardhmes…
Babëzitë e rracës superiore ,
që shtyheshin në sportele të tejmbushura.
Për një biletë në teatrin e urrejtjes
e më pas , të ktheheshin në aktorë.
Mbaj mbyllur brënda vetes ,
ëndrrat e pluhurosura të harruara në univers.
Epitafe të shkruara keq
Rende frymorësh të shtypur, e të ikur
Tashmë të shndërruar në përkujtimore.
Mbaj mbi vete , anën e errët të botës.
Pothuajse të shumtën e saj
Por nuk flas dot,
dhe pse trupi im , i ngjan një klithme
Një ditë ,shpirti ,
do shpërthejë mbi fushat me grurë
Parajsa do më refuzojë,
Ferri do trembet nga unë
Sepse unë, mbaj mbi vete tmerret e kësaj bote
Dhimbje
Kurba e dhimbjes po i drejtohet qiellit
Mbi shigjetat e saj varet ankthi,
derdhet frika
dhe miliona mendime te tmerrshme
te pasajuara
te pajetuara
te kobshme
te erreta si vete nata ,
apo si çdo natë kur bebet,
bien e nuk zgjohen
Djelmoshat bien dhe nuk zgjohen
gjysherit dhe nenat , vdesin brutalisht
dhe shigjeta e dhimbjes
ne grafikun e durimit
nis e thyen qelqet.
Dhe zemra ime e dobët
s’ka sesi i mban trarët e gurët
Ata dhembin , dhe unë i gjori
s’mbaj dot kaq shumë…
A ke frikë?
A ke frikë për mua?
Netëve kur hëna harron të zgjohet,
e si një grua e ve, qan për dashurinë
në fund të krevatit ,
mbi kuvertën me aromë dielli.
A ke frikë për mua?
Si pemët që lëkunden nga era ,
e strehoret prej llamarine
që mbajnë peshën e lotëve të qiellit…
A ke frikë për mua?
Se asgjëja do më gllabërojë nga krahët e tu
e as parajsa me miliona engjej ,
nuk do ma njihnin bebëzen e syve
si ti.
Unë kam aq frikë…
se një ditë bota do mblidhet kruspull
e vogël , e zymtë , e pashpresë.
Ajo do vdesë ngadalë e ndrojtur si bebe
Me mua shtrirë mbi mungesën tënde
A ke frikë ti?
Se pa ne , toka s’do lulëzojë?
Frymë
T’kisha imagjinu në njimilion gjëndje të lira.
Si puhizë e erës qi ngacmon lehtë sytë,
e eshnat e lotëve i shn’drron n’sfungjer.
T’pata kujtue si valë t’deteve
t’kripuna nëpër botë.
Si hanë e plotë ku ujqit
e maleve t’shkretueme
kndonin serenata n’kuisje qi ndillnin tmerr
Dhe pse ti nuk më bëzaje,
imagjinoja miliona citate shprese n’ofshamat e zanit tand t’ngjirun
Aty ku bota bashkonte copëzat e humbuna,
n’mjegullën e frymës tande…
Përballë vetes
Rrugëve të vendlindjes
tuj u end i vetmuem.
Diku s’largu
pashë veten teme fëmijë.
Nuk i fola, e as nuk i bana zâ
Pa ja tret shpresat
e lashë me andrrue ,
dikënd ndryshe nga unë.
Bijtë e vetmisë
Ne, bijtë e nënës vetmi
Ne, që e shohim jetën errët
Që lindim të vdekur
e të vdekur shkojmë drejt lindjes
Që shpresojmë në ringjallje,
edhe pse s’gjallnojmë
Ne që në dritë verbohemi.
Që fundin nuk ja shohim botës e
bota nuk na e cakton fundin…
Ne që lumturohemi me një fjalë
të thënë me zemër, nëse dikush
do na e thoshte ndonjëherë…
Ne, bijtë e atit, pa nënë!
Jetima të vetvetes,
kurban i tjerëve…
Bir …
Po ta them bir,
sesi nata polli njerëz!
Atëhere kur e gjithë ç’ka kishim ,
ishin vetëm katër mure të errëta,
e shpirti ynë në kërkim të dritës
Në këto kohë vajesh, unë jam vetëm bir!
Miqtë e vëllezerit e kuptuan shpejt ,
se lindën në vendin e gabuar.
Rendën drejt atdheut , atij të vërtetit,
atij që s’ti vret ëndrrat e në mos të mallkoftë,
barkun biles ta mbush me bukë.
Po të them bir se kam qënë shkrimtar
Nga ata që për ditë me rradhë fotografohen,
Shkrimtar që autografon e pozon përballë bliceve. Ditën e fundit, var çantën mbi sup ,
e nën zhurmën e uratëve varur në zingjir
humbet në terrin e qytetit, pa asnjë kacidhe.
Bir, po të them dritat janë mashtrim,
e vërtetë është veç ërrësira,
e çasti kur im atë, shfryu epshin e vrerit mbi
nënën time, e u ngjiza unë.
I vërtetë jam dhe unë bir,
përderisa nuk të sjell në jetë të vuash,
siç babai im gënjeu nënën, se asgjë nuk do ndodhte.
Iluzion
Mbi kreshtat e botës gjenden majat e zbardhura , të pashkelura.
Dhe mbi syprina të rrëshqitshme, hapat nuk ndjekin askënd .
Dita fillon e mbaron , por mendimi zgjatet,
e çdo zgjatim i tepërt, éshtë kthim tek e vjetra.
Hidhu mbi iluzione, e në mos gjetsh asnjë imazh për të qënë, krijoje.
Braktisi të gjithë e në të gjithë shpreso.
Ik, kthehu e prapë ik sikur nuk do të kthehesh më kurrë.
Kokën mbaje prapa, dhe ndiq kurbat e jetës me shpirt në dorë, e sytë hapur.
Se jeta është shilarëse, njëherë të ledhaton ajri, e më pas dheu.
Por ti mos ki frikë, Jeto!
Dorëzohu mbi epshe e falju vetmisë.
Shpreso dhe në puthadorë të mjerë, mos refuzo,
se askush nuk është tërësisht i keq , e as tërësisht i mirë.
Noto mbi ajkën e bardhë e ngjitu aq lart sa bota të zhduket pas teje.
E në çast kur ke prekur errësirën, hidhu mbi të.
Me shpresë se në rënie , do puthësh fytyrat e njëjta
që puthe në ngjitje.
Se do prekësh të njëtat duar, do shohësh të njëjtat bebëza sysh,
e të ndjesh se askush s’të nënçmon që po bie.
Se je po ai që ngjiteshe më parë.
Thjesht kurba të ka ndryshuar!
Më thanë se atje tej
Më thanë se diku në një cep të tokës,
dikush ishte kujtuar për ne.
Më thanë se kishte qarë jo më shumë sesa koha
që merr pirja e një cigareje.
E më pas kishte përhumbur në jetën e tij
mes idealeve të demokracive të rreme.
Më thanë edhe se diku , dikush kishte shkruar diçka për ne.
Për rrugët drejt parajsës që hapërdahen para syve
çdo minutë , e më kujtojne se jeta ime vlen më pak
se një predhë prodhuar në perendim.
A ka bukë në parajsë ?
E nëse po, a do jetë nëna ime të ma japë vetë me dorën e saj.
Vëllezërit që mbetën nën rrënoja,
kush do ua pastrojë gjakun në fytyrë .
A do gjenden pellëmbë të kësaj toke zjarr,
të varrosim trupat e njomë të fëmijëvë
që u ushqyen vetëm më thirrje drejt Zotit.
“Allahu Ekber” i shoqëroi deri në shembje ndërtesash mbi rrashtat e njoma.
Mbi buzë , u mbeti thirrja,
si imitim ndaj të rriturve, atyre që Allahun apo Zotin,
si të doni quajeni , e kanë harruar me kohë .
Më thanë edhe se indinjata popujsh të bardhë
derdheshin mbi gërma të pafuqishme tastierash të armatosura.
Se burra shpirtzinj, jo prindër as baballarë ,
Por djaj të veshur në kostume, shtrëngonin duart
në marrëveshje për dy bomba më pak mbi kokat tona.
Më thanë se dikush , diku atje tej
Ku buka e bardhë hidhej nëpër kazanë mbeturinash industrial
Ishte kujtuar për ne.
Por pasi ne, s”patem nevojë për ta.
Se në parajsë , kujtimet nuk vyejnë .
As lutjet, e as e ardhmja , ndërtuar mbi ëngjëj të vrarë .
Askush s më ktheu përgjigje.
Ata vetëm qanë , e më pas si çdo ditë ,
u zhduken në turmat e frymorëve të demokracisë rreme.
Që marrin frymë , në mirëqënie ndërtuar mbi rrënoja,
Mbi toka te ujitura me gjak ëngjëjsh.
Vdes çdo ditë
Unë çdo ditë vdes nga pak.
Në malle zemrash të thyera.
Në arkivole pa kapak,
i pa shpirt sa herë unë hyra.
Çdo ditë të Zotit humbas
dinjitet.
Këmbët më shpien në mungesë
E siç një lumë në det humbet.
Trupi im pa lindur, vdes.
Ankthi shok, më vret çdo
ditë.
Dy-tre herë brënda një ore.
Një demon që më zë pritë.
Bashkë me engjejt dorê për dore.
Siç mëngjesi më pret me
gjëmë.
Sot në të gdhirë nuk ndjeva më.
E mu kujtua, unë që mbremë.
Kisha vdekur, s’dija gjë.
