More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi nga Frederik Rreshpja

    Poezi nga Frederik Rreshpja

    UDHA E LIQENIT

    Unë kam kaq nevojë për ty,
    Më shumë se ky liqen për përrenjtë.
    Se dora ime nuk rastësisht mbi supin tënd
    Si bien duart e shelgjeve të reja mbi supet e valëve.
    Dhe në qoftë se ndonjëherë ikën
    (mos e thuaj!),
    Ashtu si ikin dhe ndërrojnë drejtim përrenjtë
    (ah, mos e thuaj!),
    Diku në brigjet e shpirtit tim do kumbojë
    Kënga e lashtë popullore e liqeneve të tharë,
    Duke imagjinuar ardhjen tënde,
    si ndër legjenda,
    në formën e shiut
    ose formën e vesës,
    mbi rërën e orëve,
    bile mbi vite të tëra;
    se dora ime nuk ra rastësisht mbi supin tënd,
    si bien duart e shelgjeve mbi supet e valëve!

    LIRIKË

    Po ik nga bregdeti.
    Ndër mend i kam ende
    Portokallet që më ngjajnë me yjet e verës.
    Tani,
    lamtumirë!
    Nën këto mijra drita të vogla që i lëkund era në muzg
    Mbledh motivet ajrore të rivierës.
    Ujna të qeta,
    të dashtuna mu si kangë himarjote,
    U dëgjoj që dallgëzonin brenda meje si ujvarë.
    Po niset autobusi.
    Portokalle, digjuni mbi mue!
    Gjithë peizazhi rrotull rend në dritare…

    ALPET

    Lugina të kaltërta,
    ku mbijnë agimet.
    Përrenj që zbresin si kope të bardha,
    Shkrepa pleq,
    të menduam,
    të vrazhdë.
    Dhe,
    përmbi këta,
    Buzëqeshja e kaltër e qiellit.

    MË MORI MALLI PËR DETIN!

    Për fjalët e ngrohta të ojnikut,
    Për hijet e dridhshme të anijeve
    Që zgjaten deri te yjet
    Dhe për netët peshkatare,
    Kur çan valët tehu i mprehtë i hanës.


    Më mori malli për dritat e dashtuna të Durrësit
    Që i kundroja mbrëmjeve,
    në breg të tij;
    Më mori malli
    Ndaj endem,
    endem
    Nën vargje të tilla që stërpikin kaltërsi.

    ATËHERË VAR KËTË KËNGË

    N’krahnorin tand të hekurt, si dekoratë,
    Këtë kangë të ngarkueme
    Me siluetat e qyteteve tona,
    Me mbrëmjet, yjet dhe hijet e maleve tona
    Që të shkëlqejnë nën dritën e predhave t’tua
    Kur terri, po guxoi, të shtrihet në anën tonë.

    Atëherë var këtë këngë

    N’krahnorin tand të hekurt, si dekoratë,
    Këtë kangë të ngarkueme
    Me siluetat e qyteteve tona,
    Me mbrëmjet, yjet dhe hijet e maleve tona
    Që të shkëlqejnë nën dritën e predhave t’tua
    Kur terri, po guxoi, të shtrihet në anën tonë.

    LIRIKË FSHATI

    Lamtumirë!
    U flas fushave, lumit, korijes.
    Më duhet të dal nga ky peizazh i bukur.
    Unë vetë jam tani një lëvizje ngjyrash
    Prerë nga pëlhura e gjelbër e luadheve.
    E di që era e kories do të thërrasë breglumit,
    ku janë ulur shelgjet si ciganë…

    Fshat i dashur!
    Këtu edhe delet më njohin,
    se unë kam pirë me barinjtë në çdo stan.
    Dhe kooperativistët pleq dalin gardheve:
    -Fred, eja në kopshtin me mollë!
    Zjarret e vogla të çibukëve, si flutura alle,
    Lëvizin dhe mblidhen nëpër kopshte.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË