NJË PEMË QERSHIE
Kush tha se jam një metër e pesëdhjetë e pesë
e që peshoj pesëdhjetë kilogramë?
Metrat dhe peshoret le të gënjejnë sa të duan,
askush nuk u beson më,
nuk u besoj më as unë,
qëkurse pashë shëmbëllimin tim
në bebëzat e një të vogli,
qëkurse dëgjova jehonën e zërit tim
në faqet e një mali,
mund të bëhem pema e qershisë pas kopshtit,
që ia hap krahët diellit,
parmaku i dritares ku ti mbështetesh
për të soditur detin…
Dhe nëse ti do që të bëhem sy për të të parë,
le të bëhem vetëm sy që të shohin ty.
DUA
DUA të vish të më marrësh erë,
në këtë natë të bekuar me dritë yjesh,
ku asgjë nuk pipëtin veç bulkthit që këndon
jashtë dritares
dhe frymës së rënduar mbi gjirin tim të hapur.
DUA në këtë natë me shi meteorësh,
që bien e shuhen në lëkurën time,
siç bien yjet e syve të tu
mbi liqenet e syve të mi.
Vetëm ti ma kupton gjuhën e dëshirës.
KËNGË VERE
Kështu je ti:
një koktejl i ëmbël që më mjalton,
mjalton gojën time,
gjuhën time,
qiellzën time,
më mjalton çdo qelizë.
Edhe pse s’i kam pëlqyer koktejlët,
sonte etje kam vetëm për një koktejl
të ëmbël mjaltë,
si të ish’ hera e parë dhe e fundit,
një ngjarje e rrallë,
po aq sa një eklips hënor,
mjaltë i ëmbël
dhe
vetëm për mua,
vetëm për mua.
JAM SE DUA
Jam se dua,
ndryshe nuk do ta njihja këtë gjallim të ngadaltë,
që gjarpërisht rrëshqet barit të njomë
e qafës së hollë më përdridhet.
As kufijtë e lëkurës dot nuk do t’i shihja,
që vijën ta hiqja mes skajeve të dy botëve.
Dua, ndaj jam
dhe rritem si një rreth nga një pikë e vetme,
dhe bëhem miliarda pika
në ajrin që na ndan,
në ajrin që na bashkon,
në këtë ëndërr përjetësisht të bardhë,
përjetësisht të frikshme…
NJË DHOMË
Një shtrat i ngushtë druri mbështetur në mur,
mbi të,
një dritare sa një pëllëmbë
bën sikur më sjell dritën
dhe një dollap,
ngjitur me fundin e shtratit,
që veç ndërresave të zakonshme
mban dhe dy palë brekë mëndafshi
në rast se do të më hyjnë në punë.
Ah, po,
është edhe piktura e zverdhur e Natës me Yje,
kopje e dobët e një piktori amator,
që më kujton tek-tuk ndonjë mbrëmje kënaqësie,
dhjetëra libra të shpërndarë në katër qoshet e dhomës
dhe një ngrohëse që nuk ngroh.
Po veç të ftohtit ka gjëra më të rëndësishme
për të cilat duhet të shqetësohem,
si për shembull:
Sa është data sot?
Edhe sa ditë do mamaja të vijë e të më shohë?
Po gjyqi i babait, si vazhdon?
Po sikur ta ketë braktisur avokati?
Sa e sa pyetje më sillen në kokë,
por sado t’i bluaj në mullirin e mendjes,
asgjë nuk ndryshon me të vërtetë,
përveç dritares që zvogëlohet përditë,
në këtë dhomë të errët si gojë përbindëshi.
A KA DALJE…?
Në portën time,
në shekuj troket si i marrë,
herë si zog çukitës,
herë me fuqinë e trokut të një kali,
por sot vjen çuditshëm,
sa nuk di në do më gjunjesh
a në do më pushtosh,
vjen i lagur nga shiu i rrugës së gjatë,
i zi nga pluhuri i kohërave.
Përulesh para origjinës së botës.
Në natën pa skenar,
të dorëzohem si sorkadhja luanit,
trupi yt merr fuqi e bëhet i gjithi zemër,
ndërsa zemra ime parandjen stuhinë e gjakut,
kur ulërima del prej rropullive
nga gërvishtjet me thonjtë e zgjatur kohërave,
me etjen e hakmarrjes së lashtë.
A ka dalje nga ky pyll i dendur mështekënash?
ILUZION OPTIK
Një humnerë ju ndan, më thonë.
Çudi, pse nuk mundem ta shoh?!
E sigurt them:
Nuk ka humnerë,
kjo është vetëm një vijë e hollë!
Shihe mirë, më ulërasin
dhe unë rri e vështroj nga të gjitha anët.
Atëherë vija fillon të zgjerohet,
aq sa nuk u besoj më syve.
Një humnerë ju ndan, më thanë.
Mos fjalët e tyre i shtrembëruan ligjësitë?!
KJO NUK ËSHTË NJË POEZI
Kjo nuk është një poezi:
është një brengë e heshtur,
është një kuti shkrepëseje,
është një gotë e përmbysur
pas një bisede të lënë përgjysmë.
Ti nuk po lexon një poezi,
ti thjesht po çapitesh në shtegun
ku pena ime shkeli pak më parë,
në udhën e këtyre shkronjave
të mbledhura pa mundim,
që shpërndava pa vetëdije
në qoshet e letrës.
Kjo është një pseudopoezi
gozhduar në kryqin e mosarsyes
që pret të çlirohet
prej marrëzisë së gjuhës.
TELOS2
Te dera ia behu gruaja,
prej flokëve të egërsuar i doli një ulërimë
dhe gjoksi i saj i madh gulçoi.
U struka në dy krahë të mëdhenj
për t’i shpëtuar furtunës,
por mburoja u shkërmoq në duart e mia,
si prej një mallkimi parahistorik.
Në heshtje, ai e bëri zgjedhjen.
